Το τραγούδι λέγεται «βρώμικα φιλιά» και το τραγούδησε πρώτος ο Λάκης Παπαδόπουλος, γνωστότερος και ως Λάκης με τα ψηλά Ρεβέρ. Δεν έχει απλά και μόνο σεξιστικά υπονοούμενα, τα λέει όλα πεντακάθαρα: «Τις γυναίκες με μέτρο πρέπει τώρα να αγγίζω», «συναντάω τα κορίτσια που ντυμένα όπως θέλω αρχινάνε τα καπρίτσια», «κάτω απ’ τα ρούχα σου που σε στολίζουν τι να κρύβεις μωρό μου και στιγμές σου γυρίζουν». Στην πυρά!
Κοντεύουμε να χάσουμε το μυαλό μας με την υπερβολή. Είναι άλλο πράγμα η καταγγελία για έναν βιασμό (κι αυτό πρέπει να γίνεται μέσα σ΄ ένα πλαίσιο που να υπερασπίζεται τα δικαιώματα του κατηγορούμενου) και άλλο όλη αυτή η συζήτηση που ξεκίνησε μέσα σ' ένα κλίμα πολιτικού ορθολογισμού. Λοιπόν, τι λέτε; Να απαγορευτεί το τραγούδι «βρώμικα φιλιά»; Το παρατραβάμε. Φυσικά! Μα όλα αυτά που συμβαίνουν δεν έχουν πλέον λογική. Και ο τρόπος με τον οποίον γίνονται οι καταγγελίες αποδυναμώνουν στην πραγματικότητα το πρόβλημα και κυρίως την αντιμετώπισή του.
Σεξιστικό αυτό, ψυχολογική βία το άλλο. Σε λίγο θα πάψουμε να αναπνέουμε! Η ελληνική κοινωνία πρέπει να αναλάβει δράσεις. Να δημιουργήσει, για παράδειγμα, δομές για τις κακοποιημένες γυναίκες! Η βία είναι καθημερινό φαινόμενο σε έναν απίστευτα μεγάλο αριθμό οικογενειακών εστιών, σύμφωνα με όλες τις έρευνες. Αυτό δεν συγκινεί τα τηλεπαράθυρα. Επειδή το θέμα αυτό δεν πουλάει. Ίσως ακόμη επειδή οι μισοί τηλεθεατές γνωρίζουν καλά περί τίνος πρόκειται και μόλις το δουν μπροστά τους θα προτιμήσουν τελικά να αλλάξουν κανάλι.
Η οικογένεια και το σχολείο διαδραματίζουν τον μεγαλύτερο ρόλο στην διαπαιδαγώγηση των νέων ανθρώπων. Συνηθίζουμε να λέμε με ύφος δημογέροντα ότι πρέπει να αναλάβουν δράσεις με τα παιδιά, έτσι ώστε οι αυριανοί έφηβοι, νέοι και ενήλικες άνθρωποι να μάθουν από νωρίς τα όρια τους. Όπως το που είναι τα όρια μεταξύ φλερτ και παρενόχλησης. Σύμφωνοι! Ο κόσμος μας θα γίνει καλύτερος όταν τα αγόρια μάθουν να σέβονται τα κορίτσια. Πολύ καλά τα λέμε. Ποιες οικογένειες, όμως, θα κάνουν το «καθήκον» τους, όταν το πιο συχνό φαινόμενο για ένα παιδί σε πολλά σπίτια είναι ο πατέρας να κάνει μαύρη στο ξύλο την μητέρα του;
Η πολιτεία είναι εκείνη που πρέπει να αναλάβει δράσεις και έχοντας από την αρχή ως δεδομένο ότι δεν θα συμμετάσχουν όλες οι οικογένειες. Δεν μπορούν να συμμετάσχουν επειδή είναι μέρος του προβλήματος. Οι δράσεις αυτές χρειάζονται ανθρώπους, χρειάζονται και πόρους. Αλλά πάνω απ’ όλα χρειάζεται να αναγνωρίσουμε το πρόβλημα και να μιλήσουμε γι αυτό με ειλικρίνεια.
Κι εκείνο που πρέπει να σταματήσει είναι η ανοησία! Μην τα βάζουμε όλα μέσα σε ένα τσουβάλι και τα κάνουμε σαλάτα. Εργάζομαι από τα 12 μου και δεν το έχω «μετανιώσει». Καλό μου έκανε, τελικά. Έχασα πολλές σχολικές διακοπές που τα άλλα παιδιά έκαναν κάτι διαφορετικό, ζορίστηκα και κάποιες (λίγες ευτυχώς) περιόδους που έπρεπε να τακτοποιήσω το σχολείο μαζί με κάποιες άλλες «εργασίες». Για να είμαι δίκαιος, πολλά παιδιά πέρασαν πιο σκληρά χρόνια από εμένα. Όλοι μας, πάντως, δουλέψαμε δίπλα σε μαστοράτζες. Δεν βγήκαμε γεννημένοι ηλεκτρολόγοι, υδραυλικοί ή σερβιτόροι. Ψυχολογική βία; Σοβαρά μιλάμε τώρα;
Αντί επιλόγου σας προσφέρουμε τους στίχους του τραγουδιού «βρώμικα φιλιά», βορά στους δικαστές και εισαγγελείς του διαδικτύου. Η στήλη, πάντως, υιοθετεί σχόλιο χρήστη του Youtube: «Λάκη παππού βάστα γερά»!
Ανεβαίνω μια σκάλα με πολλά σκαλοπάτια
κάνει ζέστη πολύ και ο ιδρώτας στα μάτια
μου θυμίζει πως δεν πρέπει να το παρακάνω
τι να κάνω ο φτωχός; Δεν μπορώ να ανασάνω.
Απ’ τη μία που λες τα τσιγάρα κομμένα,
απ’ την άλλη τα ξίδια είναι απαγορευμένα.
Τις γυναίκες με μέτρο πρέπει τώρα να αγγίζω
και τους άλλους πειρασμούς πρέπει να τους ξορκίζω.
Μα δε θέλω γιατρέ μου καμιά νοσοκόμα
θέλω βρώμικα φιλιά να μου ζεστάνουν το σώμα,
ναι δε θέλω γιατρέ μου καμιά νοσοκόμα
θέλω βρώμικα φιλιά να μου ζεστάνουν το σώμα.
Προχωράω ως τη σάλα, συναντάω τα κορίτσια
που ντυμένα όπως θέλω αρχινάνε τα καπρίτσια.
Λίγο κούνημα μόρτη έτσι, για να σ’ ανάψω
μιας και έχεις καημούς άφησέ με να ψάξω.
Κάτω κάτω απ’ τα ρούχα σου που σε στολίζουν
τι να κρύβεις μωρό μου και στιγμές σου γυρίζουν;
Μα δε θέλω αδερφούλα μου καμία Μαντόνα,
δώσ’ μου βρώμικα φιλιά να μου ζεστάνουν το σώμα.
Στίχοι - μουσική Μάνος Ξυδούς. Πρώτη εκτέλεση Λάκης Παπαδόπουλος.
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
