Είναι απολύτως λογικό ο Αλέξης Τσίπρας να θέλει να επιστρέψει στο Μαξίμου και ο Νίκος Ανδρουλάκης να θέλει να έχει κι αυτός τη δική του ευκαιρία. Το ερώτημα είναι αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης κινδυνεύει σοβαρά από τη δράση τους. Αν νιώθει την ανάσα τους. Από πουθενά δεν προκύπτει κάτι τέτοιο! Η μάχη Ανδρουλάκη – Τσίπρα είναι μία μάχη χαρακωμάτων για την πρωτοκαθεδρία στον χώρο της αριστεράς και μόνο.
Ζούμε σε μία χώρα που αν βήξει κάποιος στη Δράμα τον ακούμε μέχρι το Καστελόριζο. Κι επειδή συμβαίνει να βήχουν πολλοί ταυτόχρονα, υπάρχει ένα διαρκές βουητό στα αφτιά μας. Τι είπε ο ένας, τι είπε ο άλλος, τι σκέφτεται ένας τρίτος. Η ουσία, όμως, αποτυπώνεται καθημερινά μπροστά μας. Την μετράμε στην τσέπη μας, την μετράμε στις δημοσκοπήσεις, την μετράμε στις αντιδράσεις στα social media. Μεγάλος πρόλογος για να καταλήξουμε στο εξής: Δεν πέφτει έτσι ο Μητσοτάκης!
Είναι φυσικό ο κάθε πολιτικός να επιδιώκει να πάρει την ευκαιρία του. Να θέλει να φτάσει στην κορυφή της πυραμίδας για να δει τον κόσμο από εκεί πάνω. Η φιλοδοξία δεν είναι κακό πράγμα. Ίσα – ίσα, δημιουργεί κίνητρο για την εξέλιξη των ανθρώπων και των καταστάσεων. Η φιλοδοξία για έναν πολιτικό είναι ότι το κέρδος για μια επιχείρηση. Μια επιχείρηση δεν ζει χωρίς κέρδος και ένας πολιτικός δεν έχει μέλλον χωρίς φιλοδοξίες.
Στο επόμενο διάστημα θα λάβει χώρα μία μεγάλη μάχη στον χώρο της κεντροαριστεράς, μεταξύ του Αλέξη Τσίπρα και του Νίκου Ανδρουλάκη. Κι ενώ το φιλοθεάμον κοινό θα γοητευτεί από το ποιος θα είναι πρώτος και ποιος δεύτερος, σαν να πρόκειται για αγώνισμα στο ιπποδρόμιο, ένας πιο προσεκτικός παρατηρητής θα προσπαθήσει να βρει την ουσία.
Ότι μπορεί ο κ. Ανδρουλάκης να ξεγυμνώσει τον ΣΥΡΙΖΑ και να πάρει κεφάλι από τον Αλέξη Τσίπρα είναι πιθανό. Αλλά στο τέλος, τόσο ο Νίκος Ανδρουλάκης όσο και ο Αλέξης Τσίπρας, θα χρειαστεί ο ένας τον άλλον για να απειλήσουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Η μάχη μεταξύ Ανδρουλάκη και Τσίπρα θα είναι μία σκληρή μάχη χαρακωμάτων με έπαθλο για τον νικητή την ηγεσία του κεντροαριστερού χώρου.
Η ουσία δεν είναι ποιος θα είναι πρώτος και ποιος δεύτερος. Ούτε και το ζητούμενο στο τέλος είναι να κερδίσουν οι πράσινοι τους κόκκινους, σαν να πρόκειται για αρματοδρομίες στο παλιό Βυζάντιο. Το θέμα είναι ποιες προτάσεις κομίζουν οι δύο αυτοί μονομάχοι στην ελληνική κοινωνία για το σήμερα και το αύριο. Σε ένα πράγμα φαίνεται, πάντως, να συμφωνούν απόλυτα και οι δύο: Εχθρός τους είναι η Δεξιά.
Αυτά συμβαίνουν και ο Κυριάκος Μητσοτάκης τρίβει τα χέρια του! Επειδή δεν υπάρχει κάτι που να τον απειλεί σοβαρά, πέραν της απλής αναλογικής και μόνο. Αν έψαχνε μία συνθήκη που θα τον οδηγούσε σε μία σχετικά εύκολη εκλογική νίκη, δεν φαίνεται να υπάρχει άλλη απ’ αυτή. Επειδή ξέρει ότι ο ξύλινος λόγος για τις πολυεθνικές και το κράτος της … δεξιάς δεν θα συγκινήσει παρά ένα κομμάτι του κοινού που στις προηγούμενες εκλογές ψήφισε έτσι ή αλλιώς με βάση τα αντιδεξιά αισθήματά του.
Η επόμενη μέρα θα κριθεί από το κατά πόσο η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα έχει πετύχει στο μεταρρυθμιστικό της έργο. Αν η Οικονομία θα έχει πάρει μπροστά, αν μειωθεί η ανεργία, αν αυξηθούν οι μισθοί λόγω της ζήτησης, αν μειωθούν οι φόροι, αν τονωθεί η επιχειρηματικότητα.
Και το αντικειμενικό πρόβλημα που δημιουργείται από την έλλειψη μιας … μεταρρυθμιστικής μεταπολίτευσης είναι το γεγονός ότι το σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» επιτρέπει στην κυβέρνηση να κάνει σοβαρές εκπτώσεις στην πολιτική της. Αλλά όχι, δεν κινδυνεύει. Δεν πέφτει έτσι ο Μητσοτάκης. Δεν αφορά τον τόπο η αγωνία της αριστεράς με ποιον θα πορευτεί στην συνέχεια.
Θανάσης Μαυρίδης
