Στην Κρήτη έχουμε μια παροιμία που λέει «πηδάει ο νους σου σαν την αγριμούτσα». Σημαίνει «είναι αδύνατο να παρακολουθήσω τη σκέψη σου». Για τους μη κρητικούς, αγριμούτσα είναι η ακρίδα. Και για τους μη έχοντες εμπειρία από την φύση, η ακρίδα δεν πετάει (για την ακρίβεια πηδάει) ποτέ ευθεία σαν τα πουλιά. Κάνει τις πιο μυστήριες και απρόσμενες πτήσεις από δέντρο σε δέντρο, είναι εντελώς αδύνατο να προβλέψει κανείς την κατεύθυνση της. Σαν τον ΣΥΡΙΖΑ ένα πράμα.
Από την πολεμική για τον χιονιά, κάνει ξάφνου ένα τσάφ και προσγειώνεται στο κλαδί του Λιγνάδη. Από τον Λιγνάδη, μ’ ένα εντελώς κουφό άλμα τον βρίσκουμε απρόσμενα έξω απ’ το υπουργείο πολιτισμού να ζητά την παραίτηση της Μενδώνη. Μετά, αλλάζει πίστα εντός δευτερολέπτου και τον ανακαλύπτουμε στην πολιτική κάλυψη του «αγώνα» του Κουφοντίνα. Και πάνω που πάνε να του απαντήσουν σ’ αυτό, κάνει ένα τσαφ και τον ξαναπετυχαίνουμε στην κριτική για την πανδημία και στην απαίτηση για «επίταξη».
Δεν τον προλαβαίνουμε τον άτιμο, αλλά πολύ περισσότερο δεν τον καταλαβαίνουμε. Είναι αδύνατο να αντιληφθούμε την αντιπολιτευτική του στρατηγική και τακτική. Πηδά σαν αγριμούτσα από θέμα σε θέμα, από κριτική σε κριτική και από διεκδίκηση σε διεκδίκηση. Αδύνατο να τον παρακολουθήσεις, αδύνατο να βάλεις τις θέσεις του σε μια σειρά και να τους κάνεις μια αξιολόγηση της προκοπής, είτε θετική είτε αρνητική.
Ψάχνει απεγνωσμένα ένα θέμα να του βγει, να του δώσει λίγο πρωταγωνιστικό αέρα, λίγες μονάδες δημοσκοπικής ευμάρειας. Νομίζει κατά καιρούς ότι το βρίσκει, πότε στον χιονιά, πότε τον Λιγνάδη, πότε στην πανδημία, πότε στην ιστορία Κουφοντίνα. Πέφτει στο θέμα που βρίσκει με υστερική μανία και μόλις δει πόσο πενιχρό είναι το αποτέλεσμα της προσπάθειας του, κάνει ένα τσαφ σαν ακρίδα και πετάγεται ξαφνικά σε κάποιο άλλο που βρίσκεται μπροστά στο παπούτσι του. Ό,τι του τύχει.
Δεν τη λες και την εξυπνότερη στρατηγική. Την λες όμως υστερική αντιπολίτευση, την ονομάζεις και αψυχολόγητη αντιδραστική πολιτική πρακτική. Σε κάθε περίπτωση, μόνο αντιπολίτευση αρχών και σχεδίου δεν την λες, αυτό άλλωστε φαίνεται κι από τις δημοσκοπήσεις. Κι ενώ πηδούν από το ένα δέντρο στο άλλο σαν ακρίδα, κοιτάζουν μονίμως προς την πλευρά Μητσοτάκη απορώντας που δεν τον ακουμπά τίποτα, αρνούμενοι να ρίξουν μια ματιά στον εαυτό τους. Δεν κάνουν καλά. Προφανώς, δεν θέλουν να δουν που βρίσκεται το πραγματικό τους πρόβλημα. Από την άλλη, μπορεί και να ζητώ πολλά. Είδατε ποτέ ακρίδα να κοιτάζεται σε καθρέφτη;
