Ο καθηγητής Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι συγγραφέας του μυθιστορήματος «ο δικαστής». Αλλά είναι και πολλά άλλα πράγματα. Κυρίως ένας άνθρωπος που έχει μάθει να αμφισβητεί τα πάντα. Γι αυτό, ίσως, δεν έγινε πολιτικός. Αλλά η σκέψη του είναι βαθιά πολιτική. Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος μιλάει για τον ήρωα του μυθιστορήματός του. Αλλά και για όσα συμβαίνουν γύρω μας. Αλίμονο! Πώς αλλιώς θα βγάζαμε τον τίτλο που βγάλαμε;

Είχε ως πολιτική οντότητα, μια εξέλιξη μάλλον ανάστροφη από αυτήν που περιέγραψε ο Δαρβίνος για τα έμβια όντα. Ο Λεωνίδας Κύρκος ο οποίος συμπύκνωνε το ήθος μιας Αριστεράς που την ήθελε αλύγιστη αλλά και ανοικτόμυαλη, ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης που συνδύαζε την οξυδέρκεια με την κοινωνική ευαισθησία και ο Φώτης Κουβέλης.

Η κοινωνία ολόκληρη -διακινούμενοι, εργαζόμενοι, εμπορικός κόσμος κλπ- βρίσκεται επί χρόνια υπό ομηρία στη διάθεση των, προνομιούχων συνήθως, επαγγελματιών της διαμαρτυρίας και οι αριστεροφωστήρες βλέπουν στην προσπάθεια θεσμικού εξορθολογισμού, κατάλυση των κοινωνικών ελευθεριών. <b> Γράφει ο Θανάσης Διαμαντόπουλος. </b>

Το κριτήριο με βάση το οποίο προσδιορίζεται το όριο της αποδεκτής βίας είναι αυτό της αναλογικότητας: η βία των οργάνων καταστολής οφείλει να είναι ανάλογη αφενός μεν με τον βαθμό αντίδρασης και τη δυνατότητα αντίστασης του παραβατικού ατόμου, αφετέρου δε με την επικινδυνότητά του. <b> Γράφει ο Θανάσης Διαμαντόπουλος. </b>

«Ο Δικαστής» του Θανάση Διαμαντόπουλου δεν είναι μόνο ένα ιστορικό–πολιτικό-ερωτικό θρίλερ, που διαβάζεται απνευστί (με άλλα λόγια ό,τι πιο γοητευτικό μπορεί να προσφέρει η λογοτεχνία). Είναι ένα συνθετικό βιβλίο, όπου ο λογοτέχνης και ο διανοούμενος ισορροπούν ιδανικά. <b> Γράφει ο Πάνος Λαζαράτος. </b>

Πέραν της συνταγματικής «καθιέρωσης», δηλαδή της θεωρητικής πρόβλεψης, αυτονοήτως ομοφώνου ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, φαίνεται πως θα επιτευχθούν μόνο τα ελάχιστα: Δηλαδή, διά του περιορισμού της απαιτούμενης πλειοψηφίας, θα διευκολυνθεί η ανάδειξη των επικεφαλής των ανεξαρτήτων αρχών και θα αποσυνδεθεί η αδυναμία εκλογής ΠτΔ από την πρόωρη διάλυση του Κοινοβουλίου. <b>Γράφει ο Θανάσης Διαμαντόπουλος. </b>

Καλοκαίρι του 2018: Ένας υπέργηρος συνταξιούχος αρεοπαγίτης, μισάνθρωπος και δύσμορφος, αποφασίζει να αφηγηθεί τις μνήμες, τα βιώματα, αλλά και τους έρωτές του σε μια διδακτορική φοιτήτρια.

Στη γλώσσα η σημασία τής - ύπαρξης ή μη ύπαρξης- πρόθεσης είναι καθοριστική. Για παράδειγμα οι αποπομπές προέδρων ανεξαρτήτων αρχών ενίοτε ακυρώνονται από το ΣτΕ. Οι πομπές ουδέποτε. Αυτές έχουν να κάνουν με την κοινωνική συνείδηση, την αντίληψη και την ηθική, ως εκ τούτου λοιπόν δεν υπόκεινται σε ακυρωτικό δικαστικό έλεγχο. <b> Γράφει ο Θανάσης Διαμαντόπουλος. </b>

Η πολιτική σταθερότητα που παρήγαγε η κάλπη, το διεθνές περιβάλλον και το φιλεπενδυτικό κλίμα, η εκρίζωση του θεσμικού παράγοντα ρευστότητας που ήταν η προεδρική εκλογή, δικαιολογεί ελπίδες πως η περίοδος Κυριάκου Μητσοτάκη μπορεί να σημάνει το πέρασμα του τόπου σε καλύτερες μέρες. <b> Γράφει ο Θανάσης Διαμαντόπουλος. </b>

Oι κρατικές υπηρεσίες, μολονότι εγνώριζαν την αλλαγή νομοθεσίας που στερούσε το σχετικό δικαίωμα συνταξιοδότησης από χιλιάδες πρόσωπα, συνέχισαν ακρίτως, αδιακρίτως και άνευ ελέγχου να καταβάλουν σε όλους και σε όλες τις -μη δικαιούμενες πλέον- συντάξεις. Επί σειρά ετών. Προς ζημία του κράτους. <b>Γράφει ο Θανάσης Διαμαντόπουλος.</b>

Όσα αποκαλύπτονται τις τελευταίες ημέρες, είναι δραματικά εύγλωττα, κραυγαλέα εκκωφαντικά: ανώτατοι εισαγγελικοί λειτουργοί, αντί να συνεργάζονται στην πάταξη της διαφθοράς, αλληλοϋπονομεύονται και αλληλοεξευτελίζονται, δικαστές παίζουν ασύστολα πολιτικά παιχνίδια. Κάποτε η Δικαιοσύνη στην κοινωνική συνείδηση εθεωρείτο φραγμός στην κοινωνική αυθαιρεσία, φρουρός που προστάτευε την υγιή κοινωνία. Σήμερα όμως... <b> Γράφει ο Θανάσης Διαμαντόπουλος. </b>

Είναι προφανές και πασίγνωστο πως (και) στη χώρα μας οι διάφοροι διεκδικητές της λαϊκής ψήφου, όταν, όπου και στο βαθμό που υπάρχει σταυρός προτίμησης, προσέρχονται στην εκλογική αρένα με τεράστια μεταξύ τους συγκριτικά πλεονεκτήματα ή μειονεκτήματα. <b>Γράφει ο Θανάσης Διαμαντόπουλος.</b>\r\n

Είχε στο διεθνές επίπεδο, ως εμβληματικό πολιτικό σύμμαχο τον Ιγκλέσιας. Πανηγυρίζει, ωστόσο, για το αποτέλεσμα των ισπανικών εθνικών εκλογών που σήμαναν τη συντριβή, ίσως και την αρχή του τέλους, του «συντρόφου». Και δεν είναι η μόνη περίπτωση... <b> Γράφει ο Θανάσης Διαμαντόπουλος. </b>

Την πολιτική παρθενία και την ανάλογη αγνότητα του χώρου επικαλούνταν τα μεγαλοστελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, πριν από τις εκλογικές αναμετρήσεις του 2015. Και γεγονός είναι πως στο συλλογικό και ιστορικό ασυνείδητο της ανθρωπότητας η κάθε λογής παρθενία φέρει θετικό πρόσημο και έχει υψηλή συμβολική αξία. <b>Γράφει ο Θανάσης Διαμαντόπουλος.</b>

Ας αναλογισθούν όλοι πού οδηγήθηκε ο τόπος κάθε φορά που αδικημένοι πολιτικοί λειτούργησαν περισσότερο ως αδικημένοι. Η μεγαθυμία και η λήθη – η Ιστορία το έχει πολλές φορές (απο)δείξει- θα είναι το καλύτερο δώρο που μπορούν να κάνουν στον τόπο. <b>Γράφει ο Θανάσης Διαμαντόπουλος.</b>

Ο ορθολογισμός αποτελεί μια πολύ πρόσφατη και πολύ λεπτή επίστρωση ακόμη και για τον πολιτισμένο δυτικό άνθρωπο. Άρα ευλόγως επιβραβεύεται ο Τσίπρας που, πιο ανενδοίαστα από τον καθένα, κατέστησε τον ανορθολογισμό πολιτικό πρόγραμμα! <b> Γράφει ο Θανάσης Διαμαντόπουλος. </b>

Για ορισμένους η απόκλιση από την αλήθεια –είτε ως απόκρυψή της είτε ως ευθεία προσφυγή στο ψεύδος- συνιστά μια δυσάρεστη, αλλά ενδεχομένως αναπόφευκτη και σε κάθε περίπτωση επωφελή ενέργεια. <b>Γράφει ο Θανάσης Διαμαντόπουλος.</b>\r\n

Η συζήτηση για την αποδεκτή, τη λυτρωτική, την απελευθερωτική βία, τη βία-ξεγεννήτρα της Ιστορίας, έχει πίσω της σχεδόν δύο αιώνες. Εξακολουθεί, ωστόσο, να εμπνέει και πολιτικούς του 21ου αιώνα. Τώρα λοιπόν ήρθαν ως στη χώρα μας τα μικρανίψια του ιδεολογικού ρεύματος που ξεκίνησε από τους Μαρξ/Ένγκελς, πέρασε από τη φωτισμένη πρωτοπορία του Λένιν και κατέληξε στην καθαρτήρια φιλοσοφία του Στάλιν. <b>Γράφει ο Θανάσης Διαμαντόπουλος.</b>

Ενώ επίκαιρα, κρίσιμα και εθνοβόρα προβλήματα ταλανίζουν τη χώρα, εδώ και μέρες ο δημόσιος διάλογος μονοπωλείται από τις απαραίτητες θεσμικές ρήξεις που θα επιτρέψουν σε έναν αρχηγό (άνευ) κόμματος να διατηρήσει τα αρχηγικά του προνόμια. Όχι για την πολιτική βαρύτητα του, αλλά για την αφανή πολιτική βαρύτητα των όπλων με τα οποία δήλωσε πως θα διεξαγάγει πόλεμο κατά του πρωθυπουργού. <b>Γράφει ο Θανάσης Διαμαντόπουλος.</b>

Ο σεβασμός στο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου να εκφράζει, απαρακώλυτα, απεριόριστα και άνευ κινδύνου ή δυσάρεστων για τον ίδιο επιπτώσεων, τις σκέψεις, τις ιδέες και τις απόψεις του δεν υπήρξε ένα δεδομένο με το οποίο ξεκίνησε τη διαδρομή της η ανθρωπότητα ή, έστω, ο δυτικός κόσμος. <b>Γράφει ο Θανάσης Διαμαντόπουλος.</b>

Η Ελλάδα ασφαλώς δεν έχει δημοκρατία, διότι αυτή προϋποθέτει ανεξάρτητα εξουσιαστικά αντερείσματα, θεσμικούς φραγμούς και όρια στην άσκηση των διαφόρων μορφών της κρατικής εξουσίας. <b> Γράφει ο Θανάσης Διαμαντόπουλος.</b>

«Δεν θα είμαι αντίγραφο» διαβεβαίωσε, άμα τη εκλογή της, η νέα ηγέτις της CDU, Ανεγκρέτ Κράμπ-Καρενμπάουερ. Περιττός κόπος η αποσαφήνιση. Κανείς δεν μπορεί να αντιγράψει ή να αναπαραγάγει έναν μύθο. <b> Γράφει ο Θανάσης Διαμαντόπουλος. </b>

Η εύρυθμα λειτουργούσα και ποιοτική δημόσια παιδεία είναι το μοναδικό κοινωνικό ασανσέρ που μπορεί να υπάρχει σε μια δημοκρατική κοινωνία. Όσο υποβαθμίζεται, τόσο ανοίγει εις βάρος των λιγότερο προνομιούχων η κοινωνική βεντάλια. Τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια δεν δυσλειτουργούν, δεν υπολειτουργούν και δεν καταλαμβάνονται. <b>Γράφει ο Θανάσης Διαμαντόπουλος. </b>

Ο προσανατολισμός της ψήφου μου, οψέποτε τεθεί θέμα, πιθανότατα ουδένα απασχολεί. Πλην εμού. Μιας και πολλοί, όμως, χρησιμοποιούν αρθρογραφία και αναρτήσεις ως «τρόπο δημόσιου διαλόγου με τον εαυτό τους», θα τολμήσω να καταγράψω τους δικούς μου. <b>Γράφει ο Θανάσης Διαμαντόπουλος. </b>\r\n\r\n