Οι μέρες που ο Κωστής Χατζηδάκης περνούσε την πλατεία και οι «πατριώτες» του άνοιγαν το κεφάλι δεν είναι μακριά. Αναρωτιέμαι αν η χτεσινή απόφαση του Δικαστηρίου αφορά κι αυτούς. Ή και εκείνους που πληροφορούσαν μέσω twitter τους συντρόφους τους πού έτρωγαν υπουργοί του ΓΑΠ για να τους προπηλακίσουν. Το 7% του ελληνικού λαού ψήφισε ένα νεοναζιστικό μόρφωμα. Γίνονται τέτοια πράγματα στο λίκνο της Δημοκρατίας;
Θυμάμαι τις έρευνες της εποχής εκείνης που έψαχναν να βρουν την ταυτότητα των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής. Κι έκπληκτοι οι αναλυτές διαπίστωναν ότι προερχόντουσαν απ’ όλους τους πολιτικούς χώρους. Κοινό τους στοιχείο η «αγανάκτηση». Δικαίως ή αδίκως, αυτό είναι ένα άλλο θέμα συζήτησης. Η ουσία είναι ότι υπήρχε το υπόστρωμα για να βρει έδαφος και να αναπτυχτεί η Χρυσή Αυγή. Και ναι μεν σε όλες τις κοινωνίες υπάρχουν και θα υπάρχουν είκοσι ή τριάντα νοσταλγοί του μεγαλύτερου «χασάπη» της ανθρωπότητας, αλλά δεν υπάρχουν οπωσδήποτε και τετρακόσιες χιλιάδες πρόθυμοι ψηφοφόροι για να τους στείλουν στην Βουλή, όπως συνέβη στην Ελλάδα.
Να το πούμε χωρίς περιστροφές. Υπάρχει πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία. Η βία, το μίσος, η ημιμάθεια, είναι στοιχεία που καθορίζουν την στάση ενός σημαντικού κομματιού των πολιτών. Και όχι, δεν φταίει η οικονομική κρίση. Φταίει κυρίως η έλλειψη Παιδείας. Αλήθεια, γιατρεύτηκε το «πρόβλημα» με την χτεσινή απόφαση; Πολύ φοβόμαστε ότι κάποιος άλλος θα πάρει την θέση της Χρυσής Αυγής, αν δεν την έχει ήδη πάρει. Κι αυτή την φορά θα είναι πιο «επικίνδυνοι», αφού θα έχουν πάρει το μάθημά τους και θα έχουν αφήσει στην άκρη την απροκάλυπτη βία!
Δύο είναι οι τρόποι για να μπορέσει να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο. Η οικονομική ανάκαμψη και η επένδυση στην Παιδεία. Και πρόκειται για ένα έργο που έχει, δυστυχώς, μακροπρόθεσμη απόδοση. Χρειάζεται χρόνος. Μέχρι τότε, η μοναδική επιλογή είναι να στηρίξουμε με κάθε τρόπο την αναπτυξιακή – μεταρρυθμιστική προσπάθεια της σημερινής και της όποιας αυριανής κυβέρνησης. Και ταυτόχρονα να πιέσουμε αφόρητα για σημαντικές αλλαγές στα σχολεία.
Εύκολα τα λόγια. Στην πράξη υπάρχει μία ακόμη δυσκολία. Ξέρετε, δεν υπήρξε ο Χίτλερ ο μοναδικός «χασάπης» στην σύγχρονη ιστορία της ανθρωπότητας. Τον συναγωνίζονται επάξια οι Στάλιν και Μάο. Άραγε, οι οπαδοί τους είναι πιο «ανθρώπινοι» από τους οπαδούς του Χίτλερ; Στα δικά τους στρατόπεδα συγκέντρωσης οι άνθρωποι πέθαιναν ευτυχισμένοι, τραγουδώντας ύμνους για τον κομμουνισμό;
Άντε τώρα να πείσει κάποιος γιατί μία σύγχρονη κοινωνία πρέπει να αφήσει πίσω τους «χασάπηδες» και να κτίσει ένα μέλλον στηριζόμενο στον σεβασμό στον άνθρωπο. Εδώ υπάρχουν ευρωβουλευτές της ΝΔ που αρνούνται να ψηφίσουν στο Ευρωκοινοβούλιο και να καταδικάσουν τον σταλινισμό μαζί με τον ναζισμό. Και θα πείσει κανείς τους νέους με τα στυλάρια που διαδηλώνουν με τα χέρια αγκαζέ και το βήμα της χήνας στο κέντρο της Αθήνας; Δύσκολο! Ωστόσο, θα προσπαθήσουμε. Εδώ δεν μας έκαμψαν τα δύο άκρα στην επταετία της φωτιάς, από το 2012 μέχρι το 2019. Τώρα θα τους φοβηθούμε;
Θανάσης Μαυρίδης
