Η Ελλάδα δεν χρειάζεται έναν λοχία για να κυβερνηθεί, ούτε έναν δικαστή. Πολύ περισσότερο δεν μπορεί να κυβερνάται από λοιμωξιολόγους και δασάρχες. Οι ειδικοί συμβουλεύουν και οι πολιτικοί αποφασίζουν. Αν αφήσεις τους δασικούς χάρτες στους δασάρχες, για παράδειγμα, η Ελλάδα θα θυμίζει στα χαρτιά … Αμαζόνιο. Τροπικό δάσος. Κι αν συνεχίσουμε να αντιμετωπίζουμε με απάθεια τις τρανταχτές παραφωνίες των λοιμωξολόγων, σε λίγο θα απαξιωθεί πλήρως η καραντίνα.

Το «αποτύπωμα» αυτής της κυβέρνησης αφορά μέχρι σήμερα κυρίως δύο σημαντικά projects. Την ψηφιακή μεταρρύθμιση και τη σωστή προετοιμασία για το Ταμείο Ανάκαμψης. Προς το παρόν εκεί σταματά και ο μεταρρυθμιστικός οίστρος. Η έλλειψη ενός σοβαρού σχεδιασμού σε τομείς όπως αυτοί της Δικαιοσύνης, του τουρισμού και αγροτικής παραγωγής, είναι εμφανής. Χρειάζεται κάτι να αλλάξει. Το «αφήγημα» χρειάζεται ανανέωση. 

Αναπολώ την εποχή που έπαιρνα ένα μάτσο χαρτιά, στηνόμουν σε τρεις σειρές και σε δύο μέρες έκανα τη δουλειά μου. Δούλευαν οι σφραγίδες. Ο κτύπος τους αντηχούσε δυνατά στα ξύλινα γραφεία, θυμίζοντας την ισχύ της εξουσίας. «Επόμενος παρακαλώ», έλεγε ο βλοσυρός υπάλληλος. Πάμε στην επόμενη ουρά! Σήμερα; Δεν γίνονται ακόμη όλα ηλεκτρονικά και για να κλείσεις ένα ραντεβού με δημόσια υπηρεσία είναι άθλος. Μιλάμε για μία τρισάθλια κατάσταση. 

Οι κινήσεις καλής πρόθεσης που κατά καιρούς εκδηλώνει η Τουρκία είναι στην πραγματικότητα κινήσεις τακτικής που προσπαθούν να κοιμίσουν τον αντίπαλο. Ο αντίπαλος είμαστε εμείς και ο αντικειμενικός στόχος της «φίλης» και «συμμάχου» Τουρκίας είναι να πάρει όσα περισσότερα της επιτρέψουμε από τα υπάρχοντά μας. Η Τουρκία θέλει τα πάντα και το επιχειρεί έχοντας τις πλάτες κυρίως των Γερμανών.

Τα τάγματα εφόδου της επαναστατικής αριστεράς ασκούν καθημερινά βία στο όνομα του δολοφόνου Δημήτρη Κουφοντίνα και μάλιστα με την απόλυτη πολιτική κάλυψη της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Είναι οι ίδιοι μέθοδοι που χρησιμοποιούν τα δύο πολιτικά άκρα όταν θέλουν να επιτεθούν στη Δημοκρατία. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι την επόμενη φορά θα είναι αλλιώς, όπως έχουν ήδη προαναγγείλει η Ζανέτ Τσίπρα και ο Παύλος Πολάκης. Κάνουν ασκήσεις στο πεζοδρόμιο, όπως έκαναν και το 2008. Είναι επικίνδυνοι. 

Η μέθοδος παλιά και δοκιμασμένη. Εκατοντάδες λογαριασμοί trolls ξεχύνονται στο διαδίκτυο και επιτίθονται σε συγκεκριμένους στόχους. Από κοντά «φιλικά» μέσα ενημέρωσης και δηλώσεις «επωνύμων». Ο τραμπισμός ήρθε για να μείνει! Και όπως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, στις αναμετρήσεις μεταξύ του χάους και των άλλων, κερδίζει συνήθως το χάος και η αλητεία. Οι «άλλοι» μπορούν να περιμένουν την δικαίωση μετά θάνατον. Η Δικαιοσύνη δεν είναι μόνο τυφλή. Στην Ελλάδα είναι και εξωφρενικά αργή.

Ο Κώστας Σημίτης ήταν αναμφισβήτητα ένας από τους πιο πετυχημένους πρωθυπουργούς που πέρασαν από την χώρα. Κι όμως, η αντιμετώπισή του σήμερα είναι ανάλογη με εκείνη άλλων που πέρασαν και δεν ακούμπησαν! Οι όποιοι συμβιβασμοί έκανε στην διάρκεια της θητείας του δεν τον βοήθησαν. Κι αυτό θα πρέπει να είναι το παράδειγμα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Ο πολιτικός χρόνος που έχει είναι συγκεκριμένος. Είτε κάνει σημαντικές μεταρρυθμίσεις είτε όχι.

Το αφήγημα που θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ να είναι ένα ατύχημα της ιστορίας έχει ένα σοβαρό ελάττωμα: Παραγνωρίζει το γεγονός ότι ο λεγόμενος διεθνής παράγοντας τον ανέχτηκε, αν δεν βοήθησε στην άνοδο του. Η στροφή του ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε το καλοκαίρι του 2015. Εκείνο που έγινε το καλοκαίρι ήταν τα αποκαλυπτήρια. Τρία κόμματα περίμεναν την «συνεργασία» με το «νέο». Οι ΑΝΕΛ που το κατάφεραν, το Ποτάμι που ακόμη περιμένει και ο ΓΑΠ που δεν πέρασε την βάση…

Η απλή αναλογική «γαργαλάει» τα αφτιά παλαιών πολιτικών που θα ήθελαν να δουν τον εαυτό τους και πάλι σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Η απλή και δήθεν «άδολη» αναλογική ήταν η μεγαλύτερη πράξη δολιοφθοράς του Αλέξη Τσίπρα. Αν το πολιτικό σύστημα θα πέσει στην παγίδα, θα εξαρτηθεί από την απήχηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Με έναν ισχυρό Κυριάκο η τύχη των μοναχικών προβάτων είναι μία και μοναδική: Τα τρώει ο κακός ο λύκος.

Ο εφιάλτης δεν έχει τελειώσει. Κι είναι άγνωστο πότε θα τελειώσει και τι θα έχει αφήσει πίσω του. Η Οικονομία είναι το ένα θύμα. Το άλλο είναι η ψυχική μας υγεία. Τα μέτρα, οι απαγορεύσεις, οι μάσκες, ο φόβος, οι νεκροί, αφήνουν πίσω τους ένα αποτύπωμα που θα σημαδέψει τις συμπεριφορές των ανθρώπων στις επόμενες δεκαετίες. Οι κυβερνήσεις πρέπει να επενδύσουν στην ψυχική υγεία των πολιτών! 

Δε θα κουραστούμε να γράφουμε πάλι και πάλι για το θέμα της μεταβίβασης των ακινήτων. Επειδή είναι εντελώς παλαβό να κάνουν οι φιλελεύθεροι εκείνο που δεν τόλμησαν οι κομμουνιστές: Να απαξιώνουν την αγορά των ακινήτων. Όταν χρειάζεται κανείς έναν χρόνο (1) για να μεταβιβάσει ένα ακίνητο, τότε στην πράξη ο πολίτης αυτός στερείται του δικαιώματός του να διαχειριστεί την περιουσία του. 

Ο πρωθυπουργός της χώρας πάει περιοδεία εν μέσω πανδημίας στα νησιά του Αιγαίου. Με άλλα λόγια, «παραβιάζει» τα μέτρα του Νίκου Χαρδαλιά και μετακινείται από νησί σε νησί! Το ερώτημα είναι: Μπορεί ένας πρωθυπουργός να κάνει περιοδείες όσο διαρκεί η Πανδημία; Μπορεί, δηλαδή, να κάνει την δουλειά του; Μήπως θα έπρεπε να «περιοριστεί» στο Μαξίμου; Ή έστω σε ένα εφοπλιστικό γιοτ; Και το «γεύμα» του βουλευτή–καθηγητή καρδιολογίας; Tragic! Αλλά, σύντροφοι, έλεος. Είπαμε, είναι «κόκκινη» η Ικαρία. Δεν «απειλείται», όμως! Ψυχραιμία…

Δεν ξέρω αν θα υπάρχει αύριο Ενωμένη Ευρώπη. Ξέρω όμως ότι η Ελλάδα ως χώρα της Ενωμένης Ευρώπης ή των Ενωμένων Βαλκανίων έχει μία και μόνο πιθανότητα: Να δώσει βάρος στην βιομηχανία. Αυτό ήταν το θέμα από τα χρόνια του Βενιζέλου. Μέχρι που ήρθαν τα ένδοξα χρόνια του ΠΑΣΟΚ και του σοσιαλισμού. Καιρός να συστηθούμε εκ νέου: Ξεχάστε το «Ελλάδα, σουβλάκι και το αγόρι μου» και ώρα να μάθουμε το «κάνουμε δουλειές».

Είναι η εποχή που η κρατική βοήθεια σε επιχειρήσεις και εργαζομένους λόγω της πανδημίας, λειτουργεί όπως η μορφίνη σε έναν ασθενή με πολύ πόνο. Η μορφίνη ανακουφίζει τον ασθενή μέχρι την επόμενη δόση. Έτσι και η κρατική βοήθεια σε πληττόμενες από την πανδημία επιχειρήσεις. Το πρόβλημα είναι ότι τελειώνουν οι «δόσεις μορφίνης». Τα δημόσια ταμεία δεν έχουν άλλες δυνατότητες. Και κάπως έτσι θα έρθουμε αντιμέτωποι αργά ή γρήγορα με την πραγματικότητα.

Όταν οι άνθρωποι αποφασίζουν να περπατήσουν ξυπόλητοι πάνω σε ένα δάσος από ξυράφια και πιστεύουν ότι αυτό είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο, είναι βέβαιο ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μία τραγωδία. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μάντης για να προβλέψει τι θα συμβεί. Παρακολουθούμε αυτά που συμβαίνουν στις αγορές και αναρωτιόμαστε πότε το αίμα θα αρχίσει να ρέει άφθονο στους δρόμους. Όταν λείπει ο φόβος, έρχεται η ώρα της Νέμεσης… 

Είναι απολύτως λογικό να μην καταλαβαίνουν κάποιοι στο ΚΙΝΑΛ γιατί οι ψηφοφόροι τους είναι ενθουσιασμένοι με την διακυβέρνηση Μητσοτάκη. Είναι ακριβώς ο ίδιος λόγος για τον οποίον οι ψηφοφόροι της ΝΔ πιστεύουν ότι ο Κυριάκος Πιερρακάκης είναι γέννημα θρέμμα της Δεξιάς. Πολύ απλά, έπειτα από το τοξικό νέφος της περιόδου 2015 -2019 ο κόσμος έχει ανάγκη από αυξημένη ποσότητα κανονικότητας. Αν λοιπόν το ΚΙΝΑΛ γίνει πάλι ένα κανονικό κόμμα, μπορεί και να ξαναμπεί στο παιγνίδι! 

Το τραγούδι λέγεται «βρώμικα φιλιά» και το τραγούδησε πρώτος ο Λάκης Παπαδόπουλος, γνωστότερος και ως Λάκης με τα ψηλά Ρεβέρ. Δεν έχει απλά και μόνο σεξιστικά υπονοούμενα, τα λέει όλα πεντακάθαρα: «Τις γυναίκες με μέτρο πρέπει τώρα να αγγίζω», «συναντάω τα κορίτσια που ντυμένα όπως θέλω αρχινάνε τα καπρίτσια», «κάτω απ' τα ρούχα σου που σε στολίζουν τι να κρύβεις μωρό μου και στιγμές σου γυρίζουν». Στην πυρά!

Μπορεί ένα δηλωμένο μέλος της λέσχης των ανάλγητων, ο φιλελεύθερος Κωστής Χατζηδάκης, να φτάσει στο υπουργείο Εργασίας εκεί που δεν τόλμησαν δεξιοί και αριστεροί; Μπορεί ένας άνθρωπος της αγοράς να λειτουργήσει σε όφελος της εργατικής τάξης; Δεν έχουμε τόση φαντασία για να περιμένουμε ότι στο μέλλον τα συνδικάτα θα έχουν στις πορείες το πορτραίτο του Κωστή αντί του Μαρξ. Αλλά έχουμε την εύλογη προσδοκία ότι μερικές δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι θα πάρουν τις συντάξεις τους!

Είναι απολύτως ξεκάθαρο πλέον ότι ο κορονοϊός και το εμβόλιο είναι προϊόντα συναλλαγής της παγκόσμιας διακυβέρνησης με τους εξωγήινους. Αμέ! Και ο Βασίλης ο Γκέιτς, ως διαμεσολαβητής στην σχέση με τους ερπετόμορφους, είναι ο εγγυητής της συμφωνίας. Μία άλλη φυλή, αυτή των γκρίζων, υποσχέθηκε να επαναφέρει τον Τράμπ στην εξουσία, αλλά μην έχεις ποτέ εμπιστοσύνη σε γκρίζους κοντούς. Μας κυβερνούν οι κλώνοι!

Οι Έλληνες δεν μπορούμε να είμαστε υπερήφανοι για το πώς συμπεριφερθήκαμε απέναντι στην Ισραηλίτικη κοινότητα. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε μέλη του τάγματος των αγγέλων, αλλά τα ιστορικά γεγονότα δεν συμφωνούν μαζί μας. Στην Θεσσαλονίκη ξέρουν, στα Γιάννινα ξέρουν. Ναι, υπήρξαν και Έλληνες που έσωσαν Ισραηλίτες. Αλλά… Κι όταν βλέπουμε βανδαλισμούς εβραϊκών νεκροταφείων ή μνημείων, θυμίζουμε μόνο πόσο απαίσιοι μπορούμε να γίνουμε.

Σε αυτά τα πατριωτικά που λέει ο πρόεδρος Αντώνης για τις διερευνητικές με την Τουρκία υπάρχει ένα τεράστιο κενό, ένα μεγάλο black box. Κι αυτό δεν είναι άλλο από την περίοδο που ο ίδιος ήταν πρωθυπουργός. Έγιναν τότε διερευνητικές; Έγιναν 6 γύροι διερευνητικών επαφών, από τον 53ο μέχρι και τον 58ο! Πρόεδρος της Τουρκίας ήταν και τότε ο κ. Ερντογάν. Είναι αυτός, ο ίδιος ο Ερντογάν που είναι και σήμερα! 

Αυτό με το ψάρεμα δεν το καταλαβαίνω. Ας πούμε ότι βρισκόμουνα στα αγαπημένα μου Κύθηρα. Θα χρειαζότανε να περπατήσω περισσότερη από μισή ώρα από το χωριό για να συναντήσω άνθρωπο στον δρόμο. Κι αν! τι θα πείραζε, λοιπόν, να πάρω την βαρκούλα και να ψαρέψω; Γιατί είναι σωστό να τρέχει κανείς στο πάρκο μαζί με εκατοντάδες ακόμη και είναι λάθος να βρίσκεται στο πέλαγος με την μοναξιά του; Έλεος κάπου… 

Ο μεγαλύτερος μύθος στις μέρες μας είναι αυτός της δωρεάν Παιδείας. Η Παιδεία δεν είναι δωρεάν, την πληρώνουμε με τους φόρους μας. Το πραγματικό ερώτημα είναι πόσο μας κοστίζει και τι παίρνουμε πίσω ως κοινωνία από αυτή την «επένδυση». Θα έλεγε κανείς ότι οι καθηγητές των πανεπιστημίων θα απαντούσαν σε μία ανάλογη ερώτηση για έναν άλλο χώρο ως εξής! Κάντε μία έρευνα για να τα μετρήσουμε. Νομίζω ότι θα συμφωνούσε και η κυρία Κεραμέως.

Διάβαζα προχτές ότι κάποιος κατέβασε στο κομπιούτερ του μία έκδοση λογισμικού και ότι στην συνέχεια μπήκε μέσα ένας χάκερ και του έκλεψε τα κρυπτονομίσματα. Και υπάρχει κι ένας φίλος ο οποίος, λέει, έριξε όλα του τα λεφτά σε ένα ορυχείο κρυπτονομισμάτων. Δεν ξέρω εσείς, αλλά εγώ νιώθω ότι κάπου το έχω χάσει όλο αυτό το «έργο». Κι επειδή είμαι κανονική παλιατζούρα, συντηρητικός και καχύποπτος ως προς τα της οικονομίας, δεν πείθομαι!