Πενία και αδυναμία κατανόησης της πραγματικότητας, τέχνας και βολικές θεωρίες κατεργάζονται. Η δημοσκοπική φτώχεια του ΣΥΡΙΖΑ και η αδυναμία του να ξεπεράσει το καταραμένο 20-22% οδήγησε την Κουμουνδούρου στην εφεύρεση της περίφημης θεωρίας του «σταθμού του μετρό». Τι λέει αυτή; Ότι οι ψηφοφόροι μοιάζουν με τους επιβάτες της μπλε γραμμής του μετρό που θέλουν να πάνε σε προορισμό της κόκκινης. Ό,τι κάνουν αυτοί θα πράξουν και οι πολίτες στην εκλογική τους συμπεριφορά, λένε.

Καμιά κυβέρνηση ως τώρα δεν γλύτωσε από σταυροδρόμια που και οι δυο διαδρομές τους έμοιαζαν να οδηγούν στον γκρεμό. Ο Μητσοτάκης θα γλύτωνε; Τώρα λοιπόν, αν συνεχίσει το lockdown θα αντιμετωπίσει μαζική ανταρσία κι αν ανοίξει τις πόρτες της οικονομίας θα δει τις ΜΕΘ να ανατινάζονται. Σύμφωνοι, αλλά η ύπαρξη ενός αδυσώπητου διλήμματος δεν σημαίνει ότι αυτό παύει να έχει σωστή απάντηση. Στο ερώτημα «κούραση ή θάνατος», τι απαντάμε δηλαδή;

Άντε πάλι απ' την αρχή. Για όλα φταίνε οι τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα, οι εφημερίδες, οι δημοσιογράφοι. Οι κονδυλοφόροι του συστήματος. Που όταν έδειχναν επί τριήμερο το ξύλο του αστυνομικού στον νεαρό «δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς», αλλά όταν έδειχναν το λιντσάρισμα του ένστολου απ' τους αντιεξουσιαστές-χουλιγκάνους αποδείκνυαν το μισθοφοριλίκι τους στην «οικογένεια που κυβερνά». Γυρίσαμε πάλι στο 2012. Άντε, με το καλό να ξαναζήσουμε και τα τσάμικα του 2015. 

Λογικά σήμερα η Βουλή θα μετατραπεί σε Νέα Σμύρνη. Δίχως νοσηλείες ή συλλήψεις στο τέλος της συνεδρίασης. Μητσοτάκης και Τσίπρας θα «διασταυρώσουν τα ξίφη τους» για το ποιος ευθύνεται για τον «διχασμό» της ελληνικής κοινωνίας. Βρε μανία με αυτό τον διχασμό. Σώνει και καλά να μπούμε στα χαρακώματα και να αρχίσουμε να πετάμε χειροβομβίδες ο ένας στον άλλον. Λες και δεν έχουμε άλλη δουλειά να κάνουμε από το να αλληλοσκοτωνόμαστε.

Πόσο επιτυχημένη είναι αλήθεια μια συγκέντρωση 6.000 ανθρώπων, όταν σ' αυτήν συμμετέχουν επίσημα ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, το Μέρα25, σύσσωμη η εξωκοινοβουλευτική αριστερά, όλος ο αντιεξουσιαστικός χώρος, οι θύρες μεγάλων ποδοσφαιρικών ομάδων, όλες οι δημοτικές ομάδες του λεκανοπεδίου που πρόσκεινται σ' αυτά τα κόμματα, φοιτητικοί και μαθητικοί σύλλογοι, καθώς και καμιά πενηνταριά κινήσεις και παρακινήσεις που καταγίνονται με όλων των ειδών τα δικαιώματα;

Θυμάστε πόσες τηλεοπτικές μέρες κράτησε η Λιγναδιάδα; Σχεδόν έναν μήνα, με ηθοποιούς και σκηνοθέτες να μας βομβαρδίζουν με βιασμούς και κακοποιήσεις. Μετά ήρθε η Μήδεια. Κράτησε τέσσερις πέντε μέρες. Μετά η νέα έξαρση της πανδημίας σε εναλλαγή με τα Κουφοντινικά. Στην συνέχεια ο σεισμός. Και τώρα η Νέα Σμύρνη.

Ένας βλάκας αστυνομικός σηκώνει το κλομπ και βαράει έναν πολίτη στα σχεδόν καλά καθούμενα. Δεν σας κάνει το βλάκας; Θέλετε ευέξαπτος που δεν άντεξε την ίσως βαριά κουβέντα που του πέταξε ο πολίτης και η οποία δεν ακούγεται στο βίντεο; Ούτε αυτό σας κάνει; Θέλετε φασιστοειδές, απ' αυτά που βρίσκουν τον φυσικό τους χώρο μέσα στους ένστολους; Και μ' αυτό διαφωνείτε; Διαλέξτε και πάρτε, πλην το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Μπορεί να μην το έχετε συνειδητοποιήσει, όμως οι Συριζαίοι παριστάνουν τους ικανοποιημένους. Γιατί; Μα διότι η τελευταία φουρνιά δημοσκοπήσεων έδειξε ότι έχουν πλησιάσει την κυβέρνηση στις 13-14 μονάδες, από 15-17 που ήταν από την επομένη των εκλογών και για σχεδόν ενάμισι χρόνο. «Ροκανίζουμε τη διαφορά» λένε και κρυφογελούν. Έφυγαν από την εξαπάτηση των πολιτών στην οποία διέπρεψαν ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση έφτασαν στο άκρον άωτον της αυτο-εξαπάτησης.

Είναι δυνατόν μια ολόκληρη συντεταγμένη πολιτεία που στηρίζεται σε δημοκρατικούς θεσμούς να έχει βάλει ως βάση συζήτησης την απειλή «αν δεν το κάνετε, θα καεί η Αθήνα»; Τι είναι αυτό τώρα; Η φοβική δημοκρατία; Η έντρομη κοινωνία; Το ανίσχυρο κράτος; Ο πολίτης που θέλει την «ησυχία» του; Αφήνω κατά μέρος τους Δρίτσες και τους Μπαλάφες με τις μπαλαφάρες τους, το ζήτημα είναι πολύ πιο σοβαρό από τέτοιες ασυναρτησίες και πολιτικά αυτοκτονικές δηλώσεις.

Ο αγώνας ανάμεσα στις κυβερνήσεις και τις αντιπολιτεύσεις σε περιόδους μεγάλης κρίσης είναι άνισος. Ο ένας πράττει περπατώντας σε ναρκοπέδιο, ο άλλος εξαγγέλλει με βάση τις επιθυμίες του ακροατηρίου του. Εξίσου άνισος είναι ο αγώνας ανάμεσα στους διαχειριστές ενός πολύπλοκου προβλήματος και σε αυτούς που από τον καναπέ του σπιτιού τους έχουν εύκολες λύσεις για τα πάντα. Ο ένας προσπαθεί να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα, ο άλλος τα λύνει όλα με μια μαγική μονοκοντυλιά.

Στην Κρήτη έχουμε μια παροιμία που λέει «πηδάει ο νους σου σαν την αγριμούτσα». Σημαίνει «είναι αδύνατο να παρακολουθήσω τη σκέψη σου». Για τους μη κρητικούς, αγριμούτσα είναι η ακρίδα. Και για τους μη έχοντες εμπειρία από την φύση, η ακρίδα δεν πετάει ποτέ ευθεία σαν τα πουλιά. Κάνει τις πιο μυστήριες και απρόσμενες πτήσεις από δέντρο σε δέντρο, είναι εντελώς αδύνατο να προβλέψει κανείς την κατεύθυνση της. Σαν τον ΣΥΡΙΖΑ ένα πράμα.

Η φράση του τίτλου είναι αντιγραφή οργισμένου μηνύματος που έλαβα κατά την διάρκεια της ραδιοφωνικής μου εκπομπής. Ο ακροατής εξανέστη όταν αφιέρωσα πέντε λεπτά εκπομπής στο μέγα θέμα του πιστοποιητικού εμβολιασμού, διότι θεώρησε ότι υπεκφεύγω τεχνηέντως από ένα θέμα που «στριμώχνει» την κυβέρνηση σαν αυτό του Λιγνάδη και μεταφέρομαι επίτηδες σ' ένα άλλο ανόητο και επουσιώδες ζήτημα για να αποπροσανατολίσω τον ακροατή.

Πόσοι ρε παιδιά είναι οι «Κουφοντίνες»; Αυτοί που βάζουν γκαζάκια, πετάνε μπογιές, κάνουν καταδρομικές επιχειρήσεις σε πολιτικά γραφεία ή συγκεντρώνονται κάθε τόσο στο κέντρο και συγκρούονται με την αστυνομία; Είναι χίλιοι; Δυο χιλιάδες; Τρεις, πέντε; Θα μου πείτε ότι δεν πάει έτσι. Όσο λίγοι κι αν είναι σε σύγκριση με τον συνολικό πληθυσμό της χώρας, δεν παύουν να είναι δυνάμεις κρούσης που προκαλούν ζημιά δυσανάλογη με τον αριθμό τους.

Παιδιά, εδώ έχουμε φτάσει στον απόλυτο παραλογισμό. Από την μια μεριά έχουμε πέντε εκατομμύρια ανθρώπων που σκέπτονται λογικά, ψύχραιμα και νηφάλια για την υπόθεση Λιγνάδη. Φρικιάζουν με την ουσία της άθλιας αυτής ιστορίας, αποδίδουν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, αλλά διατηρούν εντός τους το μέτρο και την αίσθηση δικαιοσύνης στην απόδοση ευθυνών. Απέναντι τους υπάρχουν πεντακόσιοι ή χίλιοι πληρωμένοι, φανατίλες και σχιζοφρενείς, που ουρλιάζουν νυχθημερόν στα social media διακινώντας πολιτική λάσπη και παραλογισμό.

Σήμερα στη Βουλή θα γίνει της κακομοίρας. Μητσοτάκης και Τσίπρας θα πιαστούν από τα πέτα. Εδώ που τα λέμε,  όταν είσαι πρωθυπουργός σε συνοδεύει μεν η απαίτηση να κρατήσεις ψηλά την ποιότητα του δημόσιου διαλόγου, όμως υπάρχουν και όρια. Όταν ο Τσίπρας έχει καλέσει επισήμως τον Κυριάκο «να ζητήσει συγνώμη από τα θύματα του Λιγνάδη» λες και τα βίασε ο ίδιος ή κρατούσε φαναράκι στον βιασμό, τι άραγε θα 'πρεπε να απαντήσει;

Όταν όλα γύρω μας γίνονται ξαφνικά στάχτη και μπούλμπερη, όταν οι φανατικοί και οι επικίνδυνοι ξεχύνονται στους δρόμους και τα κάνουν όλα ρημαδιό, τότε ένας μόνο τρόπος υπάρχει να ξανάρθουμε στα ίσα μας. Να κάτσουμε απέναντι σε μερικούς απλούς, λογικούς και ψύχραιμους ανθρώπους (που παρακολουθούν τον χαμό πίσω απ' τα κλειστά τους παράθυρα) και μέσω αυτών να κάνουμε ένα restart στη λειτουργία του ταραγμένου μας μυαλού.

Ξέρετε για ποιο πράγμα κατηγορούν την Μενδώνη και μέσω αυτής τον Κυριάκο; Ότι πριν διορίσει τον Λιγνάδη, δεν έψαξε ενδελεχώς την προσωπική του ζωή. Όχι, επιφανειακά και τυπικά, αλλά στα άδυτα της, στα πιο σκοτεινά και τριπλοκλειδωμένα υπόγεια της. «Θα 'πρεπε να ξέρει τι εστί Λιγνάδης, ήταν υποχρεωμένη», έτσι δεν λένε; Να λοιπόν ποιοι ζητούν επιστροφή στις μαύρες δεκαετίες του '50 και του '60.

Ο Κυριάκος κάθε βράδυ που φεύγει απ' το Μαξίμου, τρέχει στα μουλωχτά σε καταγώγια που είναι στέκια διακινητών μικρών παιδιών. Στο σπίτι του συχνάζουν μόνο βιαστές, παιδεραστές, διεστραμμένοι, νεκρόφιλοι και κοπρολάγνοι. Στις κρατικές θέσεις διορίζει συστηματικά παιδόφιλους, σαδομαζοχιστές, νταβατζήδες και όλων των ειδών τα αποβράσματα. Τώρα αποκαλύπτονται όλα. Μας τα 'λεγε ο Σύριζα, αλλά δεν τον πιστεύαμε. Ας τους φάμε τώρα στην μάπα τους διεστραμμένους Νεοδημοκράτες, να μάθουμε.

Ειλικρινά δεν πίστευα στ' αυτιά μου όταν το άκουσα. «Η κυβέρνηση έκλεισε με δική της απόφαση την εθνική οδό, για να μην πληρώσει πρόστιμο η εταιρεία που διαχειρίζεται τον δρόμο όταν θα εγκλωβίζονταν αυτοκίνητα στα χιόνια του ή αν  θα τον έκλεινε με δική της απόφαση». Ω απύθμενη αντιπολιτευτική γελοιότητα, ω θλιβερή αριστερόστροφη οπτική του κόσμου μας!

Μισό λεπτό κύριε Παπαγεωργιάδη μου από το Βουκουρέστι. Όταν εγώ έγραψα ότι κακώς οι Έλληνες συνεχίζουν να επενδύουν σε ξενοδοχεία, παραλιακά δωματιάκια, ταβέρνες και σουβλατζίδικα, δεν εννοούσα ότι η μοναδική λύση είναι να φύγει όλος ο ενεργός πληθυσμός της χώρας κατά Βαλκάνια μεριά να κάνει τον Ωνάση. Υπάρχουν κι άλλες λύσεις γι αυτή την ταλαίπωρη χώρα, εκτός από την επιχειρηματική μετακόμιση στην Σόφια, το Βουκουρέστι, το Ταλίν ή το Κισινάου.

Έχω καλύψει δημοσιογραφικά δεκάδες παρόμοιες θεομηνίες, σαν αυτή που βιώνουμε. Χιονιάδες, καύσωνες, πλημμύρες, σεισμούς, φωτιές. Από το 1986 που πρωτόπιασα στα χέρια μου δημοσιογραφική πένα (και αργότερα μικρόφωνο) ακούω διαρκώς τα ίδια. Κυβερνήσεις που λένε ότι έγιναν τα αδύνατα δυνατά, αντιπολιτεύσεις που κατακρίνουν, κόσμος που σκούζει ότι δεν υπάρχει κράτος. Κι όμως, πολιτικό αποτέλεσμα από θεομηνίες δεν υφίσταται.

Έχετε κάνει τώρα τελευταία καμιά βόλτα στην Κρήτη ή στη Χαλκιδική ή στη Ζάκυνθο ή στη Ρόδο; Όχι, προφανώς, αφού έναν χρόνο τώρα είμαστε κλεισμένοι στα διαμερίσματα μας. Αν είχατε κάνει όμως, θα βλέπατε ότι συνεχίζεται ακάθεκτη η λεγόμενη «τουριστική οικοδομή». Πελώρια ξενοδοχειακά συγκροτήματα συνεχίζουν να υψώνονται δίπλα στις εναπομείνασες παραλίες, ενώ το 90% των ιδιωτικών αγοραπωλησιών έχουν σχέση με το Airbnb.

Όταν οι Ελυτικοί «νέοι με τα πρησμένα πόδια που τους έλεγαν αλήτες» του 1942 μεταμορφώθηκαν σε Τσιπρικούς «αλήτες με πρησμένα πόδια» του 1965, τότε είναι περιττό να συζητάμε σοβαρά. Κι όταν ο Αλέξης δια του έμμεσου λόγου του (και δια των trolls του) αφήνει να εννοηθεί ότι ο Λιγνάδης διαθέτει πολιτική κάλυψη από την κυβέρνηση, θεωρώ απαξιωτικό να του απαντήσει κανείς υπενθυμίζοντας του την υπόθεση της πρεσβείας της Βενεζουέλας.

Παρακολούθησα την συνέντευξη Μητσοτάκη στον Παπαχελά. Είχα κάνει το ίδιο και με την συνέντευξη Τσίπρα στον Σρόιντερ. Δεν θα έλεγα ότι είμαι αντικειμενικός στις συγκρίσεις μου, αλλά θέλω να πιστεύω ότι διατηρώ ακέραιη την ικανότητα μου να πιάνω την περιρρέουσα πολιτική ατμόσφαιρα. Αυτή άλλωστε με κράτησε στην δύσκολη δημοσιογραφική πιάτσα επί τριάντα τέσσερα συναπτά έτη. Η ικανότητα μου να διαχωρίζω το φρέσκο από την μούχλα.