Στο άρθρο μας της 7ης Μαΐου με τον τίτλο «Παρτιζάνοι στην Καρλσρούη» όπου σχολιάζαμε την απόφαση του Γερμανικού Ομοσπονδιακού Συνταγματικού Δικαστηρίου για τη νομιμότητα του προγράμματος αγοράς ομολόγων γράφαμε:
«Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς; Αυτό είναι το ερώτημα.
Από αυτή τη στήλη αλλά και από τα άρθρα μας στον «Φιλελεύθερο» ακόμα, επιχειρηματολογούμε πάνω στην ιδέα ότι η Ελλάδα πρέπει να αδράξει την ευκαιρία και να ηγηθεί μιας «φεντεραλιστικής» συνιστώσας καταρχάς μέσα στις τάξεις του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και κατ επέκταση και στους ευρωπαϊκούς θεσμούς.
Ναι, «Η Συμμαχία του Νότου» ήταν η καλύτερη ιδέα που είχε ποτέ και που θα έχει σε ολόκληρη την καριέρα του ο κ. Τσίπρας. Ήταν μια εξαιρετική ιδέα που στη συγκυρία που διατυπώθηκε ήταν αδύνατο να υλοποιηθεί από τους μέτριους πολιτικούς που ηγούνταν των αριστερών και κεντροαριστερών κομμάτων που ήταν τότε «στον αφρό των ημερών». Ήταν όμως μια καλή ιδέα».
Στο άρθρο του Μαΐου μάλιστα ισχυριστήκαμε ότι ο καταλληλοτερος να ηγηθεί μιας τέτοιας συμμαχίας είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Χθες, διαβάσαμε εδώ, στο Liberal.gr το άρθρο-ρεπορτάζ του εξαιρετικού Κωνσταντίνου Μαριόλη στο οποίο κατέγραφε την πρόθεση του Ιταλού πρωθυπουργού Μάριο Ντράγκι να αναλάβει αυτήν ακριβώς την πρωτοβουλία να προωθήσει τις αλλαγές που απαιτούνται ώστε το Σύμφωνο Σταθερότητα να λειτουργεί υπέρ της ανάπτυξης των ευρωπαϊκών κρατών μετά την πανδημική κρίση.
Ο Μάριο Ντράγκι είναι ο άνθρωπος που γνωρίζει όσο ελάχιστοι τις οικονομικές συνθήκες που επικρατούν σε ολόκληρη την Ένωση αλλά και σε κάθε κράτος-μέλος της χωριστά. Γνωρίζει τη δαιδαλώδη και γραφειοκρατική αρχιτεκτονική της ΕΕ, γνωρίζει πως σκέφτονται τα «μεγάλα παιδιά» του ευρωπαϊκού κλαμπ και ως οικονομολόγος καταλαβαίνει καλύτερα από τον καθένα την έννοια της πολιτικής η οποία ταυτίζεται με την οικονομία, δηλαδή με τα πορτοφόλια μας και την καθημερινότητά μας.
Δεν έχει καμία απολύτως σημασία πως θα εξελιχθεί η πρωτοβουλία αυτή που σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Κ.Μαριόλη αντιμετωπίζεται θετικά και από τη Γαλλία του Μακρόν που ενόψει των προεδρικών εκλογών θα χρειαστεί ένα ισχυρό αλλά πάνω απ’όλα πειστικό ευρωπαϊκό κεφάλαιο στο πολιτικό του αφήγημα.
Οι πολιτικές ζυμώσεις που πυροδοτήσει η πρωτοβουλία αυτή, η συζήτηση που θα προκαλέσει, αν μάλιστα ενταχθεί και ως προεκλογική συζήτηση στη Γαλλία που εκτός από ισχυρή χώρα είναι, παραδοσιακά, πεδίο ιδεολογικών ζυμώσεων για ολόκληρη την Ευρώπη, θα αναζωογονήσει το ευρωπαϊκό εγχείρημα που τον τελευταίο καιρό έχει υποστεί πολύ βαριά πλήγματα με μεγαλύτερο τον αυθαίρετο διορισμό στην προεδρία της Κομισιόν ενός προσώπου που οι λαοί της Ευρώπης μόλις χθες έμαθαν να προφέρουν το όνομά του.
Η Συμμαχία του Νότου θα φέρει και την Ελλάδα στο προσκήνιο. Πρώτα-πρώτα γιατί της χώρας ηγείται ένας ευρωπαϊστής, φιλελεύθερος πρωθυπουργός. Μια φιλελεύθερη δημοκρατία στο νοτιοανατολικό σύνορο της ευρωπαϊκής ηπείρου που έζησε με τον πλέον δραματικό τρόπο τις αγκυλώσεις των οργάνων της ΕΕ και των ιδεοληψιών των ηγεσιών του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου έχει να προσφέρει πολλά ως παράδειγμα αλλά και ως εμπειρία.
Διαβάζουμε ότι ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γιάννης Στουρνάρας συμμετέχει στις ζυμώσεις του εγχειρήματος αλλά πρέπει να εμπλακεί ενεργά και η πολιτική ηγεσία της χώρας.
Η Ευρώπη δεν μπορεί να συνεχίσει έτσι. Οι ιδεοληψίες, η γραφειοκρατία, η αναβλητικότητα, την έχουν μετατρέψει τελικά σε αυτό που είχε περιγράψει to 2003 αλλά για τους λάθος λόγους ο Ντόναλντ Ράμσφελντ: σε Old Europe και μάλιστα χωρίς να έχει το επίπεδο των ηγεσιών εκείνης της «Αρχαϊκής Ευρώπης».
Όσοι πιστεύουμε ακόμα στο ευρωπαϊκό εγχείρημα δεν μπορούμε παρά να παθιαζομαστε με την ιδέα μιας Συμμαχίας του Νότου. Αν μη τι άλλο μας πηγαίνει πίσω στο 1979 και τη φιλοσοφία που είχε οδηγήσει τότε τον άξονα Γαλλίας-Γερμανίας να στηρίξει την είσοδο της Ελλάδας στην τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα. 41 χρόνια μετά, η χώρα που έγινε δεκτή στην τότε Ευρώπη των Εννιά ως δέκατο μέλος της, μπορεί να συμμετέχει ενεργά στην αναγέννηση της Ευρώπης των 27.
