Όλος ο ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει αυτή την στιγμή ένα ταμπούρι υπεράσπισης του Νίκου Παππά. Επισήμως τουλάχιστον. Μπορεί αυτοί που βγαίνουν στις τηλεοράσεις και τα ραδιόφωνα να λένε κατά βάση ανοησίες, όμως εν τέλει τον υποστηρίζουν τον Νίκο. Δεν ξέρω τι σκέφτονται το βράδυ που είναι ξαπλωμένοι στα κρεβάτια τους, πάντως ούτε ένα στέλεχος ή υποστέλεχος δεν τόλμησε να αφήσει δημοσίως έστω και υπόνοια εναντίον του. «Σκληρό κόμμα» θα πει κανείς.
Λογικό και αναμενόμενο. Το ένστικτο επιβίωσης σκληραίνει τα άτομα και ενδυναμώνει τις ομάδες. Αυτά τα περί «βρώμικου ‘89» που πιστέψαμε ότι ήταν μέθοδος διείσδυσης στο παλιό Πασοκικό κοινό, τελικά ήταν μια τεχνική εσωτερικής τους συσπείρωσης. Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έπεισαν τον εαυτό τους ότι δέχονται ολομέτωπη επίθεση με σκοπό την διάλυση ή την δραστική σμίκρυνση του κόμματος τους, οπότε μπροστά σ’ αυτόν τον υπέρ πάντων αγώνα τα παραθεσμικά του Παππά ή τα παραδικαστικά του Παπαγγελόπουλου είναι παρανυχίδες.
«Μα είναι δυνατόν να σκέφτονται έτσι;» θα ρωτήσετε. «Εδώ αποκαλύπτονται σημεία και τέρατα, ασυμβίβαστα με κάθε δημοκρατική αρχή.» Είναι και παραείναι, απαντώ εγώ. Έχετε επίγνωση τι σημαίνει αγώνας επιβίωσης; Όταν ο κάθε βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ξέρει ότι ο Τσίπρας και ο Παππάς είναι κολλημένοι σαν το νύχι και το κρέας, τότε αντιλαμβάνεται πως αν πέσει ο Παππάς θα καταρρεύσει και ο Τσίπρας. Και μπορεί μεν να θεωρούν τον Παππά αποτυχημένο διαχειριστή της επιχείρησης κατάληψης της «πραγματικής εξουσίας», δεν είναι όμως διατεθειμένοι προκειμένου να απαλλαγούν απ’ τον Παππά να χάσουν και τον Αλέξη.
Όσα κι αν βγουν στην φόρα για τον Παππά ή τον Παπαγγελόπουλο, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να κάνει πίσω από αυτή την γραμμή. Θα εμμένει στην καταγγελία της «συνωμοσίας» και πίσω απ’ αυτήν θα καλύπτει όποιο στέλεχος του βγαίνει στην φόρα, ανεξαρτήτως του τι έχει κάνει αυτό. Σκοπεύουν βέβαια να τα απομακρύνουν αργότερα, με σιωπηλό τρόπο και μέσω της προώθησης μιας άλλης ηγετικής ομάδας γύρω απ’ τον Αλέξη που θα διεκδικήσει την εξουσία, όμως δεν θα τα αφήσουν έκθετα. Ο Παππάς ή ο Παπαγγελόπουλος ήταν πολύ μέσα στο Μαξίμου για να τους κλωτσήσουν απ’ τις σκάλες της Κουμουνδούρου.
Φυσικά, δεν θα πετύχουν τίποτα. Πρόκειται για μια αυτοκαταστροφική πολιτική επιλογή που όμως έχει την σφραγίδα του υποχρεωτικού για τον Αλέξη. Ήδη οι αποκαλύψεις παίρνουν τέτοια μορφή χιονοστιβάδας, που η υπόθεση θυμίζει τον Μένιο του Ανδρέα. Τον υπερασπίστηκε τότε (1988-89) το ΠΑΣΟΚ σε πρώτη φάση για να διαφυλάξει τον ίδιο τον Παπανδρέου, αλλά τα στοιχεία εναντίον του ήταν τόσο καταλυτικά που στην τελευταία στροφή τον εγκατέλειψαν. Είχε όμως πληγεί ήδη ο ίδιος ο Ανδρέας, αντιπρόεδρο τον είχε τον Μένιο, πώς μπορούσε να γλυτώσει;
Το ίδιο θα συμβεί και σήμερα και μάλιστα ως παρωδία του ’89. Όσο τα στοιχεία θα καίνε κορυφαία στελέχη τους, η σκληρή ηγετική ομάδα θα σκληραίνει ακόμα περισσότερο όμως ο περίγυρος της θα συρρικνώνεται και η πολιτική της επιρροή θα σμικρύνεται. Έχουν μπει σ’ έναν λαβύρινθο από τον οποίον θα δυσκολευτούν πολύ να βγουν. Μόνοι τους το κατάφεραν αυτό, κανένας άλλος δεν κούνησε το δακτυλάκι του, μιλάμε για τέτοια πολιτική χαζομάρα.
