Εκείνος ο αρχαίος «σκοτεινός φιλόσοφος» είχε πει ότι δεν μπορείς να μπεις στο ίδιο ποτάμι δυο φορές, αφού βρέχεσαι από διαφορετικά νερά. Αλλά αυτά είναι πολύ κλασικά για το κόμμα του Αλέξη, το οποίο την ίδια στιγμή δεν κρύβει… το μαράζι του για τη χθεσινή παρουσία του πρωθυπουργού στο Ελληνικό.

Την εποχή του αντιμνημονίου, το 2011-2012 δηλαδή, αν άκουγες μια πολιτική εκπομπή χωρίς να ξέρεις ποιοι συνομιλούν και χωρίς να τους βλέπεις, ήταν εξαιρετικά δύσκολο να ξεχωρίσεις τους χρυσαυγίτες από τους συριζαίους αν το θέμα της συζήτησης ήταν η οικονομία. Στα θέματα της οικονομίας και της καθημερινότητας η ομοιογένεια στο λόγο τους ήταν σοκαριστική.

Διαβάζω συχνά την φράση ότι η χώρα μας πρέπει να κάνει τα «αυτονόητα». Η φράση υπονοεί ότι αν, ίσως, καταλαβαίναμε πώς θα ωφεληθούμε όλοι από τις μεταρρυθμίσεις, τότε θα τις στηρίζαμε όλοι. Η άποψη αυτή είναι, νομίζω, λανθασμένη. <b> Γράφει ο Παύλος Ελευθεριάδης. </b>

Εκπέμπουν την εικόνα μιας πραγματικότητας πασπαλισμένης με ροδόσκονη που θα είχε χάρη να τη διαβάζεις ως ανάγνωσμα. <b> Γράφει ο Γιάννης Σιδέρης. </b>

Όποιος σε τούτη τη ζωή σπέρνει τα «αντί», πρέπει να είναι έτοιμος να θερίσει κάποια στιγμή και τους καρπούς της σποράς του. Όποιος κατασκευάζει τεχνητά πολιτικά μέτωπα δίχως την παραμικρή ιδεολογική ή πολιτική συνοχή, ας ετοιμάζεται να βρει λίγο αργότερα τα αδερφάκια τους να του κλείνουν τον δρόμο. Μάχαιραν έδωκες, μάχαιραν θα λάβεις. Δεν φταίνε αυτοί που κρατούν τώρα τη μάχαιρα, φταίνε αυτοί που την ξέθαψαν και την έριξαν πάνω στο τραπέζι.

Όσοι από μας λοιδορηθήκαμε, συκοφαντηθήκαμε και υβριστήκαμε την περίοδο 2012-15 σε δρόμους, ταβέρνες και καφενεία, μπαίνουμε –ξέρετε- στον πειρασμό να σκεφτούμε στιγμιαία ένα «καλά να πάθουν» όταν βλέπουμε τηλεοπτικά πλάνα σαν κι αυτά που συνόδευσαν την φίλη μου την Έλενα Κουντουρά στα Χανιά.