Οι αναγνώστες μπορούν να αποφασίσουν μόνοι τους αν ο Στάλιν ήταν ένας κομμουνιστής ήρωας ή ένας κακός τύραννος. Γράφουν οι Jon Miltimore και Lawrence Reed.

Περισσότεροι από 1.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν νωρίς το πρωί της Κυριακής στην Κόκκινη Πλατεία για να τιμήσουν τα 70 χρόνια από τον θάνατο του Στάλιν.

Με τον θάνατό του τελείωσε μια εποχή στην οποία σημειώθηκαν σημαντικές αλλαγές στη σοβιετική κοινωνία, παράλληλα με το καθεστώς τρόμου που επιβλήθηκε. Το τέλος γράφτηκε 41 χρόνια μετά.

Η Βουλή ετοιμάζει ψήφισμα για να αναγνωρισθεί ως γενοκτονία ο μαζικός λιμός που επέβαλε η ηγεσία του Στάλιν την περίοδο 1932-33.

Ο Στάλιν ως υποστηρικτής της πολιτικής της φυσικής εξόντωσης φίλων και αντιπάλων, αδιαφορούσε παντελώς για το κόστος τους. Εξάλλου, στον μόνον που λογοδοτούσε ήταν η συνείδηση του η οποία ήταν πολύ ελαστική. Σήμερα ο Βλ. Πούτιν δε λογοδοτεί πουθενά. Δεν ελέγχεται από κανένα θεσμικό όργανο της Ρωσικής «Δημοκρατίας», γιατί απλούστατα τα έχει υποτάξει, ενώ δια της μεθόδου της φυσικής εξοντώσεως έχει απαλλαγεί από όλες τις ενοχλητικές φωνές.

Σήμερα ο Πούτιν έχει κατά νου όσους αμφισβητούν τη μονοκρατορία του και επιθυμούν τον εκδημοκρατισμό της χώρας. Ξεκίνησε, όμως, την κάθαρση με τη σύλληψη ενός από το περιβάλλον του, τον υποδιοικητή της Ρωσικής Εθνοφρουράς. Οι ομοιότητες με τον Στάλιν δεν σταματούν στην αυτοκάθαρση/εκκαθάριση. Η περιπέτειά του στην Ουκρανία θυμίζει από πολλές απόψεις τη σοβιετική επίθεση στη Φινλανδία. Παρά τις ομοιότητες, θεωρώ ότι ο Πούτιν δεν είναι Στάλιν, διότι, σε αντίθεση με τον «πατερούλη», ο σημερινός ένοικος του Κρεμλίνου παίρνει ρίσκα.

Υπάρχουν δύο στρατόπεδα μεταξύ των πρώην Σοβιετικών: το πρώτο με όσους χαίρονται που πλέον είναι ελεύθεροι, και το δεύτερο με τους δυστυχείς που πιστεύουν ακόμη ότι όλα τότε ήταν κατά βάσει εντάξει. Εγώ ανήκω στο πρώτο στρατόπεδο και είμαι περήφανος που έλαβα μέρος σε κάθε είδους αντισοβιετικές και αντικομμουνιστικές δράσεις. Παρακάτω έχω συγκεντρώσει διάφορες μικρές ιστορίες που υπογραμμίζουν σημαντικά διδάγματα για τον πολιτισμό μας για τη ζωή των Σοβιετικών. <b>Γράφει ο Gia Janderi</b>

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν τίμησε σήμερα Τετάρτη τη μνήμη των θυμάτων του μεγάλου λιμού στην Ουκρανία, επί καθεστώτος του Στάλιν, επαναλαμβάνοντας επίσης τη στήριξή του στο Κίεβο, στην αντιπαράθεσή του με τη Μόσχα.

Ο Νίκος Μπίστης, μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΣΥΡΙΖΑ, και από τους πρωτεργάτες της περίφημης «Γέφυρας», είχε τουλάχιστον την ευαισθησία να αντιδράσει. Δεν είμαστε δικαστές προθέσεων, δε θα του καταλογίσουμε υποκρισία για το θεαθήναι. Θεωρούμε ειλικρινή την αντίδρασή του. Το ίδιο βεβαίως και λειψή. Η κριτική του σε σχέση με τη συμπεριφορά του ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα Λιγνάδη, περιορίστηκε στον δημοσιογράφο Βαξεβάνη.

Τις ημέρες που ο διάσημος συγγραφέας Βενιαμίν Καβέριν (1902-1989) είχε αρχίσει να σχεδιάζει το μυθιστόρημά του «Οι δύο καπετάνιοι», ο μεγαλύτερος αδελφός του Λεβ Ζιλμπέρ (1894-1966), ούρλιαζε από τον πόνο, καθώς τον χτυπούσαν στα πλευρά με τις καλογυαλισμένες μπότες τους οι ανακριτές του Λαϊκού Κομισαριάτου Εσωτερικών Υποθέσεων, και σφάδαζε στο παγωμένο πάτωμα της φυλακής Μπουτίρκα.

Πολύς λόγος γίνεται στην εποχή μας για την βαριά κληρονομιά της «συλλογικής ευθύνης» που μας άφησε ο 20ος αιώνας.  Ιστορικοί και απλοί αναγνώστες, πως η έννοια της συλλογικής ευθύνης που εφάρμοσε το ναζιστικό Γ? Ράιχ αποτελεί έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο όταν η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από την εφαρμογή της «συλλογικής ευθύνης» στο τεράστιο πειραματικό εργαστήριο της κομμουνιστικής ουτοπίας της Ε.Σ.Σ.Δ.

Από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε άλλος ένας πόλεμος ανάμεσα στην Αρμενία και το Αζερμπαϊτζάν ξεκίνησε, όπως συμβαίνει πάντα, ο πόλεμος της προπαγάνδας, ο «πόλεμος μέσα στον πόλεμο». Δυστυχώς και στην Ελλάδα. Ωστόσο, όσοι βλέπουν ανάποδες «ομοιότητες» ανάμεσα στην Κύπρο και στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ, καλό είναι να&#8230; ξαναβάλουν τα καλώδια στη θέση τους.

Οι μέρες που ο Κωστής Χατζηδάκης περνούσε την πλατεία και οι «πατριώτες» του άνοιγαν το κεφάλι δεν είναι μακριά. Αναρωτιέμαι αν η χτεσινή απόφαση του Δικαστηρίου αφορά κι αυτούς. Ή και εκείνους που πληροφορούσαν μέσω twitter τους συντρόφους τους πού έτρωγαν υπουργοί του ΓΑΠ για να τους προπηλακίσουν. Το 7% του ελληνικού λαού ψήφισε ένα νεοναζιστικό μόρφωμα. Γίνονται τέτοια πράγματα στο λίκνο της Δημοκρατίας; 

Ο Μιχαήλ Ζόσενκο (1894-1958) είναι μία ξεχωριστή περίπτωση των ρωσικών γραμμάτων του 20ου αιώνα, μα και συνάμα ένα θύμα της παράλογης και απάνθρωπης μηχανής που έστησαν οι Μπολσεβίκοι, τσακίζοντας ζωές αθώων ανθρώπων, αναιτιολόγητα και μόνο με την υποψία ότι «δεν είναι δικός τους».

Η Βαλεντίνα Γιασνοπόλσκαγια γεννήθηκε το 1904. Εργάστηκε στο Λένινγκραντ ως οικονομολόγος στη Γενική Διεύθυνση Τηλεγραφείων. Την συνέλαβαν το 1930 για την υπόθεση του «αντισοβιετικού μοναρχικού κέντρου της Αληθινής Ορθόδοξης Εκκλησίας».

Ο Ιβάν Στεπάνοβιτς Κόνεφ (1897-1973) ήταν στρατάρχης της Ε.Σ.Σ.Δ. από το 1944, είχε τιμηθεί δύο φορές με το παράσημο του «Ήρωα της Σοβιετικής Ένωσης (1944 και 1945), το παράσημο της «Νίκης» το 1945 και ήταν μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Κ.Κ.Σ.Ε. από το 1952 μέχρι το θάνατό του.

Ο Ιανουάριος του 1936 και η εποχή του Μεγάλου Τρόμου. Τι συζητούσε ο Στάλιν με τον Βοροσίλοφ, τον Μόλοτοφ, τον Καλίνιν και άλλα ανώτατα στελέχη του Μπολσεβίκικου κόμματος στον ιδιωτικό κινηματογράφο του ηγέτη της ΕΣΣΔ μέσα στο Κρεμλίνο; 

Πριν από τρία τέταρτα του αιώνα, οι ηττημένες γερμανικές δυνάμεις συνθηκολογούσαν με τους Συμμάχους. Έκτοτε, η 8η Μαΐου γιορτάζεται ευρέως ως «ημέρα της νίκης στην Ευρώπη»&#903; μιας νίκης ποτισμένης με το αίμα εκατομμυρίων ανθρώπων. Μιας νίκης που δεν σήμανε αυτονόητα την επικράτηση της ειρήνης ή της δημοκρατίας.

Θυμηθήκαμε την φράση του Νικίτα Χρουτσόφ «Δεν τολμούσα  να εκφράσω ευθέως τις απόψεις μου», με αφορμή τον απολογισμό του ΣΥΡΙΖΑ για τα αίτια της ήττας, το οποίο συνέταξαν οι κ.κ. Γ. Δραγασάκης, Α. Μπαλτάς και Θ. Δρίτσας.

Έναν από τους πλέον ανθεκτικούς μύθους στον δημόσιο περί Ιστορίας λόγο αποτελεί η περίπτωση της Γιάλτας, όπου σαν σήμερα, πριν από 75 χρόνια, ο Στάλιν υποδεχόταν τους Ρούζβελτ και Τσώρτσιλ για να συζητήσουν τις πάμπολλες εκκρεμότητες που άφηνε η διαφαινόμενη ήττα του ναζισμού. <b>Γράφει ο Γιάννης Στεφανιδης.</b>

Καθώς πλησιάζουν οι γιορτές, θυμόμαστε να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας για τα σημαντικά πράγματα στη ζωή μας. Για μένα, το τέταρτο Σάββατο του Νοεμβρίου είναι αφιερωμένο στην ανάμνηση των εκατομμυρίων ανθρώπων που δολοφονήθηκαν στη μαζική γενοκτονία από λιμό, το Χολοντομόρ. <b>Γράφει η Marianna Davidovich Brashear. </b>

Η 22η Νοεμβρίου είναι η Ημέρα Μνήμης για τον Μεγάλο Ουκρανικό Λιμό που προκλήθηκε σκόπιμα από την σταλινική ηγεσία της ΕΣΣΔ. «Υπολογίζεται ότι μεταξύ 1932 και 1933, το ένα τέταρτο του ουκρανικού πληθυσμού πέθανε από ασιτία...Δεν έγινε καμιά κηδεία. Το σπίτι κλείδωνε και λίγο αργότερα έβλεπες καπνό να βγαίνει από την καμινάδα...Ο κανιβαλισμός ήταν πια κάτι συνηθισμένο». <b>Γράφει η Κατερίνα Οικονομάκου. </b>

Στον 20ο αιώνα υπήρξαν πολλοί σφαγείς που θυσίασαν εκατομμύρια ανθρώπους είτε για να διαιωνίσουν την εξουσία τους είτε για να υλοποιήσουν κάποιο μεγάλο σχέδιο για την ανθρωπότητα. Οι απεικονίσεις των ανθρώπων αυτών και των συμβόλων τους πάντα με ανατριχιάζουν διότι αποτελούν μία υπενθύμιση της πιο ωμής πλευράς της ανθρώπινης φύσης. Αυτό το συναίσθημα το ένιωσα όταν είδα τον γενικό γραμματέα του ΚΚΕ να παραλαμβάνει το πορτραίτο του Στάλιν με το χαμόγελο στα χείλη.

Οι μαρξιστές—ορθόδοξοι και αναθεωρητές—μετά την κατάρρευση του σοσιαλισμού (1989-1991) βρέθηκαν μπροστά σε μια πραγματικότητα που διέψευδε τον μαρξισμό: Τον σοσιαλισμό δεν τον διαδέχτηκε ο κομμουνισμός, αλλά ο καπιταλισμός. Η μόνη θεωρητική διέξοδος που υπήρχε ήταν να επιστρέψουν στις σταλινικές ρίζες. <b>Γράφει ο Σάκης Μουμτζής. </b>