Η κόπωση που έχει προκαλέσει η πανδημία δεν αποτυπώνεται μόνο στις γεμάτες πλατείες αλλά και στον σχολιασμό. Ο ένας αγανακτεί που οι συμπολίτες μας δηλώνουν κουρασμένοι, η άλλη εξανίσταται που οι δυτικές κοινωνίες έχουν γίνουν μαλθακές και δεν εμπνέονται από κάποια (σπαρτιατικά;) ιδεώδη πειθαρχίας και όλοι μαζί κουνάνε το δάχτυλο στους νέους που δεν τηρούν τα μέτρα. Δηλαδή, στα ίδια τους τα παιδιά, τα οποία οι ίδιοι έχουν μεγαλώσει.

Πόσες πιθανότητες έχεις να τελειώσεις το σχολείο αν γεννηθείς σε κάποιον από τους οικισμούς Ρομά ανά την επικράτεια; Πόσο πιθανό είναι να γλιτώσεις το γάμο από την παιδική ηλικία αν είσαι κορίτσι ή την παιδική εργασία αν είσαι αγόρι; Κι αν αυτά τα ερωτήματα ακούγονται κάπως «βαριά» ας πάμε στα πιο «ελαφριά». Πόσο εύκολο είναι να τηρήσεις τα μέτρα για την πανδημία όταν μένεις σε κάποιο από τους οικισμούς Ρομά που δεν έχουν τρεχούμενο νερό και δεν μπορείς να πλύνεις ούτε τα χέρια σου; 

Είναι ανεκδοτολογικό αλλά απολύτως αληθές: όποιος χρήστης των σόσιαλ μήντια σχολιάσει ο,τιδήποτε αφορά τις νέες πλατφόρμες ψηφιακής διακυβέρνησης θα δεχτεί μήνυμα από κάποιον συνεργάτη του αρμόδιου υπουργείου που θα του ζητά διευκρινίσεις με στόχο τη βελτίωση των παρεχόμενων, προς τον πολίτη υπηρεσιών. Μας έχει συμβεί πολλές φορές και έχει συμβεί και σε άλλους κι αυτό λέει πολλά.

Στη συζήτηση που διοργάνωσε την περασμένη Παρασκευή το think tank The Catalyst με θέμα τον αντισημιτισμό στο σύγχρονο δημόσιο λόγο και με αφορμή την ανάληψη από την Ελλάδα της προεδρίας της Διεθνούς Συμμαχίας για τη Μνήμη του Ολοκαυτώματος (IHRA), αναφερθήκαμε στο ρόλο των σόσιαλ μήντια στη διάδοση θεωριών συνωμοσίας αλλά και στην αναπαραγωγή του ρατσιστικού μίσους.

Την προηγούμενη εβδομάδα το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF) έδωσε στη δημοσιότητα τη 15η ετήσια έκθεσή του για τις ανισότητες μεταξύ των δύο φύλων. Τα αποτελέσματα για το 2021 είναι αποκαρδιωτικά σε παγκόσμιο επίπεδο και ιδιαίτερα για τη χώρα μας η οποία κατακρημνίστηκε κατά 14 θέσεις σε σχέση με την περσινή ετήσια έκθεση. Η σιωπή και η αδιαφορία γυναικείων οργανώσεων ήταν και παραμένει εκκωφαντική.

Από το νοσοκομείο όπου αναρρώνει μετά από εγχείρηση, ο υπουργός Ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης έκανε ένα τουίτ για να ενημερώσει για ένα πρόβλημα που αντιμετώπισε, ευτυχώς επιτυχώς. Οι αντιδράσεις στο τούιτ του υπουργού ήταν, εν πολλοίς, οι αναμενόμενες: από εγκάρδιες ευχές φίλων και συμπολιτών του μέχρι ύβρεις. Μέσα στο πλήθος των σχολίων όμως ξεχωρίζει μια ιδιαίτερη κατηγορία ευχών: αυτές των πολιτικών του αντιπάλων...

Πολλά τα ενδιαφέροντα ευρήματα της τελευταίας έρευνας κοινής γνώμης που έκανε η Metron Analysis για τη ΔΙΑΝΕΟΣΙΣ. Πρόκειται για την πέμπτη κατά σειρά καταγραφή των στάσεων της ελληνική κοινωνίας από τον Απρίλιο του 2020. Δίνει περισσότερα στοιχεία για τη φύση του χάσματος μεταξύ των γενεών αλλά και το εάν η πειθώς είναι τελικά η καλύτερη επικοινωνιακή στρατηγική που πρέπει να ακολουθήσει η κυβέρνηση ώστε οι πολίτες να τηρούν τα περιοριστικά μέτρα για την πανδημία.

Μπορεί ο διευθυντής ή η διευθύντρια του διπλωματικού γραφείου του εκάστοτε Έλληνα πρωθυπουργού να διατηρεί σχέση με Τούρκο/Τουρκάλα διπλωμάτη; Σαφέστατα όχι. Αν η σχέση είναι τόσο σημαντική, κάποιος από τους δύο θα πρέπει να παραιτηθεί ή να ζητήσει να μετακινηθεί σε άλλο μέρος του πλανήτη, ώστε να μην έχει την παραμικρή εμπλοκή με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. 

Φυσικά και δεν είναι αστεία όλα όσα η κυβέρνηση Τσίπρα φαντασιώθηκε ότι μπορεί να κάνει σε μια χώρα με ισχυρά βιώματα δημοκρατίας. Σίγουρα όμως κατέληξαν ένα αστείο θέαμα όσες φορές επιχείρησαν να θέσουν υπό έλεγχο τη Δικαιοσύνη, τα ΜΜΕ, τον επιχειρηματικό κόσμο της χώρας. Το μεγαλύτερο πρόβλημα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και του κ.Τσίπρα προσωπικά ήταν ότι δεν γνώριζε πώς λειτουργεί ο σύγχρονος κόσμος. Αποδεικνύεται ότι ούτε ο υπόκοσμος ήξερε πώς λειτουργεί.

Ο Μάριο Ντράγκι είναι ο άνθρωπος που γνωρίζει όσο ελάχιστοι τις οικονομικές συνθήκες που επικρατούν σε ολόκληρη την Ένωση αλλά και σε κάθε κράτος-μέλος της χωριστά. Γνωρίζει τη δαιδαλώδη και γραφειοκρατική αρχιτεκτονική της ΕΕ, γνωρίζει πως σκέφτονται τα «μεγάλα παιδιά» του ευρωπαϊκού κλαμπ και ως οικονομολόγος καταλαβαίνει καλύτερα από τον καθένα την έννοια της πολιτικής η οποία ταυτίζεται με την οικονομία.

Οι αναγνώστες του Liberal έχουν ήδη πληροφορηθεί τις εξελίξεις των νέων επεισοδίων του επονείδιστου σήριαλ Γεωργίου. Αρκετοί συνάδελφοι μάλιστα παρομοιάζουν την υπόθεση του πρώην διοικητή της ΕΛΣΤΑΤ με την ιστορική «Υπόθεση Ντρέιφους». Αν ο Ανδρέας Γεωργίου είναι ένας σύγχρονος Ντρέιφους ποιο είναι το αντίστοιχο αποτύπωμα που θα αφήσει η ταλαιπωρία του στην ελληνική κοινωνία;

Ούτε η διαφορά που καταγράφεται μεταξύ Νέας Δημοκρατίας και ΣΥΡΙΖΑ στο δείκτη της πρόθεσης ψήφου ούτε η φθορά της κυβέρνησης στο διάστημα ενός, μόλις, μηνός αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής στις τελευταίες δημοσκοπήσεις. Ο δείκτης πρόθεσης ψήφου είναι, εν πολλοίς, ελάχιστα χρήσιμος, όταν δεν έχουν προκηρυχθεί οι εκλογές ενώ κάποια φθορά της κυβέρνησης πρέπει να είναι αναμενόμενη, αν και οι κρίσεις που διαχειρίζεται είναι μάλλον προνομιακές για κάθε εξουσία.

Πρέπει να είναι από τις ελάχιστες φορές που η ελληνική πολιτεία κατάφερε να αδράξει και μάλιστα με επιτυχία τις ευκαιρίες που υπάρχουν σε κάθε είδους κρίση. Αποφύγαμε το «εθνικό γκροτέσκο» όπως το είχαμε ζήσει την τετραετία 2015-2019, τόσο από την τότε Κυβέρνηση όσο και από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Ίσως να είναι η πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας που οι πολίτες δεν αισθάνονται εξαπατημένοι για το «τέλος υπέρ ΕΡΤ» που πληρώνουν στους λογαριασμούς ρεύματος. Με μια σειρά εξαιρετικά επιτυχημένων πρωτοβουλιών η σημερινή διοίκηση της ΕΡΤ κατάφερε να παρέχει στους πολίτες περιεχόμενο ικανό να ανταγωνιστεί επί ίσοις όροις πλατφόρμες κολοσσούς. Κι όμως. Κατά τη γνώμη μας, το ErtFlix δεν είναι η μεγαλύτερη επιτυχία, δεν είναι αυτό το success story της σημερινής διοίκησης της ΕΡΤ.

Η πανδημία οδήγησε επιστημονικούς και πολιτιστικούς οργανισμούς, τα πανεπιστήμια, τα ιδρύματα, τα μουσεία αλλά και πολλούς ιδιώτες να τιμήσουν τη μεγάλη επέτειο των 200 χρόνων από την έναρξη του Αγώνα της Ανεξαρτησίας διαδικτυακά. Από το πλήθος των ψηφιακών αυτών πρωτοβουλιών επετειακού χαρακτήρα με τη μορφή εκδηλώσεων, εκθέσεων, ομιλιών και podcasts επιλέγουμε τα πιο επιμορφωτικά και ενδιαφέροντα.

Το διακοσιοστό χρόνο από την έναρξη του Αγώνα της Ανεξαρτησίας η Ελλάδα, η μικρή, αποκαμωμένη από τη δεκαετή κρίση, χώρα της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, βρέθηκε να πρωτοπορεί σ' ένα τομέα που έχει πάρει υπαρξιακές διαστάσεις για όλη την ανθρωπότητα. Στην πρωτοφανή συνθήκη της πανδημίας, ένα από τα λιγότερο οργανωμένα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πέτυχε εκεί που κράτη όπως η Γαλλία και η Γερμανία δεν τα έχουν καταφέρει τόσο καλά

Η αριστερά θέλει όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης πεδία κοινωνικών και κομματικών συγκρούσεων, θέλει το σχολείο βαθιά ιδεολογικοποιημένο για να αναπαράγει τους μύθους της ανενόχλητη. Άλλωστε η Ελλάδα πρέπει να είναι το μοναδικό κράτος στα δημόσια σχολεία του οποίου δεν αναπαράγονται τα εθνικά αφηγήματα αλλά οι μύθοι της αριστεράς. 

Συχνά οι κοινωνίες παρομοιάζονται με οικοσυστήματα δηλαδή με ενότητες ειδών όπου η ύπαρξη ενός είναι άμεσα συνυφασμένη με την ύπαρξη του άλλου. Αυτό σημαίνει ότι σε μια κοινωνία είναι εξαιρετικά δύσκολο, είναι μάλλον απίθανο, κάποιες ομάδες να είναι πολύ χειρότερες από άλλες, να συγκεντρώνουν μόνον αυτές τα χειρότερα χαρακτηριστικά, να λειτουργούν αυτόνομα και σε βάρος του κοινωνικού συνόλου ενώ όλοι οι υπόλοιποι να είναι άμεμπτοι και συνεπείς.

Πολύ πιθανόν να είναι αυτό το σωστό: να καταργήσουμε εντελώς το κράτος, να διαλύσουμε όλη του τη δομή, να εκχωρήσουμε τα πάντα στους ιδιώτες. Εμείς δεν είμαστε καθόλου αρνητικοί. Με μια θεμελιώδη αίρεση: το κράτος που συντηρείται από εμάς, τους φορολογούμενους, πρέπει να εξαφανιστεί κι αυτό. Μαζί με τα έξοδα του. Αλλιώς όλο αυτό είναι πολύ προβληματικό και πρέπει να μας βάλει όλους σε σκέψεις για τον τρόπο που ειπώθηκε.

Στην περίπτωση της Ελλάδας δεν χρειάζεται να καταφύγουμε στην πολιτική θεωρία για να απαντήσουμε στην ερώτηση αν μπορεί να υπάρξει σύγχρονη ελληνική σοσιαλδημοκρατία. Όταν οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως σοσιαλδημοκράτες αδυνατούν να ξεφύγουν από στρατηγικές και τακτικές της δεκαετίας του' 80, στη Νέα Δημοκρατία μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι.

Αν όχι καθημερινά, πάντως πολύ συχνά, οι αρθρογράφοι λαμβάνουμε μηνύματα πολιτών που μας ζητούν να γράψουμε «κάτι» για κάποιο θέμα που τους απασχολεί ώστε να ενημερωθεί η κοινή γνώμη γι' αυτό. Ειδικότερα στο Liberal πολύ συχνά μας ζητούν με άρθρα μας να παρέμβουμε για να ασκήσουμε πίεση στην κυβέρνηση για διάφορα ζητήματα.

Η δημιουργία θεσμών που επιτρέπει τη συμμετοχή των ΛΟΑΤΚΙ+ στην πολιτική, οικονομική, κοινωνική ζωή της χώρας επί ίσοις όροις θα δημιουργήσει καλύτερες συνθήκες για όλη την κοινωνία. Μια κοινωνία ανεκτική, συμπεριληπτική που αποδέχεται τους πάντες είναι μια καλύτερη κοινωνία για όλους. Είναι μια κοινωνία πιο ασφαλής και είναι η ασφάλεια που επιτρέπει στα άτομα να ευημερήσουν.

Την προηγούμενη εβδομάδα το δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας ψήφισε ομόφωνα το σχέδιο για την καταπολέμηση της σεξουαλικής παρενόχλησης στον Δήμο Αθηναίων που ετοίμασε η παράταξη του Παύλου Γερουλάνου. Το σχέδιο που ψηφίστηκε περιλαμβάνει «Δημόσια Δέσμευση» του Δήμου για μηδενική ανοχή σε φαινόμενα σεξουαλικής παρενόχλησης, ενημέρωση και ευαισθητοποίηση όλων και πρωτίστως των αιρετών καθώς και προτάσεις για διαδικασία καταγγελίας και ΕΔΕ.

Οι πρόσφατες δηλώσεις του Βρετανού πρωθυπουργού Μπόρις Τζόνσον για τα Γλυπτά του Παρθενώνα είναι μια καλή ευκαιρία να προτείνουμε να διαβάσετε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον και μάλλον πρωτότυπο, στο είδος του, βιβλίο. «Σε ποιον ανήκει η Ιστορία; - Η λεηλασία του Έλγιν και η διεκδίκηση της επιστροφής του κλεμμένου θησαυρού» (Free Thinking Zone) είναι ο τίτλος του βιβλίου του διακεκριμένου Αυστραλοβρετανού δικηγόρου Τζέφρι Ρόμπερτσον.