Πόσοι ρε παιδιά είναι οι «Κουφοντίνες»; Αυτοί που βάζουν γκαζάκια, πετάνε μπογιές, κάνουν καταδρομικές επιχειρήσεις σε πολιτικά γραφεία ή συγκεντρώνονται κάθε τόσο στο κέντρο και συγκρούονται με την αστυνομία;
Είναι χίλιοι; Δυο χιλιάδες; Τρεις, πέντε; Θα μου πείτε ότι δεν πάει έτσι. Όσο λίγοι κι αν είναι σε σύγκριση με τον συνολικό πληθυσμό της χώρας, δεν παύουν να είναι δυνάμεις κρούσης που προκαλούν ζημιά δυσανάλογη με τον αριθμό τους. Δεν μπορεί επίσης να μείνει εκτός κοινωνικής συζήτησης το γεγονός ότι υπάρχουν λίγες χιλιάδες ατόμων, που δημόσια και επιθετικά τοποθετούνται υπέρ των …δικαιωμάτων ενός δολοφόνου έντεκα ανθρώπων.
Αυτό είναι εξωφρενικό, θα πείτε. Ανήκουστο και ανήθικο. Ο λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να το ανεχθεί. Είναι αδύνατο για τον νομιμόφρονα και λογικό πολίτη να μπει έστω και οριακά στη λογική τους, να προσπαθήσει να κατανοήσει την στάση και τον τρόπο σκέψης τους.
Πολύ περισσότερο να κατανοήσει τις καταλήψεις, τα σπασίματα, τον τσαμπουκά, τη βιαιότητα τους τέλος πάντων. «Σιγά μην σκάσει ο απλός άνθρωπος αν μουτζουρώσουν το πατρικό του Μητσοτάκη στα Χανιά, το γραφείο του Αυγενάκη στο Ηράκλειο ή το πολιτικό γραφείο της Κεραμέως στην Αθήνα» θα πουν κάποιοι.
Και όμως. Δε θα κόψουν βέβαια τις φλέβες τους σαν να είχε χτυπηθεί το σπίτι τους, αλλά αυτή η αίσθηση ανομίας και βίαιης ασυδοσίας δημιουργεί στον πολίτη μια εσωτερική ανασφάλεια. Αντανακλαστικά σκέφτεται ότι πρέπει να αμυνθεί σε τέτοιες πρακτικές και προφανώς να αμυνθεί μέσω του κράτους.
Δεν είχε διόλου άδικο η παλαιά αριστερά που θεωρούσε ότι τέτοιες αριστερίστικες εξτρεμιστικές ενέργειες αντικειμενικά εξωθούν την κοινωνία σε πρακτικές αστυνομοκρατίας. Διότι μετατρέπουν τον μέσο πολίτη σε σύμμαχο και υποστηρικτή κάθε αυστηρού αστυνομικού μέτρου, που υπό άλλες κανονικές συνθήκες θα θεωρούνταν υπερβολικό, ίσως και ύποπτο.
Τώρα πια η αριστερά αυτή δεν υπάρχει, στη θέση της είναι μια άλλη που ενώ θεωρητικώς θέλει να είναι κόμμα εξουσίας με υποστηρικτή τον μέσο πολίτη, πρακτικώς συνταυτίζεται με τη βίαιη και άναρχη στάση λίγων ακραίων που κινούνται εκτός νόμων. Όταν η «Αυγή» ρωτά επισήμως το Facebook γιατί σβήνει μηνύματα υποστήριξης του Κουφοντίνα, δεν είναι να αναρωτιέται κανείς με βάση ποιον πολιτικό μπούσουλα κινούνται σε κείνο το κόμμα;
Είναι προφανές ότι κάποιοι ελπίζουν να πεθάνει ο Κουφοντίνας από την απεργία πείνας. Και αυτοί οι κάποιοι δεν βρίσκονται μόνο μέσα στις γκρούπες των σκληρών υποστηρικτών του, δηλαδή μέσα στους οπαδούς της ένοπλης βίας. Βρίσκονται και εντός του τόξου των κοινοβουλευτικών δυνάμεων. Το πρόβλημα είναι οι δεύτεροι, όχι οι πρώτοι. Απλώς απορώ ειλικρινά με τις διαδρομές της αριστερόστροφης σκέψης τους. Πιστεύουν δηλαδή ότι θα είναι αυτοί που θα ωφεληθούν από τις εξελίξεις που θα δρομολογήσει μια οριακή στιγμή σαν τον απευκταίο πλην διόλου απίθανο θάνατο του Κουφοντίνα; Όταν ο κάθε πολίτης θα υποχρεωθεί από τα πράγματα να πάρει θέση επί ενός τέτοιου δραματικού φινάλε, θαρρούν αυτοί θα έχουν κάποιο κέρδος; Αν το νομίζουν, κάνουν λάθος.
Υ.Γ. Στον ίδιο τον Τσίπρα απάντησαν οι συγγενείς των δολοφονημένων. Κάθε άλλη ανάλυση, περιττεύει. Συμφωνώ απολύτως μαζί τους.
