Του Δημήτρη Καμπουράκη
Υπήρχε ένας προδικτατορικός υπουργός που επειδή τα καθήκοντα του τον κρατούσαν μακριά από την εκλογική του περιφέρεια και ο κόσμος δυσανασχετούσε, έκανε το ακόλουθο απίστευτο: Πήρε την υπουργική Μερσεντές, την πάρκαρε στην κεντρική πλατεία της πόλης του και όποιος ψηφοφόρος τον χαιρετούσε, τον καλούσε να μπαίνει μέσα στο αμάξι και να κάθεται λιγάκι.
Δεν τον πήραν με τις λεμονόκουπες, αντιθέτως την πρώτη μέρα πήγαν να τον δουν στην πλατεία πενήντα νοματαίοι, αλλά την δεύτερη που το γεγονός μαθεύτηκε γέμισε η πλατεία από ανθρώπους που περίμεναν υπομονετικά στην ουρά για να μπουν στην Μερσεντές και να κάτσουν -έστω ένα τρίλεπτο- στα δερμάτινα καθίσματα της. Θυμήθηκα αυτή την χαριτωμένη ιστορία παλαιοκομματισμού, όταν είδα το γεύμα που παρέθεσε ο Αλέξης προς τους υποψήφιους ευρωβουλευτές του στην βεράντα του Μεγάρου Μαξίμου.
Θεωρώ χαζή την κριτική που διάβασα για απαράδεκτη χρήση κυβερνητικού μεγάρου σε κομματική δραστηριότητα. Βλακείες. Οι πρωθυπουργοί καλούν όποιους θέλουν στο Μαξίμου, μην τρελαθούμε. Δεν υπάρχει τυπικό θέμα με το γεύμα αυτό, ας μην είμαστε υπερβολικοί. Αλλού είναι η ουσία του ζητήματος. Το Μέγαρο Μαξίμου έπαιξε τον ρόλο της προδικτατορικής υπουργικής Μερσεντές.
Γιατί τους τραπέζωσε εκεί; Σάββατο μεσημέρι ήταν, θαυμάσιος καιρός ήταν, θα μπορούσαν κάλλιστα να συναντηθούν σ' ένα ωραίο ταβερνάκι με θέα θάλασσα ή την Ακρόπολη, να φάνε και να τα πούνε. Θυμάστε τους πρώτους μήνες του 2015, που ο Αλέξης έπαιρνε τον Τσακαλώτο, τον Παπά, τον Βαρουφάκη και τον Μιχόπουλο κι έβγαιναν τα μεσημέρια απ' το Μαξίμου με τα πόδια για να πάνε να τσιμπήσουν κάτι σε κάτι ταβερνάκια του Παγκρατίου; Άλλαξαν οι καιροί, έτσι;
Τότε, όσοι ήταν μέσα στο Μαξίμου έψαχναν ευκαιρίες να βγαίνουν έξω απ' αυτό για να νιώσουν φυσιολογικοί άνθρωποι. Η δουλειά μπορεί να ήταν υποχρεωτικά εκεί, αλλά η χαλάρωση και η διασκέδαση τους ήταν αλλού, μέσα στον κόσμο. Τώρα πια, πέντε χρόνια αργότερα, οι νοικοκύρηδες θέλουν όλο και λιγότερο να απομακρύνονται από το φρούριο του Μαξίμου. Όχι μόνο για λόγους ασφαλείας, αλλά και διότι θεωρούν πλέον πως εκεί είναι ο χώρος που τους εκφράζει. Έχουν κουμπώσει με το Μέγαρο, δεν απομακρύνονται απ' αυτό, σαν τους γέρους που ξεκουράζονται μόνο όταν βρίσκονται στο σπίτι τους.
Παραλλήλως, το Μέγαρο Μαξίμου έχει γίνει η απόλυτη έκφραση της εξουσίας τους για τους έξω απ' αυτό. Χορτασμένοι άνθρωποι είναι οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές του, ούτε απ' την αρχιτεκτονική του Μεγάρου θα εντυπωσιαστούν, ούτε από τα πρωθυπουργικά φαγητά. Όμως έχει απόλυτο συμβολισμό η επίσκεψη τους στο κέντρο της εξουσίας, πριν αρχίσουν τον προεκλογικό αγώνα. Στον χώρο απ' τον οποίον εκπορεύεται η πανίσχυρη δύναμη του Αλέξη.
Εκεί έπρεπε να βρεθούν, ώστε να πάρουν δύναμη στον αγώνα τους. Κάποτε η έμπνευση τους προερχόταν από τον απλό κόσμο, από πλατείες, συγκεντρώσεις και επικές συναντήσεις με τα πλήθη και τα οράματα τους. Σήμερα, τίποτα απ' αυτά δεν είναι ζωντανό. Το μόνο που υπάρχει είναι η τερατώδης, η μυθοποιημένη στα μάτια τους πρωθυπουργική δύναμη, η λάμψη και η ισχύς της εξουσίας. Μόνο από εμπνέονται πλέον, μόνο από κει παίρνουν δύναμη. Αναμενόμενο. Όλα τα καθεστώτα έτσι καταλήγουν.
