Προχθές η κυρία Βίβιαν Ευθυμιοπούλου στο άρθρο της στο Liberal σχολίασε το τελευταίο κείμενο του κ. Γιάννη Βούλγαρη στην εφημερίδα τα «ΝΕΑ» στο οποίο επισημαινόταν η συγκρότηση μιας πλειοψηφίας που επιδιώκει να θεραπεύσει τις χρόνιες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας. Συμφωνώντας πλήρως και με το άρθρο του κ. Βούλγαρη και με τον σχολιασμό του από την κυρία Ευθυμιοπούλου, θα ήθελα να αναφερθώ στο πώς συγκροτήθηκε αυτή η πλειοψηφία.

«Παράσημο» αποτελούν τα στοιχεία του κατηγορητηρίου βάσει του οποίου ο Νίκος Παππάς παραπέμφθηκε στο Ειδικό Δικαστήριο για τις παρεμβάσεις του προκειμένου να δημιουργηθεί το ΣΥΡΙΖΑ channel, σύμφωνα με τον Αλέξη Τσίπρα. Σύμφωνα με το ηθικό πλεονέκτημα της πρώτης φοράς αριστερά η παράβαση καθήκοντος δεν είναι κάτι... μεμπτό αφού όλα έγιναν για το δημόσιο συμφέρον και το καλό του λαού.

«Χρειάζονται βαθιές τομές στη Δικαιοσύνη. Τη δεύτερη φορά θα τα κάνουμε και θα τα κάνουμε αλλιώς» τονίζει ο Παύλος Πολάκης επαναφέροντας ουσιαστικά στο προσκήνιο το ζήτημα του ελέγχου των «αρμών της εξουσίας» που είχε θέσει ο Αλέξης Τσίπρας και βάλλοντας, για πολλοστή φορά, κατά της Δικαιοσύνης.

Όλο τσιτάτα είναι αυτός ο Αλέξης. Ενδιαφέροντα και χαριτωμένα τα περισσότερα. Τα δυο τελευταία του είναι «νίκη με μια ψήφο» και «για να κερδίσουμε το κέντρο, πρέπει να στρίψουμε αριστερά». Υποψιάζομαι δε βασίμως ότι αυτά τα δυο συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους, αλληλοσυμπληρώνονται μέσα στην πολυπλοκότητα της νέας ρηξικέλευθης εκλογικής ΣΥΡΙΖΑϊκής στρατηγικής. Ας συνειδητοποιήσει ο Τσίπρας ότι οι κεντρώοι δεν είναι ηλίθιοι.

«Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας ιδεολογικός και πολιτικός αντίπαλος και όχι ένας εχθρός». Θα μπορούσαν πράγματι, να είναι έτσι τα πράγματα, αν βεβαίως είχαμε μνήμη χρυσόψαρου και αντίληψη αμοιβάδας. Δεν υπάρχει ίχνος πολιτικής ή ιδεολογικής χροιάς, στο DNA του ΣΥΡΙΖΑ. Το DNA του ΣΥΡΙΖΑ είναι το πεζοδρόμιο, η αγανάκτηση, η δυσαρέσκεια, η αντίδραση και ο δρόμος προς την εξουσία, που επιτυγχάνεται μέσω παρά φύσιν συμμαχιών, συγχωνεύσεων και ταυτίσεων.

Η πρόσκληση του Νίκου Φίλη για κυβερνητική συνεργασία απευθύνεται σε ένα κόμμα από το οποίο, στοχευμένα, μεθοδικά και σταθερά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποσπάσει στελέχη και ψηφοφόρους προσεταιριζόμενος ακόμα και την ιδεολογική του ταυτότητα και την ιστορία του. Στην ουσία πρόκειται για πρόσκληση συριζοποίησης «υπό προϋποθέσεις» της εναπομείνασας εκλογικής δύναμης του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, με στόχο τη «Δεύτερη Φορά Αριστερά» που έχει ήδη προαναγγελθεί σκληρότερη και «αποτελεσματικότερη» από την πρώτη.

Είναι βέβαιο ότι τις εκλογές τις κερδίζει κάθε φορά όποιος κερδίζει τις ψήφους των κεντρώων. Έχει δίκιο ο Αλέξης Τσίπρας όταν αναφέρεται σε αυτή την συνθήκη, θέλοντας να δείξει ποιος δρόμος οδηγεί και πάλι τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Αλλά δεν το πιστεύει ούτε καν ο ίδιος! Ότι θα κερδίσει το Κέντρο. Γι αυτό και λέει ότι ο δρόμος προς το Κέντρο περνάει μέσα από την στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς τα Αριστερά. Με άλλα λόγια προετοιμάζεται για μία μακρά περίοδο … ακυβερνησίας!

Τον… μεσαίο χώρο και το κέντρο έθεσε ως στόχο ο Αλέξης Τσίπρας, απευθύνοντας έκκληση συνεργασίας στις δυνάμεις που απευθύνονται ως προοδευτικές προκειμένου να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις επόμενες εκλογές, αλλά με την εφαρμογή του… αριστερού του προγράμματος. Κλείνοντας την τριήμερη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία εξαπέλυσε επίθεση κατά του πρωθυπουργού και της «κυβέρνησης της Δεξιάς» υποστηρίζοντας πως «δεν θέλουμε να νικήσουμε για να πάρουμε τις καρέκλες της εξουσίας αλλά για τους εργαζόμενους και για να αναμορφώσουμε το ΕΣΥ».

Επί μήνες ο καθηγητής Γιώργος Σταθάκης, άλλοτε τσάρος της Ανάπτυξης του Αλέξη Τσίπρα, διαβουλεύτηκε με κομματικούς επιστράτευσε ειδικούς και κάθισαν και έφτιαξαν για λογαριασμό του ΣΥΡΙΖΑ ένα Σχέδιο Προγράμματος. Στο ΣΥΡΙΖΑϊκό σύμπαν δεν υπάρχουν συνθήκες να καλλιεργηθεί και να αναπτυχθεί θετικός προγραμματικός λόγος. Ό,τι θα προκύπτει το πολύ πολύ να είναι ένα υβρίδιο Πολάκη - Σταθάκη. Ποιανού είναι η ισχυρότερη επίδραση, κάνει μπαμ.  

Τι θα έλεγε άραγε η εμβληματική φυσιογνωμία της Ανανεωτικής Αριστεράς, ο Μιχάλης Παπαγιαννάκη αν έβλεπε την Πρώτη Φορά Αριστερά στην κυβέρνηση. Δεν ξέρω αν θα άντεχε τη συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ, τα γραφικά τσάμικα μετά το απόλυτα λαϊκιστικό και διχαστικό δημοψήφισμα, την κατεδάφιση των ανεξάρτητων αρχών, την εκπαιδευτική αντιμεταρρύθμιση, την πολιτισμική οπισθοδρόμηση του «πολακισμού».

Η παγκόσμια αριστερά δείχνει να επαναπροσδιορίζει πολιτικές επιλογές και στόχους. Φαίνεται πως ο προαιώνιος εχθρός, ο οικονομικός καπιταλισμός, δεν είναι πλέον το μαύρο πρόβατο της αριστεράς. Το μοντέλο αριστερής διακυβέρνησης, που ανθεί ήδη απροκάλυπτα στην Κίνα και τους δορυφόρους της, δείχνει να κερδίζει έδαφος:

Σε αυτές τις κινητοποιήσεις όλοι πλέον γνωρίζονται μεταξύ τους. Είναι κάτι σαν κοινωνική εκδήλωση για να ξανασυναντηθούν παλιοί γνώριμοι. Δεν παρουσιάζουν κανένα ενδιαφέρον σε κάποιον παρατηρητή, καθώς έχουν καταντήσει πληκτικές. Για την Αριστερά είναι ασκήσεις επιβεβαίωσης της μίζερης παρουσίας της. Για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ εξήγηση για την κατάσταση που βρίσκεται σήμερα.

Οι εμβαθύνσεις δεν αφορούν τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τους αγγίζουν τα βαθιά προβλήματα της Αριστεράς και η κρίση της. Εδώ τα παιδία παίζει. Στέκονται στον αφρό -ίσως γιατί μόνο αυτό μπορούν. Χθες για παράδειγμα εξέδωσαν μια λάβρη ανακοίνωση με αφορμή το Τατόι, κατηγορώντας τον Μητσοτάκη για «προσβολή που διέπραξε απέναντι στον ελληνικό λαό». Το αντιμετώπισε ισχυρίζονται «σαν περιουσία που δεν ανήκει δικαιωματικά στον ελληνικό λαό»!

Αυτά που συμβαίνουν στη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με κυβερνητικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ της περιόδου 2010 - 2012, τα καλύπτει το απόφθεγμα «τους φτύνεις και αυτοί λένε πως βρέχει». Εκείνη η περίοδος χαρακτηρίστηκε από την εισαγωγή του πολιτικού χουλιγκανισμού και από την άσκηση συγχρόνως μνημονιακών πολιτικών σε ένα κοινωνικό σώμα που μέχρι τότε είχε μάθει μόνον να εισπράττει.

Στον ΣΥΡΙΖΑ επανεμφανίζεται η νηπιακή πολιτική σκέψη που πάντα χαρακτήριζε το ορθόδοξο-δογματικό ΚΚΕ. Στο κυριακάτικο φύλλο της ΑΥΓΗΣ, ο γνωστός ρυπαρογράφος, αρνητής του Τσέρνομπιλ, εξομοιώνει την κυβέρνηση του Μητσοτάκη με την χούντα των συνταγματαρχών. Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ αδυνατώντας να κατανοήσει τις αλλαγές που συντελούνται στις συνειδήσεις των πολιτών και στην ελληνική κοινωνία ξαναζεί την λογική του «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος».

Ως γνωστόν το τείχος του Βερολίνου υψώθηκε ένα ωραίο αυγουστιάτικο πρωινό για να μην επιτρέψει στην «καπιταλιστική κόλαση» να «μολύνει τον σοσιαλιστικό παράδεισο». Έκανα αυτές τις σκέψεις όταν διάβασα τις αντιδράσεις που προκάλεσε η επίσκεψη της Προέδρου της Δημοκρατίας της κ. Σακελλαροπούλου στον φράκτη του Έβρου. Ποιοι αντέδρασαν; Οι αριστεροί, κάθε απόχρωσης, οι δικαιωματιστές και οι κάθε λογής «ευαίσθητες» ψυχούλες.

Οι μετρήσεις λένε ότι η κυβέρνηση «χωλαίνει» στις νέες ηλικίες. Ξέρετε πώς πάνε αυτά τα πράγματα. Γίνονται μετρήσεις και έπειτα ένας στρατός «ειδικών» προτείνει  λύσεις στο «πρόβλημα». Και κάπως έτσι οι κυβερνήσεις ασκούν πολιτική, υπό το βάρος των δημοσκοπήσεων και αναζητώντας ψήφους. Για ιδεολογική μάχη ας μην κάνουμε συζήτηση. Αυτές είναι παλαιές ιστορίες από την εποχή του Αβέρωφ! Να γιατί η Αριστερά θα συνεχίσει να κάνει πάρτι σε αυτές τις ηλικίες.

Αν κάτι δείχνει την ιδεολογική φτώχεια, την απογύμνωση και την χωρίς πυξίδα και ελπίδα υποχώρηση Κεντροαριστεράς στην Ευρώπη, είναι ότι δεν της έμεινε τίποτα να αναδείξει ως σημείο αναφοράς κεντροαριστερού ηγέτη, και κατέληξε να αναδείξει τον Πρόεδρο της χώρας του ξέφρενου καπιταλισμού, εξαρτώντας τη μελλοντική της αναζωογόνηση από την πορεία του Τζο Μπάιντεν.

Έχει δίκιο τελικά η Έφη Αχτσιόγλου. «Η κανονικότητα δεν είναι ποτέ μια ευκαιρία για την Αριστερά» ή τουλάχιστον για την Αριστερά που η ίδια εκπροσωπεί. Αυτή η Αριστερά έφτασε άλλωστε στην κορυφαία στιγμή της ανόδου της στην εξουσία σε μια κατ' εξοχήν στιγμή ανωμαλίας. Τότε που οι πλατείες ήταν γεμάτες από «αγανακτισμένους» κάθε απόχρωσης και η Αριστερά της Έφης Αχτσιόγλου υποσχόταν να καταργήσει τα μνημόνια «μ' ένα νόμο σ' ένα άρθρο».

Δεν ήταν τέσσερα θύματα μιας τυφλής βίας, όπως υποστηρίζουν άκριτα και άστοχα κάποιοι. Ήταν θύματα στοχευμένης βίας με συγκεκριμένο ιδεολογικό πρόσημο. Δεν ήταν μόνον αυτοί που πέταξαν τις μολότοφ. Ήταν και αυτοί που επιδοκίμαζαν την πράξη τους και κυρίως αυτοί που εμπόδιζαν τα πυροσβεστικά οχήματα να προσεγγίσουν τον τόπο της φωτιάς. Ήταν ένα έγκλημα στου οποίου τη διάπραξη πολλοί συνετέλεσαν.

Η αριστερά φοβάται τον εκδημοκρατισμό της ζωής μας, που επιταχύνεται από την τεχνολογία. Τεχνοφασισμό, χαρακτήρισε ο ΣΥΡΙΖΑ την εισβολή της ψηφιακής τεχνολογίας στο «άβατο» των εκλογικών διαδικασιών στα σωματεία και στα συνδικάτα. Η αριστερά μέσα στην ιδεοληπτική της τρικυμία, ζει το δικό της δράμα στο σύγχρονο «Βυσσινόκηπο» του Τσέχωφ, όπου οι πρωταγωνιστές αρνούνται να αποδεχθούν την αλλαγή και τη νέα πραγματικότητα, ζώντας με τις μνήμες του παρελθόντος.

Η Αριστερά θα ήθελε άμεσα εκλογές επειδή το σημερινό περιβάλλον είναι αυτό που μπορεί να της εξασφαλίσει το καλύτερο δυνατό ποσοστό, επειδή επενδύει στην μιζέρια και στην καταστροφή. Βρισκόμαστε στην κορύφωση της Πανδημίας, με φανερές τις επιπτώσεις της στην Οικονομία. Μετά την Πανδημία θα γνωρίσουμε μία άλλη πραγματικότητα με μια πρωτόγνωρη έκρηξη επενδύσεων. Σε εκείνο το περιβάλλον η Αριστερά του Τσίπρα δεν έχει την παραμικρή τύχη. Γι αυτό θα αργήσουν οι εκλογές!

Στις μεγαλουπόλεις τα κορονοπάρτι, όπως και οι διαδηλώσεις, λόγω μεγάλης συγκέντρωσης πληθυσμού, συνέβαλαν αναμφίβολα στον επιπολασμό της πανδημίας. Το λένε οι επιστήμονες και το παραδέχεται η κοινή λογική. Οι μόνοι που δεν το παραδέχονται είναι οι αντικοινωνικοί «παρτάκηδες» και οι πολιτικά αφιονισμένοι.

Παρότι το πέρασμα στην αντιπολίτευση προσφερόταν, προσφέρεται σε όλους τους κυβερνήσαντες, για μια κούρα ταπεινοφροσύνης και επανασύνδεσης με τις χαμένες αξίες, ο ΣΥΡΙΖΑ βάλθηκε, και σε αυτή την περίοδο, να αποδείξει πόσο δεν ήταν πραγματικό Αριστερό κόμμα. Οι δύο μεγάλες υποθέσεις-σκάνδαλα που εξετάζονται από Προανακριτικές Επιτροπές της Βουλής είναι παραπάνω από εύγλωττες.