Εντάξει, ας τελειώνουμε. Ας φέρει ο Ερντογάν τα καράβια του στην  υφαλοκρηπίδα μας, ας βάλουμε κι εμείς τα δικά μας απέναντι του και γαία πυρί μειχθήτω. Αφού έτσι κι αλλιώς θα το κάνει κάποια στιγμή, το χει αναγγείλει. Θα μου πείτε ότι θα πάθει κι άλλο στραπάτσο η οικονομία μας, θα βουλιάξει πάλι το χρηματιστήριο, θα λακίσουν κι οι λίγοι τουρίστες απ' το Αιγαίο. Τα ξέρω, αλλά αφού δεν θα το γλυτώσουμε στο τέλος, ας γίνει μια ώρα αρχύτερα να τελειώνουμε.

Πίσω από τα κομπιούτερς, κάτι κάθιδροι τύποι παλεύουν επί 14ωρο με το θεριό της τεχνολογίας που πατούν το enter αλλά η δήλωση δεν φεύγει, με τον πελάτη που κάθεται απέναντι τους και τρώει τα νύχια του μέχρι ν' ακούσει το ποσό που θα πληρώσει. Κάθε χρόνο το βλέπω, αλλά φέτος τα πράγματα έχουν χειροτερέψει δραματικά λόγω της πανδημίας. Κάθε λογιστάκος έχει μετατραπεί σε μικρό υπουργό οικονομικών, που πρέπει να γνωρίζει έναν απέραντο όγκο παλιών και καινούριων νόμων και διατάξεων, πράγμα πρακτικά αδύνατο.

Τι είναι αυτό το πράγμα που ζούμε; Όποια πέτρα της περασμένης πενταετίας κι αν σηκωθεί, σκάει μύτη από κάτω κι ένα δηλητηριώδες Συριζαϊκό φιδάκι. Οι τύποι τελικά δεν είχαν ούτε ιερό ούτε όσιο. Δεν χρησιμοποιούσαν απλώς το κράτος ως λάφυρο, αλλά εντός του κράτους - λάφυρου οι σχέσεις που διαμόρφωσαν ήταν δουλοκτητικές. Είτε κάποιος θα ήταν μαζί τους, είτε τον άρπαζαν από τον λαιμό και τον καρύδωναν εν ψυχρώ.

Τι καιροί κι αυτοί που ζούμε, ε; Αυτό που ισχύει τη Δευτέρα είναι εκτός πεδιάς την Πέμπτη κι αυτό που θεωρούσαμε δεδομένο τον Ιούνιο είναι τελείως ξεπερασμένο τον Ιούλιο. Τέλειωσαν οι σταθερές της ζωής μας, πήγαν κατά διαόλου οι βεβαιότητές μας. Δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει, δεν έχουμε ιδέα τι θα ακούσουμε ανοίγοντας αύριο το πρωί την τηλεόρασή μας. Όλα γύρω μας έχουν γίνει ένας μεταβαλλόμενος χυλός. Όλα;

Εγώ βλέπω μια κοινωνία, ελληνική και παγκόσμια, που όσο περνούν οι βδομάδες και οι μήνες, απαιτεί όλο και περισσότερο από το κράτος να πληρώνει τους πολίτες του οι οποίοι στην πλειοψηφία τους κάθονται δίχως να δουλεύουν. Γίνεται αυτό; Το γεγονός ότι οι πολίτες κάθονται όχι από δική τους επιλογή αλλά εξ αιτίας κάποιου εξωγενούς παράγοντα, δεν αλλάζει το γεγονός ότι το μοντέλο αυτό δεν είναι βιώσιμο.

Να με συμπαθάτε, αλλά η εικόνα ήταν απαράδεκτη. Στις δυτικές δημοκρατίες οι κρατικοί αξιωματούχοι δεν δωρίζουν στους ηγέτες το πορτραίτο τους. Που ζούμε; Στο κράτος του Στάλιν, του Χότζα ή του Κιμ Γιονγκ Ουν; Θα μου πείτε τώρα, τι έφταιγε ο Κυριάκος που ένας διοικητής νοσοκομείου είχε την φαεινή ιδέα, σε μια επίσκεψη να εμφανίσει ξαφνικά ένα πορτραίτο του Μητσοτάκη και να το κάνει δώρο στον… Μητσοτάκη;

Μην εκπλήττεστε διόλου, αναγνώστες μου, από τις χλιαρές αντιδράσεις της δύσης για την μετατροπή της Αγίας του Θεού Σοφίας σε τέμενος. Η δύση, είτε στην Καθολική, είτε στην Προτεσταντική, είτε και στην Αναγεννησιακή της έκφραση, ουδέποτε αγάπησε ή έστω ανέχτηκε το Βυζάντιο. Αντιστοίχως, περιφρόνησε βαθύτατα κάθε του πολεμικό, διοικητικό, πνευματικό, τεχνικό ή αρχιτεκτονικό επίτευγμα. Της Αγιάς Σοφιάς περιλαμβανομένης. 

Ας πούμε ότι αποφασίζω να κάνω ένα ταξιδάκι στην Κύπρο. Να ξεσκάσω δυο τρεις μέρες, να δω και δυο φίλους βρε αδερφέ. Δίνω ραντεβού με τον πρώτο σε μια καφετέρια και πίνουμε το καφεδάκι μας κουτσομπολεύοντας. Έχω κανέναν λόγο, πριν αρχίσουμε να μιλάμε, να του κάνω σωματική έρευνα μην και είναι καλωδιωμένος; Όχι βέβαια. Εκτός κι να έχω κάτι ύποπτο να του πω.

Τι προσπαθεί ο Κυριάκος; Να αντιμετωπίσει την πανδημία. Τι ελπίζει; Ότι η βουτιά της ελληνικής και της παγκόσμιας οικονομίας θα περιοριστεί στο 2020 και μετά θα υπάρξει απογείωση. Τι προσπαθεί ο Τσίπρας; Να πείσει ότι για την βουτιά δεν φταίει ο κορονοϊός αλλά ο Κυριάκος. Τι ελπίζει; Ότι η βουτιά δεν θα είναι περιορισμένου χρόνου και ότι τα πολιτικά της αποτελέσματα αργά ή γρήγορα θα στραφούν εναντίον του Κυριάκου. Μοιάζει ανήθικη τακτική, αλλά έτσι είναι η πολιτική.

Ο Αλέξης πήρε το κόμμα του από το 3% και το έφθασε ως την εξουσία. Την έχασε βέβαια στην συνέχεια, αλλά στο συλλογικό τους υποσυνείδητο είναι ένας θαυματοποιός. Ποιος κοινός θνητός λοιπόν θα τολμήσει να σπρώξει τον θαυματοποιό στον γκρεμό για να πάρει την θέση του; Να την κάνει τι; Να πάει καλύτερα απ' αυτόν; Ποιος τολμά έστω και να το ονειρευτεί; Υπ αυτή την έννοια, ο Αλέξης θα είναι ο αιώνιος αρχηγός τους. 

Για σκεφτείτε λέει, να αποφάσιζε ο Μητσοτάκης να στήσει κάλπες στα τέλη Αυγούστου. Δεν θα το κάνει, αλλά ας κάνουμε αυτή την υπόθεση εργασίας. Θα είχε απέναντι του έναν Τσίπρα που περιστοιχισμένος από τον Παππά και τον Παπαγγελόπουλο, θα άπλωνε τα χέρια του προς τον λαό και θα φώναζε  «καλέστε μας, είμαστε έτοιμοι να βγάλουμε τα κάστανα από την φωτιά». Ακολουθούν γέλια από το κοινό, όπως στις αμερικάνικες τηλεοπτικές κωμωδίες.

Όλος ο ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει αυτή την στιγμή ένα ταμπούρι υπεράσπισης του Νίκου Παππά. Επισήμως τουλάχιστον. Μπορεί αυτοί που βγαίνουν στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα να λένε κατά βάση ανοησίες, όμως εν τέλει τον υποστηρίζουν τον Νίκο. Δεν ξέρω τι σκέφτονται το βράδυ που είναι ξαπλωμένοι στα κρεβάτια τους, πάντως ούτε ένα στέλεχος ή υποστέλεχος δεν τόλμησε να αφήσει δημοσίως έστω και υπόνοια εναντίον του. «Σκληρό κόμμα» θα πει κανείς. Λογικό και αναμενόμενο. Το ένστικτο επιβίωσης σκληραίνει τα άτομα και ενδυναμώνει τις ομάδες.

Όταν βρίσκομαι μπροστά σε ανθρώπους (ή κόμματα) που λειτουργούν με εξωφρενικό θράσος, ανασύρω από τα εφηβικά μου χρόνια την εικόνα του Θεμιστοκλή. Ανενδοίαστος σε όλα του ο Θεμιστοκλής (έδερνε την γυναίκα του, έτρωγε τα λεφτά του στο κουμάρι, κλπ), διπλοπάρκαρε καθημερινά στην κεντρική πλατεία των Χανίων και μπαίνοντας στο καφενείο όπου ρεμπέλευε, φώναζε στον τροχονόμο που εκείνη την στιγμή έκοβε κλήσεις σ' όσους είχαν παρκάρει μέσα απ? αυτόν: «Γράψτους, γράψτους, ζούγκλα το ?χουνε κάνει».

Τα κυλικεία είναι καλή μπίζνα. Πουλάνε τον καφέ με 300% κέρδος και την τυρόπιτα με 200%. Κάτι βγαίνει, σα να λέμε. Το κυλικείο της Βουλής είναι ακόμα καλύτερη διότι πέραν της σταθερής πελατείας του, είναι και καλός κράχτης για εξωτερικές δουλειές catering. «Για να έχει την Βουλή, θα πει ότι είναι top» σκέφτεται ο άλλος και του δίνει την δεξίωση στην βίλα του ή τον γάμο.

Έχουμε γεμίσει ηλίθιους, το γράφω ευθέως και δεν μ? ενδιαφέρει καθόλου αντίδραση τους. Όχι ψεκασμένους ή παραπλανημένους ή συνωμοσιολόγους, αυτοί είναι επιεικείς και κατά βάση αθωωτικοί χαρακτηρισμοί που εν τέλει τους δίνουν χώρο να αναπτύσσονται και να εκφράζονται. Ο μοναδικός χαρακτηρισμός που τους πάει γάντι είναι ηλίθιοι. Και ως ηλίθιοι, είναι επικίνδυνοι.

Εγώ τώρα, για να είμαι ειλικρινής, δεν κατάλαβα γιατί φαγώθηκε η κυβέρνηση να φέρει τον νόμο για τις διαδηλώσεις. Δεν διαφωνώ ούτε με την λογική του ούτε με τις επιμέρους διατάξεις του, το ξεκαθαρίζω. Όμως δεν καταλαβαίνω τι χρειαζόταν τώρα. Αφού δεν θα εφαρμοστεί. Τουναντίον, ενδέχεται να μεταβληθεί στα καλά του καθουμένου σε αιτία διαδηλώσεων και συγκρούσεων στους δρόμους. Για ποιο λόγο;

Άκουσα την ερώτηση από ξενοδόχο που έχει τέσσερα μεγάλα ξενοδοχεία, αλλά φέτος θα ανοίξει μόνο το ένα. «Και είσαι σίγουρος ότι του χρόνου ή του παραχρόνου ο κόσμος θα ξαναρχίσει να ταξιδεύει όπως πέρσι και πρόπερσι; Κι αν αυτό που βλέπουμε φέτος, εγκαινιάζει μια παγκόσμια τάση μείωσης των τουριστικών ρευμάτων; Στο τέλος-τέλος και ο τουρισμός είναι ένα καταναλωτικό αγαθό, η ζήτηση του οποίου ενδέχεται να υπόκειται σε κύκλους».

«Χτυπήστε εμένα, παραπέμψτε εμένα, εδώ είμαι» είπες στην Κεντρική σου Επιτροπή σύντροφε Αλέξη, απλώνοντας τα χέρια σου σε μια πλατιά χειρονομία πολιτικού αλτρουισμού, αντάξια ενός γιου της δρακογενιάς. Ηρωική ατάκα, δεν λέω, αλλά μισό λεπτό γιατί δεν σε καταλαβαίνω. Αν είσαι αθώος, γιατί να σε παραπέμψουν; Άσε που μας ξεφούρνισες ότι η δρακογενιά που σας γέννησε, είχε φτιάξει κι ένα βρώμικο και ντροπιαστικό ?89 κατά του πολιτικού σου πατέρα, του Ανδρέα. Αυτό πάλι, που το πάς;

Κάθε υποκλοπή συνομιλίας, που δεν έχει γίνει από κρατικό φορέα και με εισαγγελική παραγγελία, είναι παράνομη αλλά πρωτίστως ηθικά απαράδεκτη. Κι αν ο σημερινός νόμος καθιερώνει την εξαίρεση του «κακουργήματος εναντίον του δημοσίου συμφέροντος», η σημερινή κυβέρνηση οφείλει να τον αλλάξει πάραυτα. Να απαγορεύσει αυστηρά τέτοιες πρακτικές, δίχως να αφήνει το παραμικρό παραθυράκι.

Το να ξεσπαθώνει η ΝΔ εναντίον του Τσίπρα είναι λογικό. Που θα ξαναβρεί ευκαιρία σαν τον διάλογο Παππά - Μιωνή; Το να βάζει πλάτη ο Τσίπρας στους Παππά και Παπαγγελόπουλο, κι αυτό είναι αναμενόμενο. Αλλά οι υπόλοιποι; Τι διάολο, δεν υπάρχει κανένας σοβαρός και ειλικρινής άνθρωπος εκεί μέσα, για να ρωτήσει «πως κυβερνήσαμε ρε παιδιά;»

Δεν έχει νόημα να γράψω κι εγώ για το φρικαλέο του περιεχομένου της συνομιλίας Παππά-Μιωνή. Έχουν ήδη γραφεί τόσα. Θα ασχοληθώ με τον αντιπερισπασμό των Συριζαίων, διότι αν η ουσία της συνομιλίας Παππά-Μιωνή σε βγάζει μια φορά απ? τα ρούχα σου, η ανακίνηση της υπόθεσης «μίζα 2,6 εκατομμύριων των  Σαμαρά-Παπασταύρου» σε τσιτσιδώνει δυο και τρεις φορές. Μιλάμε για τον ορισμό της γελοιότητας.

Νομίζω ότι η Φώφη περνά καλά αυτή την περίοδο. Βέβαια, το δημοσκοπικό ποσοστό του 5%- 6% που διατηρεί το ΚΙΝΑΛ δεν το λες και επίτευγμα, η αρχηγός του όμως ίσως κοιμάται πιο ήσυχα κι από τον Κυριάκο και από τον Τσίπρα. Το ποσοστό της παρουσιάζεται τόσο μπετοναρισμένο, που μοιάζει να έχει πετρώσει μέσα στον χρόνο. Αυτό που αναρωτιέται ο Κυριάκος ή ο Αλέξης, «μήπως κάνω κείνο ή το άλλο και χάσω δικούς μου», η Φώφη ούτε που το βάζει κατά νου. Δεν φεύγει κανείς από κει. 

Το 2013 - 15, εγώ προσωπικά είχα διάφορα σοβαρότατα επεισόδια δημόσιας διαπόμπευσης και διακινδύνευσης της σωματικής μου ακεραιότητας. Όλα από «αγνώστους», όλα από «αγανακτισμένους» που δεν είχα ξαναδεί στην ζωή μου. Το έγκλημα που «τιμωρούσαν» αυτοί οι αυτόκλητοι εκφραστές της λαϊκής αγανάκτησης, ήταν ότι δούλευα στο Mega, άρα «τα άρπαζα» από τον Μπόμπολα, τον Ψυχάρη και τον Βαρδινογιάννη.

Αυτό το χρονικό πίσω - μπρος του ανασχηματισμού, ομολογώ ότι δεν το κατάλαβα. Είτε έγινε λάθος συγχρονισμός στην κορυφή, είτε κάποιος έκανε γκάφα που στην προσπάθεια να μαζευτεί απλώθηκε χειρότερα από πετρελαιοκηλίδα. Εγώ ένα πράγμα ξέρω, μετά από τριάντα χρόνια στο πολιτικό ρεπορτάζ. Άπαξ και στα δελτία ειδήσεων εμφανιστούν κεφαλάκια με τίτλους «ποιοι έρχονται - ποιοι φεύγουν - ποιοι μετακινούνται», οι υπουργοί παθαίνουν ταράκουλο -συγνώμη κιόλας...