Θυμάστε πόσες τηλεοπτικές μέρες κράτησε η Λιγναδιάδα; Σχεδόν έναν μήνα, με ηθοποιούς και σκηνοθέτες να μας βομβαρδίζουν με βιασμούς και κακοποιήσεις. Μετά ήρθε η Μήδεια. Κράτησε τέσσερις πέντε μέρες. Μετά η νέα έξαρση της πανδημίας σε εναλλαγή με τα Κουφοντινικά. Στην συνέχεια ο σεισμός. Και τώρα η Νέα Σμύρνη. Ανοίγεις την τηλεόραση ή τα social και παθαίνεις πλάκα. Λες και γκρεμίστηκε η πλάση γύρω σου. Κάθε τριήμερο με διαφορετική κατεδάφιση. Μέχρι να καταφθάσει η επόμενη.
Αυτό το τριήμερο ζούμε στον αστερισμό της μιας κλομπιάς που προσγειώθηκε στο κορμί του νεαρού στην πλατεία της Νέας Σμύρνης. Κακώς-κάκιστα έγινε, τα έγραψα και χθες. Αλλά νισάφι ρε παιδιά. Το φέραμε από δω, το αναλύσαμε από κει, έσκουξε η αντιπολίτευση, απάντησε η κυβέρνηση, σχολίασαν οι πολίτες, διπλοσχολίασαν οι συνδικαλιστές της αστυνομίας, μεγεθύναμε την εικόνα, σμικρύναμε το κάθε καρέ, το είδαμε σε αργή κίνηση, σε λούπα, βάλαμε σε κυκλάκι το κλομπ, είδαμε το γενικό πλάνο, είδαμε όλη την πλατεία με drone, κάναμε πολιτικές αναφορές, ιδεολογικές αναγωγές, ψυχολογικές καταβυθίσεις, πλακώθηκαν όλοι με όλους στα παράθυρα… ε, φτάνει πια. Όποιος ήθελε να βγάλει συμπέρασμα, έβγαλε.
Και τώρα τι περιμένουμε; Μα το επόμενο θέμα που θα ξεσπάσει, για να πάμε όλοι τρέχοντας σ’ αυτό και να θεωρήσουμε ότι «χαλάει ο κόσμος» με τις επιπτώσεις του. Και να μας συνεπάρει τόσο, που σε μια βδομάδα να λέμε «ρε κάτι είχε γίνει στην Νέα Σμύρνη, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ τι ακριβώς». Μ’ αυτό δεν υπονοώ ότι αυτά τα θέματα του τριημέρου δεν έχουν επιπτώσεις, ούτε ότι η κυβέρνηση δεν πρέπει να προσπαθεί να τα αποτρέπει ή να τα βάζει σε μια σειρά. Απλώς εξηγώ ότι δεν πρόκειται ποτέ να ξεφύγει απ’ αυτά, πάντα θα υπάρχει κάτι που θα μονοπωλεί την επικαιρότητα και που με κάποιον τρόπο θα έχει μια αχλή κριτικής προς την κυβέρνηση.
Τα μεγάλα όμως, τα ουσιαστικά, τα μακροοικονομικά, τα αναπτυξιακά που αφορούν πολύ κόσμο, δεν θα πάψουν ποτέ να αποτελούν την Λυδία λίθο κάθε κυβερνητικής πολιτικής. Ποτέ τα μικρά και καθημερινά, μ’ όλο τον συμβολισμό που κουβαλάνε και μ’ όλες τις μικρές δυσαρέσκειες που συσσωρεύουν, δεν μπορούν να αντικαταστήσουν τα θέματα προοπτικής. Εκεί παίζεται το παιχνίδι εν τέλει. Αν μια κυβέρνηση αναλωθεί μόνο στο καθημερινό κυνήγι των μικρών ξεχνώντας ή αναβάλλοντας τα μεγάλα, τότε στο τέλος της μέρας θα καταλάβει ότι έχει κάνει μια τρύπα στο νερό. Για να το γράψω κι αλλιώς, όταν μια κυβέρνηση θα διαπιστώσει πως τα μικρά καθημερινά επικαλύπτουν διαρκώς τα μεγάλα και ότι η πολιτική ατζέντα αδυνατεί να ξεφύγει από την είδηση του εικοσιτετραώρου, τότε είναι ήδη αντιπολίτευση απλώς δεν το ξέρει.
