Του Δημήτρη Καμπουράκη
Όσοι από μας λοιδορηθήκαμε, συκοφαντηθήκαμε και υβριστήκαμε την περίοδο 2012-15 σε δρόμους, ταβέρνες και καφενεία, μπαίνουμε –ξέρετε- στον πειρασμό να σκεφτούμε στιγμιαία ένα «καλά να πάθουν» όταν βλέπουμε τηλεοπτικά πλάνα σαν κι αυτά που συνόδευσαν την φίλη μου την Έλενα Κουντουρά στα Χανιά. Αμέσως μετά, δίνουμε ένα τιμωρητικό χαστουκάκι στον εαυτό μας και του λέμε «σύνελθε ρε, δεν ντρέπεσαι;»
Και πραγματικά ντρεπόμαστε γι αυτή την δευτερολεπτική αγαλλίαση που μας καταλαμβάνει αυθορμήτως, καθότι δεν ταιριάζει ούτε στον χαρακτήρα μας ούτε στην πολιτική μας παιδεία. Καμιά φορά –σας μιλώ απολύτως ειλικρινά- φτάνουμε και στο σημείο να αναρωτηθούμε μήπως θα 'πρεπε να χαμηλώσουμε τους τόνους της –απολύτως δίκαιης κατά τη γνώμη μας -κριτικής που κάνουμε απέναντι στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, μόνο και μόνο διότι η οξύτητα του λόγου μας μπορεί -ερήμην μας- να γίνει έμμεσος υποκινητής τέτοιων φασιστικών ξεσπασμάτων.
Όποιος έζησε στο πετσί του την λεκτική και σωματική βία των αγαναχτισμένων και των ψεκασμένων, δεν μπορεί να είναι με το μέρος αυτών που σήμερα φωνάζουν «πουλημένοι, προδότες πολιτικοί». Ακόμα κι αν αυτοί που στις μέρες μας πέφτουν θύματα αυτής της βίας ενθάρρυναν παλιότερα ή έκαναν τα κορόιδα απέναντι σε πανομοιότυπα φαινόμενα, εμείς δεν το επιτρέπουμε στον εαυτό μας. Ακόμα κι αν τα σημερινά θύματα αρνούνται να στρέψουν τη σκέψη τους στο δικό τους παρελθόν και να ομολογήσουν ότι εισπράττουν τα επίχειρα των δικών τους επιλογών, εμείς δεν θα γίνουμε ποτέ θύτες, δεν θα συνταχτούμε με φασίστες και παρακρατικούς.
Θα είμαστε πάντα απέναντι τους, θα τους πολεμάμε, θα τους κρατάμε κατά το μέτρο των δυνατοτήτων μας στο περιθώριο. Ούτε τρολάκια θα πληρώνουμε για να καλλιεργούν ανωνύμως το μίσος για να εισπράττουμε πολιτικά οφέλη, ούτε θεωρίες (σαν την περιβόητη αντίθεση μνημόνιου-αντιμνημόνιου) θα κατασκευάζουμε, που θα επιτρέπουν στα φασιστοειδή να αυτοτοποθετούνται σ' ένα ενιαίο στρατόπεδο μαζί μας. Ούτε σε αγκαλιές κάτω από αλαλάζουσες εξέδρες θα μας δείτε να επιδιδόμαστε, ούτε συγκυβερνήσεις με ακροδεξιές αποφύσεις θα διανοηθούμε (με το πρόσχημα της δήθεν εντιμότητας τους) ώστε να δώσουμε πολιτική νομιμοποίηση στο σύνολο του χώρου τους.
Όλα τούτα βέβαια, δεν θα μας εμποδίσουν κιόλας να φιλοσοφήσουμε κατά μόνας, για το πόσο δίκιο έχει ο σοφός λαός που λέει πως όποιος σπέρνει θύελλες θερίζει καταιγίδες. Άνθρωποι είμαστε κι εμείς…
