Κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει τα ηγετικά χαρακτηριστικά του Ανδρέα Παπανδρέου. Και κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει επίσης πως πλάι στα θετικά του υπήρχαν και πολλά αρνητικά. Ποιο είναι το ισοζύγιο, είναι συνάρτηση της οπτικής που τον αξιολογεί κάποιος. Ας αρχίσω με τα θετικά του. Εννοείται για την μεταπολιτευτική πολιτεία του, γιατί η προδικτατορική ήταν παντελώς αρνητική.

Ο Α. Τσίπρας ξέρει πως αν αύριο φτιάξει δικό του κόμμα ο κ. Πολάκης η ζημία που θα υποστεί ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι και σημαντική και καθοριστική. Ο λόγος του κ. Πολάκη διαπερνά το λεγόμενο αντισυστημικό ακροατήριο. Ο Α. Τσίπρας μπορεί να αγνοεί την ύπαρξη του Λίντον Τζόνσον, όμως διαισθητικά έχει κατανοήσει πλήρως αυτό που είχε πει: «καλύτερα να έχεις τον σκύλο μέσα και να ουρεί προς τα έξω, παρά έξω και να ουρεί προς τα μέσα».

Ο Νεκτάριος Σάββας δεν ήταν μετανάστης ούτε ήταν φίλος του Ζακ. Δεν ανήκε σε κάποια συλλογικότητα. Ήταν ένας αστυνομικός της ΕΛΑΣ που στα 41 χρόνια του, στις 17 Ιουνίου 2009, δολοφονήθηκε ενώ βρισκόταν σε υπηρεσία από την οργάνωση «Σέχτα των Επαναστατών». Με καθυστέρηση δώδεκα ετών η πολιτεία αποφάσισε να τιμήσει τη μνήμη του, με μια πλακέτα στον τόπο της δολοφονίας του. Αυτή η πλακέτα προχθές βεβηλώθηκε προφανώς από ομοϊδεάτες των δολοφόνων του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ με την θεαματική στροφή της 13ης Ιουλίου 2015 δικαίωσε πλήρως τις κυβερνήσεις του Γ.Α. Παπανδρέου και του Σαμαρά - Βενιζέλου, καθώς παραδέχτηκε πως δεν υπήρχε άλλος δρόμος παρά μόνον αυτός που αυτές οι κυβερνήσεις ακολούθησαν. Tο μέτωπο του «Μένουμε Ευρώπη» δεν έχει λόγο ύπαρξης και δεν υφίσταται εδώ και σχεδόν έξι χρόνια. Όμως το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο που υπήρξε το παρακλάδι του και το οποίο συνέβαλε στην εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ το 2019, εξακολουθεί και υφίσταται.

Ο υπουργός επισκέφτηκε την Παρασκευή αιφνιδιαστικά μια δημόσια υπηρεσία στη ζώνη ευθύνης του και διαπίστωσε πως από τους 35 εργαζόμενους απουσίαζαν οι 14. Η είδηση δεν βρίσκεται σε αυτά που κατέγραψε η επίσκεψη του υπουργού, αλλά στο ίδιο το γεγονός της αιφνιδιαστικής επίσκεψης, που ελπίζω να σηματοδοτήσει μιαν άλλου είδους σχέση του υπουργού με τους υπηρεσιακούς παράγοντες και τους εργαζόμενους, με κύριο χαρακτηριστικό τον έλεγχο.

Με την διαλεύκανση της δολοφονίας της Καρολάιν επανήλθε η συζήτηση για το αν είναι ανθρωποκτονία ή γυναικοκτονία. Ποιους αφορά αυτή η συζήτηση; Ένα παρεάκι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που μέσα από τέτοιους νεολογισμούς επιζητεί την επιβεβαίωση του. Βέβαια, ο όρος της «γυναικοκτονίας» είναι εισαγόμενος και αποτελεί δημιούργημα του ρεύματος του πολιτικά ορθού και του φιλελευθεράτου. Είναι δε όρος χωρίς νομικό έρεισμα.

Φαίνεται πως αυτοί που δεν επιθυμούν, για τους δικούς τους λόγους, να εμβολιασθούν αποτελούν μια ευμεγέθη ομάδα, που δεν μπορεί να αγνοηθεί πολιτικά και κοινωνικά. Με δεδομένο πως το ρίσκο που αναλαμβάνει αυτός που δεν εμβολιάζεται αφορά την ίδια την ζωή του, τότε το φαινόμενο απαιτεί προσεκτική εξέταση για να μην βρεθούμε μπροστά σε πολυεπίπεδες εκπλήξεις.

Προσωπικά, λίγο μετά την μεγάλη νίκη της Νέας Δημοκρατίας, είχα γράψει πως έχω τον πήχη των προσδοκιών μου χαμηλά, λόγω της πολυπλοκότητας των προβλημάτων που θα έπρεπε να λύσει η κυβέρνηση. Σταδιακά όμως οι κυβερνητικές επιδόσεις αυτόν τον πήχη τον ανέβαζαν, με αποτέλεσμα σήμερα να βρίσκεται σε υψηλό δείκτη. Ως εκ τούτου η κριτική που ασκείται βασίζεται σε αυτό το δεδομένο.

Εν μέσω εσωκομματικής γκρίνιας για την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, ο Α. Τσίπρας οξύνει τις επιθέσεις του κατά της κυβέρνησης για να αποφύγει την κριτική και την εσωστρέφεια. Δοκιμασμένη συνταγή στην οποία καταφεύγουν όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί που βρίσκονται υπό πίεση. Έτσι πληροφορηθήκαμε πως ο Α. Τσίπρας «δεν θα αφήσει σε χλωρό κλαρί την κυβέρνηση» και πως «ο Μητσοτάκης δεν κάνει ούτε για διαχειριστής πολυκατοικίας».

Αυτό είναι το νέο οικονομικό δόγμα του Α. Τσίπρα που το ανακοίνωσε σε μια χαλαρή κουβέντα που είχε με νεολαίους του κόμματος του. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται πολύ καλό. Ποιος δεν θέλει να δουλεύει λιγότερο χωρίς μείωση των αποδοχών του. Βέβαια, αυτός είναι και ο ασφαλέστερος τρόπος για να καταστραφεί μια οικονομία, αλλά αυτό για τον Α. Τσίπρα ελάχιστη σημασία έχει. Σε κουβέντα να βρισκόμαστε.

Σήμερα το δομικό πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι η υπογεννητικότητα, αλλά η συνεχιζόμενη φυγή μορφωμένων, νέων ανθρώπων, που κρίνουν ότι το οικονομικο-κοινωνικό περιβάλλον στην Ελλάδα δεν είναι φιλικό γι' αυτούς. Αντί λοιπόν να αναλωνόμαστε σε καυγάδες για γονιμότητα και υπογονιμότητα, ας σκεφτούμε πώς θα κάνουμε την πατρίδα μας χώρα-πρότυπο για να σταματήσουμε την μετανάστευση των μορφωμένων Ελλήνων και τον σταδιακό επαναπατρισμό αυτών που έφυγαν.

Η φανέλα της ποδοσφαιρικής ομάδας της γειτονικής χώρας, αναγράφει «ποδοσφαιρική ομοσπονδία Μακεδονίας», ενώ η αλυτρωτική σημαία με τον ήλιο της Βεργίνας καλύπτει όλη την επιφάνεια της φανέλας. Δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυία για να γίνει αντιληπτό πως συνεχώς θα βρισκόμαστε σε παρόμοιες παραβιάσεις, για έναν απλό λόγο. Ήταν μια συμφωνία κορυφής που ποτέ δεν την αποδέχτηκαν οι δύο λαοί.

Τα μεγάλα κόμματα, αυτά που διαθέτουν αυτοπεποίθηση και την εκπέμπουν, όλα, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: αυτό της ήρεμης δύναμης. Δεν φωνασκούν, δεν απειλούν. Από την άλλη πλευρά, ένα κόμμα που βλέπει ότι χάνει έδαφος στην προσπάθεια του να ανακάμψει, καταφεύγει σε ακραίες συμπεριφορές, βγάζει κραυγές που απωθούν. Αυτό ακριβώς παρατηρούμε να συμβαίνει στην ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ εδώ και αρκετούς μήνες.

Σε αυτές τις κινητοποιήσεις όλοι πλέον γνωρίζονται μεταξύ τους. Είναι κάτι σαν κοινωνική εκδήλωση για να ξανασυναντηθούν παλιοί γνώριμοι. Δεν παρουσιάζουν κανένα ενδιαφέρον σε κάποιον παρατηρητή, καθώς έχουν καταντήσει πληκτικές. Για την Αριστερά είναι ασκήσεις επιβεβαίωσης της μίζερης παρουσίας της. Για την ηγεσία του ΚΙΝΑΛ εξήγηση για την κατάσταση που βρίσκεται σήμερα.

Είναι γνωστό τοις πάσι πως το τένις ανέκαθεν υπήρξε το λαϊκό άθλημα. Αυτό που συγκινούσε την εργατιά και έτσι ξεχνούσε τα πραγματικά προβλήματα της, όπως έλεγαν τότε οι κομμουνιστές. Με αφορμή τον θρίαμβο Τσιτσιπά - Σάκκαρη στο Roland Garros διαπίστωσα για μια ακόμα φορά πόσο βαθιά ριζωμένη είναι η αντισφαίριση στην ελληνική κοινωνία. Τόσο βαθιά που υπάρχει φωτογραφία ένας μπαχαλάκης να αποκρούει δακρυγόνο με ρακέτα του τένις. Τι μεγαλύτερη απόδειξη για τη λαϊκότητα του αθλήματος!

Η κυβέρνηση οφείλει να ξεκαθαρίσει άπαξ δια παντός τους όρους του παιχνιδιού. Η δημόσια περιουσία είναι κτήμα των πολιτών και το κράτος οφείλει να την εκμεταλλεύεται κατά τον πλέον προσοδοφόρο τρόπο, ενώ συγχρόνως οφείλει να προστατεύει την ατομική ιδιοκτησία από τις κάθε λογής παρεμβάσεις και αυθαιρεσίες. Αν δεν λυθούν αυτά τα στοιχειώδη, αν επικρατήσουν τα λαθρόβια κρατικοδίαιτα τρωκτικά, τότε να μην περιμένουμε ούτε επενδυτές ούτε ανάπτυξη.

Το πολίτευμα της Ελλάδας, αν πιστέψουμε τους Συριζαίους, είναι βασιλευομένη χούντα. Δεν μας έχουν ξεκαθαρίσει αν ο Μητσοτάκης είναι ο άναξ ή ο αρχηγός της χούντας. Φαντάζομαι θα μας ενημερώσουν αρμοδίως, όταν καταλήξουν.  Έχω γράψει κατ΄επανάληψη πως το πρόβλημα με τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως εμείς νομίζουμε πως κάνουν πλάκα, ενώ αυτοί μιλούν εντελώς σοβαρά. Εννοούν τις ανοησίες που λένε. 

Ο ιδιοκτήτης μπορεί να διαθέσει όπως θέλει την ιδιοκτησία του, στο πλαίσιο πάντα του νόμου. Στα Χανιά, δυστυχώς, αυτό το αυτονόητο δικαίωμα της Συγκλήτου του Πολυτεχνείου ακυρώθηκε. Η Σύγκλητος αποφάσισε να νοικιάσει για είκοσι χρόνια ένα συγκρότημα παραδοσιακών κτιρίων που βρισκόταν στην ιδιοκτησία της. Έλα όμως που αυτό το κτιριακό συγκρότημα ήταν κατειλημμένο από γνωστές συλλογικότητες των Χανίων, οι οποίες εκδιώχθηκαν για να αρχίσουν οι εργασίες.

Επί ενάμισι χρόνο η κυβέρνηση ήταν απασχολημένη με την αντιμετώπιση ενός εκτάκτου και απρόοπτου γεγονότος, του Covid 19. Η πανδημία έβαλε στο ψυγείο δεκάδες επενδυτικά προγράμματα. Τώρα που ο υγειονομικός συναγερμός δείχνει να βαίνει προς τη λήξη του, η κυβέρνηση οφείλει να ξεδιπλώσει όλη την μεταρρυθμιστική της ατζέντα. Να τολμήσει να προχωρήσει, συγκρουόμενη με τις δυνάμεις της οπισθοδρόμησης και του παρασιτισμού, με τα λαθρόβια του συνδικαλισμού και τους τραμπούκους των πανεπιστημίων.

Ο οποιοσδήποτε μπορεί να πουλήσει οτιδήποτε, αρκεί να βρεθεί ένας ή πολλοί ανόητοι που θα το αγοράσουν. Υπ' αυτήν την έννοια ο Γκαράου είναι ένας άξιος μαθητής του Αλέξη μας. Σιγά να μην αφήσουμε, εμείς ο σοφότερος λαός της γης, αυτή την πατέντα στους Ιταλούς!

Τα πολιτικά «δια ταύτα» της χθεσινής κινητοποίησης των ναυτεργατών είναι δύο: Πρώτον: τους ξεφώνισε ο κόσμος. Ο λαός για τον οποίον αγωνίζονται όχι μόνον τους γύρισε την πλάτη, αλλά τους αποδοκίμασε κιόλας. Αυτό το γεγονός απέδειξε για μια ακόμα φορά πόσο ξεκομμένες είναι από την κοινωνία οι συνδικαλιστικές νομενκλατούρες. Δεύτερον: και σημαντικότερο. Τους γύρισαν την πλάτη και οι ναυτεργάτες, οι πραγματικοί ναυτεργάτες, όχι οι «μουσαντένιοι» του ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ είναι μια μεγάλη επιχείρηση και ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες εργοδότες. Αν λάβουμε υπ' όψη πόσα επαγγελματικά στελέχη έχει σε όλη την Ελλάδα θα κατανοήσουμε και την ευρηματικότητα και την οργανωτική αρτιότητα των κινητοποιήσεων του. Με όλα αυτά, δεν ήταν τυχαία η εμφάνιση ολόκληρης μπετονιάρας επί αγροτικού οχήματος για να κτισθεί, μέρα - μεσημέρι, η είσοδος υπουργείου, επί της οδού Σταδίου.

Είμαι βέβαιος πως η λέξη «γεροντοκορισμός» που προέρχεται από τη λέξη «γεροντοκόρη» θα προκαλέσει τους πολιτικορθάκηδες, αλλά καλώς ή κακώς θεωρείται πως εκφράζει ανθρώπους που είναι ιδιότροποι, κακομούτσουνοι, μίζεροι, γρουσούζηδες. Ανθρώπους που εκ πεποιθήσεως βλέπουν το ποτήρι μονίμως μισοάδειο. Σταθερή αξία γι΄αυτούς το ένδοξο παρελθόν είτε αφορά την προσωπική τους διαδρομή είτε τη διαδρομή της κοινωνίας. Με απλά λόγια είναι «νεκροί» και δεν το ξέρουν. 

Αν πιστέψουμε τους συμπαθέστατους σχολιαστές της ΑΥΓΗΣ βρισκόμαστε υπό καθεστώς χούντας. Βέβαια, είθισται, επί χούντας να μην μπορεί να δηλώσει κάποιος δημοσίως ότι έχουμε χούντα, αλλά αυτό για την ΑΥΓΗ είναι άνευ ουσίας. Στους σχολιαστές της εφημερίδας των 700 αναγνωστών επικρατεί το δόγμα του ορθόδοξου ΚΚΕ: « αν η πραγματικότητα δεν συμβαδίζει με τις εκτιμήσεις μας, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα».