Το πανεπιστημιακό άσυλο στην Ελλάδα σήμερα υπάρχει για τον αντίθετο λόγο για τον οποίο δημιουργήθηκε. Για προστατεύει τους κουκουλοφόρους, ώστε να επιβάλλουν τη σιωπή υπό την προστασία κάποιων τρομοκρατημένων πανεπιστημιακών που υποκρίνονται ότι είναι ελεύθεροι ενώ είναι όμηροι στα ίδια τους τα γραφεία.

Το ότι ο Αλέξης Τσίπρας στερείται ευγένειας είναι γνωστό. Από την επίσημη φωτογραφία της Ε.Ε. που είχε βάλει τα χέρια στις τσέπες σαν να τα ξύνει, μέχρι εκείνη που γυρνάει την πλάτη και φεύγει αφήνοντας τον Macron μόνο να μπαίνει στην λιμουζίνα η ικανότητα του Τσίπρα για γαϊδουριές είναι μνημειώδης. Το αξιοσημείωτο όμως είναι ότι η ανεμελιά στη συμπεριφορά και το λόγο παραμένει ανεπηρέαστη στο χρόνο που είναι πρωθυπουργός.

Το ταξίδι του Τσίπρα στην Αμερική δεν πρόκειται να είναι το τέλος της αριστεράς. Άλλωστε το να τελειώσει η αριστερά είναι τόσο ανόητο όσο η σαχλαμάρα που έλεγε το ΠΑΣΟΚ ότι θα βάλει την δεξιά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Η πολιτική είναι ένα εκκρεμές. Όταν φτάσει σε ακραία θέση διορθώνει προς την άλλη.

Πριν κάτι δεκαετίες ένας φίλος μου είχε πει ότι την «Παναγία» εύκολα την λες αλλά δύσκολα την παίρνεις πίσω. Δεν πρέπει να μοιραζόμαστε την φιλία του με τον Αλέξη Τσίπρα, διαφορετικά στην πορεία του στην εξουσία θα είχε αποφύγει τις ανέμελες παπαριές που σήμερα βρίσκει μπροστά του.

Εάν ο Αλέξης Τσίπρας ήταν ελληνοαμερικάνος δύο περιπτώσεις υπήρχαν να έχει επιβιώσει. Η μία να είναι ο good for nothing της κοινότητας. Κάπου στην άκρη του τραπεζιού των μονίμων κατοίκων θα καθόταν κάποιος θα του έδινε δουλειές του ποδαριού για να μην ξεφτιλιζόταν η κοινότητα στα μάτια των Αμερικάνων. Η δεύτερη να προσαρμοζόταν στον τρόπο ζωής.

Ο επικοινωνιακός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά μία paper tiger. Μια χάρτινη τίγρης που μοιάζει απειλητική αλλά από την στιγμή που ο αντίπαλός της καταλάβει ότι είναι φτιαγμένη από χαρτί παύει να τον φοβίζει. Η χάρτινη τίγρης στηρίχθηκε στο μύθο του 2015, όταν πέρασε η εντύπωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε βασισμένος στον επικοινωνιακό του μηχανισμό που τον πρόβαλε στην τηλεόραση.

Στις αρχές του περασμένου Σεπτεμβρίου ο Γιουκλίντ Τσακαλώτος συνάντησε τον Πιερ Μοσκοβισί. Αντικείμενο της συνάντησης ήταν η τρίτη αξιολόγηση. Η οποία θα έπρεπε να ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του 2017 και κατά προτίμηση πριν την κατάθεση του προϋπολογισμού.

Η σφοδρότερη σύγκρουση κυβέρνησης αξιωματικής αντιπολίτευσης για ένα άρθρο νομοσχεδίου, σε άλλες χώρες όπως η Δανία, μόνο επιστημονικά θα είχε απασχολήσει είχε ένα παράπλευρο ενδιαφέρον. Τη στάση των ΑΝΕΛ όπως και στην υπόλοιπη πλην ΝΔ αντιπολίτευση. Η οποία διαφέρει από κόμμα σε κόμμα.

Η έκφραση «πήρανε το κουραδόκαστρο» δεν είναι και η πιο καλαίσθητη. Δεν μπορώ όμως να σκεφτώ κάποια περισσότερο ταιριαστή για να περιγράψει την επιδρομή του Ρουβίκωνα στο κτίριο της Γενικής Γραμματείας Πληροφοριακών Συστημάτων. Μια επιδρομή που θα μπορούσε να γίνει ό,τι ώρα θέλανε και όχι να ξυπνάνε τα χαράματα άνευ λόγου και αιτίας.

Ο προσδιορισμός του φύλου έχει απασχολήσει τον αθλητισμό από το μακρινό 1966. Την επταετία 1959 – 1966 όταν οι σοβιετικές αθλήτριες αδελφές Ταμάρα και Ιρίνα Πρες είχαν πετύχει 26 παγκόσμια ρεκόρ κατακτώντας τέσσερα χρυσά και ένα αργυρό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς της Ρώμης και του Τόκιο το 1960.

Ξεκινώντας με την Πρωινή Ζώνη στις 7 το πρωί με τον Θάνο Σιαφάκα και την Νίνα Κασιμάτη και μέχρι να κλείσει με τις ειδήσεις στις 12 το βράδυ η ΕΡΤ1 χθες είχε πέντε δελτία ειδήσεων, δύο ενημερωτικές εκπομπές, μία αθλητική μετάδοση, δύο ξένα ντοκιμαντέρ σε πρώτη προβολή και πέντε ντοκιμαντέρ σε επαναλήψεις.

Μεγαλωμένος στο ΠΑΣΟΚ ο Χρήστος Σπίρτζης όταν ανέλαβε το υπουργείο έπρεπε να δείξει ότι ήταν γνήσιος αριστερός. Κρέμασε στον τοίχο του γραφείου του μια προσωπογραφία του Αρη Βελουχιώτη και υποδέχτηκε στο σαλονάκι την Ραχήλ Μακρή. Μια ιστορική στιγμή για κάψουλα χρόνου, να δείχνει στην αιωνιότητα τον ΣΥΡΙΖΑ του 2015.

Το σχέδιο της επένδυσης στο Ελληνικό δεν με ενθουσιάζει. Οι αστικοί χώροι αποκτούν χαρακτήρα όταν διαμορφώνονται με τον χρόνο. Ένας χώρος 6.200 στρεμμάτων που έγινε μονοκοπανιάς, όσο καλά και να σχεδιαστεί θα μοιάζει αποστειρωμένος.

Ο Χάρης Κάτανας κέρδισε το 15λεπτο της δόξας όταν είχε κινηθεί στην αίθουσα της Βουλής εναντίον του Αδωνι Γεωργιάδη, όταν ο τελευταίος είχε φωνάξει στον Πάνο Καμμένο «Χοντρέ στα τέσσερα». Η υπεράσπιση του Καμμένου δεν ήταν αρκετή να εξασφαλίσει την επανεκλογή του Κάτανα με τους ΑΝΕΛ.

Η σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ ήταν ένας marriage of convenience. Η σχέση διαμορφώθηκε με τον χρόνο. Με τον έναν να μοιάζει με τον άλλο, όπως συνήθως συμβαίνει στα ζευγάρια μετά από κάποιο χρόνο συμβίωσης. Πάντα προς το χειρότερο. Παράδειγμα το ταξίδι του Πάνου Καμμένου στο Λονδίνο.

Στο πολιτικό volkswanderung που ακολούθησε την λαίλαπα του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε μία νέα φυλή. Με καταγωγή κυρίως από το παλιό ΚΚΕ Εσωτερικού, ένας αριθμός ψηφοφόρων αφού το 2012 περιπλανήθηκε στις στέπες της ΔΗΜΑΡ και το 2015 στις όχθες του Ποταμιού κατέληξε μετά την εκλογή του Κυριάκου στη ΝΔ.

Ο Παναγιώτης Κουρουμπλής όπως και η κυβέρνηση έχουν όλα τα δίκια του κόσμου. Αν στην διαπραγμάτευση η κυβέρνηση βρέθηκε μπροστά στην αναπάντεχη δυσκολία ότι πρέπει να την κάνει με άλλους, στο ναυάγιο ο Παναγιώτης Κουρουμπλής είχε να αντιμετωπίσει το φαινόμενο του τόπου και της νύχτας.

Ο σεβασμός στην ισότητα δεν κρίνεται από την ικανότητα στην κοπτοραπτική, να διαστρεβλωθεί μια δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη για να εμφανιστεί σαν ακροδεξιός. Κρίνεται από την πραγματικότητα. Στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προσέγγισε το θέμα θεωρητικά αλλά στην πράξη. Κρίνοντας την ανισότητα ανάλογα με την ψήφο του πολίτη στο δημοψήφισμα και τα πολιτικά πιστεύω των προγόνων του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένας λαθρεπιβάτης της εξουσίας. Από τα έξι μέτρα που είχε προαναγγείλει στην ΔΕΘ του 2014 ούτε ένα δεν ήταν στο χέρι του να πραγματοποιήσει. Αντίθετα η ΝΔ έχει μάθει να διαχειρίζεται την εξουσία. Από τα έξι μέτρα που εξήγγειλε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην Θεσσαλονίκη δεν υπάρχει ούτε ένα που να χρειάζεται την έγκριση άλλης χώρας.

Η σκηνή είναι θα μπορούσε να είναι από την ελληνική ταινία «Η Αγία Ζώνη δεν είχε πάτο». Σε ένα καπηλειό στα Καρβουνιάρικα, καθισμένοι σε ένα τραπέζι ο «οικολόγος», όπως τον φωνάζουνε στην πιάτσα, Γιάννης Τσιρώνης και ο «υπουργός», όπως θα ήθελε να τον φωνάζουνε, Παναγιώτης Κουρουμπλής. Κουτσοπίνουν τη ρετσίνα τους και μιλάνε για τους καημούς του λιμανιού.

Στη δημοσιογραφική υπερβολή το ναυάγιο του «Αγία Ζώνη» στην Σαλαμίνα αποκλήθηκε ελληνικό Exxon Valdez. Hardly. Το Exxon Valdez που το 1989 προσάραξε στο Prince William Sound της Αλάσκας μετέφερε 200 χιλιάδες τόνους πετρελαίου από τους οποίους 40 χιλιάδες ξέφυγαν από το ναυάγιο μολύνοντας τις ακτές... Το Αγία Ζώνη ήταν ένα δεξαμενόπλοιο του 1972 των 3200 τόνων βυθίστηκε μέρα μεσημέρι έξω από την Ψυτάλλεια με μπουνάτσα.

Δεκαέξι χρόνια μετά την καταστροφή των Δίδυμων Πύργων στην θέση τους σήμερα βρίσκονται ένας πύργος 120 ορόφων, ένα σύμπλεγμα εμπορικών κέντρων, το μουσείο και μνημείο στα θύματα της επίθεσης και αναγείρεται η ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Νικολάου. Οι Αμερικάνοι χωρίς να έχουν ξεχάσει δεν θα ζούσαν αιώνια στο παρελθόν.

Με τις υποσχέσεις να έχουν εξαντληθεί ο Αλέξης Τσίπρας στη ΔΕΘ είχε δύο επιλογές. Να στύψει το κεφάλι του να βρει νέες ή να δημιουργήσει έναν νέο Αλέξη... Ποτέ κανένας δεν κατηγόρησε τον Τσίπρα ότι διάλεξε λύσεις που χρειαζόντουσαν σκέψη...

Η υποδοχή στον Μακρόν μπορεί να ήταν και η καλύτερη που έγινε για ξένο ηγέτη στην εποχή του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Πάνος ο Καμμένος βρισκόταν στο Ταλίν για να υπάρχει κίνδυνος να ντυθεί ζουάβος, το χαλί της υποδοχής ήταν ξεβαμμένο αλλά τουλάχιστον δεν γύριζε στις άκρες...