Εδώ και πολλές δεκαετίες η Αριστερά, σε όλες τις εκδοχές της, στέκεται αμήχανη μπροστά στις αμυντικές δαπάνες της χώρας. Μέχρι το 1989 ο πασιφισμός της ήταν υποκριτικός, γιατί ήταν ενταγμένος στην προάσπιση των συμφερόντων της Σοβιετικής Ένωσης. Βέβαια τότε τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα και δεν χωρούσαν αμφιταλαντεύσεις.
Τα εξοπλιστικά προγράμματα μπορεί να απέβλεπαν στην αμυντική θωράκιση της Ελλάδας έναντι της Τουρκίας, όμως ουσιαστικά στρεφόταν κατά των δυνάμεων του Συμφώνου της Βαρσοβίας.
Συνεπώς η Αριστερά, τότε, δεν είχε κανέναν ενδοιασμό να καταγγέλλει τους εξοπλισμούς υποστηρίζοντας πως μειώνονται έτσι τα κονδύλια για τις κοινωνικές δαπάνες, την Παιδεία, κλπ.
Σήμερα παρατηρείται μια αδικαιολόγητη και ανεξήγητη αμηχανία, κυρίως από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς η τουρκική απειλή είναι όχι μόνον υπαρκτή αλλά και ορατή.
Την αισθανθήκαμε.
Στείρος αντιπολιτευτικός λόγος ή ιδεολογικές αγκυλώσεις; Πρακτόρευση συμφερόντων ανταγωνιστριών εταιρειών ή αδυναμία ανάλυσης της κατάστασης;
Είναι γεγονός πως η ριζοσπαστική Αριστερά και τα κινήματα κοινωνικής κριτικής έχουν κατά βάση έναν αντιμιλιταριστικό χαρακτήρα, με την διευρυμένη έννοια που δίνουν στον αντιμιλιταρισμό.
Ο,τιδήποτε έχει να κάνει με τον στρατό προκαλεί αποστροφή σε αυτόν τον πολιτικό χώρο. Αδυνατούν να κατανοήσουν πως σε αυτό το σταυροδρόμι του πλανήτη που βρισκόμαστε, οι ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις είναι η προϋπόθεση για την εθνική μας επιβίωση. Δεν συνορεύουμε με την Ολλανδία και το Λουξεμβούργο.
Έχουμε έναν γείτονα που επιδιώκει να κυριαρχήσει στον ζωτικό μας χώρο, με την απειλή άσκησης βίας.
Η έννοια της αποτροπής είναι άγνωστη στην ριζοσπαστική Αριστερά. Βέβαια, για να είμαι δίκαιος η αποτροπή ως πολιτική επιλογή μόλις πρόσφατα έχει υιοθετηθεί από την πλειοψηφία του πολιτικού μας συστήματος και αυτό μετά από τις δύο κρίσεις με την Τουρκία μέσα στο 2020. Μέχρι πρόσφατα κυριαρχούσε η αυταπάτη της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας.
Επί διακυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έγιναν ελάχιστα για τον εξοπλισμό των Ενόπλων Δυνάμεων και την αναβάθμιση συγκεκριμένων οπλικών συστημάτων. Κάτι που φάνηκε αυτήν την περίοδο.
Η δήλωση πρωτοκλασάτου στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ «να μειώσουμε τους εξοπλισμούς κι ας το ρισκάρουμε με την Τουρκία» δεν οφείλεται στην ιδιορρυθμία ενός προσώπου. Διατρέχει όλον τον χώρο της ριζοσπαστικής Αριστεράς και των κινημάτων κοινωνικής κριτικής.
Το ερώτημα βέβαια είναι τι ρισκάρουμε; Μα προφανώς απώλεια εθνικού εδάφους ή απώλεια κυριαρχίας. Δεν υπάρχει άλλο ρίσκο στην σχέση μας με τους εξ ανατολών γείτονες, παρά μόνον αυτό.
Και για ποιο λόγο να ρισκάρουμε; Μα, για να ασκήσουμε κοινωνική πολιτική, όπως την εννοεί η Αριστερά. Για να συγκροτηθεί ένα άλλο μπλοκ εξουσίας, σε βάρος των εθνικών συμφερόντων.
Δεν διδάχτηκαν από την κρίση στον Έβρο; Τι να διδαχτούν αφού τάχτηκαν με τους εισβολείς—μετανάστες. Προχθές, ακραίες αποφύσεις της κινηματικής Αριστεράς μαχαίρωσαν άνδρα των ΜΑΤ στην Ορεστιάδα που ήταν ταγμένος να φυλάσσει τα σύνορα μας.
Η ριζοσπαστική Αριστερά, ως γνωστόν, έχει μιαν ιδιόρρυθμη αντίληψη για την έννοια των συνόρων, όπως αυτή καθορίζεται από το πνεύμα του διεθνισμού. Συνεπώς, εξίσου ιδιόρρυθμη—για να μην πω χαλαρή-- είναι και η αντίληψη τους για το πώς τα υπερασπιζόμαστε.
Αυτές οι ιδεολογικές αγκυλώσεις του σκληρού πυρήνα της ριζοσπαστικής Αριστεράς έρχονται σε αντίθεση με τον πατριωτισμό της συντριπτικής πλειοψηφίας των ψηφοφόρων της, οι οποίοι αντιλαμβάνονται πως τα νέα εξοπλιστικά προγράμματα είναι αναγκαία για την εθνική επιβίωση.
Πάντως οι κραυγές στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ κατά των εξοπλισμών, πέραν όλων των άλλων, τους καθιστούν εκτός από επικίνδυνους και γραφικούς.
