Κάποιοι ξεχνούν ότι την τελευταία φορά που επενδύσαμε ως χώρα στον λαϊκισμό και το πολιτικό ψεύδος, βρεθήκαμε με τρίτο μνημόνιο, αυξήσεις φορολογίας, κλειστές τράπεζες και... χορούς στην πλατεία Συντάγματος!

Ενώ οι κάλπες της 21ης Μαΐου στην Ελλάδα ανέδειξαν μία ισχυρή κεντροδεξιά παράταξη που γίνεται και η μεγαλύτερη στο ΕΛΚ, η έκβαση των τοπικών εκλογών που διεξήχθησαν στην Ισπανία ήρθε να «συμβαδίσει» με την τάση που έχει διαμορφωθεί σε πολλές χώρες της Ευρώπης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να αντιληφθεί πως τα όρια μεταξύ ακτιβισμού και τραμπουκισμού είναι δυσδιάκριτα. Και κυρίως να αντιληφθεί πως ο φραστικός τραμπουκισμός και η απειλή βρίσκονται μισό βήμα πριν από τη βιαιοπραγία. 

Εκφράζονται φόβοι πως το φάντασμα των άκρων και του λαϊκισμού βρίσκεται ξανά προ των πυλών. Πως ένα νέο κίνημα αγανακτισμένων γεννιέται. Με άλλες αφορμές και άλλες αιτίες. Αλλά με την ίδια δυναμική που μπορεί να οδηγήσει σε πολιτικές τερατογενέσεις. Ωστόσο οι συνθήκες διαφέρουν ριζικά. 

Διαδίδουν ψευδείς ειδήσεις για να καταπραΰνουν το μίσος που κατατρώγει την ψυχή τους. Οι λαϊκιστές ηγετίσκοι επενδύουν στο μίσος, καθώς εγγυάται περισσότερους ακόλουθους.

«Παρατηρείται η επανάκαμψη λαϊκίστικων κινημάτων στην Ευρώπη. Από τη Βρετανία, την Ιταλία έως τη Σουηδία και την Ουγγαρία» αναφέρει στο Liberal ο Ναπολέων Μαραβέγιας, Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας και πρώην Υπουργός. Συνέντευξη στον Νικόλα Ταμπακόπουλο

H άνοδος των άκρων σε μια Ευρώπη που κλυδωνίζεται από την ενεργειακή κρίση και τις συνέπειες του πολέμου του Πούτιν δίνουν το τόνο του φετινού καλοκαιριού. Το τρίο Μελόνι - Σαλβίνι - Μπερλουσκόνι στην Ιταλία και οι Λεπέν, Μελανσόν στην Γαλλία στέλνουν σαφή μηνύματα ότι ο λαϊκισμός ενισχύεται ως πολιτική δύναμη στην Ευρώπη. Και η Ελλάδα; Μήπως οι αντισυστημικές τάσεις περνούν κάτω από τα δημοσκοπικά ραντάρ; Η Ελλάδα φαίνεται πως είναι μια διαφορετική περίπτωση. Έχει ζήσει την περιπέτεια του λαϊκισμού, πίστεψε τις σειρήνες του, αλλά μετά ήρθε η μεγάλη διάψευση.

Η μία μετά την άλλη οι ευρωπαϊκές ηγεσίες κλυδωνίζονται και αχνοφαίνεται ο κίνδυνος μιας πιθανής κρίσης με επίκεντρο την Ιταλία, που ίσως αποτελέσει τη χειρότερη αναταραχή στην ιστορία του ευρώ. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερο ταλέντο στην πολιτική ανάλυση για να γίνει αντιληπτό ότι αυτό το τοπίο είναι προνομιακός χώρος για κοινωνικές αντιδράσεις, τυφλές εκρήξεις και τροφοδότηση λαϊκιστικών κινημάτων κάθε μορφής που θα οδηγούν σε κοινωνικό κατακερματισμό και πολιτική αποσταθεροποίηση. Μοιάζει με το καλύτερο δώρο στον Β. Πούτιν.

Η υποβολή παραίτησης από τον Μάριο Ντράγκι, ενώ μόλις είχε λάβει μια «κουτσή» ψήφο εμπιστοσύνης από την ιταλική Γερουσία, είναι η άρνηση ενός τεχνοκράτη πρωθυπουργού με απροσμέτρητο και αδιαμφισβήτητο πολιτικό βάρος, να «συνθηκολογήσει» με τον λαϊκισμό, σε βάρος των μακροπρόθεσμων συμφερόντων του ιταλικού λαού. Είναι παράλληλα συναγερμός - δυνατότερος ακόμη κι απ' αυτόν που ήχησε στη Γαλλία με το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών -  ότι ένα τεράστιο τσουνάμι λαϊκισμού ετοιμάζεται να σαρώσει χώρες- πυλώνες της Ευρώπης. 

Εάν ο δύσκολος χειμώνας μας βρει στην σημερινή κατάσταση, η κάθε χώρα θα κοιτάξει μόνο τον εαυτό της. Η κάθε κοινωνία θα βιώσει κύματα λαϊκισμού και κίτρινων γιλέκων, που όμοια τους δεν έχουμε φανταστεί και η φοβική Ευρώπη θα συνεχίσει να ωθείται προς ύφεση από το μελετημένο σχέδιο του Πούτιν. Τους φόβους του για το εκρηκτικό σκηνικό το οποίο στήνεται, μεταφέρει στο Liberal ο πρώην υπ Ενέργειας Γιάννης Μανιάτης, τονίζοντας ότι αν έχουμε πιθανότητες να βγούμε νικητές, αυτό θα γίνει μόνο με ευρωπαϊκά χρήματα. <b>Συνέντευξη στον Γιώργο Φιντικάκη.</b>

Στις οικονομικές συνέπειες που προκάλεσε ο πόλεμος στην Ουκρανία, αναφέρθηκε ο Ιταλός πρωθυπουργός, κατά τις εργασίες της G7 στην Γερμανία. «Πρέπει να αποφύγουμε τα λάθη που κάναμε μετά την κρίση του 2008. Η ενεργειακή κρίση δεν πρέπει να προκαλέσει επιστροφή στον λαϊκισμό», τόνισε ο Ιταλός πρωθυπουργός.

Μετά από 30 περίπου χρόνια τα συνδικάτα «κλείνουν» τους βρετανικούς σιδηρόδρομους και κατεβαίνουν στους δρόμους την ώρα που στη βόρεια Ευρώπη τα λιμάνια έχουν μπλοκάρει από τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, το Βέλγιο έβαλε «λουκέτο» για μία ημέρα και στη Γαλλία οι ευρωσκεπτικιστές και ακραίοι Μελανσόν και Λεπέν δείχνουν διατεθειμένοι να αξιοποιήσουν μικροκομματικά το αποτέλεσμα των εκλογών και να κατεβάσουν στα πεζοδρόμιο όσους περισσότερους μπορούν. Ο λαϊκισμός δείχνει τα δόντια του.

Η κρίση προκαλεί έντονες ανησυχίες στο πολιτικό σύστημα της Ευρώπης, αφού πέραν της επανεμφάνισης του λαϊκισμού, το διαρκώς αυξανόμενο κόστος ζωής δύναται να βαθύνει τη φτώχεια, επαναφέροντας στο προσκήνιο και την εγκληματικότητα. Το θέμα ανέδειξε πρόσφατα ο Δήμαρχος του Λονδίνου, εκφράζοντας το φόβο να ξαναδούμε τα βίαια εγκλήματα που είχαν αντιμετωπιστεί στην πόλη του τα τελευταία χρόνια.

Με αναφορές σε «κοράκια εταιρειών ενέργειας», ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να επενδύει στον λαϊκισμό και τη δημαγωγία, στοχοποιώντας εκ νέου τον διευθύνοντα σύμβουλο της ΔΕΗ, έχοντας επιδοθεί σε μία «εκστρατεία δολοφονίας χαρακτήρα», ανάλογη της περιόδου 2011-2014. Ουσιαστικά επιβεβαίωσε τόσο τα περί λαϊκισμού και δημαγωγίας, όσο και το γεγονός ότι έχει επενδύσει στον τορπιλισμό της χώρας προκειμένου να προκαλέσει οργή και κύμα αγανάκτησης ανάλογο με αυτό που τον έφερε στην εξουσία το 2015.

Με τη Λερναία ύδρα του λαϊκισμού να σηκώνει ξανά κεφάλι στην Ευρώπη πατώντας πάνω στην ενεργειακή κρίση και την ακρίβεια αναδεικνύεται και ο ρόλος ηγετών και κομμάτων που δύναται να αποτελέσουν τα αναχώματα σε μια αναβίωση ακραίων περιπτώσεων του πρόσφατου παρελθόντος. Στη Γαλλία ο Μακρόν βρέθηκε αντιμέτωπος με την ακροδεξιά κερδίζοντας την πρώτη μάχη. Στην Ελλάδα ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχοντας βγει νικητής το 2019 έρχεται σήμερα να σταθεί εκ νέου απέναντι σε όλους όσοι προτείνουν ανύπαρκτες εύκολες λύσεις σε υπαρκτές προκλήσεις.

Το «Technopopulism» (Τεχνολαϊκισμός) των Christopher J. Bickerton και Carlo Invernizzi Accetti είναι ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο. Οι δύο συγγραφείς, διαφοροποιούνται από τους περισσότερους καθώς θεωρούν τον λαϊκισμό και την τεχνοκρατία ως πλευρές του ίδιου νομίσματος, ως πολιτικές ευαισθησίες που μοιράζονται μια κοινή ρίζα. Και τα δύο αυτά ρεύματα αντιλαμβάνονται την πολιτική ως ένα ζήτημα τεχνικών λύσεων και όχι ως πεδίο μάχης αξιών και ιδεών.<b>Γράφει ο Alberto Mingardi</b>

Ας μην υπάρχουν ψευδαισθήσεις. Στο διάστημα προς τις εκλογές θα ζήσουμε ένα κρεσέντο λαϊκισμού. Η απάντηση πρέπει να είναι με την προώθηση πολιτικών που αφαιρούν οξυγόνο από τον λαϊκισμό, που πείθουν ότι κανείς Έλληνας δεν θα μείνει απροστάτευτος, που δεν θα επιτρέπουν σε ζαλισμένους και σε κατάσταση αδυναμίας πολίτες να αναζητήσουν λύση σε «μεσσίες», για τους οποίους δύσκολα ξεχωρίζει κανείς την πολιτική τους προέλευση.

Ο λαϊκισμός του Αλέξη Τσίπρα είναι πολυεπίπεδος αν και ρηχός. Επιπέδου καρικατούρας. Σαν αυτή που στήθηκε από την Κουμουνδούρου, για να αποκαλύψει το&#8230; μεγαλειώδες σχέδιο Μητσοτάκη να φέρει πίσω τον βασιλιά πακέτο από τη Σκωτία και το κτήμα του Καρόλου. Ή όπως η τροπολογία για τη ρήτρα στους λογαριασμούς ρεύματος που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση και τώρα θέλει να φτιάξει το νέο κίνημα «δεν πληρώνω». Αυτοκτονικό λαϊκισμό δείχνει η Κουμουνδούρου με τη συζήτηση που τροφοδοτεί για τα golden boys στη ΔΕΗ.

Το πρόβλημα για τις υψηλές τιμές στο ρεύμα δεν είναι η ρήτρα αναπροσαρμογής. Κι όμως, ο Αλέξης Τσίπρας προτείνει στους βουλευτές να δώσουν την έγκρισή τους ώστε οι πολίτες να μην πληρώνουν τους λογαριασμούς ρεύματος. Να αφαιρούν την περίφημη «ρήτρα», γεγονός που ισοδυναμεί με ένα «δεν πληρώνω» και τίποτε άλλο.

«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αν η Ευρώπη δεν δράσει άμεσα, ουσιαστικά, όπως έκανε και με την πανδημία, τότε δεν θα είμαστε αντιμέτωποι μόνο με οικονομική κρίση που δεν θα μπορούμε να αντιμετωπίσουμε. Θα είμαστε αντιμέτωποι και με νέα κρίση λαϊκισμού σε ολόκληρη την Ευρώπη», τόνισε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Γιάννης Οικονόμου.

Ως σωσίβιο την επιτυχία του Μελανσόν, προσπαθούν να αρπάξουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Μελιστάλαχτα υιοθετούν το καθόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό 21,95%, που έλαβε. Με την προπαγανδιστική τους δεινότητα, αφού ξέρουν ότι απευθύνονται σε λωτοφάγους, οικειοποιούνται την επιτυχία του ως επιτυχία της ριζοσπαστικής Αριστεράς αφήνοντας να εννοηθεί ότι αλλάζει το κλίμα και οσονούπω θα πούνε «και στα δικά μας».

Ας ευχηθούμε ότι η Γαλλία θα αποφύγει το επικίνδυνο ραντεβού με τον εσμό των λαϊκιστών, των δημαγωγών των αντι- ελιτιστών, των αντισυστημικών, των «φίλων» του λαού, των «εχθρών» της γραφειοκρατίας και τους groupies του Πούτιν. Οι Γάλλοι μακάρι να φανούν εξυπνότεροι από εμάς, το 2015 που πηγαίναμε στις κάλπες, άδοντας «τι χειρότερο μπορεί να μας συμβεί;» Να φανούν πιο Ευρωπαίοι από τους Άγγλους που μπλέχτηκαν σε ένα Brexit γιατί ο ηγέτης τους το θεώρησε καλή ιδέα.

Πατώντας πάνω στην ακρίβεια και την ενεργειακή κρίση η Μαρίν Λεπέν έχει υποσχεθεί τα πάντα στους&#8230; πάντες εντός της Γαλλίας, ανάγοντας την πλειοδοσία παροχών σε κεντρικό της πολιτικό αφήγημα. Κατάργηση φορολογίας σε νέους κάτω των 30, μείωση ορίων ηλικίας συντάξεων, μείωση ΦΠΑ σε τρόφιμα και καύσιμα, αυξήσεις μισθών και συντάξεων συμπεριλαμβανομένων και επιθέσεων στις αγορές επανέφερε τον λαϊκισμό στο προσκήνιο.

«το καλύτερο όπλο ενάντια στον λαϊκισμό και τα άκρα είναι η καλή πολιτική, αυτή που δημιουργεί εμπιστοσύνη και δίνει πραγματικές λύσεις σε πραγματικά προβλήματα», τόνισε ο Αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μαργαρίτης Σχοινάς, σημειώνοντας ότι «η Ευρώπη είναι σήμερα πιο δυνατή, πιο ενωμένη και πιο αποφασισμένη».