Επί 54 μήνες, όσο κυβερνούσαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. ο στρατός των ερυθροτραμπούκων είχε κηρύξει ανακωχή με το κράτος. Αίφνης ξύπνησε από τον λήθαργο του και θυμήθηκε τις παλιές καλές ημέρες. Καταλήψεις σχολείων, πορείες, μολότωφ, ρόπαλα. Είχε προηγηθεί η σύμπλευση του ΚΚΕ με τον ΣΥΡΙΖΑ στο ζήτημα των καταλήψεων των σχολείων. Η Αριστερά και πάλι στους δρόμους.

Ο Π.Πολάκης είναι αυτός που είναι. Έχει το κοινό του, σε αυτό απευθύνεται και καλά κάνει για τον ίδιο και…για την Νέα Δημοκρατία. Έτσι το χθεσινό σχόλιο του για του «μαυροσκούφηδες» του Βελουχιώτη που επελαύνουν το 2020, γνώρισε την αποθέωση από τους φίλους του. Σάρωσε στα like. Και μόνον η αναφορά στον Βελουχιώτη διεγείρει τα αντανακλαστικά σχεδόν όλων των αριστερών ψηφοφόρων.

Θυμάμαι στην δεκαετία του 60 και του 70 στα ιδιωτικά σχολεία της Θεσσαλονίκης πήγαιναν αυτοί που δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα στο δημόσιο σχολείο. Οι «σκράπες», όπως τους αποκαλούσαν τότε. Εκείνη την εποχή το δημόσιο σχολείο διήγε την ηρωική εποχή του. Πλην των Πειραματικών και των γυμνασίων, όλα τα άλλα δημόσια σχολεία είχαν τμήματα με 50 έως 60 μαθητές.

Έχω γράψει κατ΄επανάληψη πως ο κεντροδεξιός—φιλελεύθερος χώρος δεν αποτελείται από μια πολιτική αγέλη που άγεται και φέρεται από την εκάστοτε ηγεσία του. Η σιωπή για λόγους κομματικού πατριωτισμού είναι άγνωστη σε αυτόν τον πολιτικό χώρο, γιατί ο μόνος πατριωτισμός που υπάρχει είναι η αγάπη για την πατρίδα. 

Θα ήταν έκπληξη αν η ΟΛΜΕ δεν στήριζε τις καταλήψεις. Τι περιμένουμε από δημόσιους λειτουργούς που πιστεύουν πως καθήκον τους είναι όχι να βγάζουν μορφωμένους ανθρώπους, αλλά αγωνιστές; Θα μου πείτε πως σχεδόν όλα τα συνδικαλιστικά όργανα είναι πλήρως απαξιωμένα στην συνείδηση των πολιτών. Ουδείς ασχολείται με αυτά που λένε. Είναι κλειστές διακομματικές ομαδούλες που νέμονται τα προνόμια του συνδικαλιστικού νόμου του 1982. Τίποτα παραπάνω. 

Της έπεσαν πολλά μαζί. Έπρεπε να διαχειρισθεί καυτά προβλήματα και να πάρει γρήγορα αποφάσεις. Αυτά είναι μερικά από τα ελαφρυντικά της κυβέρνησης της ΝΔ για το γεγονός πως υπέστειλε την σημαία του ιδεολογικού αγώνα εναντίον της Αριστεράς. Όμως η κρίση της πανδημίας αποτελούσε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για την κυβέρνηση να προβάλει το φιλελεύθερο πρόσωπο της.

Αυτές τις ημέρες επρόκειτο να έρθουν στην Bουλή προς ψήφιση δύο μνημόνια συνεργασίας και μια σύμβαση με την, ούτω πως αποκαλούμενη, «Δημοκρατία της Β. Μακεδονίας». Ωστόσο, προχθές η κυβέρνηση, μπροστά σε έναν υπαρκτό κίνδυνο, έπραξε το αυτονόητο. Έδωσε μια «καντηλιά» στην μπάλα και την έστειλε όχι στην κερκίδα, αλλά έξω από το γήπεδο.

Η κυρία Ζανέτ Τσίπρα είναι εκλεγμένο μέλος στην Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Συνεπώς έχει κάθε λόγο να ασχολείται με τις εσωκομματικές υποθέσεις, αν και δεν θυμάμαι να έχει κάνει άλλη δημόσια πολιτική παρέμβαση. Παλιότερα υπερασπίσθηκε την οικογένεια της για κάποιες φήμες—μάλλον κακοήθεις—για το παρελθόν της. Και καλά έκανε. Χθες όμως παρενέβη στην εσωκομματική διαμάχη στηρίζοντας τον αδερφό της...

Με την Τουρκία δεν θα ηρεμήσουμε ποτέ. Ποτέ οι ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν θα γίνουν π.χ. σαν τις βελγο—ολλανδικές, γιατί ουδέποτε υπήρξαν. Όσα προβλήματα και να επιλύονται, η τουρκική πλευρά θα θέτει κι άλλα. Αυτή η διαπίστωση δεν είναι προϊόν αντιτουρκικής προκατάληψης. Βγαίνει αβίαστα από την μελέτη της Ιστορίας των τελευταίων ογδόντα χρόνων. Μακάρι να ήταν αλλιώς τα πράγματα και για τους δύο λαούς. 

Ακόμα και ο πιο φανατικός εχθρός του Κυριάκου Μητσοτάκη παραδέχεται πως ο πρωθυπουργός έπρεπε να αντιμετωπίσει την μια κρίση πίσω από την άλλη. Δεν σήκωσε κεφάλι. Και όλα αυτά συνέβησαν μέσα σε 15 μήνες. Έλεος!  Μετά, πού να βρει μυαλό για μεταρρυθμίσεις!

Περνά στα «ψιλά» των ειδήσεων το γεγονός πως η επανεμφάνιση του covid 19 είναι πλέον ένα παγκόσμιο φαινόμενο. Πλήττει σχεδόν όλες τις χώρες που έπληξε και πριν από έξι μήνες. Μάλιστα τα επαπειλούμενα lockdowns, σε μια σειρά από προηγμένα οικονομικά κράτη, ήταν ένας από τους λόγους της πτώσης των αξιών σε όλα σχεδόν τα χρηματιστήρια. Είναι ολοφάνερο πως αυτήν την προοπτική η παγκόσμια οικονομία δεν την αντέχει. 

Απαξίωση για έναν πολιτικό δεν είναι όταν δέχεται σκληρή κριτική, αλλά όταν ουδείς ασχολείται στα σοβαρά μαζί του. Όταν τον αγνοούν. Είναι γεγονός πως τόσο η ομιλία τού τέως πρωθυπουργού όσο και η συνέντευξη του πέρασαν στα «ψιλά» των ειδήσεων. Ασχολήθηκαν, σε δεύτερο πλάνο, μόνον οι επαγγελματίες του χώρου. Φαίνεται πως ο Αλ. Τσίπρας, πλέον, ό,τι και να πει, ό,τι και να υποσχεθεί, δεν ακούγεται.

Όταν μια κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διαχειριστεί τρεις κρίσεις ταυτοχρόνως—εθνική, υγειονομική και μεταναστευτική κρίση—είναι λογικό να υποπέσει σε λάθη. Το ζητούμενο είναι αυτά να εντοπίζονται και να μην κουκουλώνονται, ώστε είτε να διορθώνονται είτε αν αυτό δεν γίνεται, να αποφεύγονται στο μέλλον. Άλλωστε, είναι κοινός τόπος πως αλάνθαστοι είναι μόνον αυτοί που δεν κάνουν τίποτα. Οι άπραγοι.

Εδώ και δύο μήνες έχουμε γίνει μάρτυρες ενός διαγωνισμού Τούρκων αξιωματούχων στο ποιος θα κάνει την πιο επιθετική και πιο προκλητική δήλωση εναντίον της Ελλάδας. Τι κέρδισε η Τουρκία από αυτήν την τριτοκοσμική πολιτική; Τρόμαξε τις Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις; Προφανώς όχι. Στάθηκαν μέχρι τέλους στο ύψος των περιστάσεων και της αποστολής τους, χωρίς πολλά λόγια και προκλητικές δηλώσεις. 

Η παραίτηση του Φαγιέζ αλ Σάρατζ δημιούργησε την εντύπωση πως αποδυναμώνεται ο ρόλος της Τουρκίας στην Λιβύη. Νομίζω πως αυτό είναι λάθος. Οι εξελίξεις που δρομολογούνται για την ομαλοποίηση της κατάστασης σε αυτήν την πολύπαθη χώρα βρίσκονται υπό τον έλεγχο και της Τουρκίας, μέχρι στιγμής.

Κοσμογονικές αλλαγές συμβαίνουν στην ευρύτερη γειτονιά μας. Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και το Μπαχρέιν προχώρησαν στην αναγνώριση του Κράτους του Ισραήλ, κάτι αδιανόητο πριν από λίγο καιρό. Χωρίς καμιά αμφιβολία πρόκειται για μια σημαντική διπλωματική επιτυχία του διδύμου Τραμπ—Νετανιάχου. Και οι δύο ηγέτες έχουν αναπτύξει μιαν αξιοζήλευτη χημεία, που έχει φέρει αυτά τα θετικά αποτελέσματα. 

Η κυβέρνηση αποφάσισε να μοιράσει δωρεάν στα σχολεία τις μάσκες για την πρόληψη του covid 19. Θα μπορούσε να λάβει ένα συμβολικό αντίτιμο. Δεν το έπραξε. Είναι πλέον γνωστό πως ένας αριθμός μασκών έχει τα χαρακτηριστικά του «αλεξίπτωτου», όπως εύστοχα παρατήρησε η κυρία Ντ. Μπακογιάννη. Τι συνέβη; 

Εδώ και πολλές δεκαετίες η Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της, στέκεται αμήχανη μπροστά στις αμυντικές δαπάνες της χώρας. Μέχρι το 1989 ο πασιφισμός της ήταν υποκριτικός, γιατί ήταν ενταγμένος στην προάσπιση των συμφερόντων της Σοβιετικής Ένωσης. Βέβαια τότε τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα και δεν χωρούσαν αμφιταλαντεύσεις. 

Ο Τ. Ερντογάν δεν μπορεί ούτε στο πολιτικό ούτε στο επικοινωνιακό επίπεδο να χρεωθεί μιαν άτακτη υποχώρηση. Θα ζητήσει ανταλλάγματα, αν δεν τα έχει λάβει ήδη, καθώς στο εσωτερικό της χώρας του η θέση του φαίνεται πως είναι κλονισμένη. Ο Χ. Ακάρ από το Αντίφιλο (Κας) επανέφερε το θέμα της αποστρατιωτικοποίησης 18 ελληνικών νησιών, ενώ ζήτησε και την αποστρατιωτικοποίηση του Καστελορίζου. Το αίτημα αυτό δεν μπήκε για διαπραγματευτικούς λόγους. Μπήκε για να παραμείνει.

Δύο δημοσκοπήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας αυτές τις ημέρες, φέρνουν τον ΣΥΡΙΖΑ κάτω από το 20%, που είναι ένα συμβολικό όριο. Παράλληλα δείχνουν πως η κυβέρνηση δεν έχει υποστεί φθορά, παρά τα κρίσιμα θέματα που διαχειρίζεται. Είναι γεγονός πως σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ πορεύεται χωρίς πυξίδα, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του αρχηγού του.

Δικαιολογημένα οι φίλοι της Νέας Δημοκρατίας πικράθηκαν με τα όσα έγιναν προχθές στην Βουλή. Και αυτήν την πικρία τους την δημοσιοποίησαν με κάθε τρόπο. Στις ημέρες του διαδικτύου αυτό είναι εύκολο. Όμως αυτή η δυσάρεστη κατάσταση είχε και την θετική της διάσταση. Φάνηκε πως οι φίλοι της Νέας Δημοκρατίας δεν είναι πρόθυμοι να αποδέχονται, αδιαμαρτύρητα, τις αστοχίες των εκπροσώπων τους.

Περίπου ογδόντα βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας θεώρησαν καλό να απουσιάσουν από την ψηφοφορία για την παραπομπή του Π. Πολάκη, μετά από μήνυση που υπέβαλε ο δημοσιογράφος Γ. Κουρτάκης. Προσωπική αδιαφορία; Έλλειψη συντονισμού; Υπόγεια κατεύθυνση; Το ένα χειρότερο από το άλλο.

Τον Μάρτιο του 2012 λειτούργησε για πρώτη φορά το κλειστό κέντρο της Αμυγδαλέζας. Αποτέλεσμα: Μέσα σε λίγους μήνες η κατάσταση στο κέντρο της Αθήνας είχε βελτιωθεί σημαντικά. Τότε όλες οι αριστερές ψυχούλες θεωρούσαν την Αμυγδαλέζα τόπο φυλακής. Δυστυχώς, μέσα στον αντιμνημονιακό παροξυσμό, η ατζέντα της ριζοσπαστικής Αριστεράς για το μεταναστευτικό δεν έτυχε της δέουσας προσοχής από τους πολίτες, κάτι που αργότερα η ελληνική κοινωνία το πλήρωσε και το πληρώνει ακριβά.

Η ιστορία είναι λίγο-πολύ γνωστή. Το Ενετικό σύνολο του Πολυτεχνείου Κρήτης τελούσε υπό κατάληψη από διάφορες συλλογικότητες των Χανίων, επί 16 χρόνια. Πριν από λίγες ημέρες η ΕΛΑΣ αποκατέστησε την τάξη εκκενώνοντας το συγκρότημα. Ως γνωστόν οι εκκενώσεις κατειλημμένων χώρων, ιδιωτικών ή δημοσίων, είναι προεκλογική δέσμευση της κυβέρνησης.