Μιλούσα με κάποιον μικρομεσαίο υποψήφιο των ΑΝΕΛ. «Είμαι εναντίον της παγκοσμιοποίησης» μου είπε με στόμφο. «Κι εγώ είμαι εναντίον του νόμου της υδροστατικής» του απάντησα σοβαρά. Με κοίταξε διστακτικός. Δεν θυμόταν τον νόμο της υδροστατικής. Αναρωτήθηκε τι ν’ απαντήσει και στο τέλος ξεφούρνισε την σαχλαμάρα του: «Οκ, άποψη σου. Εγώ πάντως δίνω μεγαλύτερη σημασία στον αγώνα κατά της παγκοσμιοποίησης».\r\n\r\n

Την παραμονή των εκλογών του 1981, με κάλεσε η υπέργηρη και τυφλή (από καταρράχτη) γιαγιά μου. Ήθελε ένα ψηφοδέλτιο του κόμματος της, με σταυρωμένο τον βουλευτή που προτιμούσε. Εκτέλεσα ευσυνειδήτως την εντολή της, πλην μόλις έφυγα (και παρά την τεράστια αδυναμία που μου είχε ως πρώτο της εγγονό και με το όνομα του άντρα της) φώναξε στα μουλωχτά ένα γειτονάκι που έπαιζε έξω απ’ την πόρτα της.

Διάβασα στην Εφημερίδα των Συντακτών τον κατάλογο των παροχών και φοροαπαλλαγών που ετοιμάζεται να κάνει ο Τσίπρας. Από τον ΦΠΑ και την βενζίνη, μέχρι τους ατομικούς συντελεστές φορολόγησης και την αλληλεγγύη. Δεν είναι κι άσχημες. Μια χαρά θα του έρθουν του Κυριάκου ως πρωθυπουργού. Θα παραλάβει πολίτες λιγότερο συμπιεσμένους.

Μέσα σε μια συνέντευξη μιας ώρας είπε τρεις βαρύτατες ελληνικούρες. Δήλωσε «διάτρητος» για την ιστορία των Συριζαϊκών σκανδάλων, κακοποίησε τον ταλαίπωρο τον «Δαμοκλή» με το σπαθί που κρεμόταν πάνω απ’ το κεφάλι του και μπέρδεψε ένα αφρικάνικο ποτάμι με τα αρχαιοελληνικά καρφιά σε κείνο το αμίμητο «επί τον τύπον τον Νείλο».

Τι να πάρουμε; Το Euro 2028 ή το Μουντιάλ 2030; Εγώ λέω καλύτερα το Μουντιάλ 2030, όταν ο Τσίπρας θα είναι 56 χρονών, δηλαδή πάνω στην πολιτική του ωριμότητα. Μπορεί να παραστεί και στα εγκαίνια της διοργάνωσης, ως αρχηγός ποιος ξέρει ποιας πολιτικής συμμαχίας της εποχής. Και συγνώμη, το ποδόσφαιρο δεν είναι πλέον το όπιο του λαού ή άλλαξε κι αυτό;

Άνοιξες πάλι τον βόθρο σου Παυλή. Συγχαρητήρια. Και μάλιστα, αυτή τη φορά ανοίγοντας το καπάκι με αναβάθμισες. Με είχες πει «κακορίζικο», τώρα με βάφτισες «σίχαμα». Και μάλιστα, σίχαμα που έπεσε στον απόπατο του μίσους και του ρατσισμού. Σου είχα γράψει να μην τα βάζεις μαζί μου γιατί δεν σε παίρνει, αλλά εσύ το βιολί σου. Προφανώς, όπως όλοι οι φανατικοί, έχεις άγνοια κινδύνου.

Μα γιατί εκπλησσόμαστε με την ταινία του Γαβρά που ετοιμάζεται να θεοποιήσει την διαπραγμάτευση Βαρουφάκη; Έχουμε καμιά αμφιβολία ότι με την πτώση του Σύριζα θ’ αρχίσει μια επανάληψη της μετεμφυλιακής περιόδου που οδήγησε στην ιδεολογική και ιστοριογραφική επικράτηση των ηττημένων της πραγματικής ιστορίας;

Είχα μερικές (ευγενικές είναι αλήθεια) οχλήσεις από κυβερνητικούς για το χθεσινό μου άρθρο «Μάχαιραν έδωκας». Το θεώρησαν ως ευθεία απειλή εναντίον τους, ως προσπάθεια τρομοκράτησης τους. Κάποιος το ονόμασε και «μανιφέστο ρεβανσισμού». Ένα έχω να τους απαντήσω: Αγαπητοί μου Συριζαίοι, λέτε μπούρδες..

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μάντης Κάλχας για να δει τι θα συμβαίνει στον τόπο τέτοιο καιρό του χρόνου. Εξεταστικές Επιτροπές και λογιών-λογιών δικαστήρια θα συνεδριάζουν, με τον ΣΥΡΙΖΑ να είναι στα κάγκελα για τις διώξεις της Δεξιάς και την ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής. Οι δε κυβερνητικοί (τότε) Νεοδημοκράτες, θα απαντούν: «Δηλαδή να μην διερευνηθούν τα πιθανά σκάνδαλα»;

Χθες, επόμενη μέρα της εκδήλωσης στο Γαλάτσι, πήρα ραδιοφωνική συνέντευξη από τον Στέφανο Τζουμάκα. Του φέρθηκα με δημοσιογραφική γαλαντομία. Έκανα τις ερωτήσεις μου και άφησα το κοινό να κρίνει τις απαντήσεις του δίχως να τον διακόψω ή να αντιπαρατεθώ μαζί του. Μετά τον πήρα και τηλέφωνο. Χρόνια είχαμε να μιλήσουμε. Εδώ γράφω με ειλικρίνεια τα συναισθήματα μου.

Τα Εξάρχεια κύριοι, είναι μικρά: Καλλιδρομίου, Μπουμπουλίνας, Τοσίτσα, Πατησίων, Ακαδημίας, Χαριλάου Τρικούπη, έκλεισε ο κύκλος. Με την πλατειούλα στη μέση, που κι αυτή την επόμενη πενταετία θα γίνει περιφραγμένος λάκκος για σταθμό του μετρό. Μια σταλίτσα τόπος τα Εξάρχεια. Σιγά το πρόβλημα κι αν είναι αυτόνομο κρατιδιάκι.

Ας μην βαυκαλιζόμαστε. Το σκάνδαλο Πετσίτη δεν πρόκειται να κάνει καμιά σοβαρή ζημιά στον Τσίπρα, όπως δεν έκανε ζημιά στον Σαμαρά η υπόθεση του Παπασταύρου. Ο ΣΥΡΙΖΑ τότε την περιέφερε στις ρούγες των μέσων ενημέρωσης ως καραμπινάτη απόδειξη διαπλοκής του ίδιου του πρωθυπουργικού περιβάλλοντος, όμως η «απόδοση» του ήταν μηδαμινή. Άλλα πράγματα μέτρησαν τελικά.\r\n\r\n

Ο φίλος (και συμπαραγωγός μου στο ραδιόφωνο) Βασίλης Λυριτζής που έφυγε ξαφνικά χθες, είχε σαφή πολιτική άποψη: Στήριζε τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του. Όμως, δυο χρόνια δίπλα του στο κοινό μικρόφωνο, δεν τον άκουσα ούτε μια φορά να σιγοντάρει ή να καλοπιάνει υπουργό. Συχνά-πυκνά, στις συνεντεύξεις του ήταν σκληρότερος από μένα, απέναντι σ’ αυτούς που κατ’ ιδίαν ονόμαζε «συντρόφους».

Οι ψυχολόγοι λένε πως ένας κανονικός άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει επί μακρόν σε συνθήκες δυισμού. Άλλα να πιστεύει κι άλλα να κάνει, αλλού να δείχνει κι αλλού να στρίβει, άλλα να ξέρει κι άλλα να υποστηρίζει, άλλα να λέει μέσα στο σπίτι του κι άλλα έξω, άλλα να νιώθει κι άλλα να ομολογεί. Αυτά αντέχουν για μικρό διάστημα ως δεξιότητα ή ως παιχνίδι, αλλά μακροχρόνια φέρνουν συνέπειες.

Υπάρχει ένας πολιτικός μύθος που καλλιεργείται συστηματικά, με αφορμή μια επιπόλαιη ανάγνωση των δημοσκοπήσεων. Ότι το συντριπτικό ποσοστό των αναποφάσιστων είναι πολύ πιθανό να καταλήξει τελικά στην κάλπη του Σύριζα, οπότε οι θηριώδεις διαφορές που καταγράφονται σήμερα μεταξύ ΝΔ και κυβερνώντος κόμματος να μειωθούν την τελευταία στιγμή. Λάθος.\r\n\r\n

Διαβάζοντας την δημοσκόπηση της ALCO που ανεβάζει την διαφορά ανάμεσα στην ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, ειλικρινά αναρωτήθηκα αν οι κυβερνητικοί μας είναι στα καλά τους. Διότι όταν όλες οι εταιρείες δημοσκοπήσεων, ακόμα και οι φιλικότερες στον Τσίπρα δίνουν τέτοια ποσοστά, πόσο ανθρωπίνως λογικό είναι να βγαίνουν αυτοί και να λένε ότι πάνε για να κερδίσουν εκλογές;

Ναι, την ημέρα του Ευαγγελισμού βγήκε πολύς κόσμος στις ταβέρνες για να φάει μπακαλιάρο σκορδαλιά. Την Καθαρά Δευτέρα επίσης, είχαν φρακάρει οι δρόμοι από τον κόσμο που κυνηγούσε την λαγάνα και τον χαλβά. Χαμός στις εξόδους της πόλης, πήχτρα τα ουζερί, άρα ζήτω η ανάπτυξη που ήρθε και η ευημερία που θρονιάστηκε στην χώρα.

Ας ξεκινήσω με μια απλή παραδοχή: Όποιος απ’ τους απλούς πολίτες τούτης της χώρας υποστηρίζει την συμφωνία των Πρεσπών δεν είναι προδότης κι όποιος αντιτίθεται σ’ αυτήν δεν είναι Χρυσαυγίτης. Αυτή η αυτονόητη αρχή είναι απαραίτητη για να μην υπάρξει επικίνδυνος και άκρως επώδυνος διχασμός μέσα στις λαϊκές μάζες. Οι ηγεσίες όμως τι κάνουν;\r\n\r\n

Πάλι σε ρήξη με τους θεσμούς βρισκόμαστε ή μήπως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές ήμασταν ταμπουρωμένοι και τους πυροβολούσαμε, αλλά τώρα που τις διαβάζετε είμαστε πάλι σφιχταγκαλιασμένοι μαζί τους; Ποιος επιτέλους θα με βγάλει απ’ αυτή την αγωνία; Σε ποιο ακριβώς σημείο βρίσκεται η σχέση Τσίπρα-δανειστών; Στα ηρωικά αντιμνημονιακά χαρακώματα ή στο κρεβάτι για αγκαλίτσες και φιλάκια;

Εξ αιτίας μιας ανεξήγητης εσωτερικής μου παρόρμησης, παρακολούθησα ολόκληρες και τις δύο εκπομπές του Λαζόπουλου στο Open. Αναρωτιέμαι γιατί μου συμβαίνει αυτό το αναπάντεχο και συμπέρασμα δεν βγάζω. Σαν το κουνούπι που πλησιάζει την φωτιά, κι ενώ αντιλαμβάνεται ότι θα καεί συνεχίζει να πλησιάζει, έτσι κι εγώ παλουκώνομαι μπροστά στην τηλεόραση κάθε Τρίτη.

Πόσος καιρός έχει αλήθεια περάσει από την υπουργοποίηση του Τόλκα και του Μωραΐτη; Πόσος από την υπουργοποίηση της Μυρσίνης Ζορμπά και της Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου; Ένας μήνας απ’ το πρώτο, επτά μήνες απ’ το δεύτερο; Ε και; Είδατε να γίνεται κάτι; Είδατε τις κεντροαριστερές μάζες να τρέχουν στην αγκαλιά του Αλέξη;

Το θέμα έχει ήδη πάρει δημοσιότητα όμως εγώ θα το περιγράψω και εδώ, διότι πρόκειται για την αποθέωση του παραλογισμού που δημιουργεί ο νόμος για το πανεπιστημιακό άσυλο, σε συνδυασμό με τον τρόπο λειτουργίας του ελληνικού δημοσίου. Καθίστε λοιπόν αναπαυτικά και απολαύστε την Συριζαϊκή Ελλάδα του 2019.

Υπήρχε ένας προδικτατορικός υπουργός που επειδή τα καθήκοντα του τον κρατούσαν μακριά από την εκλογική του περιφέρεια και ο κόσμος δυσανασχετούσε, έκανε το ακόλουθο απίστευτο: Πήρε την υπουργική Μερσεντές, την πάρκαρε στην κεντρική πλατεία της πόλης του και όποιος ψηφοφόρος τον χαιρετούσε, τον καλούσε να μπαίνει μέσα στο αμάξι και να κάθεται λιγάκι.

Εγώ την Α. Καββαδία την καταλαβαίνω. Είναι όντως αντιαισθητική η παρουσία της κυρίας Μεγαλοϊκονόμου στα κανάλια, με τα σαχλά ποιηματάκια της και τις πολιτικοπροσωπικές ασυναρτησίες. Αλλά και την Θοδώρα καταλαβαίνω που βγήκε έξαλλη από τον αίθουσα φωνάζοντας πως θα δώσει την έδρα της στον Καλλιάνο.