Δικαιωματικά σε φόντο πράσινο το σκηνικό της σημερινής ημέρας, ενδεχομένως να τροχοδρομήσει ανακατατάξεις στο πολιτικό σκηνικό σε βάθος χρόνου όμως. Σίγουρα θα διαφοροποιήσει κομματικές συμπεριφορές και σχεδιασμούς των δύο άλλων κομμάτων.
Αι γενεαί πάσαι του ΠΑΣΟΚ συναντήθηκαν στα εκλογικά τμήματα της Ελλάδας (και σε μερικά της υφηλίου), σε μια απρόσμενη έκρηξη συμμετοχής, που ξάφνιασε τους διοργανωτές, εντυπωσίασε τους ΝΔτες και διέσπειρε υπόκωφη ανησυχία στον ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό που συνέβη ήταν η αναβίωση της συλλογικής μνήμης μιας ολόκληρης παράταξης. Η μνήμη των παρατάξεων έχει αναφορά δεκαετιών. Έρχεται από παλιά, ενσωματώνει ιστορία, συναίσθημα, κοινούς οραματισμούς, έξαρση συλλογικών συναισθημάτων, χαράς και εκστασιασμού στις δοξαστικές νίκες, πίκρας και απογοήτευσης στις ντροπιαστικές ήττες.
Παράλληλα ενσωματώνει και μια πολιτική ταυτότητα σμιλεμένη μέσα από την ιστορική διαδρομή. Ισχύει και για τη ΝΔ αλλά όχι για τον ΣΥΡΙΖΑ. Παρέμεινε κόμμα. Δεν είναι ο γενεσιουργός παράταξης.
Η ύπαρξη της παράταξης φάνηκε με την αλλαγή κλίματος που δημιούργησε η κάθοδος του Γιώργου Παπανδρέου. Δεν αξιολογούμε τη λαϊκή συμπεριφορά ως θετική ή αρνητική. Είναι αυτή που είναι και την αποδεχόμαστε ως γεγονός.
Και δεν γνωρίζουμε αν αυτός ο κόσμος που ξαφνικά κινητοποιήθηκε, είχε αξιολογήσει τον Γιώργο ως τον καταλληλότερο να ηγηθεί του ΠΑΣΟΚ, ή αν λειτούργησε το θυμικό που αναζωπυρώθηκε στο άκουσμα του ονόματος «Παπανδρέου για υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ». Αλλά ακόμη και αυτή η αταβιστική συμπεριφορά να τους παρακίνησε, απορρέει από την παραταξιακή μνήμη (όπερ ασχέτως αποτελέσματος, η κάθοδος Παπανδρέου επαύξησε τη συμμετοχή).
Γι’ αυτό ανήκει στη σφαίρα του φαιδρού η προσπάθεια των τρολ του ΣΥΡΙΖΑ στα κοινωνικά δίκτυα να απαξιώσουν τη μεγάλη συμμετοχή, λέγοντας ότι πήγαν Συριζαίοι και ΝΔτες να ψηφίσουν. Είναι τόσο άνοες που δεν κατανοούν ότι με τέτοιους ισχυρισμούς οι ίδιοι ευτελίζουν το κόμμα τους.
Το γεγονός της συμμετοχής καταρρίπτει και τον οποιοδήποτε ισχυρισμό αλλοίωσης του αποτελέσματος. Όχι γιατί δεν θα μπορούσαν να προσέλθουν στην ψηφοφορία και οπαδοί και άλλων κομμάτων. Αλλά η συμμετοχή αυτή δεν θα ήταν τόσο μαζική, ώστε να αποτελέσει κρίσιμο μέγεθος για τον επηρεασμό του αποτελέσματος.
Πέραν της ορμητικής εισροής των οπαδών του Γιώργου στη διαδικασία, η προσέλευση στις κάλπες δεν είναι δυσεξήγητη. Η μεγάλη μάζα των πασόκων πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ, και πήγε γιατί πίστευε ότι μαζί του θα ξανάρχονταν οι ωραίες εποχές, αυτές που καταγράφει η χιουμοριστική τηλεοπτική ατάκα «ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια».
Ο θησαυρός απεδείχθη κάρβουνα. Οι ευφρόσυνοι χρόνοι με τα σκισίματα των μνημονίων, δεν ήρθαν. Αντιθέτως, βρέθηκαν ξαφνιασμένοι να υποστηρίζουν ένα κόμμα του οποίου ηγεσία και υψηλόβαθμα στελέχη συναγωνίζονταν στην υστερική καταγγελία επί παντός του επιστητού, στον πολιτικό ανορθολογισμό, και στην αέναη αναίρεση και διάψευση των ίδιων τους των θέσεων. Προφανώς κάποιο τμήμα του πασοκικού κόσμου αποφάσισε την επιστροφή στην κανονικότητα.
Με το χθεσινό αποτέλεσμα αναδιατάσσεται κατά τι το πολιτικό, ή έστω το δημοσκοπικό προς το παρόν, σκηνικό. Πολύ απέχει όμως από το να αλλάξει άρδην. Οι χαρμόσυνες ιαχές ότι ανατέλλει εκ νέου ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ και κατατροπώνεται ο ΣΥΡΙΖΑ, δικαιολογούνται από τη μέθη της στιγμής. Κατανοητές ως στιγμιαία έξαρση, όμως δεν εδράζονται σε σοβαρά δεδομένα. Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχώς ψαλιδίζεται, ασφυκτιά και βαλτώνει, αλλά δεν καταρρέει. Γι’ αυτό, για να γυρίσει ο (πράσινος) ήλιος θέλει δουλειά πολύ.
Είναι γεγονός ότι προς το παρόν… βοηθάει ο ΣΥΡΙΖΑ προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά κάτι θα πρέπει να κάνει και ο νέος αρχηγός. Και πλην Λοβέρδου δεν είχαμε συγκεκριμένες θέσεις από τους υποψηφίους για το φλέγον θέμα των συνεργασιών, την στάσης τους ως προς τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ, αλλά και προτάσεις για τα προβλήματα της οικονομίας και της κοινωνίας, όπως δυστυχώς ανατέλλουν στο γκρίζο φόντο που δημιουργεί η πανδημία.
Όσο για τα ίδια τα αποτελέσματα, όσα προλάβαμε πριν παραδοθεί το κείμενο, είναι εντυπωσιακή η πρωτιά Ανδρουλάκη. Ο Κρης υποψήφιος είναι γνωστός για τον αποτελεσματικό μηχανισμό που έχει διαμορφώσει εντός του ΠΑΣΟΚ. Αλλά υποτίθεται η μεγάλη συμμετοχή, η παρέμβαση της κοινωνίας, θα ακύρωνε την αποτελεσματικότητα των μηχανισμών. Ίσως συνέβαλε το νεαρόν της ηλικίας και η ανάγκη ανανέωσης. Αλλά αυτό θα μας το τεκμηριώσουν οι ερευνητές κοινής γνώμης.
Σε κάθε περίπτωση δεν θα λέγαμε ότι ξεκινάει μια νέα εποχή, αλλά τέθηκαν κάποιες βάσεις.
ΥΓ: Όσο για τη δήθεν «αποτυχία» των δημοσκοπήσεων που προσπαθεί να πασάρει ο ΣΥΡΙΖΑ ως προσπάθεια χειραγώγησης της κοινής γνώμης, για να το χρησιμοποιήσει και ως επιχείρημα στη δική του απαξία: Στην πλειοψηφία των δημοσκοπήσεων ο Α. Λοβέρδος πρωτοπορούσε όσο ανέβαινε το ποσοστό συμμετοχής της κοινωνίας. Δηλαδή σε εκείνο το δυνητικό ποσοστό του 45% των ψηφοφόρων που «θα μπορούσε να ψηφίσει ΚΙΝΑΛ». Όσο το ποσοστό περιοριζόταν σε κομματικό πλαίσιο, ή σε εκείνους που θα πήγαιναν οπωσδήποτε να ψηφίσουν, ο Ανδρουλάκης ήταν σταθερά παρών.
