Του Δημήτρη Καμπουράκη
Το ακούω στις παρέες όταν όλα τα υπόλοιπα επιχειρήματα ουσίας έχουν τελειώσει: «Ο Αλέξης έχει άσσο στο μανίκι.» Το λένε κι αλλιώς: «Ο Αλέξης δεν χάνει εκλογές, το 'χει αποδείξει.» Η μεταφυσική αντίληψη της πολιτικής (για ζηλωτές της Μαρξιστικής ανάλυσης μάλιστα) είναι το αξιοθρήνητο καταφύγιο των λίγων που έχουν απομείνει να τον στηρίζουν ακόμα. Όμως, δυστυχώς γι αυτούς, οι άσσοι του καταναλώθηκαν το '15 και το '16. Τώρα το μανίκι του πουκαμίσου είναι αδειανό.
Στο Μαξίμου και στα υπουργεία πορεύονται με βάση το «τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι». Real politic. Τόσους διορίσαμε στο δημόσιο, τόσους συμβασιούχους έχουμε εγκλωβίσει, τόσα θα μοιράσουμε την τελευταία στιγμή, τόσα θα υποσχεθούμε σε συγκεκριμένες ομάδες. Όλα αυτά ελπίζουμε ότι θα φέρουν τόσους ψήφους την κρίσιμη ώρα και μάλιστα σε κρίσιμες περιφέρειες. Όμως ο απλός οπαδός, αυτός ο ηρωικός ανθρωπάκος που συνεχίζει να στηρίζει τον Αλέξη παρά τα όσα έχει πάθει, αυτός που αδυνατεί να μπει στις αριθμητικές των διαλεκτικών της εξουσίας, έχει ξωμείνει από επιχειρήματα ο δύστυχος.
Όσο κι αν προσπαθεί να ξεσκαρτάρει κάτι τις το πειστικό από τις φωνές των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ στις τηλεοράσεις, του απομένουν πολύ λίγα πράγματα για να μπορέσει να αντιπαρατεθεί στο καφενείο και στην ταβέρνα. Η οργή και ο χλευασμός του κόσμου είναι τόσο διάχυτα, που το μοναδικό καταφύγιο που του απομένει είναι μια μεταφυσικού τύπου πολιτική θεοποίηση του Αλέξη. Η θεοποίηση ξέρετε, δεν χρειάζεται επιχειρήματα, μόνο πίστη. Κι αυτό που προσπαθεί να μεταδώσει, δεν στηρίζεται στη λογική αλλά στον φανατισμό. Δεν είναι κάτι πρωτοφανές. Όλα τα προσωποπαγή κόμματα εκεί καταλήγουν. Κι όσο η αριστερά θεωρητικώς απεχθάνεται αυτές τις αντιλήψεις, όλα τα καθεστώτα της αριστεράς ανά την υφήλιο εκεί κατέληξαν.
Ό,τι έλεγαν κάποτε για τον Ανδρέα, ότι έχει άσσους στο μανίκι, ότι είναι παντοδύναμος, ότι είναι ικανός να γυρίσει υπέρ του κάθε κατάσταση, τα ίδια ακριβώς λένε και για τον Τσίπρα. Όμως ο Ανδρέας τις έχασε τις εκλογές του '89 από τον Μητσοτάκη. Τούτος εδώ δεν είναι Ανδρέας βέβαια, αλλά από Μητσοτάκη θα χάσει. Διότι τους άσσους που πράγματι είχε ο Αλέξης στο μανίκι, τους κατανάλωσε νωρίς. Τότε που έκανε ό,τι ήθελε, προτίμησε να ξοδευτεί σε πιρουέτες σαν το δημοψήφισμα, για να επαναβεβαιώσει ανοήτως μια κυριαρχία που ούτως ή άλλως είχε. Τώρα πια, αυτό που στα μάτια του φανατικού οπαδού φαντάζει ως το μεγαλύτερο πλεονέκτημα του, ότι μπορεί δηλαδή να σέρνει το εκλογικό σώμα από τη μύτη, στα μάτια του λογικού πολίτη έχει καταγραφεί ως το πιο θανάσιμο αμάρτημα του.
Μία μόνο είναι η αντιμετώπιση όσων στο τέλος της κουβέντας επικαλούνται την θεϊκή ικανότητα του Αλέξη να κερδίζει. Είναι μια δήλωση εξίσου φανατική που θα λέει «όχι μόνο θα χάσει, αλλά θα καταποντιστεί». Αυτή η σιγουριά τους τσακίζει. Και για να τελειώσω, δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ ότι θα έφτανε ο καιρός που η αριστερά θα επικαλούνταν την «σιωπηρά πλειοψηφία».
