Του Αντώνη Πανούτσου
Με τις υποσχέσεις να έχουν εξαντληθεί ο Αλέξης Τσίπρας στη ΔΕΘ είχε δύο επιλογές. Να στύψει το κεφάλι του να βρει νέες ή να δημιουργήσει έναν νέο Αλέξη... Ποτέ κανένας δεν κατηγόρησε τον Τσίπρα ότι διάλεξε λύσεις που χρειαζόντουσαν σκέψη έτσι το το rebranding του Αλέξη Τσίπρα σαν replica του Ανδρέα Παπανδρέου σαν συνεχιστή της μεγάλης σοσιαλδημοκρατικής παράδοσης συνεχίστηκε. Κάτι που δείχνει ότι τα ελαστικά πολιτικά του πιστεύω μπορούν να συναγωνιστούν με την περιορισμένη πολιτική του φαντασία.
Την περασμένη εβδομάδα ακόμα και ο τίτλος του άρθρου του Αλέξη Τσίπρα για τον Παπανδρέου «Ήταν ο Ανδρέας Ψεύτης» έδειξε τον τομέα που τον ενδιαφέρει. Μπορεί κάποιος πολιτικός που φλόμωσε έναν λαό στο ψέμα να δικαιωθεί από την ιστορία; Ο Τσίπρας ψάχνει για ιστορική δικαίωση στην ιστορία του Ανδρέα. Ανάμεσα στους δύο υπάρχει όμως μια διαφορά. Η λαϊκή συνείδηση δικαίωσε τον Παπανδρέου παρά τα «Έξω οι βάσεις του θανάτου» και τα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» επειδή ο Ανδρέας δεν τήρησε ιδεολογικές υποσχέσεις. Υπάρχει όμως μια σημαντική διαφορά.
Οι υποσχέσεις του Ανδρέα, το ΝΑΤΟ και οι «βάσεις του θανάτου» αφορούσαν την ιδεολογία και ελάχιστα την καθημερινή ζωή. Ο Ανδρέας Παπανδρέου έχοντας καταλάβει τον χαρακτήρα των Ελλήνων τους άφησε να κάνουν τους επαναστάτες με τις αποπυρηνικοποιημένες ζώνες στους δήμους και τα μωρά με τις σημαίες με το σήμα της ειρήνης στις πορείες γνωρίζοντας ότι με την ιδεολογία μπορείς να παίξεις, με το πορτοφόλι όχι. Απόδειξη ότι όλα κρίθηκαν με τον πληθωρισμό της δεύτερης τετραετίας και όχι με το αν οι βάσεις του θανάτου είχαν μείνει ή φύγει. Ο Τσίπρας στηρίχτηκε από την αρχή στο πορτοφόλι. Το 4% του παλιού ΣΥΡΙΖΑ να τον ψήφιζε για να κάνει την Ελλάδα κομουνιστική χώρα αλλά το υπόλοιπο 32% τον ψήφιζε για να την ξανακάνει Ελλάδα του Σημίτη. Να καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ και να ξαναφέρει την 13η σύνταξη. Από την στιγμή που δεν το κατάφερε έπρεπε να βρει μια καινούργια φορεσιά και ο Ανδρέας λόγω των υποσχέσεων που δεν κράτησε του ήρθε βολικότερος.
Κάτι που αντιλήφθηκε ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Σε άρθρο του στην Καθημερινή ο Βενιζέλος ανέφερε για το άρθρο του Τσίπρα για τον Ανδρέα «Το άρθρο του κ. Τσίπρα γράφτηκε γιατί ο συγγραφέας του θεώρησε ότι υπάρχει ένα ακροατήριο έτοιμο να δει την αξιακά ασπόνδυλη πολιτική ως πραγματισμό». Ο Βενιζέλος τον διάβασε σωστά. Το χαρτί που από την ΔΕΘ και μέχρι το τέλος της πρωθυπουργικής του θητείας θα παίξει ο Τσίπρας είναι του πραγματιστή πολιτικού, που έβαλε στην μπάντα τα ιδεολογικά του πιστεύω για να σώσει την χώρα.
Το θέμα βέβαια είναι ότι ποτέ δεν είχαν υπάρξει τέτοια πιστεύω. Από την ΚΝΕ, μέχρι τον Συνασπισμό και την κυβέρνηση ο Αλέξης Τσίπρας είχε μόνο ένα πιστεύω. Να τρώει παλαιές και νέες φρουρές, Αλαβάνο, Λαφαζάνη αλλά και Σακελλαρίδη και Κωνσταντοπούλου μέχρι να βρεθεί επικεφαλής μιας κυβέρνησης με παλαιοπασόκους και μπιστικούς που δεν θα νοιώσει ότι πνευματικά απειλείται.
Σε αυτό το σημείο σήμερα βρίσκεται. Βαριεστημένος ακόμα και από τον εαυτό του, χωρίς έμπνευση, ο Αλέξης Τσίπρας στη ΔΕΘ απέφυγε να δώσει την παραμικρή υπόσχεση. Το μόνο που υποσχέθηκε ήταν ότι «Σε ένα χρόνο από τώρα, θα είμαστε ξανά όλοι και όλες εδώ. Θα εγκαινιάζουμε την 83η ΔΕΘ». Αν λογαριάσουμε πόσο κρατάει τις υποσχέσεις του εφέτος ήταν η τελευταία ΔΕΘ.
