Άγνωστο αν θα συνεχιστούν ευθύγραμμες, και χωρίς αναταράξεις ή μεταπτώσεις, οι υψιπετείς δημοσκοπικές πορείες του ΚΙΝΑΛ υπό το νέο Αρχηγό Νίκο Ανδρουλάκη. Ακόμη και στα ίδια επίπεδα να παραμείνουν ωστόσο, αυτό σημαίνει ότι το λυκόφως του ΣΥΡΙΖΑ είναι αναπόδραστο. Και λυκόφως δεν θα είναι μια ενδεχόμενη περαιτέρω συρρίκνωση, παρότι και αυτή διαφαίνεται πιθανή. Το λυκόφως συμβαίνει τώρα σε χρόνο παρόντα.

Δεν είναι θέμα πίστης. Είναι θέμα ταυτότητας, θέμα κληρονομικού πολιτισμού ο οποίος σμίλεψε την πορεία και συνέχειά μας. Και που μέσα από την στοχευμένη ή όχι (δεν έχουμε δογματική απάντηση) προσπάθεια ομογενοποίησης, συμβάλει στην απρόσωπη ισοπέδωση. Όμως τι θα ήταν οι λαοί χωρίς τις πολιτισμικές τους ιδιαιτερότητες; Και σε αυτές υπάγονται οι θρησκευτικές.

Η πολύπαθη Χιλή μετά το αμερικανοκίνητο πραξικόπημα του Πινοσέτ, είχε μπει στο δρόμο της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Με ελλείψεις, με μεγάλες οικονομικές ανισότητες κληρονομημένες από το παρελθόν, πάντως της κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Το 2013 ο Τσίπρας δήλωνε από τη Βενεζουέλα ότι ο λαός της έχει δημιουργήσει «ένα παράδειγμα όχι μόνο για τη Λατινική Αμερική αλλά για τους λαούς σε κάθε γωνιά του πλανήτη που αγωνίζονται για δημοκρατία, για κοινωνική δικαιοσύνη και για δικαιώματα».

Το χειρότερο για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ο εγκλωβισμός στο σύνδρομο του σκαντζόχοιρου που τον αποκλείει από τη γνώση των παραστάσεων που έχει η κοινωνία γι' αυτούς. Ο κόσμος όπως τον προσλαμβάνουν, είναι ένα εχθρικό τοπίο γεμάτο σκιερές εχθρικές γωνιές, όπου κρύβονται με το μαχαίρι στο χέρι όσοι τους επιβουλεύονται. Δηλαδή τα συμφέροντα που βυσσοδομούν εναντίον τους και τα πληρωμένα πιστόλια των ΜΜΕ, που λέει τους κάνουν κριτική, όχι επειδή αυτοί δίνουν τέτοιο δικαίωμα, αλλά γιατί θέλουν να εξαφανίσουν το κόμμα των λαϊκών συμφερόντων.

Από τη Βουλή ο Αλ. Τσίπρας κάλεσε τους Έλληνες να επιβάλουν το συνταγματικό τους καθήκον και δικαίωμα. Περιχαρής το άκουσε ο αρχηγέτης της οργάνωσης «Θεματοφύλακες του Συντάγματος» και έγραψε στα κοινωνικά δίκτυα: «Ο Τσίπρας ζήτησε από εμάς να φυλάξουμε το Σύνταγμα». Φυσικά, και δεν υπάρχει ιδεολογική συνάφεια. Ακόμη και αν τους έκλεισε το μάτι, το έκανε από κεκτημένη ταχύτητα. Μαζεύει και ας είναι και ρόγες.

Η εκλογή Ανδρουλάκη γίνεται μαχαιριά στο πλευρό του Τσίπρα. Οι επιπτώσεις άρχισαν να φαίνονται από αγχωτικές πολιτικές κινήσεις του και την αποσταθεροποιημένη ρητορική του. Στον βωμό του Ανδρουλάκη καρατομήθηκε από την Κ.Ο. ο Κουρουμπλής, ενώ χθες ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ αναγκάστηκε να ζητήσει εκλογές.

Τους τρώει το σαράκι που μένουν καθηλωμένοι στις δημοσκοπήσεις και βγαίνουν εκτός στοιχειώδους θεσμικής ευπρέπειας. Προσχωρούν στη χυδαιότητα, σαν να είναι ο φυσικός τους χώρος. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτης Κουρουμπλής με οργίλο ύφος και απαίσια πρόθεση απευθύνθηκε στους βουλευτές της ΝΔ και τους χαρακτήρισε δολοφόνους.

Ο Τσίπρας θέλει να ξεχαστεί η φράση του περί «αρμών της εξουσίας» αλλά ο Πολάκης, σαν Ερινύα της απολεσθείσας ριζοσπαστικότητας, την υπενθυμίζει. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πήρε θέση για τις απόψεις του πρώην υπουργού. Τις αντιμετώπισε σιωπηρώς ως μη ειπωθείσες. Αναρωτιέται κανείς τι θα απαντήσει ο Τσίπρας στη συνάντησή του με τον Ανδρουλάκη, όταν κατά την προσπάθεια να τον πείσει για κοινό μέτωπο, ο τελευταίος του προσάψει τις απόψεις Πολάκη, που σίγουρα δεν αποπνέουν σοσιαλδημοκρατία.

Δεν είναι μόνο η περίπτωση του πρώην προέδρου της ΕΛΣΤΑΤ, Ανδρέα Γεωργίου, του οποίου οι δικαστικές περιπέτειες αποτέλεσαν ένα απεχθές σήριαλ, ανίερο πολιτικά και βασανιστικό προσωπικά. Υπάρχει και εξ αριστερών ένα εξίσου κακόπιστο και κακόγουστο σήριαλ, που ξεκίνησε πάλι υπαιτιότητι του ΣΥΡΙΖΑ.

Τα στερεότυπα ανθούν και στη σχολιογραφία. Ο νέος αρχηγός του ΠΑΣΟΚ πασάρεται ερήμην του ίδιου του Ανδρουλάκη, ως αντι- Τσίπρας, και σχολιογράφοι προσκείμενοι στον ΣΥΡΙΖΑ θορυβημένοι, προσπαθούν να αποδείξουν ότι δεν είναι ισάξιος του Τσίπρα. Αδικος κόπος και των δύο πλευρών. Στη μεταπολιτευτική μας ιστορία μόνο σε μια περίπτωση αρχηγός επελέγη ως «αντί» και το πείραμα δεν είχε επιτυχία.

Η μεγάλη νίκη του Νίκου Ανδρουλάκη, φέρνει μεγάλες ευθύνες, στις οποίες θα κληθεί να ανταποκριθεί. Το 70% που είναι λευκή επιταγή, του δίνει τεράστια δύναμη. Γι' αυτό και η ευθύνη του θα είναι αντίστοιχη. Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για τον νέο πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, ή όπως το ονομάσουν. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας ήταν κάπως ωσεί παρών. Τώρα θα αναγκαστεί να είναι παρών.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αρχίσει να νιώθει την πίεσή της πασοκικής αναθάρρησης. Με τον Αλέξη πρώτο, μια σειρά στελεχών έχουν αρχίσει να πιέζουν με τον ισχυρισμό ότι δεν μπορείς να είσαι και με τη Δεξιά και με τη Δημοκρατική Παράταξη. Αυτονομία δεν αναγνωρίζουν. Ξέρουν ότι μόνοι δεν μπορούν και χρειάζονται βαστάζους. Αν το ΠΑΣΟΚ ανακάμψει οι τωρινές έμμεσες πατερναλιστικές υποδείξεις θα μετατραπούν σε εκκλήσεις και ικεσίες.

Το στοίχημα που βάζουν πολλοί στο ΠΑΣΟΚ είναι αν ο Γιώργος Παπανδρέου θα αποδεχθεί την ήττα (εάν ηττηθεί) και εάν θα παραμείνει στο κόμμα. Και φυσικά υπό ποια μορφή θα παραμείνει. Ως συναινετικός «σύντροφος» ή ως δολιοφθορέας της ενότητας και του νέου αρχηγού. Και αν δεν μείνει θα πάρει και το ΚΙΔΗΣΟ μαζί του, γινόμενος για μια ακόμη φορά μοιραίος διασπαστής του κόμματός του;

Ο Γιώργος Παπανδρέου από πάντα ήταν ένας ευγενής άνθρωπος με πρωτοπόρες ιδέες έστω και ασυγχρόνιστος ως πολιτικός με τις πολιτικές ανάγκες εκάστου εποχής. Και πάντα προστατευμένος. Και ω της εκπλήξεως! Ο Γιώργος μπρος στο (γι'  αυτόν απρόσμενο) φάσμα της ήττας, χρησιμοποιεί μεθόδους που δεν ταιριάζουν με την εικόνα του, και προσωπικώς  πιστεύουμε με την  πηγαία ευγένεια του χαρακτήρα του. 

Ένας έρωτας που ήρθε αργά. Ο βουλευτής και πρώην υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ Χριστόφορος Βερναρδάκης προτείνει στον Αλέξη Τσίπρα να προχωρήσει σε μια «πολιτική μεγάλη αγκαλιά» με τον Νίκο Ανδρουλάκη (εάν βγει) και να τον καλέσει σε «προοδευτική συστράτευση στη βάση ενός προγράμματος». Πώς αυτός ο καθυστερημένος έρωτας; Επειδή ήρθαν οι μοναξιές, καθώς από αριστερά του έχουν κοπεί οι γέφυρες με κόμματα και οργανώσεις, και από δεξιά του δε βλέπουν πρόθυμους για προοδευτικές διακυβερνήσεις.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης, κατά την κοινή αίσθηση δεν έχει αυτό που λένε «λάμψη». Πολύ περισσότερο θεωρείται ότι δεν έχει τη στόφα του αρχηγού που συνεπαίρνει. Κατά τη χιουμοριστική έκφραση που ακούστηκε, αν ήταν… Ινδιάνος θα τον ονόμαζαν «Χλωμό Πρόσωπο». Από την άλλη αδικείται η πρωτοπόρα θέση που κατέκτησε στον πρώτο γύρο των εσωκομματικών εκλογών, με την εύκολη εξήγηση ότι είναι άνθρωπος «άνθρωπος των μηχανισμών».

Αι γενεαί πάσαι του ΠΑΣΟΚ  συναντήθηκαν στα εκλογικά τμήματα της Ελλάδας (και σε μερικά της υφηλίου), σε μια απρόσμενη έκρηξη συμμετοχής, που ξάφνιασε τους διοργανωτές, εντυπωσίασε τους ΝΔτες και διέσπειρε υπόκωφη ανησυχία στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που συνέβη ήταν η αναβίωση της συλλογικής μνήμης μιας ολόκληρης παράταξης.

Ηγγικεν η ημέρα. Σήμερα ανοίγουν οι κάλπες σε 840 εκλογικά τμήματα καθ' όλην την επικράτεια και το εξωτερικό (σε 11 χώρες), ως μια πρώτη έκφραση των πολιτών της κεντροαριστεράς. Οι προεκλογικές περιοδείες των υποψηφίων προέδρων του ΚΙΝΑΛ, προσείλκυσαν για πρώτη φορά μετά από δέκα χρόνια, αξιοπρόσεκτη συμμετοχή για τα δεδομένα των καιρών. Τι δικαιούνται να προσδοκούν για την επόμενη μέρα;

Από τον φόβο μήπως κάποιο από τα δύο μεγάλα κόμματα τους κατηγορήσει ότι γίνονται υποπόδιο του αντιπάλου του, αρνούνται να μιλήσουν για συνεργασίες. Όμως όταν είσαι μικρός και δηλώνεις αποφυγή συνεργασίας, στον πολίτη εκλαμβάνεσαι ως αχρείαστος. Αντιθέτως αν διακήρυτταν με παρρησία ότι με βάση τις αρχές τους «που θα είναι απαράβατες», θα δημιουργήσουν πλαίσιο κυβερνητικής συνεργασίας φέροντας τον μεγάλο εταίρο προς τις δικές σου θέσεις σε θέματα ιδιάζουσας σημασίας, ο πολίτης θα αναγνώριζε τη χρησιμότητα του κόμματος.

Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης χθες στη Βουλή δεν ασχολήθηκε με την ωφελιμότητα του μέτρου για τους άνω των 60. Δεν κατηγόρησε την κυβέρνηση γιατί δεν το επέβαλε νωρίτερα. Αντί να προτρέψει τους ανεμβολίαστους να τρέξουν να εμβολιαστούν, τους προέτρεψε εμμέσως να αγανακτήσουν, γιατί η κυβέρνηση… κυνηγάει τους φτωχούς. Και μετά εξανίστανται όταν τους κατηγορούν ότι κλείνουν το μάτι στους αντιεμβολιαστές.

Στην αρχή της πανδημίας με την καραντίνα, η κυβέρνηση «στοχοποιούσε» τη νέα γενιά. Τώρα με την ανακοίνωση του μέτρου των 100 ευρώ για κάθε ανεμβολίαστο άνω των 60, «στοχοποιεί» την τρίτη ηλικία. Πάντα σε κάθε μέτρο για τον περιορισμό της πανδημίας, θα υπάρχει μια κοινωνική ομάδα την οποία η κυβέρνηση θα «στοχοποιεί» και ο ΣΥΡΙΖΑ θα παρουσιάζεται ως συμπαραστάτης άγγελος, υπερασπιστής και απελευθερωτής της.

Χθες ο Αλέξης κατήγγειλε την κυβέρνηση επειδή απέρριψε την τροπολογία του να αναγνωριστεί στο ποινικό δίκαιο ο όρος «γυναικοκτονία». Και αποφάσισε να την επανακαταθέσει. Πρακτικώς δε, γεννάται το ερώτημα: Θα σταματήσουν οι φονιάδες να μακελεύουν τις γυναίκες επειδή θα αλλάξει ο όρος της ανθρωποκτονίας σε γυναικοκτονία; Είναι απλώς η βιτρίνα που ενδιαφέρει τον Αλέξη και το κόμμα του, και όχι το περιεχόμενο.

Ακόμη και αν η δημοσκοπική «φουσκοδεντριά» καλμάρει, ακόμη και στα ποσοστά του 2019 να επανέλθει το ΠΑΣΟΚ, δεδομένου της καθήλωσης του ΣΥΡΙΖΑ και της φυσιολογικής φθοράς της ΝΔ, είναι πολύ πιθανό να αποτελέσει καθοριστικό παράγοντα για τον σχηματισμό μέλλουσας κυβέρνησης. Ούτως ή άλλως υπάρχει ένα κενό στον κεντροαριστερό χώρο και είναι έκδηλη η ανάγκη για ένα πραγματιστικό κόμμα.

Άφωνοι έμειναν όσοι άκουσαν το επιχείρημα του  βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκου Φίλη για τον φράχτη του Έβρου, στην ύπαρξη του οποίου είναι γνωστή η αντίθεσή του έκπαλαι. Δεν θα μας απασχολούσε ο Φίλης ως πρόσωπο (παρότι είναι σημαντικό και με εσωκομματική ισχύ, στον χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης), αν με τις δηλώσεις του δεν εξέφρασε ένα ρεύμα σκέψης που ενδημεί σε μεγάλο ποσοστό στην «αριστερά» πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ, και πέραν αυτής στην πλειοψηφία της εξωκοινοβουλευτικής  Αριστεράς.