Του Δημήτρη Καμπουράκη
Εγώ επιμένω να αναρωτιέμαι για δεύτερη συνεχή μέρα: Γιατί έκανε αυτή την πολιτικά παρακινδυνευμένη κίνηση ο Τσίπρας στο Σκοπιανό; Έγραψα χθες ότι είναι ένας κλασικός πολιτικός τζογαδόρος, που η θυελλώδης άνοδος του από τα υπόγεια του πολιτικού χάρτη στα ρετιρέ της εξουσίας, του δημιούργησε την ψευδαίσθηση πως θα νικά έτσι κι αλλιώς, ό,τι κι αν κάνει. Συνεχίζω να το πιστεύω, αλλά δεν μου φτάνει ως εξήγηση.
Υπάρχουν οι εξαιρετικά καλοπροαίρετοι που πιστεύουν ότι ο Αλέξης του 2018 δεν έχει καμιά σχέση μ' αυτόν του 2014-15. Προφανώς τα διακεκαυμένα αυτά χρόνια άλλαξαν τον άνθρωπο. Στο κάτω-κάτω, τότε ήταν ένας ασυμβίβαστος –και καλά- επαναστάτης της αριστεράς και σήμερα είναι ένας καθαρόαιμος μνημονιακός πρωθυπουργός στον οποίον βγάζουν το καπέλο όλοι οι επικεφαλής των διεθνών καπιταλιστικών οικονομικών και στρατιωτικών οργανισμών. Λογικό είναι να έχουν αλλάξει πολλά στο μυαλό του, δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Το βασικότερο ερώτημα όμως είναι αν άλλαξε ο χαρακτήρας του. Διότι εκεί είναι το κλειδί.
Ο Αλέξης ήταν πάντα ένα αδυσώπητο πολιτικό ον. Δεν το ομολόγησε ποτέ, αλλά πιστεύω πως είναι θιασώτης της φράσης του Κωνσταντίνου Καραμανλή «στέγνωσα την ψυχή μου για να κυβερνήσω». Ήταν ατσάλινα στοχοπροσηλωμένος προς την νίκη και την εξουσία, κολάκευε μέχρι αηδίας τις λαϊκές μάζες, ουδέποτε είχε ενδοιασμό να πει ψέματα ή ανακρίβειες, δεν έδειξε ποτέ τον παραμικρό σεβασμό σε δεσμεύσεις που είχε αναλάβει ο ίδιος απέναντι σε άλλους, έγινε πολιτικός πατροκτόνος και συντροφοκτόνος δίχως να ιδρώσει το αυτί του, πορεύτηκε πάντα μέσα από ακραίες, άσκοπες και διχαστικές συγκρούσεις. Αυτός ήταν ο πολιτικός χαρακτήρας του Αλέξη μέχρι σήμερα και τα αδιαμφισβήτητα επικοινωνιακά προσόντα του, ήταν σταθερά προσηλωμένα στην εξυπηρέτηση αυτού του χαρακτήρα.
Και ξαφνικά θέλετε να πιστέψω ότι ήρθε η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος και ο Αλέξης άλλαξε τον έσω εαυτό του μέσα σε μια νύχτα. Ότι αντί να συνομιλεί με τα ταπεινότερα ένστικτα των λαϊκών μαζών, άρχισε ξαφνικά να συνομιλεί με τις πιο καλοκάγαθες αρετές της ιστορίας. Ότι αντί να τον ενδιαφέρει η νίκη και η επανεκλογή του, άρχισε ξαφνικά να τον ενδιαφέρει το μακροπρόθεσμο καλό του έθνους και μόνο. Ότι αντί να βυσσοδομεί με τον Φλαμπουράκη και τον Καρανίκα, άρχισε να μελετά τις βιογραφίες του Χαριλάου Τρικούπη και του Ελευθερίου Βενιζέλου. Ότι αντί να ασχολείται με την επικοινωνία άρχισε να ασχολείται με την ουσία και ότι αντί να τον απασχολεί το σήμερα άρχισε να ενδιαφέρεται για την απώτατη υστεροφημία του. Και μετά απ' αυτή την σεισμική μετάλλαξη του χαρακτήρα του, έβαλε μια υπογραφή στο κλείσιμο του Σκοπιανού για λόγους ιστορικής και εθνικής ευθύνης, αδιαφορώντας αν κινδυνεύει να καταποντιστεί όταν θα πάει στις κάλπες.
Συμπαθάτε με, αλλά εγώ δεν τα πιστεύω αυτά. Ξέρω ότι η ζωή επιφυλάσσει εκπλήξεις, αλλά ενενήντα εννιά στις εκατό φορές, οι εκπλήξεις αυτές είναι άσχημες. Οι καλές εκπλήξεις σπανίζουν και πάντως δεν ήρθαν ποτέ από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον αρχηγό τους. Αυτοί έχουν το μονοπώλιο των αρνητικών, των ανεπιθύμητων εκπλήξεων. Προτιμώ να φανώ ρεαλιστής και να αρχίσω να ψάχνω τις κρυμμένες προθέσεις (ή δεσμεύσεις) της υπογραφής του στο Σκοπιανό. Και μη μου λέτε πως κάνω δίκη προθέσεων, διότι κάνω απλώς ερμηνεία χαρακτήρων. Καθότι, το 'χω γράψει και για συνεργάτες του, ο χαρακτήρας μας είναι η μοίρα μας…
