Υπάρχει ένα κίνημα που δημιουργήθηκε πριν μερικά χρόνια από κόμματα, κινήσεις και στελέχη του σοσιαλιστικού, του κεντροαριστερού και του φιλελεύθερου μεταρρυθμιστικού χώρου. Ένα κίνημα που είχε τη φιλοδοξία να φέρει την αλλαγή σε μια εξουθενωμένη χώρα και σε ένα απαξιωμένο πολιτικό σύστημα που την είχε οδηγήσει σε βαθιά κρίση. Στον δρόμο το σχέδιο θόλωσε. Το κίνημα επέμεινε να εμφανίζεται ως ο αποκλειστικός διάδοχος και κληρονόμος ενός μεγάλου κόμματος που είχε κυβερνήσει τη χώρα επί δεκαετίες, όντας συνυπεύθυνο για την κρίση, όπως αποφάνθηκαν οι πολίτες στην κάλπη. Χάθηκε η ευκαιρία για ένα πραγματικά νέο και δυναμικό ξεκίνημα.
Υπάρχει ένα κίνημα που είχε στις τάξεις του πολιτικά στελέχη που ακόμα και μέσα στην κρίση έβαλαν πλάτη για να σταθεί η χώρα όρθια, πληρώνοντας ακριβό προσωπικό κόστος. Στελέχη με μεγάλη εμβέλεια στον διαχρονικά κρίσιμο για τις εξελίξεις κεντρώο προοδευτικό χώρο. Τα στελέχη αυτά, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο αποκλείστηκαν και αποκλείονται από πολιτικά και κοινοβουλευτικά αξιώματα με κριτήρια που προσβάλλουν τους κανόνες της αξιοκρατίας. Ο μεσαίος χώρος παραδόθηκε στη συντηρητική παράταξη που εξασφάλισε την μονοκρατορία της. Χάθηκε η ευκαιρία για μια αποφασιστική συμβολή του κινήματος στην πορεία ανασυγκρότησης της χώρας.
Υπάρχει ένα κίνημα που οι ψηφοφόροι του δηλώνουν, με μεγάλη πλειοψηφία, θετικοί σε μια μεταρρυθμιστική πορεία της χώρας και απορρίπτουν ομαδικά την οποιαδήποτε συνεργασία με την λαϊκιστική Αριστερά που αποδείχτηκε ανεύθυνη και επικίνδυνη για τη χώρα. Και όμως, η πολιτική συζήτηση στο κίνημα περιστρέφεται συνεχώς γύρω από την «προοδευτική συνεργασία» με αυτή την Αριστερά. Κάποιοι απέδειξαν και εξακολουθούν να αποδεικνύουν ότι το μόνο «ιδεολογικό» μέλημά τους είναι η αναζήτηση του επόμενου «μεγάλου» κόμματος που θα τους παρέχει τα προνόμια της εξουσίας. Χάνεται καθημερινά η ευκαιρία να αποδείξει η προοδευτική παράταξη ότι βάζει το συμφέρον και την προοπτική της χώρας πάνω από προσωπικές και κομματικές επιδιώξεις.
Μαζί με τις ευκαιρίες αυτές χάνεται και η ευκαιρία να κερδίσει το κίνημα την αξιοπιστία του στην κοινωνία. Χάνεται η ευκαιρία να συγκινήσει και να πείσει τους δεκάδες χιλιάδες απογοητευμένους και αποστασιοποιημένους από τις εξελίξεις πολίτες. Χάνεται η ευκαιρία να στηριχτούν όσοι, σε πείσμα της αρνητικής εμπειρίας, δοκιμάζουν ξανά τις δυνάμεις τους σε ένα ακόμα ενωτικό και φιλόδοξο προοδευτικό εγχείρημα. Και, κυρίως, χάνεται για το κίνημα η ευκαιρία να γίνει η πολιτική δύναμη της κοινής λογικής σε μια χώρα που την έχει ζωτική ανάγκη.
*Ο Γιάννης Μεϊμάρογλου είναι εκδότης του ηλεκτρονικού περιοδικού metarithmisi.gr
