Επί μήνες ο καθηγητής Γιώργος Σταθάκης, άλλοτε τσάρος της Ανάπτυξης του Αλέξη Τσίπρα, διαβουλεύτηκε με κομματικούς επιστράτευσε ειδικούς και κάθισαν και έφτιαξαν για λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ ένα Σχέδιο Προγράμματος. Στο ΣΥΡΙΖΑϊκό σύμπαν δεν υπάρχουν συνθήκες να καλλιεργηθεί και να αναπτυχθεί θετικός προγραμματικός λόγος. Ό,τι θα προκύπτει το πολύ πολύ να είναι ένα υβρίδιο Πολάκη - Σταθάκη. Ποιανού είναι η ισχυρότερη επίδραση, κάνει μπαμ.  

Ξαναφούντωσαν τα σενάρια πως βρίσκεται στα σκαριά κόμμα που θα καλύψει τον χώρο της παραδοσιακής Δεξιάς. Είναι αλήθεια πως παρόμοιες απόπειρες υπήρξαν και στον παρελθόν, αλλά απέτυχαν παταγωδώς καθώς δεν υπήρξε μια προσωπικότητα με κύρος και συγκρότηση η οποία θα έφερε το βάρος της δημιουργίας ενός τέτοιου κόμματος. Και μέχρι στιγμής τέτοια προσωπικότητα εξακολουθεί να μην υπάρχει.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μεταμόρφωσε τον χώρο της συνταγματικής Δεξιάς το 1974, αφομοιώνοντας σε αυτόν προσωπικότητες της προδικτατορικής Ένωσης Κέντρου, ενώ λίγο μετά αυτή η διεύρυνση ολοκληρώθηκε με την προσχώρηση στην Νέα Δημοκρατία του Αθ. Κανελλόπουλου και του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Τότε κατηγορήθηκε από την εθνικόφρονα Δεξιά, που δεν είχε αντιληφθεί τα μηνύματα και τις απαιτήσεις των καιρών, πως εγκατέλειψε τις αρχές τις μετεμφυλιακής εθνικοφροσύνης. 

Μέχρι τώρα γνωρίζαμε την ύπαρξη της «ψεκασμένης Δεξιάς». Μιας Δεξιάς συνωμοσιολογικής, «υποψιασμένης», φαιδρής. Τα πάντα τα αποδίδει στον Σόρος, στην παγκοσμιοποίηση ή τέλος πάντων σε «κάποιους που αυτοί αποφασίζουν». Γνωστά «νούμερα» της πολιτικής, τους ζήσαμε. Μας προέκυψαν όμως και οι «ψεκασμένοι» Αριστεροί. Ποιοι είναι αυτοί;

Στη διεθνή πολιτική αρένα, το δεύτερο μισό της δεκαετίας που φεύγει στιγματίστηκε από τις πολλαπλές επιτυχίες των λαϊκιστικών κομμάτων, κυρίως της δεξιάς αλλά και της αριστεράς, σε ολόκληρο τον ανεπτυγμένο κόσμο. Το 2020 είναι χρονιά εκλογών για ορισμένους από τους σημαντικότερους εκπροσώπους αυτού του νέου πολιτικού ρεύματος και σε μεγάλο βαθμό θα κρίνει αν το φαινόμενο είναι παροδικό ή αν θα συνεχίσει να δοκιμάζει τις αντοχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας.

Σε ένα μικρό, αλλά σημαντικό, από πλευράς ισχύος, κομμάτι της Νέας Δημοκρατίας επικρατεί η αντίληψη πως το κρίσιμο δίλημμα είναι «μπροστά ή πίσω» και όχι το «δεξιά ή αριστερά», που το θεωρεί ξεπερασμένο. Εκ πρώτης όψεως ακούγεται θετικά. Γιατί να ασχολούμαστε με αυτά που μας χωρίζουν, ας ασχοληθούμε με αυτά που μας ενώνουν. Όλοι θέλουμε να πάμε μπροστά.

Μόνο του, να προκαλεί και να απαιτεί έναν ζωοδότη, για την ψυχοσύνθεση και την πολιτική του, καυγά, άφησε στη Βουλή ο Πρωθυπουργός τον Αλέξη Τσίπρα. Έρχονται και οι δημοσκοπήσεις που επιβεβαιώνουν ότι η κοινωνία διέσχισε τον ποταμό και ότι το πρόταγμα Μητσοτάκη - Χρυσοχοϊδη για ευνομία και ελευθερία συμμερίζονται οι μισοί ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ! Οι πραγματικοί φόβοι και των ψηφοφόρων του κ. Τσίπρα δεν αφήνουν χώρο για τον επίπλαστο φόβο του «μπαμπούλα της δεξιάς» που καλλιεργούν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. <b> Γράφει η Κατερίνα Γαλανού. </b>

Καμιά φορά οι απλοϊκοί άνθρωποι μέσα από την αφαιρετικότητα της σκέψης τους και την αφέλεια του λόγου τους, ξεφουρνίζουν μεγάλες αλήθειες. Ίσως διότι σκέφτονται δίχως περιπεπλεγμένες πολυπλοκότητες και περιγράφουν αυτό που θέλουν δίχως φιοριτούρες. Λένε απλές και σταράτες κουβέντες, σαν την λύση που είχε προτείνει ο περιπτεράς μου για το μεταναστευτικό: Να σταλούν με το ζόρι δυο οικογένειες σε κάθε ελληνικό χωριό και να τελειώνουμε.

Ο τρόπος που η κυβέρνηση χειρίζεται μέχρι στιγμής το μεταναστευτικό, τείνει να δημιουργήσει ανεξέλεγκτες καταστάσεις και σε κοινωνικό και σε πολιτικό επίπεδο. Συγχρόνως, την καθιστά ευάλωτη σε πιέσεις που ασκούνται από τα δεξιά της.Το μεταναστευτικό είναι ένα πρόβλημα που, για ένα σημαντικό μέρος όσων ψήφισαν Νέα Δημοκρατία, απειλεί να αλλοιώσει την εθνική μας ταυτότητα.

Δεν αντιλέγω ότι τα σχέδια του Μαξίμου σχετικά με τις διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας (και της Θεσσαλονίκης υποθέτω) κινούνται πάνω στις ράγες της λογικής. Κάθε κανονικός άνθρωπος αυτής χώρας και πόλης ξέρει ότι αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι απαράδεκτο και ντιπ παράλογο. Πλην, σαν πολλά μέτωπα δεν ανοίγει ο Κυριάκος και μάλιστα σε μια χώρα όπου η λογική είναι συχνά είδος εν ανεπαρκεία;

Είναι προφανές ότι μέσα στα πολυσυλλεκτικά κόμματα δεν υπάρχουν μόνο δυο ή τρεις διαφορετικές απόψεις, αλλά και δυο-τρία διαφορετικά ακροατήρια. Άρα που καταλήγουμε; Υποχρεωτικά στον πρωθυπουργό. Αυτός αποφασίζει και επί του συνόλου της κυβερνητικής πολιτικής και κατά περίπτωση. Και εν τέλει, αυτός θα πάρει την ευθύνη προς τα πού θα μπατάρει η πολιτική της κυβέρνησης του ή πόσο ανθεκτική μπορεί να αποδειχθεί η σύνθεση των αντίθετων απόψεων.

Φίλοι στα δεξιά και τ’αριστερά έχουν τον ίδιο νταλκά: «Πότε, επιτέλους, θα αποκτήσουμε ένα κόμμα που θα μας εκφράζει πλήρως;». Το παράπονο μέχρι σήμερα το εξέφραζαν κυρίως οι φιλελεύθεροι που βρίσκονταν κάθε φορά να ασφυκτιούν σε μεγάλα, πολυτασικά κόμματα. Φαίνεται όμως πως η ίδια σκέψη βασανίζει και κάποιους στα δεξιά που στην έκρηξη του Μεταναστευτικού βλέπουν την ιστορική ευκαιρία να σφυρηλατήσουν μια «δεξιά ταυτότητα»

Για την ιερή μυθολογία της Αριστεράς που επικράτησε περίπου ως θρησκεία, στην ελληνική κοινωνία δεν φταίνε μόνο οι ηττημένοι του Εμφυλίου. Φταίνε και οι νικητές. Οι Δεξιοί και ανέχτηκαν και εξέθρεψαν το «ιερατείο» της Αριστεράς, καλύπτοντας επίτηδες τα εγκλήματα των ηττημένων. Άλλοτε από οίκτο για τον χαμένο που του άξιζε τουλάχιστον, να παίζει με τους μυθικούς του ήρωες. Και άλλοτε από πολιτικό όφελος.

Πρόσφατα, σε τηλεοπτικό στούντιο διαπίστωσα- για άλλη μία φορά- πόσο εύκολο είναι να αναπτυχθούν συμπάθειες μεταξύ της παλαιοκομματικής πτέρυγας της Νέας Δημοκρατίας και των φίλων του ΣΥΡΙΖΑ. Για να μην αναφέρω τους δεσμούς αίματος που τείνουν να αποκτήσουν οι παροπλισμένοι παλιοί Δεξιοί με το αριστερό περιβάλλον της σημερινής αντιπολίτευσης.

Η κυβέρνηση έχει όντως ξεκινήσει δυναμικά το έργο της με μία πρωτόγνωρη αποφασιστικότητα και ταχύτητα. Μέσα σε ενάμιση μήνα ήρθαν οι πρώτες μειώσεις φόρων, αυτές του ΕΝΦΙΑ, περικοπές σπατάλης στα τηλεοπτικά συμβόλαια της ΕΡΤ, και πολύ ενθαρρυντικά μηνύματα στη δημόσια διοίκηση.

Εκκινώντας από αντίδραση στην καταστροφική διακυβέρνηση των προηγούμενων χρόνων, ένα όχι μικρό ποσοστό ανθρώπων με φιλελεύθερη φωνή απέκτησαν αντιφιλελεύθερα και αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά. Κι αυτό δεν θα είχε μεγάλη σημασία αν δεν ζούσαμε σε μία εποχή κρίσιμη όσο καμιά άλλη στη μεταπολεμική παγκόσμια ιστορία: μια εποχή που θα καθορίσει τα πάντα για τον επόμενο μισό αιώνα τουλάχιστον.

Στην εδώ και χρόνια σοσιαλκρατούμενη χώρα είναι επίσης κακό να είσαι δεξιός. Αλλά επειδή με αυτή την κατηγορία δεν καταδικάζεσαι και εις θάνατον όπως την εποχή του Μάο, η κατηγορία γίνεται ακόμα πιο βαριά. Κατηγορείσαι ως Ακροδεξιός. Και συνήθως δι ασήμαντον αφορμή. Τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα για την ελληνική αριστερά. <b>Γράφει ο Αντώνης Δαρζέντας. </b>

Ολοι οι άνθρωποι που ξυπνάνε το πρωί και πάνε στην δουλειά τους, χωρίς να γνωρίζουν αν θα βγει το μεροκάματο, όλοι αυτοί που θέλουν να επιστρέψουν στο σπίτι τους με ησυχία και στην ώρα τους, όλοι αυτοί που θέλουν να μην κινδυνεύει η ζωή τους και η περιουσία τους από παραβατικές συμπεριφορές, όλοι αυτοί έχουν αποκληθεί, περιφρονητικά, από την Αριστερά και τους αριστερούληδες, «νοικοκυραίοι». Εγώ, αφαιρώ τα εισαγωγικά.

Απευθυνόμενος στους Καρπαθιώτες, ο πρωθυπουργός είχε μια καλή ιδέα. Θύμισε τη φράση που συνοψίζει το πολιτικό του όραμα: “Ήρθε η σειρά της γενιάς μας να γράψει τη δική της ιστορία”. Είναι το όραμα που στην πραγματικότητα συσπείρωσε όλο το φάσμα που ορίζεται από τους προοδευτικούς κεντροδεξιούς μέχρι τους μετριοπαθείς αριστερούς. Ένα κόσμο που αντιλαμβάνεται ότι η πρόοδος ξεπερνά διαμάχες στη βάση των πολιτικών ταυτότητας. Τι σημαίνει πρόοδος για αυτόν τον κόσμο, δηλαδή για όλους εμάς;

Σε πρόσφατο tweet της η κα Δούρου εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι η τομή Δεξιάς - Αριστεράς δεν είναι ούτε άχρηστη, ούτε ξεπερασμένη και ότι η πίστη στην ισχύ αυτής της τομής καθοδηγεί σαν «πυξίδα» τη σύγχρονη Αριστερά. Ότι το δίπολο «Δεξιά - Αριστερά» τροφοδοτεί τις πεποιθήσεις όσων ανήκουν στην ιδεολογική κοινότητα που αυτοπροσδιορίζεται ως «Αριστερά» είναι βέβαιο. <b>Γράφει ο Δημήτρης Δημητράκος.</b>

Παλιότερα λέγαμε πως «ο αντιαμερικανισμός είναι ο σοσιαλισμός των ηλιθίων». Σήμερα μπορούμε να πούμε πως «το αντιδεξιό σύνδρομο είναι ο σοσιαλισμός των πολιτικών απατεώνων». Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να αποδείξουμε πως το περίφημο αντιδεξιό σύνδρομο δεν έχει πραγματικό αντίκρυσμα, εδώ και πολλές δεκαετίες, στην πολιτική ζωή της πατρίδος μας.

«Υπεύθυνος των ακαδημιών του Άγιαξ αναλαμβάνει ο Γιώργος Καρατζαφέρης μετά την αποχώρησή του από την ενεργό πολιτική», έγραψε γνωστό σατιρικό σάιτ αλλά όπως συμβαίνει συνήθως με τη σάτιρα είναι επιτυχημένη όταν έχει κάποια δόση αλήθειας. Οι ακαδημίες ποδοσφαίρου του Άγιαξ θεωρούνται οι καλύτερες του κόσμου και είναι αυτές που τροφοδοτούν τις ομάδες με τα αστέρια του ποδοσφαίρου. Κάπως έτσι λειτούργησε ο Γιώργος Καρατζαφέρης για το πολιτικό σύστημα τα δέκα χρόνια της μεγάλης πολιτικής του ακμής.

Με πόσες μονάδες διαφορά θα κερδίσει ο θεϊκός απεσταλμένος; Με 8; Μόνο με 8 και όχι με 18; Λέτε να έρχεται έτσι η συντέλεια του κόσμου; Το πρόβλημα, κυρίες και κύριοι, δεν είναι ότι ο διάβολος λέει ψέματα. Αλλά ότι ξέρει τι έχει να αντιμετωπίσει: Αντιπάλους με καρδιά καρδερίνας, έτοιμους να το βάλουν στα πόδια!\r\n

Ο λαός αυτής της χώρας θα χρειαστεί στα επόμενα δέκα χρόνια να ξεπεράσει πολλές φορές τον ίδιο του τον εαυτό για να έχει το δικαίωμα να ζει στις προγονικές του εστίες. Η Ελλάδα κινδυνεύει να συρρικνωθεί και ο ελληνισμός απειλείται σοβαρά ακόμη και με εξαφάνιση. Η συναίνεση είναι επιλογή επιβίωσης. Οι υγιείς δυνάμεις πρέπει να δουλέψουν μαζί!