Τα μόνα σχόλια που έχουμε κάνει για την Εκκλησία αφορούν τις σχέσεις της με το Κράτος. Ούτε κρίνουμε, ούτε επικρίνουμε, ούτε καν ασχολούμαστε με τα εσωτερικά της ζητήματα που δεν μας αφορούν. Παρόλα αυτά όμως, παρακολουθούμε με μεγάλο ενδιαφέρον και προσοχή το θέμα που έχει ανακύψει με τη βάπτιση των παιδιών ομόφυλου ζευγαριού ομογενών από τις ΗΠΑ από τον Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ.Ελπιδοφόρο. Είναι μια πρακτική που η Αρχιεπισκοπή Αμερικής ακολουθεί εδώ και χρόνια.

Μπορεί η ακτογραμμή της Ελλάδας να είναι τεράστια αλλά η κατανομή του πληθυσμού της χώρας ανά γεωγραφικό διαμέρισμα είναι άνιση και τα μεγάλα παραθεριστικά και τουριστικά κέντρα όχι τόσα πολλά και απολύτως συγκεκριμένα. Έτσι λοιπόν οι διαθέσιμες παραλίες για όσους δεν είναι περιπετειώδεις τύποι, οργανωμένοι με τζιπ ή πολύ νέοι για να σκαρφαλώνουν βράχια ή να κάνουν βουτιές από αυτά ή απλώς δεν διαθέτουν κάποιο πλωτό μέσο, έστω και μικρό, είναι πολύ συγκεκριμένες.  

Κάποιοι επιχειρούν να στήσουν λαϊκά δικαστήρια μόνο και μόνο γιατί μπορούν, γιατί δεν βρίσκουν απέναντί τους ένα αδιαπέραστο τείχος απόλυτης, αδιαπραγμάτευτης νομιμοφροσύνης προς τις αρχές της φιλελεύθερης δημοκρατίας. Ένας τρόπος υπάρχει για να αντιμετωπιστούν οι εχθροί του κοινοβουλευτισμού και θιασώτες των πρωτόγονων λαϊκών δικαστηρίων: οι δημοκράτες Έλληνες να τους ταράξουν στη νομιμότητα. «Να τους ταράξουμε στη νομιμότητα», λοιπόν. Δεν είναι μόνο επίκαιρο. Είναι όρος πολιτικής επιβίωσης της δημοκρατίας στη χώρα.

Δύο γεγονότα που συνδέονται με το ΠΑΣΟΚ μας εντυπωσίασαν τον τελευταίο καιρό: Το πρώτο είναι η συστηματική και οργανωμένη προσπάθεια του κόμματος να αρθρώσει συγκροτημένο τεχνοκρατικό λόγο. Το δεύτερο που μας εντυπωσίασε είναι ότι αγνοείται, σχεδόν επιδεικτικά, η προσπάθεια αυτή αφού απουσιάζει ο σχετικός σχολιασμός από την αρθρογραφία και τη δημόσια συζήτηση. Το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι πολιτικό και δευτερευόντως στρατηγικό. Το ΠΑΣΟΚ έχει να αντιμετωπίσει το βαρύ του όνομα που έχει ταυτιστεί με σταθερές, αυτοδύναμες κυβερνήσεις.

Στη συνέντευξη που έδωσε ο Γ. Μανιάτης στον Γ. Φιντικάκη πριν από λίγες ημέρες, εδώ στο Liberal, προβλέπει πως εάν δεν υπάρξει κοινή ευρωπαϊκή δράση στο θέμα της Ενεργειακής Κρίσης, θα ζήσουμε νέα κύματα λαϊκισμού, τύπου «Κίτρινων Γιλέκων». Τα ίδια λένε και οι αξιωματούχοι της ΕΕ. Μόνο που από τα δικά τους στόματα τα λόγια αυτά ακούγονται ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Γιατί για άλλη μια φορά, διαπιστώνουν απλώς ένα πρόβλημα και ακόμα και τώρα διστάζουν να προχωρήσουν σε δράση.

Πριν από λίγες ημέρες στην Ολλανδία, πυρκαγιά κατέστρεψε ολοσχερώς χώρο διανομής τροφίμων, ο οποίος χρηματοδοτούνταν, μερικώς, από τον Μπιλ Γκέιτς. Δημοσιεύματα τη συνδέουν με τις αντιδράσεις των αγροτών στους περιορισμούς που προτίθεται να επιβάλλει η κυβέρνηση, προκειμένου να ενθαρρύνει τη μετάβαση στη βιώσιμη κτηνοτροφία. Αλήθεια, στο σύγχρονο, δυτικό κόσμο, έτσι γίνονται αυτές οι δουλειές; Μια ωραία πρωία, χωρίς να έχει προηγηθεί διαβούλευση με τους ενδιαφερόμενους φορείς; 

Μόλις πριν από δύο εβδομάδες, στο άρθρο της 1ης Ιουλίου, γράφαμε για την ανάγκη ο Δήμαρχος Αθηναίων Κωστής Μπακογιάννης να αναλάβει μια μεγάλη πολιτική πρωτοβουλία με σκοπό να υπερασπιστεί την πόλη του, πέραν των ορίων των αρμοδιοτήτων του. Γράφαμε ότι η πολιτική των απαγορεύσεων, για πχ η ρύθμιση των διαδηλώσεων, δεν δείχνει να φέρνει αποτελέσματα. Τα ίδια ισχύουν και για τα τραπεζοκαθισματα, οι υπηρεσίες του Δήμου «κυνηγιούνται» νυχθημερόν με τους επιχειρηματίες της εστίασης επειδή καταλαμβάνουν κάθε σπιθαμή ελεύθερου χώρου ενώ απουσία της Τροχαίας τα δίκυκλα κυκλοφορούν ανέμελα πάνω στα πεζοδρόμια.

Όταν ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ο τέταρτος της τάξει πολιτειακός παράγων, δηλώνει δημόσια ότι υπάρχουν δημοσκοπήσεις που δεν ανακοινώνονται και βάσει αυτών έλαβε ο πρωθυπουργός τις αποφάσεις του για το χρόνο των εκλογών, αυτό που στην πραγματικότητα λέει είναι ότι οι επαγγελματίες, πολιτικοί επιστήμονες στη συντριπτική τους πλειοψηφία, που πραγματοποιούν όσες από τις δημοσκοπήσεις ανακοινώνονται είναι ψεύτες. Θα περίμενε κανείς ότι ο κ.Τσίπρας θα είχε πάρει το μάθημα του στις Ευρωεκλογές του 2019.

Το πρόβλημα είναι ότι κι εμείς οι ίδιοι σήμερα παριστάνουμε τους τρομαγμένους και τους έκπληκτους, όταν ποδοσφαιρικού τύπου και αισθητικής συνθήματα δείχνουν να κατακλύζουν την ψηφιακή αγορά και κάποιοι, κυρίως φίλοι και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ας μην μασάμε τα λόγια μας, επιχειρούν να τα μεταφέρουν σε άλλες μαζικές εκδηλώσεις, όπως είναι οι πορείες αλλά και οι συναυλίες, ειδικά αυτές που προσελκύουν τη νεολαία και φροντίζουν μετά να καταγράφουν τα...στιγμιότυπα, να τα διαχέουν στα σόσιαλ μήντια για να δημιουργήσουν την εντύπωση της λαϊκής δυσφορίας απέναντι στην κυβέρνηση.

Σας προτείνουμε να κάνετε για μία εβδομάδα ένα πείραμα: καταγράψτε τα πολιτικά γεγονότα όπως αυτά συμβαίνουν μέρα με την ημέρα και συγκρίνετέ τα μετά τη συζήτηση που έγινε στη δημόσια σφαίρα. Εύκολα θα διαπιστώσετε ότι παράγουμε περισσότερο θόρυβο από αυτόν που αναλογεί στον όγκο της πολιτικής που παράγουμε, κι αυτός αφορά άσχετα ζητήματα. Δύο είναι τα πολιτικά γεγονότα που ξεχωρίζουμε την εβδομάδα που πέρασε.

Στη χθεσινή συνεδρίαση της Βουλής, το καλύτερο ο πρωθυπουργός το φύλαγε για το τέλος. Γιατί πράγματι, δεν είναι η εκλογολογία που δημιουργεί το κλίμα αβεβαιότητας και αστάθειας που οπωσδήποτε λειτουργεί ανασταλτικά κυρίως στην Οικονομία. Είναι το εκλογικό σύστημα με το οποίο θα γίνουν αυτές οι εκλογές. Η απλή αναλογική είναι που δημιουργεί την ανασφάλεια στους πολίτες καθώς και το διάστημα των δύο μηνών που η χώρα θα διοικείται από υπηρεσιακή κυβέρνηση, εν μέσω πολλαπλών κρίσεων.

Όλοι έχουν στο σόι τους ή στην παρέα τους τον μεσήλικα που στις γιορτές δηλώνει ότι θα «καθίσει στο τραπέζι της νεολαίας». Αυτόν τον μεσήλικα μας θύμισαν όλοι όσοι έσπευσαν να δηλώσουν συνεπαρμένοι, γοητευμένοι, προβληματισμένοι «από το φαινόμενο ΛΕΞ». Το τι διάβασαν τα ματάκια μας δεν λέγεται και μάλιστα στις πιο απρόσμενες πηγές. Θα ήταν αστείο εάν δεν ήταν αφόρητα πατερναλιστικό. Μετά όμως καταλάβαμε τι συνέβη και τι ήταν αυτό που στην πραγματικότητα κίνησε το ενδιαφέρον τους.

Με κίνδυνο να στεναχωρήσουμε ιδεολογικούς συγγενείς και φίλους, την αυτοδυναμία των εκλογών του 2019 δεν την κέρδισε η υπόθεση Novartis. Οι Έλληνες απέρριψαν τον τρόπο διακυβέρνησης α λα ΣΥΡΙΖΑ. Θέλαμε η Ελλάδα να πάει μπροστά υπερβαίνοντας τους διχασμούς του παρελθόντος. Αυτή ήταν και η βασική προεκλογική υπόσχεση της Νέας Δημοκρατίας. Όμως το σημείωμα αυτό αφορά ένα άλλο πολιτικό σκάνδαλο της πολύ πρόσφατης ιστορίας: Το αντισυνταγματικό και οδυνηρό δημοψήφισμα του 2015. 

Από την 1η Ιουλίου εφαρμόζεται στη χώρα μας η Ψηφιακή Κάρτα Εργασίας. Είναι μια από τις μεγαλύτερες και σημαντικότερες μεταρρυθμίσεις που έχουν γίνει σε αυτή τη χώρα. Σε μια κοινωνία με χαλαρές αντιλήψεις για τους θεσμούς, για να το θέσουμε εύσχημα, σε μια αγορά εργασίας που συχνά λειτουργεί ασύδοτα προκαλώντας ασφυξία στους εργαζόμενους, ειδικά στους νέους, οδηγώντας τους, δικαίως, στον αντισυστημισμό και τον μηδενισμό, θα περιμέναμε το γεγονός αυτό να γίνει δεκτό πανηγυρικά από ολόκληρο το πολιτικό σύστημα.

Οι φιλελεύθεροι το επισημαίνουν εδώ και δεκαετίες, χωρίς να εισακουστούν. Οι απαγορεύσεις δεν λειτουργούν. Τα προβλήματα στις σύγχρονες κοινωνίες απαιτούν διαβούλευση και ευρύτερες συναινέσεις. Όταν έχουμε φτάσει στο σημείο μεγάλο κοινωφελές Ίδρυμα να κλείνει το κέντρο της Αθήνας μια εργάσιμη μέρα για ένα αθλητικό γεγονός, καταλαβαίνουμε ότι ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε στα σοβαρά με όσα συμβαίνουν στην καθημερινότητά μας. 

Οι παλαιοί επαγγελματίες της διαφήμισης αφηγούνται πως όταν ήθελαν να προειδοποιήσουν τους πελάτες τους για τον κίνδυνο που έχει η διαδικασία δημιουργίας ενός love brand, έφερναν ως παράδειγμα τον αείμνηστο Λεωνίδα Κύρκο: «Όλοι αγαπούν, εκτιμούν και σέβονται τον Λεωνίδα Κύρκο. Ελάχιστοι όμως τον ψηφίζουν», έλεγαν τότε. Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι αυτή είναι μια καλή, περιγραφή και για τον Στέφανο Μάνο.

Όταν χθες γράφαμε ότι μια αδιάψευστη απόδειξη για το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καταλάβει τι (του) συνέβη στις εκλογές του 2019 είναι ότι συνεχίζει να τροφοδοτεί το αντιΣΥΡΙΖΑ αίσθημα του εκλογικού σώματος, δεν φανταζόμασταν ότι στελέχη και σχολιαστές του θα τολμούσαν να αναφερθούν στο δημοψήφισμα του 2015, την πιο οδυνηρή και σκοτεινή στιγμή της χώρας από την εισβολή στην Κύπρο. Τι έχει μείνει από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι σήμερα; Οι ήττες του και η οδύνη που προκάλεσαν.

Κλείνοντας το ραντεβού μας για την δ' δόση του εμβολίου, σκεφτόμασταν ότι η ολόκληρη η εμβολιαστική εκστρατεία δίνει μια απάντηση στην ερώτηση «Πώς μπορεί να αλλάξει η Ελλάδα». Το ερώτημα των εκλογών του Ιουλίου του 2019, το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να καταλάβει, παραμένει ζωντανό: Με τι είδους κυβέρνηση θέλουμε να πορευτούμε ώστε και να είμαστε ασφαλείς και η Ελλάδα να αλλάξει; Η ΝΔ και ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι η προφανής απάντηση. 

ο ελληνικός Τύπος νοσεί. Κυρίως όμως γιατί οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ είναι κατ' όνομα μηντιάρχες. Οι επιχειρήσεις Τύπου δεν είναι αυτό που στις ΗΠΑ λέμε media business. Οι κραυγές περί της ελευθερίας του Τύπου στην Ελλάδα είναι βαθιά υποκριτικές. Κανείς δεν συζητάει την ουσία του ζητήματος. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που στη χώρα μας ο Τύπος είναι στα τάρταρα σε όλους τους δείκτες εμπιστοσύνης εδώ και 20 χρόνια τουλάχιστον. Τα υπόλοιπα είναι κουβεντολόι για τα σόσιαλ μήντια. 

Προχθές ήταν η Έφη Αχτσιόγλου, πριν από μερικούς μήνες ήταν η Δόμνα Μιχαηλίδου, η Σοφία Νικολάου, η Νίκη Κεραμέως, η Φωτεινή Αραμπατζή. Τη σκοτεινή περίοδο του αντιμνημονίου ήταν η Αφροδίτη Αλ Σάλεχ αλλά και η Ζωή Κωνσταντοπούλου ενώ σταθερά είναι η Μαρέβα Γκραμπόφσκι (σε ασύλληπτο βαθμό), η Μπέτυ Μπαζιάνα ακόμα και η Ευγενία Μανωλίδου. Γυναίκες με δημόσια παρουσία και δημόσιο λόγο, σύζυγοι πολιτικών, γίνονται στόχοι επιθέσεων, με διάφορα προσχήματα.

Η ημερομηνία των εκλογών αφορά κυρίως τα κόμματα και τους υποψηφίους, κανέναν άλλο, και θα μας επιτρέψετε να μην συμμετέχουμε στον τελετουργικό και εν πολλοίς υποκριτικό «θρήνο» για τους υπουργούς που «αφήνουν τα μολύβια» και τους πολίτες που ταλαιπωρούνται γιατί οι υποθέσεις τους παγώνουν. Αν μας ενδιέφερε η παραλυσία που προκαλεί η προεκλογική περίοδος στη Δημόσια Διοίκηση θα την είχαμε φτιάξει. Όμως όχι. Την έχουμε για να υπηρετεί ρυθμούς εκλογικών τίτλων. Πάμε παρακάτω, λοιπόν.

Συμπληρώθηκαν 13 χρόνια λειτουργίας του Μουσείου της Ακρόπολης και σκεφτήκαμε να απαριθμήσουμε όσα μάθαμε, εμείς οι πολίτες, από τη μέχρι σήμερα λειτουργία του. Το Μουσείο είναι κάτι πολύ περισσότερο από τα εκθέματά του. Το Μουσείο είναι το επιστημονικό του προσωπικό και η διοίκησή του. Το Μουσείο είναι το νομικό καθεστώς με το οποίο λειτουργεί. Τα Μουσεία θέλουν χρόνο για να χτιστούν. Πόσο χρόνο όμως; Το Μουσείο είναι τελικά οι επισκέπτες του.

«Ο Θύμιος υιοθετείται από την κοινωνία του Πύργου», δήλωσε ο δήμαρχος της πόλης μετά την εμφάνιση του κ. Θύμιου Μπουγά, του συμπολίτη μας που, αφού υπέστη bullying και είχε εξαφανιστεί, τρομαγμένος, για ενάμιση μήνα. Τέλος καλό όλα καλά και είμαστε βέβαιοι ότι οι Κοινωνικές Υπηρεσίες του Πύργου αλλά και μέλη της Κοινωνίας των Πολιτών, θα φροντίζουν να ελέγχουν την κατάστασή του και να προλαμβάνουν τις ανάγκες του. Αυτό είναι το ζητούμενο των κοινωνικών πολιτικών σήμερα: Να παρεμβαίνουν προληπτικά.

Δεν θα βαρεθούμε να το επαναλαμβάνουμε: η πολιτική είναι μια διαμεσολαβημένη διαδικασία. Η πολιτική αποκτά υπόσταση, όταν κάποιος περιγράψει τις εκάστοτε συνθήκες της με λέξεις, για να εξηγήσει το σήμερα και να περιγράψει ένα αύριο δίκαιο στο οποίο θα πρωταγωνιστούν οι περισσότεροι πολίτες. Όταν λοιπόν την πολιτική τη διαμεσολαβούν οι μάρκες ουίσκι, αυτοκινήτων και τα application δεν πας και πολύ μακριά.