Τι καιροί κι αυτοί που ζούμε, ε; Αυτό που ισχύει τη Δευτέρα είναι εκτός πεδιάς την Πέμπτη κι αυτό που θεωρούσαμε δεδομένο τον Ιούνιο είναι τελείως ξεπερασμένο τον Ιούλιο. Τέλειωσαν οι σταθερές της ζωής μας, πήγαν κατά διαόλου οι βεβαιότητές μας. Δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει, δεν έχουμε ιδέα τι θ’ ακούσουμε ανοίγοντας αύριο το πρωί την τηλεόραση μας. Όλα γύρω μας έχουν γίνει ένας μεταβαλλόμενος χυλός. Όλα;
Κι όμως, δεν είναι όλα. Για σκεφτείτε ποιο πράγμα από το περυσινό καλοκαίρι έχει μείνει ντιπ ακίνητο και αμετάβλητο, ενώ όλα τα υπόλοιπα έχουν υποστεί ένα εκατομμύριο μεταμορφώσεις και μεταπτώσεις. Θα σας πω εγώ. Τα δημοσκοπικά ποσοστά των κομμάτων. Η διαφορά 40-20 ανάμεσα σε ΝΔ και Σύριζα, το 50-25 ανάμεσα σε Μητσοτάκη και Τσίπρα, αλλά και τα ποσοστά των μικρότερων κομμάτων, που μοιάζουν να έχουν πετρώσει στον χρόνο.
Όποια εταιρεία κι αν κάνει την δημοσκόπηση, όποια μέθοδο κι αν χρησιμοποιεί, κάτω από όποια συγκυρία κι αν την πραγματοποιήσει, όποιο μέσο ενημέρωσης κι αν την έχει παραγγείλει, οι αριθμοί βγαίνουν εκνευριστικά ίδιοι. MRB, ALCO, MARC, METRON, GPO, OPINION και δεν θυμάμαι ποιες ακόμα, βγάζουν πανομοιότυπα αποτελέσματα. Λες και το πολιτικό σκηνικό έχει γίνει βράχος ακλόνητος σε κάποιον βυθό, αδιαφορώντας πλήρως για τις φουρτούνες που ξεσπάνε στην επιφάνεια του.
Έρχονται και παρέρχονται καυγάδες στη Βουλή, ομηρικές μάχες στα social media, μονομαχίες στα τηλεοπτικά παράθυρα, πανδημίες, κλεισίματα και ανοίγματα της οικονομίας, καταγγελίες, μουρμούρες, τσαντίλες, παράπονα, διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις και ό,τι άλλο περιλαμβάνεται σ’ αυτό που πάντα ονομάζαμε «φυσιολογική πολιτική ζωή του τόπου». Τα πάντα σ’ αυτό το πεδίο κινούνται όπως παλιά. Κι όμως, ένα φαίνεται να μην επηρεάζεται ούτε στο παραμικρό. Η πολιτική τοποθέτηση των πολιτών.
Αλλόκοτο δεν είναι; Μέσα σε μισό χρόνο μας έχει χτυπήσει ένας πραγματικός οικονομικός Αρμαγεδδών, που σε άλλη χρονική συγκυρία θα εγκυμονούσε τερατώδεις πολιτικές και κοινωνικές ανακατατάξεις. Τώρα δεν κουνιέται φύλλο. Καταλαβαίνω την λύσσα των Συριζαίων, αλλά και την ευχάριστη έκπληξη των Νεοδημοκρατών. Οι μεν ήταν σίγουροι πως κάτω από τέτοιες συνθήκες η κυβερνητική κατάρρευση θα ήταν θέμα χρόνου. Οι δε στύλωναν γερά τα πόδια για να κρατήσουν κόντρα, καθώς θεωρούσαν ότι οι οικονομικές δυσκολίες αντικειμενικά θα χρεώνονταν σ’ αυτούς που έχουν την εξουσία. Έκαναν λάθος αμφότεροι.
Είναι φανερό πως κάτι βαθύ και ουσιαστικό συνέβη στα έγκατα της ελληνικής κοινωνίας την τελευταία εξαετία, το οποίο δεν έχουμε επαρκώς συνειδητοποιήσει αν και γινόμαστε κοινωνοί των δημοσκοπικών του αποτελεσμάτων. Τα πέντε χρόνια Σύριζα και ο πρώτος χρόνος Μητσοτάκη, φαίνεται ότι έχουν επιδράσει δραστικά στον τρόπο που η ελληνική κοινωνία αντιλαμβάνεται τον κόσμο γύρω της. Φαίνεται ότι το 2015-19 ήταν όντως καταστροφικό για την λαϊκή αίγλη της αριστεράς. Και φαίνεται ότι η σοβαρότητα του πρώτου χρόνου Μητσοτάκη, σφράγισε καθοριστικά αυτή την αλλαγή.
Στα βιβλία πολιτικής επιστήμης, αυτό το λένε ιδεολογική ηγεμονία. Η πολιτική κυριαρχία από μόνη της είναι παροδική και μεταβαλλόμενη, η ιδεολογική ηγεμονία όμως παγιώνει την πολιτική επιβολή του νικητή επί του ηττημένου. Και συνήθως προαναγγέλλει μεγάλα χρονικά διαστήματα ανενόχλητης κυβερνητικής του πορείας. Εκεί είμαστε τώρα…
