Του Αντώνη Πανούτσου
Ο επικοινωνιακός μηχανισμός του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά μία paper tiger. Μια χάρτινη τίγρης που μοιάζει απειλητική αλλά από την στιγμή που ο αντίπαλός της καταλάβει ότι είναι φτιαγμένη από χαρτί παύει να τον φοβίζει. Η χάρτινη τίγρης στηρίχθηκε στο μύθο του 2015, όταν πέρασε η εντύπωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βγήκε βασισμένος στον επικοινωνιακό του μηχανισμό που τον πρόβαλε στην τηλεόραση. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν στηρίχθηκε σε καμία επικοινωνιακή στρατηγική, κανένα μαγνητισμό της προσωπικότητας των στελεχών του αλλά στο φόβο. Τη γνώση των δημοσιογράφων των «βοθροκάναλων» ότι για να έχουν ήσυχο το κεφάλι τους υπάρχει ένα τρόπος. Να συμπονάνε «τον κοσμάκη που τα τραβάει όλα», να τα χώνουν στον Πάγκαλο και τους Γερμανούς και να φωνάζουνε έναν πολιτικό του ΣΥΡΙΖΑ για να πει πως θα βγάλει την Ελλάδα από το μνημόνιο με έναν νόμο και ένα άρθρο. Άλλοι δημοσιογράφοι το κάνανε με χαρά άλλοι με το ζόρι. Κάποιοι άλλοι καθόλου. Δεν υπάρχει όμως ούτε ένας που να μην ήξερε ότι η Ελλάδα είναι ανήκει δημοκρατία της κουκούλας. Κάτι πολύ βολικό στον ΣΥΡΙΖΑ που ακόμα και όταν έγινε κυβέρνηση φρόντισε να διατηρήσει. Μία εμπειρία.
Πέρσι, περίπου τέτοια εποχή βρισκόμουν στο Free Thinking Zone. Το FTZ βρίσκεται στην Σκουφά, δύο και κάτι τετράγωνα από τα σύνορα του Εξαρχιστάν. Μαζί με τον Πάσχο Μανδραβέλη, τον Νίκο Δένδια και έναν καθηγητή πανεπιστημίου που δυστυχώς δεν θυμάμαι το όνομα του παρουσιάζαμε ένα βιβλίο του Ανδρέα Ανδριανόπουλου. Μετά την παρουσίαση, στην διάρκεια των ερωτήσεων ένας από τους άνδρες της ασφαλείας του Δένδια μπήκε στην αίθουσα. Έσκυψε στο αυτί του Δένδια και κάτι του ψιθύρισε στο αυτί. Ο Δενδιας σηκώθηκε και κατευθύνθηκε αμέσως προς την έξοδο. Πριν τον ακολουθήσει ο άνδρας της ασφαλείας πρόλαβε να πει «Έρχονται από την πλατεία». Μέσα σε ένα πεντάλεπτο είχαμε προλάβει να φορέσουμε τα σακάκια, να βγούμε στον δρόμο, να χαιρετηθούμε και να φύγουμε. Το μαγαζί πίσω μας κατέβαζε τα ρολά. Ο σώζων εαυτώ σωθήτω. Ήταν ένας επικοινωνιακός θρίαμβος της πλατείας. Κάποιοι που ούτε ξέραμε, ούτε ξέραμε τι θέλουνε είχαν σταματήσει τις θεωρητικές μας highfaluting αναζητήσεις για να μας υπενθυμίσουν ότι η πόλη τους ανήκει. Στις πόλεις της ανομίας όλοι οι κακοί όμως χωράνε.
Χθες δολοφονήθηκε στην οδό Ασκληπιού, μερικές δεκάδες μέτρα από το FTZ, ο δικηγόρος Μιχάλης Ζαφειρόπουλος. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Ξυδάκης, εξέφρασε «την οδύνη και την απέχθεια του» για την πράξη. Προσέθεσε ότι δεν πρέπει να βιαστούμε να της δώσουμε πολιτικό χρώμα. Δεν υπάρχει όμως τίποτα περισσότερο πολιτικό από μία πόλη που το πρωί ο Ρουβίκωνας καταλαμβάνει της ισπανική πρεσβεία και το βράδυ ένας από τους γνωστότερους νομικούς δολοφονείται στο γραφείο του. Είναι η πολιτική μιας ανοχής στην εγκληματικότητα που έχει ξεφύγει και ο ΣΥΡΙΖΑ ανησυχεί αλλά του είναι αδύνατον να κάνει κάτι. Σαν τον Γιάννη τον φονιά, θέλουν να μιλάνε για ΛΟΑΤ και νομιμοποίηση της κάνναβης αλλά για το φονικό, ότι άφησαν μια κοινωνία να καταρρεύσει δεν θέλουν να κάνουν κουβέντα. Είναι όμως η στιγμή που βρίσκονται στριμωγμένοι στην γωνία. Και στο μποξ αυτός που κερδίζει είναι αυτός που όταν έχει τον αντίπαλο στην γωνία δεν τον αφήνει να ξεφύγει.
