Αυτό με το ψάρεμα δεν το καταλαβαίνω. Ας πούμε ότι βρισκόμουνα στα αγαπημένα μου Κύθηρα. Θα χρειαζότανε να περπατήσω περισσότερη από μισή ώρα από το χωριό για να συναντήσω άνθρωπο στον δρόμο. Κι αν! τι θα πείραζε, λοιπόν, να πάρω την βαρκούλα και να ψαρέψω; Γιατί είναι σωστό να τρέχει κανείς στο πάρκο μαζί με εκατοντάδες ακόμη και είναι λάθος να βρίσκεται στο πέλαγος με την μοναξιά του; Έλεος κάπου…
Υπάρχουν υπερβολές σε όλη αυτή την ιστορία του Lockdown. Και το αποτέλεσμα είναι αυτό που βλέπουμε στους δρόμους. Κατεβείτε το πρωί την Κηφισίας. Όλοι κάπου πάνε! Κι αυτοί οι όλοι είναι περίπου οι ίδιοι που ήταν και προ της καραντίνας. Είναι απλό. Οι υπερβολές βρίσκουν αντιστάσεις. Και δεν πρόκειται για έναν ή δύο μήνες καραντίνας. Εδώ κοντεύουμε να ξεχάσουμε πως ήταν η κανονική ζωή.
Η διαχείριση αυτής της κατάστασης είναι πραγματικά δύσκολη. Η κυβέρνηση χρειάστηκε να αντιμετωπίσει μέσα στον Κορονοϊό πολλές παράλληλες κρίσεις. Η στάση της αντιπολίτευσης έμοιαζε πολλές φορές με αντίδραση παιδικής χαράς. Η αστάθεια στην συμπεριφορά της Εκκλησίας δημιουργούσε συνθήκες ασφυκτικής πίεσης. Ο μικρός αριθμός των εμβολίων προκαλεί σήμερα δικαιολογημένη αγωνία για την Οικονομία. Πολλά παράλληλα προβλήματα, πολλές παράλληλες μάχες. Η γενική εικόνα είναι καλή. Έχουν αντιμετωπίσει την κρίση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Αλλά υπάρχουν και υπερβολές. Όπως αυτή με το ψάρεμα!
Η καραντίνα βλάπτει σοβαρά την ψυχική μας υγεία. Έχει σημασία να μπορούμε να διαχειριστούμε την καθημερινότητά μας με έναν καλύτερο τρόπο. Χωρίς τόσα πολλά ανούσια «απαγορεύεται». Έτσι κι αλλιώς υπάρχουν απαγορεύσεις που υπαγορεύονται από την σοβαρότητα της κατάστασης. Δεν είναι ανάγκη να επιβαρύνουμε την κατάσταση με πράγματα που δεν έχουν λογική. Κι αν η ασθένεια αυτή ήρθε για να μείνει περισσότερο απ’ όσο φανταζόμαστε, είναι ανάγκη να προσαρμόσουμε την ζωή μας με έναν τέτοιο τρόπο που αυτή θα είναι ανεκτή. Και σήμερα δεν είναι…
Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι αν θα έπρεπε να ανοίξουν τα μαγαζιά και τα σχολεία. Έπρεπε να ανοίξουν, επειδή δεν μπορούμε να ζήσουμε το υπόλοιπο του βίου μας μέσα σε τέσσερεις τοίχους. Το ερώτημα είναι πως θα ζούμε έξω από τους τέσσερεις αυτούς τοίχους αν η αντιμετώπιση της ασθένειας πάρει περισσότερο χρόνο. Δεν είναι μόνο ότι με μερικούς ακόμη μήνες σκληρής καραντίνας θα καταστραφεί η Οικονομία. Αυτό είναι το ένα. Το σημαντικότερο είναι ότι θα υπάρξει μεγάλη αλλαγή στην συμπεριφορά των ανθρώπων για τις επόμενες δεκαετίες. Ας βρούμε, λοιπόν, τρόπους για να σπάσει η μονοτονία της καραντίνας. Ακούς εκεί να είσαι μόνος στο νησί και να μην μπορείς να μπεις στην βάρκα…
Θανάσης Μαυρίδης
[email protected]
