Πήγα μια βδομάδα στην Κρήτη. Στα Σφακιά συγκεκριμένα, δηλαδή στα χωράφια του Παύλου Πολάκη. Ξέρετε βέβαια τι σημαίνει Κρήτη, αν δούμε τα εκλογικά αποτελέσματα του 2015. Σα να επισκέπτεσαι παράρτημα της Κουμουνδούρου. Στον νομό Χανίων ας πούμε, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τέσσερις βουλευτές στους τέσσερις του νομού. Να σας πω τι κατάλαβα απ’ την επίσκεψη μου; Ότι θα πάθουν ζημιά που θα την φυσούν και δεν θα κρυώνει.

Εγώ τον Μαραντζίδη δεν τον γνωρίζω. Αν έτυχε να συναντηθούμε κάπου-κάποτε (πριν γίνει τόσο διάσημος) δεν το θυμάμαι και να με συμπαθά. Παρακολουθώ την δουλειά του, διαβάζω τις αναλύσεις του, μελετώ τις δημοσκοπήσεις του πανεπιστημίου Μακεδονίας, διαβάζω τα βιβλία του. Θαρρώ πως κάτι γνωρίζω απ’ αυτόν, εκ του μακρόθεν. Αλλά ειλικρινά, αυτή την «Μαραντζιδοποίηση» του πολιτικού διαλόγου στην χώρα δεν την αντιλαμβάνομαι.

Αλήθεια σας λέω, βαρέθηκα την κλάψα της Πέμπτης. Ολόκληρα σεντόνια με δακρυσμένα κείμενα και απελπισμένες αναλύσεις γι αυτό που μας έκανε ο Αλέξης την 5η Ιουλίου 2015. Για τον διχασμό του δημοψηφίσματος και μετά για την κοροϊδία, για το «όχι» που έγινε «ναι». Κλαψιάρηδες είμαστε τελικά οι «Μενουμευρώπηδες».

Να σας πω την αλήθεια, στο θέμα της περικοπής των συντάξεων και του αφορολόγητου, δεν τον καταλαβαίνω τον Κυριάκο. Τι τον εμποδίζει να βγει στις τηλεοράσεις και να πει πως όταν βρεθεί στην εξουσία, θα μελετήσει τα δεδομένα της οικονομίας και να αρνηθεί μονομερώς τις περικοπές που ψήφισαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ;

Πείτε μου ειλικρινά: Αν οποιοσδήποτε άλλος υπουργός ή κομματικός παράγοντας έκανε στον Αλέξη έστω και τα μισά καψώνια απ’ όσα του κάνει αυτές τις μέρες ο Πάνος, θα τον είχε κλωτσήσει από τις σκάλες, ναι ή όχι; Προφανώς και χωρίς πολλές-πολλές διατυπώσεις. Ενώ τώρα ο πολλά βαρύς σε θέματα πειθαρχίας πρωθυπουργός μας, κάθεται σαν την κότα και βλέπει τον υπουργό του να τον εξευτελίζει δίχως να βγάζει άχνα.

Μου το ‘χε πει κυβερνητικός -τότε- βουλευτής, την σκληρή χρονιά του 2014, σε μια στιγμή προσωπικής χαμηλόφωνης εξομολόγησης: «Το χειρότερο δεν είναι αυτό που αντιμετωπίζω στον δρόμο, φροντίζω άλλωστε να μην πολυκυκλοφορώ. Πιο εφιαλτικά είναι τα βράδια που συζητώ με την γυναίκα μου και καταλήγουμε ότι του χρόνου δεν θα ξέρουμε πως θα τα βγάλουμε πέρα».

Οι ΣΥΡΙΖΑίοι έχουν βγει στα μπαλκόνια με πανό και φωνάζουν ρυθμικά: «Μί-χα-λος! Μί-χα-λος!». Αστείο θέαμα. Το κάνουν διότι ο Κωνσταντίνος Μίχαλος θα κάνει, λέει, νέο Καραμανλικό κόμμα, παρέα με άλλους ξέμπαρκους Καραμανλικούς που αναζητούν ρόλο. Αλήθεια, ο Καραμανλής το ξέρει; Εκτός κι είναι σχεδιασμός αυτοδιορισμένων Καραμανλικών ερήμην του Καραμανλή. Καθότι ο ίδιος ο Καραμανλής βλακείες δεν κάνει, πόσο μάλλον θνησιγενείς βλακείες.

Ώστε ο Λαζαρίδης (λέει το Μαξίμου) τ’ άρπαξε από τον Μαρινάκη και τον Ιβάν. Οι οποίοι αλληλομισούνται, αλλά υλοποιούν από κοινού καταχθόνιο σχέδιο του Κυριάκου. Ο οποίος παίζει μεν στα δάκτυλα πανίσχυρους μεγαλοεπιχειρηματίες, είναι όμως έρμαιο στα χέρια του Σαμαρά, του Άδωνη και του Βορίδη. Οι οποίοι (ως κυρίαρχοι στη ΝΔ) καθοδηγούν τους πυρήνες των ακροδεξιών εναντίον των ΑΝΕΛ (ακροδεξιών επίσης).

Δεν μας δουλεύει ψιλό γαζί μόνο ο Τσίπρας, μας δουλεύουν κανονικά και οι τροϊκανοί. Έβγαλαν, λέει, άκυρους τους διορισμούς 22 γραμματέων υπουργείων σε σύνολο 69, διότι έγιναν με φωτογραφικές διατάξεις. Το γεγονός όμως ότι οι 69 αυτές θέσεις είναι ουσιαστικά άχρηστες για το δημόσιο, δεν το είπε κανένας στην Γεροβασίλη. Την άφησαν να κάνει παιχνίδι.

Αυτό πάλι το καινούριο με τον διαχωρισμό κράτους εκκλησίας, τι σας λέει; Υπάρχει η εκδοχή του «δουλειά δεν είχε ο διάολος», αλλά δεν την γράφω ολόκληρη διότι ορισμένοι μητροπολιτάδες έχουν τον αφορισμό έξω-έξω. Υπάρχει επίσης η εκδοχή του «έριξε ένας τρελός μια πέτρα στο πηγάδι κι έπεσαν τριάντα γνωστικοί να την βγάλουνε» την οποία θεωρώ σφόδρα ρεαλιστική.

Το συνολικό μας χρέος είναι 320 δισ. ευρώ. Πήραμε δεκαετή επιμήκυνση για τα 96 δισ., δηλαδή για το 30% όλου του ποσού που χρωστάμε. Αυτή η δεκαετής επιμήκυνση των 96 δισ., αντιστοιχεί με τριετή επιμήκυνση του συνόλου του χρέους μας. Δεν είναι κακό, αλλά δεν είναι και για ρωμαϊκό θρίαμβο. Μάλλον για ταπεινότητα και περίσκεψη θα προσφερόταν, ειδικά αν σκεφτεί κανείς τι υπόσχονταν για το χρέος πριν καβαλήσουν την εξουσία.

Σας φαίνεται, ίσως, γελοίο το σχήμα που περιγράφει ο τίτλος του κειμένου, πλην σε πολλές από τις περιπτώσεις προπηλακισμών και γιουχαϊσμάτων που είδαμε τις τελευταίες μέρες, συνέβαινε ακριβώς αυτό. Έξαλλοι Χρυσαυγίτες ασχημονούσαν εναντίον στελεχών και μελών των ΑΝΕΛ.

Ένα θα σας πω. Αν ο Κυριάκος δεν είχε αντιληφθεί αμέσως πως ο Τσίπρας σχεδίαζε μια «λύση» του Μακεδονικού που περνούσε μέσα απ’ το κόμμα του σαν δρόμος που χωρίζει χωράφι στα δυο, σήμερα αυτό που γίνεται στους ΑΝΕΛ θα ήταν παιδική χαρά μπροστά σ’ αυτά που θα συνέβαιναν στη ΝΔ.

Όσοι από μας λοιδορηθήκαμε, συκοφαντηθήκαμε και υβριστήκαμε την περίοδο 2012-15 σε δρόμους, ταβέρνες και καφενεία, μπαίνουμε –ξέρετε- στον πειρασμό να σκεφτούμε στιγμιαία ένα «καλά να πάθουν» όταν βλέπουμε τηλεοπτικά πλάνα σαν κι αυτά που συνόδευσαν την φίλη μου την Έλενα Κουντουρά στα Χανιά.

Εγώ αν ήμουν ΣΥΡΙΖΑίος και τύχαινε να πέσει στα χέρια μου η συνέντευξη του Τσίπρα στην Die Welt, ειλικρινά σας λέω ότι θα έψαχνα να βρω μια τρύπα να κρυφτώ. Αυτοί, αντιθέτως, παίρνουν το γερμανικό φύλλο και το ανεμίζουν περήφανα στα κανάλια, όπως οι παλιοί κομμουνιστές πουλούσαν τον Ριζοσπάστη στους σταθμούς του ηλεκτρικού. Μα καλά, εκτός από την πολιτική τους αξιοπιστία, έχουν απολέσει εντελώς και το αίσθημα της ντροπής;

Και τι μπορούμε να πούμε τώρα, δηλαδή; Ένα οργισμένο «τα ‘δωσαν όλα»; Ένα θλιμμένο «αυτό ήταν, όλα τέλειωσαν»; Μήπως ένα ρεαλιστικό «έτσι που ήρθαν τα πράγματα, πάμε για άλλα»; Προσωπικά νιώθω βαθιά αμηχανία από τις εξελίξεις στο Μακεδονικό, αλλά αυτό δεν μ’ εμποδίζει να διακρίνω τον μεγάλο κερδισμένο αυτής της ιστορίας, ερήμην του μάλιστα. Τον Κυριάκο.

«Εσείς πιστεύετε ότι, αν γίνετε κυβέρνηση, θα πάτε στη Μέρκελ και θα της πείτε δεν θέλουμε υψηλά πλεονάσματα και δεν μας αρέσει το υπερταμείο και ότι θέλετε να το αλλάξετε. Και θα σας πει “καλώς τα παιδιά”. Αν όλα αυτά τα πείτε στη Μέρκελ, σας εύχομαι καλή τύχη. Good luck». Πήρατε χαμπάρι αυτή την φράση του Ευκλείδη ή σας ξέφυγε μέσα στον ορυμαγδό των γεγονότων; Εμένα, ομολογώ, με διασκέδασε δεόντως.

Εγώ επιμένω να αναρωτιέμαι για δεύτερη συνεχή μέρα: Γιατί έκανε αυτή την πολιτικά παρακινδυνευμένη κίνηση ο Τσίπρας στο Σκοπιανό; Έγραψα χθες ότι είναι ένας κλασικός πολιτικός τζογαδόρος, που η θυελλώδης άνοδος του από τα υπόγεια του πολιτικού χάρτη στα ρετιρέ της εξουσίας, του δημιούργησε την ψευδαίσθηση πως θα νικά έτσι κι αλλιώς, ό,τι κι αν κάνει. Συνεχίζω να το πιστεύω, αλλά δεν μου φτάνει ως εξήγηση.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πίστευε ότι το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων σε δέκα χρόνια δεν θα το θυμάται κανείς. Αυτή ήταν και η δήλωση που τον είχε χαντακώσει τότε. Σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας κατέβασε πολύ τον χρονικό πήχη και πιστεύει ότι αυτό θα συμβεί πολύ γρηγορότερα, από έξι μήνες μέχρι δεκαοκτώ μήνες. Μέχρι να στήσει τις κάλπες δηλαδή. Δεν θέλω να του χαλάσω τη χαρά που είχε στο διάγγελμα, αλλά πλανάται πλάνην οικτράν.

Πήγα και σε καφενεία και σε λαϊκές. Κάθισα και στα καταστρώματα καραβιών και σε ακριβά εστιατόρια με εξεζητημένη πελατεία. Μίλησα και με διανοούμενους και με λαϊκό κοσμάκη. Και με δεκαοκτάρηδες και με ασπρομάλληδες. Δεν έχουν πολλά κοινά, ο καθένας έχει τον χαβά του σ’ αυτή την κοινωνία. Ξέρετε μόνο που έχουν ως κοινή αντίδραση το μοιρολατρικό κούνημα χεριού και κεφαλιού μαζί; Στην ερώτηση «δεξιά θα ψηφίσεις ή αριστερά»;

Το ακούω στις παρέες όταν όλα τα υπόλοιπα επιχειρήματα ουσίας έχουν τελειώσει: «Ο Αλέξης έχει άσσο στο μανίκι.» Το λένε κι αλλιώς: «Ο Αλέξης δεν χάνει εκλογές, το ‘χει αποδείξει.» Η μεταφυσική αντίληψη της πολιτικής (για ζηλωτές της Μαρξιστικής ανάλυσης μάλιστα) είναι το αξιοθρήνητο καταφύγιο των λίγων που έχουν απομείνει να τον στηρίζουν ακόμα. Όμως, δυστυχώς γι αυτούς, οι άσσοι του καταναλώθηκαν το ’15 και το ’16.

Συνομίλησα με Σκοπιανό συνάδελφο, με τον οποίον είχα διατηρήσει κάποια εκ’ του μακρόθεν επαφή από τον καιρό του 2008 και του βέτο του Βουκουρεστίου. Τότε φαινόταν υπέρμαχος των σκληρών θέσεων του Γκρούεφσι, τώρα τον είδα μάλλον να κλείνει υπέρ του Ζάεφ. Φαίνεται ότι αυτά συμβαίνουν κι αλλού, όχι μόνο στην Ελλάδα. Μου είπε ενδιαφέροντα και αλλόκοτα (για το δικό μου μυαλό) πράγματα. Τα μεταφέρω προς ενημέρωση, δίχως σχολιασμό…

Πολλά μαλλιά στο κεφάλι μου δεν έχω, οπότε φυλάω ως κόρη οφθαλμού κάθε ηρωική τρίχα που στέκει ακόμα πάνω στο καύκαλο μου. Προειδοποιώ λοιπόν ότι δεν θα γίνω εγώ Κότζακ ή Κολίνα, εξ’ αιτίας του κάθε Γαβρόγλου που αρπάζει το μικρόφωνο και εκστομίζει τέρατα. Το χθεσινό του βέβαια ήταν πέραν παντός ανταγωνισμού, εξ ου και η ανησυχία μου για το εναπομείναν τριχωτό της κεφαλής μου.

Αυτό το ύφος αδιαμφισβήτητου παντογνώστη, αυτό το αλαζονικό «μόνο εγώ ξέρω εξωτερική πολιτική και διεθνείς σχέσεις, όλοι οι άλλοι είστε άσχετοι», ο Νίκος Κοτζιάς το κουβαλούσε ανέκαθεν. Και τότε που ήταν στέλεχος του ΚΚΕ και τότε που συνεργαζόταν με τον Γιώργο, τον οποίο εγκατέλειψε επειδή του πρότεινε να είναι απλός υφυπουργός και όχι υπουργός εξωτερικών.