Μεγαλωμένος στο ΠΑΣΟΚ ο Χρήστος Σπίρτζης όταν ανέλαβε το υπουργείο έπρεπε να δείξει ότι ήταν γνήσιος αριστερός. Κρέμασε στον τοίχο του γραφείου του μια προσωπογραφία του Αρη Βελουχιώτη και υποδέχτηκε στο σαλονάκι την Ραχήλ Μακρή. Με το 12ποντο και το τατού με την περικεφαλαία των Λακεδαιμόνων στο χέρι μπροστά από το πορτρέτο ενός καπετάνιου που είχε ζήσει πριν από 70 χρόνια και τον έδειχνε σαν 5ο Beatle. Μια ιστορική στιγμή για κάψουλα χρόνου, να δείχνει στην αιωνιότητα τον ΣΥΡΙΖΑ του 2015. Στην αμηχανία του να χειριστεί την εξουσία που του δόθηκε προσπαθώντας να βρει λύσεις για το μέλλον κοιτώντας στο παρελθόν.
Η απέχθεια του ΣΥΡΙΖΑ για κάθε τι νέο φάνηκε και με την ιστορία της Uber και του Taxi Beat. έχει ενδιαφέρον. Στην οποία το Uber πράγματι δεν συμφέρει τους ταξιτζήδες. Για το Taxi Beat ισχύει όμως το αντίθετο. Με την ευκολία κλήσης έβαλε σε πειρασμό τον πελάτη, του έδωσε την αίσθηση ότι κάνει την επιλογή και ξύπνησε την ανταγωνιστικότητα στον ταξιτζή και διαφοροποίησε την γνώμη για τους ταξιτζήδες. Το Taxi Beat είχε όλα τα στοιχεία ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Χρήστος Σπίρτζης να το μισήσουν.
Απαιτούσε ευγένεια, που στην αριστερά συγχέεται με την δουλικότητα. Κάποιοι θα θυμούνται ένα προ ετών άρθρο απογευματινής φιλοσυριζαϊκής εφημερίδας. Ο συντάκτης είχε γράψει για την κόλαση του Μολ. Λέγοντας ότι οι υπάλληλοι είναι τόσο καταπιεσμένοι που μια κοπελιά του είχε μιλήσει στον ενικό και αναγκάστηκε να τις ζητήσει να το σταματήσει. Το taxi beat επιτρέπει την αξιολόγηση. Κάτι που για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι κατάρα. Επίσης είναι ηλεκτρονικό. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα προτιμούσε να είχαμε μείνει στην εποχή του CB, «2044 ακούει; Εταιρος;» ή ακόμα καλύτερα να καλούμε ταξί με αίτηση. Αρμοδίως πρωτοκολλημένη και χαρτοσημασμένη. Το πιο σοκαριστικό όμως ήταν ότι το Taxi Beat είναι μια συνδιαλλαγή ανάμεσα σε ιδιώτη και ιδιώτη. Κάθε συνδιαλλαγή που δεν έχει κράτος, για τον Σπίρτζης όπως και κάθε κρατιστή είναι ύποπτη. Ο υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ και του βαθέως ΠΑΣΟΚ θέλει συνδικαλιστές. Ιδρωμένους με τις ντουντούκες στο χέρι και τα πουκάμισα έξω από το παντελόνι, να διαμαρτύρονται μπροστά στο υπουργείο, να του κλείνουν την είσοδο, να διαπραγματεύονται μέχρι τελικά αφού έχουν κλείσει το κέντρο 5-10 φορές να τα βρουν και να ανακοινώσει ότι τα προβλήματα του κλάδου έχουν λυθεί.
Ο υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ θέλει συνδικαλιστικές θρησκείες. Είναι όπως ο σουλτάνος στην οθωμανική αυτοκρατορία για τον οποίο Jason Goodwin στο Lords of the Horizon είχε γράψει ότι δεν ενδιαφερόταν σε ποια θρησκεία πίστευαν οι υπήκοοι τους αλλά να έχουν θρησκεία. Για τον σουλτάνο ο θρησκευτικός ηγέτης ήταν υπεύθυνος για τους πιστού και ο άθεος υπεύθυνος για τον εαυτό του. Για τον υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ εργαζόμενοι είναι μόνο όσοι σαν πρόβατα στοιχίζονται πίσω από τις συνδικάλες. Οι ιδιώτες αυτοί που δεν μπαίνουν στην ουρά δεν έχουν λόγο να υπάρχουν.
Ιστορικά το «προοδευτικός» ήταν ένας αποδεκτός ευφημισμός για τους αριστερούς. Εκτός από την περίοδο που το ΚΚΕ Ες. ψάχτηκε για ταυτότητα στην Ευρωαριστερά και περιοδικά όπως το Panderma και ο Κούρος και ποιήματα όπως το «Κατά Σαδδουκαίων» του Μιχάλη Κατσαρού έγιναν mainstream το προοδευτικός αποδείχτηκε ότι το «μπούκλας» για τους καραφλούς. Ενας ευφημισμός, μια ειρωνεία για να τονίσει κάτι το ανύπαρκτο. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα βαθύτατα συντηρητικό κόμμα, που αντιλαμβάνεται το αύριο μόνο αν μοιάζει με το χθες.
