Παρακολουθώντας τον άτυπο διαγωνισμό ανάμεσα στα πλέον προβεβλημένα στελέχη της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, που προαλείφονται ως διάδοχοι του Αλέξη Τσίπρα, για το ποιος θα εκφράσει τον πιο πρωτόγονο λόγο, την πιο αδόμητη σκέψη, το μεγαλύτερο ψέμα, το πιο φτηνό βερμπαλισμό, τον πιο χυδαίο λαϊκισμό, ήρθε στη μνήμη μου μια ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη πριν από δυο χρόνια, περί συντηρητισμού και προοδευτικότητας.

Ο Αλέξης Τσίπρας το Σεπτέμβριο του 2017 έλεγε στο πολυπληθές ακροατήριο στο Βελλίδειο «εν αρχή είναι η οικονομία». Για αριστερούς και δεξιούς διαχωρισμούς δεν έλεγε. Ούτε για τον Μόμπιο και τον Πικετί. Ως πρωθυπουργός μιλούσε για σχεδιασμό, συντονισμό, αποτελεσματικότητα. Μιλούσε για το αύριο. Για το «όλοι μαζί». Ξέρετε ποιο ήταν το δηλωμένο ως «όραμα» του κ. Τσίπρα τον Σεπτέμβριο του 2017 για το 2020; Αμφιβάλλω αν το θυμάται. Αν και ο λογογράφος του θα πρέπει να το θυμάται κάθε μέρα! 

Έπειτα από μακρά ύφεση και μάχη με την πανδημία, οι ευρωπαϊκές οικονομίες είναι έτοιμες για το μεγάλο rebound, για μια δυναμική ανάπτυξη που όμοιά της έχουμε να δούμε χρόνια, κάτι που αφορά και την Ελλάδα, τονίζει στο Liberal, ο επικεφαλής της αντιπροσωπείας της Κομισιόν στην Αθήνα Γιώργος Μοσχόβης, χαρακτηρίζοντας παράλληλα ως «υπερόπλο ανοικοδόμησης της ευρωπαϊκής οικονομίας» το Ταμείο Ανάκαμψης. <b>Συνέντευξη στην Ευφροσύνη Παυλακούδη.</b>

Είναι γεγονός πως όλοι θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε την επαύριο της πανδημίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη διαχείριση μίας νέας οικονομικής ύφεσης, μίας ενδεχόμενης κλιμάκωσης ανισοτήτων. Είναι απαραίτητο να δούμε κατάματα τις σύγχρονες προκλήσεις. Κάνοντας την αυτοκριτική μας και δουλεύοντας, καθημερινά, πάνω στα πλαίσια που θα μας δίνουν τα κίνητρα για να συνεχίζουμε να συνθέτουμε μία Ευρώπη πιο ανοιχτή κι εξωστρεφή στη διεθνή σκηνή, με κέντρο της, πάντοτε, τον άνθρωπο.

Κάθε βιβλίο του ήταν για μας γεγονός. Υπήρξε ο πρίγκιπας των Δυτικών Προαστίων. Μιλούσε για τους ανθρώπους τους, κατέγραφε μιαν ολόκληρη εποχή ρεαλιστικά και συνέτασσε την δική τους ανθρωπογεωγραφία. Ήταν ο καινούριος Γιάννης Ιωάννου για πολλούς από μας. Βαθύς, στοχαστικός, τολμηρός, ο Γεράσιμος Δενδρινός αναγνωρίζει πως ό,τι έχει γράψει, «το έχει επεξεργαστεί μέρες και μήνες στο μυαλό του», όπως λέει χαρακτηριστικά στο Liberal. <b>Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα.</b>

«Από τα ερείπια της κρίσης θα γεννηθεί μία ευρωπαϊκή οικονομία με αυξημένες δυνατότητες να εξασφαλίσει μακροχρόνια ευημερία και προοπτική στους πολίτες της στις νέες παγκόσμιες οικονομικές συνθήκες», επισημαίνει μεταξύ άλλων στο Liberal ο Επικεφαλής του Γραφείου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Ελλάδα, Κωνσταντίνος Τσουτσοπλίδης τονίζοντας ότι «η πανδημία επέφερε μεγάλο πλήγμα σε όλες τις οικονομίες. Ζούμε αναμφίβολα μία απρόσμενη καταστροφή. Ας της δώσουμε αναπτυξιακή διέξοδο, καθιστώντας τη δημιουργική, όπως θα έλεγε και ο Σουμπέτερ». <b>Συνέντευξη στην Ευφροσύνη Παυλακούδη.</b>

Η ελληνική-ελληνοκυπριακή πλευρά επιθυμεί την λύση του προβλήματος; Έχοντας οχυρωθεί πίσω από την λύση της διζωνικής-δικοινοτικής ομοσπονδίας μήπως δεν επιθυμούν τελικά μιαν οριστική λύση; Μήπως υπάρχει σύμπτωση συμφερόντων Ελλάδας και Κύπρου να παραμείνει η κατάσταση ως έχει; Στην ελληνική εξωτερική πολιτική άλλωστε βολεύει να υπάρχει το αγκάθι του Κυπριακού σφηνωμένο στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας.

Η συζήτηση για τις πατέντες των εμβολίων έχει ανάψει για τα καλά. Σε όλον τον κόσμο με βάση τα πραγματικά δεδομένα. Στην Ελλάδα με βάση τον σουρεαλισμό του ΣΥΡΙΖΑ και την συνεχή και απροκάλυπτη δημαγωγία του. Αλλά το ζήτημα δεν είναι ποιος μίλησε πρώτος για το θέμα. Το ζήτημα είναι τι είπε, αν αυτό που είπε ήταν το σωστό, το ρεαλιστικό και το χρήσιμο και -τελικά- τι και πόσο γρήγορα μπορεί να γίνει.

«Με έχουν αποκαλέσει συγγραφέα των συνόρων και παρότι δεν είμαι υπέρ τέτοιων κατατάξεων, το έχω αποδεχτεί. Τελικά ο καθένας είναι ό,τι πιστεύουν οι άλλοι και όχι ό,τι πιστεύει ο ίδιος. Ακόμα και να ήθελα να ξεφύγω απ&apos; αυτά τα προβλήματα, δεν θα τα κατάφερνα γιατί με κυνηγούν μοιραία σε όλη μου τη ζωή», θα μας πει ο συγγραφέας Τηλέμαχος Κώστας στο Liberal.gr ανοίγοντάς μας την καρδιά του και το συγγραφικό του εργαστήρι. <b>Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα.</b>

Στη χώρα μας αρκετά μεταρρυθμιστικά εγχειρήματα προωθήθηκαν άνωθεν, από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου, δίχως ερείσματα στο εσωτερικό της εκπαιδευτικής κοινότητας. Η περίπτωση της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών είναι η πλέον χαρακτηριστική, όπως και η ενσωμάτωση της τεχνολογικής εκπαίδευσης. Η προώθηση της καινοτομίας οφείλει να ξεκινήσει από την ίδια την εκπαιδευτική κοινότητα, που διαθέτει πολύ σημαντικές εστίες αριστείας. Καμιά μεταρρύθμιση δεν πρόκειται να προχωρήσει εάν δεν ξεκινήσει και από τα κάτω.

Ο τόπος της τελευταίας κοινής κατοικίας των γονέων, η κατάργηση κάθε διάκρισης για τα αναγνωρισμένα παιδιά εκτός γάμου, τα σχέδια ανατροφής τέκνου, η εναλλασσόμενη κατοικία με συμφωνία των γονέων, οι δικονομικές εγγυήσεις για τις εκθέσεις ειδικών, χωρίς υποχρεωτική διαμεσολάβηση, η εφαρμογή του νέου νόμου για όλα τα παιδιά της χώρας, απαιτούνται ώστε το νομοσχέδιο για το οικογενειακό δίκαιο να γίνει καλύτερο.

Γιατί οι πανεπιστημιακοί αρέσκονται τόσο πολύ να διαστρεβλώνουν τον οικονομικό φιλελευθερισμό; Πάρτε για παράδειγμα το πρόσφατο άρθρο που δημοσίευσαν στο New Statesman. Οι δύο συγγραφείς έχουν βεβαίως κάθε δικαίωμα να επιτίθενται στον «φονταμενταλισμό των αγορών» όπως τον χαρακτηρίζουν - όμως το έκαναν με χτυπήματα κάτω από τη ζώνη. <b>Γράφει ο Philip Booth.</b>

Ένας τραπεζικός λογαριασμός ανενεργός από χρόνια, που δεν έχει μέσα ένα εκατομμύριο ευρώ αλλά δεν έχει και ένα ευρώ για να τον ξεχάσεις απλά, είναι εδώ και ένα χρόνο το οικογενειακό βασανάκι! Για την τράπεζα ήμασταν άγνωστοι αφού δεν είχαμε χαρτιά να δείξουμε και φυσική παρουσία να προσφέρουμε λόγω της πανδημίας. Χρειάστηκε ένας Κυριάκος να μας ξανασυστήσει στην τράπεζα μας!

Νέοι φόροι, γιγαντιαία προγράμματα δημοσίων επενδύσεων, επιδόματα. Ή αλλιώς η επιστροφή της σοσιαλδημοκρατίας από την πίσω πόρτα. Η προεδρία Μπάιντεν δίνει ελπίδες στους σοσιαλιστές ότι δεν χαράμισαν τα νιάτα τους, αλλά το μέλλον του κόσμου δεν είναι κόκκινο, ούτε καν ροζ. Με αυτές τις πολιτικές θα είναι σίγουρα γκρίζο. Όσο επιμένουν, για παράδειγμα, να αντιμετωπίζουν την ανεργία με επιδόματα, τόσο αυτή θα αυξάνεται. Οι πολιτικές αυτές είναι καταδικασμένες σε αποτυχία.

Είναι όντως πρωτότυπο να απεργείς και να καταγγέλλεις κάτι που δεν το έχεις δει και δεν το έχεις διαβάσει γιατί δε δημοσιεύθηκε ακόμα. Είναι κάτι σαν προληπτική διαμαρτυρία. Βέβαια, στην Ελλάδα της επαναστατικής γυμναστικής και της ταλαιπωρίας των πολιτών από μια δράκα αριστερών διαδηλωτών, κάτι τέτοιο δεν προκαλεί εντύπωση. 

Η απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου της Γερμανίας, ήρθε να επισφραγίσει, αυτό που η ίδια η ζωή έχει αποδείξει με απλό και κατανοητό τρόπο. Η οικιστική ανάπτυξη είναι η μόνη απάντηση στο στεγαστικό πρόβλημα του Βερολίνου. Οι κρατικού τύπου παρεμβάσεις, αντί να λύνουν, επιτείνουν το πρόβλημα ακόμα περισσότερο.

Αν ως κοινωνία αρχίσουμε να εκτιμούμε την έννοια της πολιτικής παρακαταθήκης και οι πρώην πρωθυπουργοί και πολιτικοί πρώτης γραμμής αρχίσουν να αποτιμούν διαφορετικά τον πολιτικό χρόνο, ίσως τότε να παράγουμε καλύτερη πολιτική γενικώς. Μέχρι τότε θα πρέπει να συμβιβαστούμε με πολιτικούς που παράγουν μόνο παραπολιτικά.

Ειλικρινά δεν έχω καταλάβει ακόμα τι έχει συμβεί στην Ισπανία. Η Ισπανίδα Μητσοτάκης ισοπέδωσε τον Ισπανό Τσίπρα ή μια Δεξιά Ισπανίδα Τραμπ βούτηξε τους ψηφοφόρους του αριστερού Ισπανού Τραμπ; Διότι αν έγινε το πρώτο χαιρόμαστε τα μέγιστα, αν πάλι συνέβη το δεύτερο στεκόμαστε αμήχανοι και αναρωτιόμαστε ξανά που πάει αυτός ο κόσμος.

Οι μακροπρόθεσμη στάση των εταιριών και των εργαζομένων έναντι της τηλεργασίας είναι κάτι το ρευστό, καθώς οι εργοδότες στέλνουν αντιφατικά σήματα ως προς το αν στοχεύουν να φέρουν το εργατικό δυναμικό πίσω σε συγκεντρωτικά γραφεία. Αυτό μπορεί να εξελιχθεί σε μια διελκυστίνδα μεταξύ εργαζομένων και διοίκησης (ή μεταξύ διοίκησης και διοίκησης) καθώς οι εταιρίες εξαναγκάζονται να διαπραγματευτούν εκ νέου εργασιακές συμφωνίες.<b> Γράφει ο Brent Orrell. </b>

Η σημερινή απεργιακή κινητοποίηση δεν έχει σχέση με τους εργαζόμενους. Αφορά από τη μια τους επαγγελματίες συνδικαλιστές που ως εργατοπατέρες αγωνιούν για τα «κεκτημένα» τους και από την άλλη τους επαγγελματίες αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ που επιχειρούν να εμφανισθούν ως εκπρόσωποι μιας εργατικής τάξης για τα πραγματικά προβλήματα της οποίας αδιαφορούν.

Tο χαμηλό ποσοστό εμβολιασθέντων υγειονομικών στη χώρα μας οφείλεται κυρίως στο σχετικά μεγάλο ποσοστό του νοσηλευτικού προσωπικού (περίπου ένας στους δύο) που αρνείται να κάνει το εμβόλιο. Το φαινόμενο αυτό δεν θέτει σε κίνδυνο μόνον την υγεία των ίδιων των υγειονομικών, αλλά κυρίως των ασθενών τους οποίους αυτοί περιθάλπουν και των οποίων την υγεία οφείλουν να προστατεύουν με κάθε δυνατό τρόπο.

Ο σουρεαλισμός κρύβει και την πραγματική πολιτική «μάχη των μαχών». Μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ για τις ψυχές και τις ψήφους των αριστερών. Όσο καιρό ο Κ. Μητσοτάκης κρατάει μπλοκαρισμένες τις διόδους προς την Κεντροαριστερά και το Κέντρο και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ζωτικό χώρο μόνο εκεί που βρίσκεται το ΚΚΕ θα βλέπουμε τη μάχη για το αριστερό πεζοδρόμιο.

Οι Podemos εκτέθηκαν στην εξουσία για να αποδειχτεί ότι δεν είχαν κρυμμένο στο τσεπάκι το μαγικό ραβδάκι. Και καταποντίστηκαν. Στην Ελλάδα οι φίλοι του Πάμπλο Ιγκλέσιας δεν έχουν ακόμη ανακοινώσει την απόσυρσή τους από την πολιτική, όπως έκανε ο ίδιος. Θα συμβεί κι αυτό! Παράλληλοι βίοι, παράλληλοι δρόμοι. Το la Casa de Papel, για παράδειγμα, γυρίστηκε στην Ισπανία για το Netflix, αλλά το πραγματικό ριφιφί επιχειρήθηκε στην Ελλάδα το 2015.

Η νικήτρια των εκλογών στη Μαδρίτη, η 42χρονη Ιζαμπέλ Ντίαζ Αγιούζο, ακολουθώντας την πολιτική των καθαρών ιδεολογικών γραμμών, υπερασπίστηκε τις πάγιες συντηρητικές θέσεις του Λαϊκού Κόμματος, όχι με ενοχικά σύνδρομα και απολογούμενη, αλλά με επιθετικό λόγο, χωρίς να φοβηθεί πως θα κατηγορηθεί για εμφυλιοπολεμική ρητορεία. Μάλιστα η Αριστερά, κατέβηκε στις εκλογές με το σύνθημα του ισπανικού εμφυλίου πολέμου «non passaran» και συνετρίβη.