Δεν έχουν και άδικο όσοι ειρωνεύονται αυτούς που είχαν αναγάγει σε «τοτέμ» της επαναστατικής καινοτομίας το application TaxiBeat και σήμερα δηλώνουν απογοητευμένοι από την επί της ουσίας κατάργηση κάθε νεοτερισμού που εισήγαγε.
Το τέλος βέβαια είχε επέλθει πολύ νωρίτερα, όταν η εφαρμογή κατήργησε για τους χρήστες τη δυνατότητα να επιλέγουν αυτοί το ταξί που ήθελαν μέσα από μια λίστα με τα διαθέσιμα για τη διαδρομή που ήθελαν να πραγματοποιήσουν.
Η εναρμόνιση όμως με τις πολιτικές τιμολόγησης των Ραδιοταξί για να καλυφθεί η μειωμένη προσφορά οδηγών στην αυξημένη ζήτηση των χρηστών ήταν «το τελευταίο καρφί στο φέρετρο» μια ιδέας που λειτούργησε καλά όταν τα ταξί ήταν άφθονα λόγω αναδουλειάς μέσα στην α' φάση της κρίσης και οι χρήστες που διέθεταν τα απαιτούμενα χρήματα για να το χρησιμοποιούν, λίγοι.
Όμως σήμερα δεν μας ενδιαφέρει τόσο να σχολιάσουμε τα της εφαρμογής όσο το να αναζητήσουμε τις αιτίες που κάτι ελάχιστα έως καθόλου καινοτομικό έγινε πολιτικό σύμβολο.
Το 2010 η χώρα κατέρρευσε χωρίς κανείς να μας έχει προϊδεάσει, έστω, για το ενδεχόμενο. Το πολιτικό σύστημα, διασπασμένο στα δύο στρατόπεδα του μνημονίου και του αντιμνημονίου ασχολήθηκε αποκλειστικά με την πολιτική του επιβίωση αντί σπεύσει να αναλάβει τις ευθύνες του, να καταλάβει τα λάθη του, να τα εξηγήσει στην κοινή γνώμη και να χαράξει έναν οδικό χάρτη εξόδου από την κρίση.
Ίσως κάποιοι να θυμούνται ότι το κενό αυτό έσπευσε να το καταλάβει αρχικά η διαφήμιση (εμείς το θυμόμαστε λόγω επαγγέλματος) και δευτερευόντως η δειλή εμφάνιση των start-up. Το καθησυχαστικό μήνυμα ότι τελικά θα τα καταφέρουμε το έδιναν μπράντες που διαφήμιζαν ουίσκι και σοκολάτες, όχι οι πολιτικές ηγεσίες, ενώ την υπόσχεση οικονομικού πλούτου οι γενναίοι των πρώτων ελληνικών νεοφυών επιχειρήσεων.
Ειδικώς για το BEAT ισχύει και τούτο: αμφισβήτησε και συγκρούστηκε με τα απόλυτο σύμβολο της χρεοκοπημένης μας χώρας: τον ΣΑΤΑ και τον πρόεδρό του Θύμιο Λυμπερόπουλο.
Ήταν φυσικό λοιπόν το BEAT και άλλες ανάλογες εταιρείες να γίνουν το τοτέμ ενός κόσμου που επιθυμούσε να αλλάξουν τα πάντα σε αυτή τη χώρα. Αντί να σαρκάζουμε τον κόσμο που άδραξε την ευκαιρία να αποκτήσει ένα σύμβολο για το πολιτικό του αίτημα, το πολιτικό μας σύστημα είναι που πρέπει να χλευάζουμε για την ανικανότητά του να νοηματοδοτήσει την πολιτική κατάσταση εξαιτίας του πολιτικού του αναλφαβητισμού.
Δεν θα βαρεθούμε να το επαναλαμβάνουμε: η πολιτική είναι μια διαμεσολαβημένη διαδικασία. Η πολιτική αποκτά υπόσταση, όταν κάποιος περιγράψει τις εκάστοτε συνθήκες της με λέξεις, για να εξηγήσει το σήμερα και να περιγράψει ένα αύριο δίκαιο στο οποίο θα πρωταγωνιστούν οι περισσότεροι πολίτες.
Όταν λοιπόν την πολιτική τη διαμεσολαβούν οι μάρκες ουίσκι, αυτοκινήτων και τα application δεν πας και πολύ μακριά.
Το πρόβλημα είναι ότι ακόμα και σήμερα μετά το τέλος των διαψεύσεων που σηματοδότησε η συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ, τα πολιτικά κόμματα, κυρίως η Νέα Δημοκρατία, δεν νοηματοδοτούν με όρους πολιτικούς, στιβαρά, την πολιτική συνθήκη.
Και όχι τίποτε άλλο αλλά ξεμείναμε κι από καινοτόμα application.
