Με ανακοίνωση του το Χρηματιστήριο μας ενημέρωνε πριν από λίγες ημέρες ότι στις 16 Δεκεμβρίου η εταιρία «Αλλαντοβιομηχανία, Κρεατοβιομηχανία και Χοιροτροφική Ρεθύμνου» θα διαγραφεί από το ταμπλό του Χρηματιστηρίου. Για όσους αναρωτιούνται ποια είναι αυτή η εταιρία δεν έχουν παρά να κοιτάξουν στο κοντινό παρελθόν: Πρόκειται για την Creta Farms, ή καλύτερα για την «κακή Creta Farms», την οποία η προηγούμενη διοίκηση και οι προηγούμενοι μεγαλομέτοχοι έριξαν στα βράχια.
Μετά από 32 μήνες σε αναστολή διαπραγμάτευσης ο κωδικός της εταιρείας στο ταμπλό του ΧΑ οδεύει προς διαγραφή αφού όπως αναφέρει η σχετική ανακοίνωση «από την επικοινωνία με την εταιρεία δεν προέκυψε προοπτική επαναδιαπραγμάτευσης». Οι μικρομέτοχοι δεν θα μείνουν καν με μετοχές ταπετσαρίες αφού οι μετοχές εδώ και μερικές δεκαετίες έχουν πάψει να είναι έγχαρτες. Τουτέστιν μουτζούρης και μάλιστα άυλος.
Αν το ζητούμενο μιας διαγραφής από το ταμπλό είναι η τιμωρία των μικρομετόχων πάμε πάσο και σταματάμε κάθε άλλη αναφορά. Ωστόσο, είναι άδικο για τους υφιστάμενους μετόχους να οδηγούνται σε «ξαφνικό θάνατο». Το ίδιο ισχύει και για τους εργαζόμενους. Πολύ απλά, η πρακτική που ακολουθείται σήμερα σε περιπτώσεις χρεοκοπίας εξυπηρετεί πρωτίστως τους παλαιούς διοικούντες, οι οποίοι στις περισσότερες των περιπτώσεων ήταν και οι βασικοί μέτοχοι. Από τη στιγμή, δε, που η μετοχή οδηγείται σε αναστολή διαπραγμάτευσης ξεκινάει το λεγόμενο πλιάτσικο στα ασημικά της εταιρίας. Αυτό που μένει συνήθως στο τέλος είναι απλήρωτοι εργαζόμενοι και απογοητευμένοι μέτοχοι.
Στην μητρόπολη του καπιταλισμού αυτές τις περιπτώσεις τις αντιμετωπίζουν αλλιώς. Υπάρχουν μικρότερες χρηματιστηριακές αγορές για να υποδεχτούν τους χρεοκοπημένους. Μία νέα διοίκηση προσπαθεί να κερδίσει μια νέα ευκαιρία για την εταιρεία, τους εργαζόμενους και τους μετόχους της. Σκεφτείτε το ως εξής: Μία εταιρεία με παραγωγική δραστηριότητα χρεοκοπεί. Μία νέα διοίκηση βρίσκει νέους μετόχους για να ξεκινήσουν και πάλι την παραγωγική δραστηριότητα. Οι παλαιοί μέτοχοι συρρικνώνονται. Οι νέοι μέτοχοι έχουν τη συντριπτική πλειοψηφία των μετοχών. Σύμφωνοι. Οι παλαιοί μέτοχοι παίρνουν ένα κλάσμα της αρχικής τους επένδυσης. Αλλά κάτι παίρνουν. Το σημαντικό είναι ότι οι μηχανές και πάλι παίρνουν μπροστά. Θα πείτε και πολύ σωστά ότι άλλα ισχύουν περί πτωχεύσεων στις ΗΠΑ και άλλα στην πτωχή και όχι απαραίτητα τίμια Ελλάς. Μα γι αυτό μιλάμε διαρκώς για μεταρρυθμίσεις. Επειδή το ελληνικό «σύστημα» των πτωχεύσεων δεν ευνοεί την κοινωνία, «εκτελεί» εν ψυχρώ τους εργαζόμενους και κρύβει κάτω από το χαλί τη γενεσιουργό αιτία του προβλήματος που δημιουργήθηκε. Κι ακόμη, αυτή είναι η ουσία των μεταρρυθμίσεων: Να παράγεται πολιτική και λύσεις για τα προβλήματα των ανθρώπων!
Στην Ελλάδα, λοιπόν, δεν διαθέτουμε ανάλογους μηχανισμούς (καθώς δεν το επιτρέπει η νομοθεσία), με αποτέλεσμα να υπάρχουν υποθέσεις αυτή τη στιγμή άλλοτε εισηγμένων εταιρειών που σέρνονται σε αναστολή επί χρόνια. Στην πραγματικότητα έχουν ακόμα ελπίδες να θεραπευθούν, να εξυγιανθούν (τουλάχιστον να γίνει μια προσπάθεια) και να επιστρέψουν κάτι στον παλαιό μέτοχο. Η «σωτηρία» μιας και μόνο εταιρείας είναι βασικά κέρδος για την ίδια την Οικονομία. Στο κάτω – κάτω της γραφής δεν έχει κάποιος κέρδος από το να προστεθούν ακόμη μερικά κουφάρια στο απέραντο νεκροταφείο εταιρειών που διαθέτει η χώρα…
Θανάσης Μαυρίδης
