Το τελευταίο βιβλίο ενός εξέχοντος τέκνου της Λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας, του Eduardo Galeano ήταν αφιερωμένο στις γυναίκες. «Μια γυναίκα διασχίζει διαρκώς τα βλέφαρά μου. Αν μπορούσα, θα της έλεγα να φύγει, όμως μια γυναίκα διασχίζει διαρκώς το λαρύγγι μου…». Η βία δεν έχει μόνο τη μορφή μιας επίθεσης. Στη Βραζιλία είναι η φτώχεια, οι ανισότητες, ο Ζίκα, η θρησκεία.

Ζούμε μία ακόμη χρηματιστηριακή θύελλα, αλλά αυτήν τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά. Κάθε φορά όλα είναι διαφορετικά και χειρότερα από τις προηγούμενες. Όταν χρησιμοποιείς μπαζούκας για να σκοτώσεις ένα κουνούπι, το λιοντάρι το αντιμετωπίζεις πλέον με πυρηνική βόμβα. Το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό, αλλά σε συνδυασμό με το προσφυγικό είναι ένας συνδυασμός ιδιαίτερα επικίνδυνος για τα δικά μας συμφέροντα.

Ο πιο ασφαλής τρόπος για να υπονομεύσει μια παράταξη το κοινωνικό καθεστώς μέσα στο οποίο κινείται, είναι να κλονίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών προς του νόμους του Κράτους. Δηλαδή αυτοί να αμφιβάλλουν κατά πόσον οι παραβατικές συμπεριφορές θα έχουν και τις ανάλογες συνέπειες για τους δράστες. Κατά πόσον το έγκλημα θα επιφέρει και την τιμωρία.

Οι σιδηροβιομηχανίες και οι βιομηχανίες πολέμου λειτουργούσαν κυρίως με τις κρατικές παραγγελίες της xιτλερικής Γερμανίας. Σήμερα, οι σιδηροβιομηχανίες της Κεντρικής Ευρώπης δεν προσπαθούν να προσεταιριστούν απλά το κρατικό ταμείο, αλλά να απαγορεύσουν την πρόσβαση και των ανταγωνιστών στις αγορές!

Ο Αυτιάς ήταν πολύ οργισμένος νωρίς το πρωί. Το ενδεχόμενο να δοθεί τηλεοπτικό κανάλι σε Τούρκο του προκαλεί νεύρα. «Μα σε Τούρκο καναλάρχη;», έλεγε συχνά, είτε μονολογώντας, είτε απευθυνόμενος σε κάποιο καλεσμένο του. Θα τον αδικούσαμε, αν σημειώναμε πως την ανησυχία για το ενδεχόμενο του «Τούρκου καναλάρχη» την εντοπίζαμε μόνο σε αυτόν.

Ο δήμαρχος Χίου κ. Μανώλης Βουρνούς, μιλά στο Liberal. Μεταξύ άλλων, εκφράζει την ανησυχία του για τις εξελίξεις στην Τουρκία και πως αυτές μπορούν να διαταράξουν τη συμφωνία με την Ε.Ε.

Δυστυχώς η πρόταση που ακούσαμε από τον κ. Τσίπρα, είναι βαθιά συντηρητική και γραφειοκρατική κι όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει προβλήματα και δυσλειτουργίες, αλλά δημιουργεί και νέα. Οι θέσεις του κ. Τσίπρα δεν έχουν συνοχή. Δεν απαντούν στις σημερινές προκλήσεις που αντιμετωπίζει η χώρα.

Είναι σπάνιες οι στιγμές που μία έκθεση, συγκεντρώνει όλα τα βλέμματα. Τη στιγμή αυτή, 400 εκατομμύρια Ευρωπαίοι καταθέτες κοιτούν πανικόβλητοι να μάθουν τι «προκύπτει» από τα Ευρωπαϊκά Stress tests. Βγαίνει όμως κάποιο συμπέρασμα, είμαστε ασφαλείς, ή να πάρουμε τα λεφτά μας από τις Τράπεζες;

Πριν λίγες μέρες είδε το φώς της δημοσιότητας η είδηση ότι η αυτοαποκαλούμενη κεντροαριστερά βολιδοσκόπησε για επικεφαλής της τον Γ. Στουρνάρα. Από την άλλη πλευρά βολιδοσκοπείται κατά καιρούς ο Κ. Καραμανλής για επικεφαλής της κεντροδεξιάς. Φοβάμαι ότι ο τόπος δεν έχει ανάγκη από γεωγραφικούς προσδιορισμούς. Έχει ανάγκη από συγκεκριμένες πολιτικές.

Διανύουμε τον έβδομο χρόνο μιας υπαρξιακής για τη χώρα κρίσης. Η πτώχευση και η φτωχοποίηση είναι πρωτοφανείς, οι κοινωνικοί δείκτες έχουν καταβαραθρωθεί, τα οικονομικά κάθε νοικοκυριού και της χώρας όλης είναι γλίσχρα. Γράφει ο Χάρης Θεοχάρης.

Ο ίδιος επέλεξε για τον εαυτόν του έναν ρόλο σιωπηλό αγνοώντας το γεγονός ότι ένας τέως Πρωθυπουργός. Κανείς άλλος Πρωθυπουργός της Μεταπολίτευσης δεν μπήκε σε αυτού του είδους τη χειμερία νάρκη. Γράφει η <b>Λίνα Παπαδάκη.<\/b>

Ελλάδα και Βενεζουέλα... Δύο χώρες σε κρίση, 9.500 χιλιόμετρα μακριά η μια από την άλλη, βρήκαν κοινό παρονομαστή στον αλληλοθαυμασμό των κυβερνήσεων τους και στις κοινές αντιλήψεις περί πολιτικής και τρόπου διακυβέρνησης...<b>Γράφει ο Γιάννης Κουζηνός<\/b>

Η «κατανόηση» για την «αποστρατεία» των «στρατηγών», θα είναι βελούδινη και βεβαίως, με κάποια σημαντικά ανταλλάγματα. Έτσι κι αλλιώς, τα χρόνια πέρασαν και οι επόμενες γενιές δεν είναι τόσο «άξιες» σαν τους πατεράδες τους να κρατήσουν τα ηνία του «κινήματος», σταθερά! Άσε που τελείωσε πια ο πακτωλός των πακέτων και των συντάξεων

Ο Χρόνος είναι ίσως ο σπανιότερος πόρος και μας δίδεται άπαξ. Κάθε πράξη, παράλειψη ή ανοχή τον αξιοποιεί ή τον σπαταλά. Ελάχιστες φορές μας παρουσιάζεται η δυνατότητα να διορθώσουμε όσα κάναμε ή δεν παραλείψαμε, όσα ανεχθήκαμε από υπολογισμό, από αφελείς πεποιθήσεις ή από ανικανότητα να κινηθούν όπως απαιτεί η επιταγή των στιγμών.\r\n 

Ακούγεται ότι βρέθηκε τρόπος να λυθεί το μεγάλο και ανυπέρβλητο πρόβλημα του υπερδανεισμού των Μέσων Ενημέρωσης. Δεν θα ζητήσουν, λέει, από τους μετόχους να φέρουν τα λεφτά τους από το εξωτερικό, αλλά θα «πουλήσουν» τα δάνεια σε… ξένα fund με μεγάλη έκπτωση, αφήνοντας τους σημερινούς μετόχους στο απυρόβλητο. Δεν μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο! Θα είναι το μεγαλύτερο σκάνδαλο της μεταπολίτευσης!

Οι αναδιαρθρώσεις εταιρειών δεν πρόκειται να προχωρήσουν ούτε έναν χιλιοστό του μέτρου, εφόσον οι τραπεζίτες, φοβούμενοι μην τυχόν βρεθούν στο μέλλον στο εδώλιο κάποιου δικαστηρίου, συνεχίσουν να αρνούνται να βάλουν την υπογραφή τους σε οτιδήποτε. Πολλά από τα λουκέτα της επόμενης περιόδου έχουν σχέση με αυτή την κατάσταση, γεγονός που μας φέρνει πιο κοντά σε ένα ατύχημα…

Καθώς συνεχίζεται η κοινωνική αναταραχή, πολλοί είναι όσοι ελπίζουν πως οι μέρες της σημερινής κυβέρνησης είναι μετρημένες. Είναι δε ιδιαίτερα ευγνώμονες απέναντι στους αγρότες, καθώς πιστεύουν πως οι δικές τους δυναμικές κινητοποιήσεις θα αποτελέσουν τον καθοριστικό παράγοντα ανατροπής του εκκολαπτόμενου εθνικοσοσιαλιστικού καθεστώτος των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Ουδεμία εκδοχή από εκείνες που έχουν προταθεί από την κυβέρνηση (αύξηση εισφορών) ή από τους Θεσμούς (μείωση μεσοσταθμικά 6% των συντάξεων, ώστε να εξοικονομηθεί για το 2016 ποσό ύψους 1,8 δισ.) προσφέρει βιωσιμότητα στο συνταξιοδοτικό σύστημα. Η πρόταση της κυβέρνησης δεν είναι βιώσιμη ούτε κάν βραχυπρόθεσμα, ενώ εκείνη των Θεσμών αποβλέπει σε κοντόθωρες δημοσιονομικές ανάσες.

Στο ερώτημα αν υπάρχουν Έλληνες και στην Ντόχα του Κατάρ, η απάντηση έρχεται από τον φίλο αναγνώστη.

Τις τελευταίες ημέρες η Βρετανία ζει τη δική της «αυταπάτη» μετά την απόφαση του δημοψηφίσματος.Τα έχουμε ζήσει και εμείς και μάλιστα σε πολύ χειρότερο βαθμό τέτοιες ημέρες πέρυσι...<b>Γράφει ο Γιώργος Αμυράς.<\/b>

Σε πανικό η κυβέρνηση, υπό το βάρος των οξύτατων κοινωνικών προβλημάτων, επιλέγει τη σκληρή και τυφλή αντιπαράθεση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και όσους δεν συναινούν στην προοπτική της μακροημέρευσή της. Γράφει ο Θανάσης Μαυρίδης.

Τα κομμουνιστικά καθεστώτα δεν αρκούνταν στην καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στη στέρηση των πολιτικών ελευθεριών, στην κατάργηση της ιδιοκτησίας. Επιζητούσαν τον πλήρη έλεγχο της προσωπικής ζωής των πολιτών, τη στέρηση κάθε ιδέας αυτενέργειας, πρωτοβουλίας, ανεξάρτητης σκέψης και αυτόνομης πράξης.

Παραφράζοντας τη φράση του Νίκου Μπογιόπουλου, αν θέλει κανείς να μιλήσει για μία από τις βασικές αιτίες των δεινών της χώρας δεν έχει παρά να φωνάξει: «Είναι η αντιπολίτευση ηλίθιε».

Ο Διοικητής της Τράπεζας της Ιταλίας Ignazio Visco διαμαρτυρήθηκε έντονα για την ακαμψία του πλαισίου της ΕΕ, που οριοθετεί τη δυνατότητα των κυβερνήσεων να διασώσουν δανειστές σε περίπτωση κρίσης. Τι κρύβεται όμως πίσω από αυτή την τοποθέτηση;