Η πρόσκληση του Νίκου Φίλη για κυβερνητική συνεργασία απευθύνεται σε ένα κόμμα από το οποίο, στοχευμένα, μεθοδικά και σταθερά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποσπάσει στελέχη και ψηφοφόρους προσεταιριζόμενος ακόμα και την ιδεολογική του ταυτότητα και την ιστορία του. Στην ουσία πρόκειται για πρόσκληση συριζοποίησης «υπό προϋποθέσεις» της εναπομείνασας εκλογικής δύναμης του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, με στόχο τη «Δεύτερη Φορά Αριστερά» που έχει ήδη προαναγγελθεί σκληρότερη και «αποτελεσματικότερη» από την πρώτη.

Είναι λογικό και θεμιτό, κάθε πολιτικός αρχηγός που έχασε μια εκλογική μάχη να επιδιώκει την επάνοδο του κόμματός του στην εξουσία. Στη χώρα μας ιδιαίτερα, που ο διαχρονικός δικομματισμός έχει σφραγίσει την πολιτική ζωή, η επάνοδος ενός κόμματος στην εξουσία αποτελεί παραδοσιακή «συνήθεια». Είναι και αυτή μια από τις συνέπειες της ψήφου στη βάση του «μικρότερου κακού».

Η σύγκρουση μεταρρυθμιστών - αντιμεταρρυθμιστών θα κρίνει την αναμέτρηση ανάμεσα στην πρόοδο και τη συντήρηση. Η πολιτική επικαιρότητα αποδεικνύει ότι ακόμα και τα αυτονόητα συγκρούονται με την κομματική λογική. Ο «φόβος» για μεταρρυθμίσεις εκφράζει τον φόβο για την ήττα όσων επιχειρούν να κρατήσουν τη χώρα δέσμια του συντηρητισμού.

Έχει δίκιο τελικά η Έφη Αχτσιόγλου. «Η κανονικότητα δεν είναι ποτέ μια ευκαιρία για την Αριστερά» ή τουλάχιστον για την Αριστερά που η ίδια εκπροσωπεί. Αυτή η Αριστερά έφτασε άλλωστε στην κορυφαία στιγμή της ανόδου της στην εξουσία σε μια κατ' εξοχήν στιγμή ανωμαλίας. Τότε που οι πλατείες ήταν γεμάτες από «αγανακτισμένους» κάθε απόχρωσης και η Αριστερά της Έφης Αχτσιόγλου υποσχόταν να καταργήσει τα μνημόνια «μ' ένα νόμο σ' ένα άρθρο».

Στη μετά COVID εποχή η «κανονικότητα» δεν θα είναι επιστροφή, αλλά μετάβαση σε μια νέα κανονικότητα. Εξαίρεση, παρά τις σφοδρές αντιστάσεις που θα προβληθούν, δεν μπορεί να αποτελέσει ούτε η πολιτική κανονικότητα. Τα κόμματα δεν θα μπορέσουν εύκολα να συνεχίσουν να κρύβονται πίσω από τις γενικές ιδεολογικές τους ταυτότητες και τις πολιτικές τους, κεντροδεξιές ή κεντροαριστερές, ταμπέλες.

Την ώρα που η χώρα, μετά από δύο διαδοχικές σκληρές κρίσεις, προσπαθεί να σταθεί στα πόδια της γυρνώντας νέα σελίδα, η συζήτηση για την επιστροφή ή μη στο ΠΑΣΟΚ και η επιδίωξη της εκ των υστέρων δικαίωσής του αφήνουν την κοινωνία παγερά αδιάφορη. Το κενό της αυθεντικής εκπροσώπησης των δυνάμεων που κινούνται στο κέντρο του πολιτικού συστήματος δεν μπορεί να καλυφθεί, ούτε ψευδεπίγραφα, ούτε ψηφοθηρικά. Απαιτείται αλλαγή νοοτροπίας, αναπροσανατολισμός πολιτικής και αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων τόσο στο εσωτερικό των πολιτικών δυνάμεων, όσο και, κυρίως, μέσα στην κοινωνία.

Ο Κουφοντίνας δεν είναι το μεγάλο πρόβλημα της χώρας. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι, για περισσότερο από 45 χρόνια μετά την πρώτη δολοφονία της τρομοκρατικής οργάνωσης, μια ομάδα τυχοδιωκτών εξακολουθεί να ασπάζεται τις «αρχές» της «17 Νοέμβρη» και να υπερασπίζεται το «δικαίωμα» της τρομοκρατίας να δικάζει ερήμην και να εκτελεί τα θύματά της.

Το «πράγμα» έχει ξεφύγει. Τα τεθωρακισμένα του πιο χυδαίου λαϊκισμού βγήκαν στους τοξικούς δρόμους του κιτρινισμού και της λάσπης, μη αντέχοντας άλλο το κλίμα της ομόφωνης κατακραυγής κατά των φρικαλεοτήτων που καταγγέλλονται καθημερινά. Ακριβώς όπως κάνουν και κάθε φορά που οι θεσμοί καλούνται να αντιμετωπίσουν κρίσιμα ζητήματα, κάθε φορά που η δημοκρατία χρειάζεται να θωρακιστεί απέναντι στους εχθρούς της.

Πριν 40 ακριβώς χρόνια το ΚΚΕ, με το σύνθημα «Κουκουέ αλλαγή δεύτερη κατανομή» διεκδίκησε το 17% ώστε να γίνει ρυθμιστικός παράγοντας στις μετεκλογικές εξελίξεις. Όλες οι προεκλογικές δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι το ποσοστό αυτό απείχε από τις ρεαλιστικές επιδόσεις που θα μπορούσε να πετύχει το Κόμμα. Στις εκλογές του '81 το ΚΚΕ πήρε 10,97%.

Υπάρχει ένα κίνημα που δημιουργήθηκε πριν μερικά χρόνια από κόμματα, κινήσεις και στελέχη του σοσιαλιστικού, του κεντροαριστερού και του φιλελεύθερου μεταρρυθμιστικού χώρου. Ένα κίνημα που είχε τη φιλοδοξία να φέρει την αλλαγή σε μια εξουθενωμένη χώρα και σε ένα απαξιωμένο πολιτικό σύστημα που την είχε οδηγήσει σε βαθιά κρίση. Στον δρόμο το σχέδιο θόλωσε. <b>Ο εκδότης του ηλεκτρονικού περιοδικού metarithmisi.gr γράφει στο Liberal</b>

Το όνομα της Άννας Διαμαντοπούλου έγινε τις τελευταίες δεκαετίες συνώνυμο των μεταρρυθμίσεων, συνώνυμο της διαρκούς προσπάθειας για εκσυγχρονισμό και ανάπτυξη της χώρας. Περνώντας μέσα από τις συμπληγάδες ενός πολιτικού συστήματος που φλέρταρε συχνά με τον λαϊκισμό, κατάφερε να αναδείξει πολλές φορές την ουσία των προβλημάτων και των αναγκαίων αλλαγών με στόχο την αποτελεσματική αντιμετώπισή τους.

Την στιγμή ακριβώς που το Κίνημα Αλλαγής καταφέρνει να σταθεί με υπευθυνότητα απέναντι στα προβλήματα της χώρας και ανδεικνύεται, παρά την σε βάρος του διαφορά εκλογικής δύναμης, ως η ουσιαστική κοινοβουλευτική αντιπολίτευση, ο πρώην Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου, επέλεξε να διαφοροποιηθεί δημόσια. Γιατί τώρα κ. Παπανδρέου; Γιατί έπρεπε τώρα να απαξιώσετε την συλλογική δουλειά της κοινοβουλευτικής ομάδας του Κινήματος Αλλαγής;

Η εικόνα της εθνικής ομοψυχίας για την αντιμετώπιση της πανδημίας διαλύθηκε με την λήξη της καραντίνας, το επίσημο, δηλαδή, τέλος της περιόδου που ο φόβος φύλαγε τα έρημα. Ο ορθολογισμός και η λογική του αυτονόητου εξαφανίστηκαν. Η χώρα επανήλθε, απότομα, στην καθημερινή πολιτική και κοινωνική της πραγματικότητα. Οι «δύο Ελλάδες» της μεταπολίτευσης βγήκαν ξανά στο προσκήνιο.

Το άρθρο του διευθυντή του πρωθυπουργικού γραφείου τύπου του Αλέξη Τσίπρα στην Κυριακάτικη «Αυγή» είναι αντιπροσωπευτικό της αδιανόητης στάσης ενός μεγάλου μέρους των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στη σημερινή απειλή για τη δημόσια υγεία. Ο Θανάσης Καρτερός βέβαια, μας έχει συνηθίσει στον ακραία διχαστικό του λόγο. Ωστόσο, το άρθρο του αυτό ξεχειλίζει κυριολεκτικά από εμπάθεια εναντίον όλων.

Η αποστροφή του Αλ. Τσίπρα, με την μορφή ερωτήματος, δεν αφορά μόνο το εσωκομματικό ακροατήριο. Αφορά την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της αλλά και το κομμάτι εκείνο των στελεχών κεντροαριστερής προέλευσης που έσπευσαν να συνεισφέρουν ακρίτως στην υλοποίηση του σχεδίου του.