Πόσο χρόνο ακόμη χρειάζεται ο Νίκος Ανδρουλάκης για να ξεπεράσει στις δημοσκοπήσεις τον Αλέξη Τσίπρα; Τόσο λίγο ώστε ο Αλέξης να αναζητά εναγωνίως σωσίβιο στις εκλογές. Η μεγάλη δημοσκοπική ανατροπή θα πυροδοτήσει πολιτικές εξελίξεις. Το ζητούμενο σήμερα δεν είναι ποιος θα πάει με ποιόν. Αυτό έχει λυθεί. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην μία όχθη και όλοι οι άλλοι στην απέναντι. Το ζητούμενο μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΚΙΝΑΛ είναι ποιος θα έχει το πάνω χέρι.

Η ιστορία με τα rapid τεστ για το χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν θυμίζει εκείνη με το δωμάτιο του Χότζα. Παραπονιότανε κάποιος ότι δεν τον χώραγε το δωμάτιο για να ζήσει και το γέμισε ο Χότζας με ζώα. Όταν άδειασε σταδιακά το δωμάτιο από τα ζωντανά και έμεινε μόνος του ο μουσουλμάνος, όπως ήταν και πριν, δόξασε το όνομα του Αλλάχ για το παλάτι που του κληροδότησε. Ή αλλιώς, κάποιοι στην κυβέρνηση πνίγηκαν και πάλι σε μια κουταλιά νερό…

Οι παλαιοί επενδυτές ξεκινούσαν με μία βασική αρχή: Μία μετοχή αξίζει τουλάχιστον τα χρήματα που απαιτούνται για την εκτύπωσή της. Κι όταν η εταιρεία χρεοκοπούσε, οι μετοχές κοσμούσαν τον τοίχο του άτυχου επενδυτή. Για να του θυμίζουν την κακή του επιλογή. Αν ο τοίχος του είχε περισσότερους από τρεις διαφορετικούς τίτλους, τότε ο ίδιος θα έπρεπε να βρει επειγόντως έναν άλλον τρόπο για να χάνει τα λεφτά του. Στην ψηφιακή εποχή πως να βάλεις στον τοίχο σου ένα κρυπτονόμισμα, για παράδειγμα;

Βρισκόμαστε στον αστερισμό της παροχολογίας. Είναι η ώρα που το κράτος - πατερούλης φροντίζει για όλες τις ανάγκες των υπηκόων του. Το πρόβλημα σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι δεν είμαστε η Ολλανδία στην εποχή των μπαχαρικών και δεν θα βρούμε τους πόρους κλέβοντας το βιος άτυχων ιθαγενών. Ο κορονοϊός θα τελειώσει και μαζί οι έκτακτες ανάγκες των έκτακτων χρηματοδοτήσεων. Θα δυσκολευτούμε να επανέλθουμε στην πραγματικότητα, αλλά αυτό θα συμβεί. Κάτι πάντως δεν πάει καλά…

Σκεφτείτε να έχετε αγοράσει ακίνητο στη βιομηχανική ζώνη του Σχηματαρίου (ας πούμε) και η αρμόδια υπηρεσία να μην σας δίνει άδεια λειτουργίας της μονάδας σας, επειδή, έχει την άποψη, η αρμόδια υπηρεσία, ότι κακώς λειτουργεί βιομηχανική ζώνη στο Σχηματάρι. Πού θα βρείτε το δίκιο σας; Ούτε στον Πάπα της Ρώμης! Γι' αυτό ο Κυριάκος πρέπει να θεσπίσει τον συνήγορο του επιχειρηματία! Όχι μόνο για ψυχολογική βοήθεια, αλλά και για να γίνει στο τέλος και καμιά δουλειά!

Είναι απολύτως λογικό ο Αλέξης Τσίπρας να θέλει να επιστρέψει στο Μαξίμου και ο Νίκος Ανδρουλάκης να θέλει να έχει κι αυτός την δική του ευκαιρία. Το ερώτημα είναι αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης κινδυνεύει σοβαρά από την δράση τους. Αν νιώθει την ανάσα τους. Από πουθενά δεν προκύπτει κάτι τέτοιο! Η μάχη Ανδρουλάκη – Τσίπρα είναι μία μάχη χαρακωμάτων για την πρωτοκαθεδρία στον χώρο της αριστεράς και μόνο.

Το σημερινό σημείωμα είναι επί προσωπικού. Απέφυγα να το κάνω εδώ και μήνες, επειδή θέλησα να έχω μια απόσταση από τα γεγονότα. Θα σας μιλήσω, λοιπόν, για τη ΜΕΘ. Για την ώρα που κλείνουν πίσω σου οι πόρτες και έχεις αφήσει το πορτοφόλι σου και την ταυτότητά σου στην γραμματεία. Από εκείνη την ώρα δεν είσαι ο Θανάσης, ο Κώστας, η Μαρία. Είσαι «όμηρος» στα χέρια της πιο ύπουλης ασθένειας που έχει εμφανισθεί τα τελευταία χρόνια…

Με το ΠΑΣΟΚ να εγκαταλείπει τον κεντρώο μεταρρυθμιστικό χώρο και να αναζητά λόγο ύπαρξης στον αντιδεξιό λόγο, ανοίγει ο δρόμος για μια ουσιαστική σύμπραξη με τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων, από την στιγμή που τα δύο κόμματα βρίσκουν κοινό σημείο επαφής στην αντίθεσή τους στις… νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Πολύ σωστά ο κ. Τσίπρας έχει επιλέξει να επενδύσει στρατηγικά στην προσέγγιση με το ΚΙΝΑΛ. Για να κυβερνήσει και πάλι χρειάζεται κάτι ακόμη: Έναν νέο Πάνο Καμμένο!

Ο Γιώργος Παπανδρέου έχασε. Είναι βέβαιο ότι στο επιτελείο του θα είναι έκπληκτοι από το γεγονός ότι ο Γιώργος, ο δικός τους Γιώργος, έχασε. Δεν πίστευαν πριν τις εκλογές της πρώτης Κυριακής ότι υπήρχε μία πιθανότητα στο εκατομμύριο να συμβεί αυτό. Αν το πίστευαν δεν θα είχαν εκθέσει το πολιτικό κεφάλαιο των Παπανδρέου σε τέτοιο κίνδυνο. Διότι σήμερα δεν έχασε απλά ο Γιώργος την προεδρία. Αλλά ο γόνος μιας μεγάλης πολιτικής οικογένειας την οδήγησε στα βράχια.

Με ανακοίνωση του το Χρηματιστήριο μας ενημέρωνε πριν από λίγες ημέρες ότι στις 16 Δεκεμβρίου η εταιρία «Αλλαντοβιομηχανία, Κρεατοβιομηχανία και Χοιροτροφική Ρεθύμνου» θα διαγραφεί από το ταμπλό του Χρηματιστηρίου. Για όσους αναρωτιούνται ποια είναι αυτή η εταιρία δεν έχουν παρά να κοιτάξουν στο κοντινό παρελθόν: Πρόκειται για την Creta Farms, ή καλύτερα για την «κακή Creta Farms», την οποία η προηγούμενη διοίκηση και οι προηγούμενοι μεγαλομέτοχοι έριξαν στα βράχια.

Τι είναι η δια – κατοχή; Και πως μπορεί το δημόσιο να σας πάρει από τα χέρια σας την περιουσία σας; Διαβάστε την Οδύσσεια του Γιώργου Λιγνού, ενός γνωστού ανθρώπου από τον χώρο των social media. Ο Γιώργος, παλαιός κομμουνιστής (Ρηγάς), τρέχει να ξεφύγει από το παρελθόν των νεανικών του χρόνων, ασπαζόμενος τις αρχές του φιλελευθερισμού. Αλλά φαίνεται ότι αυτό είναι αδύνατον σε μια … κομουνιστική χώρα. Πάρτε θέση στον καναπέ, η παράσταση αρχίζει!

Παρακολουθώντας κανείς τη στρατηγική του Γιώργου Παπανδρέου στις εσωκομματικές εκλογές του ΚΙΝΑΛ, κατανοεί πόσο τυχεροί ήμασταν και πόσο φθηνά, τελικά, τη γλιτώσαμε. Με μια – μόνο - χρεοκοπία! Σκεφτείτε να επιστρέψει ο Γιώργος Παπανδρέου «στα πράγματα». Ο άνθρωπος που στον πρώτο γύρο των εκλογών υποτίμησε τους αντιπάλους του και δεν πήγε στο debate, τώρα θέλει να αναμετρηθεί δημοσίως με τον Νίκο Ανδρουλάκη. Τέτοια ανακολουθία. Τυχεροί ήμασταν. Άγιο είχαμε και η χώρα είναι ακόμη στη θέση της.

Ο Γεώργιος Παπανδρέου δημιούργησε μία πολιτική δυναστεία, ο Ανδρέας Παπανδρέου μεγαλούργησε και ο Γιωργάκης σπατάλησε όλο το πολιτικό κεφάλαιο των Παπανδρέου. Ο κόσμος δεν τιμώρησε τον Γιώργο επειδή συμπεριφέρθηκε ως πρίγκηπας. Στους ψηφοφόρους αρέσουν οι πρίγκιπες και τα παραμύθια. Ο Γιώργος Παπανδρέου έχασε επειδή ξέχασε τι είχε συμβεί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ερώτημα είναι αν το μήνυμα αυτό το έχει πάρει και ο Νίκος Ανδρουλάκης. Πόσο κοντά ή μακριά βρίσκεται από τον Αλέξη Τσίπρα.

Ακούμε και διαβάζουμε για αλλαγή του πολιτικού τοπίου και αναρωτιόμαστε που ακριβώς καταγράφεται μία τέτοια τάση. Είναι η πρώτη φορά που το κόμμα που κυβερνά έχει αυξήσει έπειτα από 2,5 χρόνια την απόστασή του από τον δεύτερο, το οποίο, δεύτερο κόμμα υφίσταται απώλειες της τάξης του 20% - 25%. Συμβαίνει για πρώτη φορά στην μεταπολίτευση. Που είναι λοιπόν η κρίση για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και που ακριβώς βρίσκεται η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού;

Το εμβόλιο πρέπει να γίνει υποχρεωτικό για όλους. Είναι ο μόνος αποτελεσματικός τρόπος για να αντιμετωπίσουμε την πανδημία. Η Οικονομία δεν έχει άλλα περιθώρια για επιδόματα και επιστρεπτέες και δεν υπάρχει κάποιος να μας διαβεβαιώσει αν μετά την «Ο» δεν εμφανιστεί η «Π», η «Ρ» ή η «Ω». Τα μέτρα των 40 δισεκατομμυρίων ευρώ που έλαβε η κυβέρνηση τα τελευταία δύο χρόνια δημιούργησαν ένα τείχος προστασίας, αλλά τώρα το τείχος αυτό κινδυνεύει να καταρρεύσει…

Μπορεί μία επιχειρηματική διαφωνία να εξελιχτεί σε μείζον πολιτικό θέμα; Η απάντηση είναι πως ναι! Επειδή η πολιτική είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τα συμφέροντα. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον κόσμο. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι περισσότεροι πολιτικοί αντιμετωπίζουν την πολιτική ως «δουλειά». Θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Ίσως, σε μία άλλη ιδανική κοινωνία. Στον πραγματικό κόσμο, όμως, θα πρέπει να είμαστε πονηρεμένοι. Ενόψει απλής αναλογικής, λοιπόν, θα δούμε και θα ακούσουμε πολλά!

Ως φιλελεύθεροι είμαστε υπέρ της ελεύθερης βούλησης του ατόμου. Με τους αρνητές, όμως, έχουν παραβιαστεί ανοικτές θύρες. Η πλειονότητα των ανεμβολίαστων συμπολιτών μας έχει υιοθετήσει την τακτική της ασυδοσίας (κάνω ότι θέλω και δεν με νοιάζει ο διπλανός μου) και έχει απορρίψει την ενεργητική φύση της ελευθερίας (κάνω ό,τι μπορώ για να μην επιβαρυνθεί ο συμπολίτης μου). Υπό αυτές τις συνθήκες δεν μπορούμε να βρούμε έναν λόγο για να πούμε «όχι» στην υποχρεωτικότητα του εμβολίου.

Σε όλο τον κόσμο θεωρείται ηθικά επιλήψιμο για έναν πολιτικό να εκπροσωπεί επαγγελματικά συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα και μάλιστα με αμοιβή. Κι αυτό διότι στην προσπάθειά του να είναι σωστός απέναντι στις υποχρεώσεις του στον εργοδότη του, έρχεται εκ των πραγμάτων σε σύγκρουση με τα καθήκοντά του ως βουλευτής ή υπουργός. Τι τύχη έχουν οι ανταγωνιστές του εργοδότη του απέναντι σε μια υπηρεσία του δημοσίου, όταν όλοι γνωρίζουν ποιος θα δυσαρεστηθεί από μία «κακή» απόφαση;

Η Τουρκία ζει το δικό της 2015, με τον Ερντογάν σε ρόλο Γιάννη Βαρουφάκη και Αλέξη Τσίπρα μαζί. Έχει αφήσει το φορτηγό στην κατηφόρα δίχως φρένα, επιχειρώντας μια από τις μεγαλύτερες ανακατανομές πλούτου που έχει ποτέ επιχειρηθεί. Στο τέλος δεν θα φταίνε οι «τρελές» του θεωρίες, σύμφωνα με τις οποίες η απαξίωση του νομίσματος αντιμετωπίζεται με μειώσεις επιτοκίων, αλλά οι… κακοί Έλληνες. Κι εδώ αρχίζουν τα επικίνδυνα. Η Τουρκία δεν απειλεί. Προετοιμάζεται.

Οι καταδρομικές μονάδες των ακροαριστερών δεν έχουν σχέση με τους Μελανοχίτωνες ή άλλες οργανωμένες ομάδες της ακροδεξιάς και όποιος λέει το αντίθετο θα υποχρεωθεί να διαβάζει νυχθημερόν την Αυγή για κατήχηση. Το πρόβλημα είναι ότι και οι άλλοι, της ακροδεξιάς, τραμπουκίζουν, επίσης, στο όνομα του λαού. Τα δύο άκρα συναντώνται στους κοινούς τύπους δράσης. Διαφοροποιούνται στο κίνητρο. Δηλαδή, στο γιατί δέρνουν και τρομοκρατούν. Κατά τα λοιπά, αλίμονο σε αυτούς που θα βρεθούν στον δρόμο τους.

Μέχρι πρόσφατα πίστευα ότι είχα δει τα πάντα στην ζωή μου. Κομμουνιστές να γίνονται υπηρέτες του μεγάλου κεφαλαίου, μεγάλα ταλέντα να πετάνε στο τζάκι τα δώρα του Θεού, προέδρους δεκαπενταμελών να γίνονται πρωθυπουργοί. Εκείνο που δεν είχα δει μέχρι σήμερα ήταν «αθώους» επενδυτές να αγοράζουν μετοχές της Τράπεζας Αττικής σε τιμή δεκαπλάσια σε σχέση με εκείνη που είχε η ίδια η μετοχή πριν από λίγες μέρες. Θέλω να τους γνωρίσω!

Το 2015 ενώθηκαν όλες οι φιλοευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις κάτω από την σημαία του «ναι», απέναντι στον ανορθολογισμό και λαϊκισμό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Το σχέδιο της μετατροπής της Ελλάδας σε Βενεζουέλα της Ευρώπης απέτυχε. Επειδή συγκροτήθηκε ένα ακηδεμόνευτο κίνημα πολιτών, των «μένουμε Ευρώπη». Παιδιά αυτού του κινήματος είναι η ΝΔ του Κυριάκου και το ΚΙΝΑΛ της Φώφης. Η πιθανή «διάσπαση» του «μετώπου» θα ανοίξει τον δρόμο για να γυρίσει το 2015 από το παράθυρο.

Το «ωραίο» με τα έργα του Ταμείου ανάκαμψης δεν είναι τα πολλά χρήματα που θα εισρεύσουν, αλλά αν τα έργα θα μπορέσουν να εκτελεστούν. Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο κλάδος της Πληροφορικής, όπου θα χρειαστεί να γίνει έργο έξι φορές μεγαλύτερο από αυτό που μπορούν να σηκώσουν οι εγχώριες εταιρείες. Άρα, θα ξεφυτρώσουν ένα σωρό νέες εταιρείες πληροφορικής που θα εκτοξεύσουν τη ζήτηση για μηχανικούς στα ύψη. Και πάλι δεν ξέρουμε αν «βγαίνει» το πρόγραμμα.

Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου έθεσε υποψηφιότητα για να γίνει και πάλι αρχηγός του ΠΑΣΟΚ, δεν μπορούσε να φανταστεί τρία πράγματα: Ότι οι υπόλοιποι υποψήφιοι δεν θα δήλωναν παραίτηση, φοβούμενοι τη «συντριβή», ότι θα ήταν τρίτος σε όλες τις δημοσκοπήσεις και ότι θα έσπευδε να τον «υπερασπιστεί» ο άλλοτε σημιτοφύλακας Νίκος Μπίστης. Ο Γιώργος Παπανδρέου μπορεί να κερδίσει, αλλά το πιο πιθανό είναι ότι θα χάσει. Επειδή είχε την ευκαιρία του…