Θεωρούμε την αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση ανώφελη και κυρίως ανιαρή, όμως, στις συνθήκες της συγκυρίας, διακρίνουμε ιδανικές ευκαιρίες για τον πολιτικό χώρο που απλώνεται από τους φιλελεύθερους και τ’αριστερά του Κέντρου μέχρι και το μικρό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ που δεν αυτοπροσδιορίζεται ως ριζοσπαστικό.
Η περίοδος αυτή, με τον Τζο Μπάιντεν στο τιμόνι του δυτικού κόσμου να αυτοσυστήνεται ήδη, πριν καν συμπληρώσει τις 100 πρώτες μέρες στην εξουσία, ως ο νέος Ρούσβελτ, είναι ιδανική για να είσαι κεντροαριστερός και σοσιαλδημοκράτης.
Οπότε, το να παρατηρούμε και να σχολιάζουμε τις στρατηγικές του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ στο προνομιακό, κατά τη γνώμη μας, πεδίο της διαχείρισης της πανδημίας δεν είναι πάντα «αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση» αλλά μια αναγκαία αξιολόγηση της ικανότητας των κομμάτων στα αριστερά του κέντρου να παρακολουθούν και να προσαρμόζονται στις προκλήσεις, σε ενεστώτα χρόνο.
Το θυμηθήκαμε πάλι προχθές το βράδυ, ενώ διαβάζαμε τις αντιδράσεις του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ στην απόφαση της κυβέρνησης να διαθέσει δωρεάν rapid tests σε όλους, και δεν αναφερόμαστε μόνο στις επίσημες ανακοινώσεις των δύο κομμάτων και των βουλευτών τους αλλά σε διάφορους φίλους στα σόσιαλ μήντια, λιγότερο ή περισσότερο επιδραστικούς χρήστες, που με τις παρεμβάσεις τους θέλουν να οριοθετήσουν τη σύγχρονη ελληνική σοσιαλδημοκρατία.
Ας δεχτούμε λοιπόν ότι η κυβέρνηση, καθυστερημένα, δείχνει να υιοθετεί την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΙΝΑΛ για τη δωρεάν διάθεση τεστ ή για τη συνταγογράφησή τους όπως ήθελε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση τον Σεπτέμβριο είχε απορρίψει την πρόταση. Τι έκαναν αυτά τα δύο κόμματα έκτοτε για να πείσουν ότι έπρεπε το μέτρο να ληφθεί και μάλιστα άμεσα;
Τίποτα.
Μια σύγχρονη σοσιαλδημοκρατική δύναμη θα στρεφόταν αμέσως προς την κοινωνία. Ο κ.Τσίπρας θα μπορούσε σε αυτό να συμμαχήσει με την κυρία Γεννηματά κι από κοινού να αναλάβουν πρωτοβουλίες: να απευθυνθούν σε κοινωφελή ιδρύματα ζητώντας τους να καλύψουν το κόστος των δωρεάν τεστ, να οργανώσουν ένα δημόσιο έρανο καλώντας ταυτόχρονα τους πολίτες να υπογράψουν υπέρ του αιτήματος χορήγησης δωρεάν τεστ δίνοντας «στο ταμείο» από 5 Ε ή όσα μπορούσε ο καθένας.
Ο Μπαράκ Ομπάμα, που τόσο αρέσει στον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΙΝΑΛ να θαυμάζουν, αυτό θα έκανε. Θα κινητοποιούσε τον κόσμο από τη βάση. Σε αυτές τις καμπάνιες, τις λεγόμενες grassroots, η κινητοποίηση και η δικτύωση των πολιτών είναι απείρως πιο σημαντικές από το αποτέλεσμα.
Η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία κινητοποιεί τη βάση, τους πολίτες, δεν αγορεύει από καθέδρας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα νοιάζεται μόνο να κατεβάσει τον κόσμο στους δρόμους για να στηρίξει ένα δολοφόνο ενώ τα στελέχη και οι φίλοι του ΚΙΝΑΛ σαν συνταξιούχοι θαμώνες πράσινου καφενείου της δεκαετίας του ‘80 ανοίγουν το στόμα για να ρωτήσουν και μάλιστα βαριεστημένα «Μα πού είναι το κράτος;».
Στην περίπτωση της Ελλάδας δεν χρειάζεται να καταφύγουμε στην πολιτική θεωρία για να απαντήσουμε στην ερώτηση αν μπορεί να υπάρξει σύγχρονη ελληνική σοσιαλδημοκρατία.
Όταν οι αυτοπροσδιοριζόμενοι ως σοσιαλδημοκράτες αδυνατούν να ξεφύγουν από στρατηγικές και τακτικές της δεκαετίας του ‘80, στη Νέα Δημοκρατία μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι.
