Του Θανάση Διαμαντόπουλου*
Πρόσφατα είχα καταγράψει τον προβληματισμό μου για τον προσανατολισμό της ψήφου μου. Θεωρώντας αδιανόητο αυτή να πάει στους πρωταγωνιστές της πρόσφατης ηθικοπολιτικής λεηλασίας της χώρας (της επιμήκυνσης και εμβάθυνσης της κρίσης και της ποδηγέτησης ή του ευτελισμού σημαντικών για τη λειτουργία του πολιτεύματος θεσμών), καθώς βέβαια και στα παλαιοσταλινικά ή τα νεοναζιστικά μορφώματα, αλλά και στις κάθε λογής εκφράσεις της εθνικολεβεντοψεκασμένης Ελλάδας, άφηνα ανοικτά τα υπόλοιπα ενδεχόμενα.
Όσον αφορά, δε, ειδικά στο ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ έβρισκα αρκετά θετικά αλλά και πολλά σημαντικά αρνητικά, τόσο στην ιστορική του διαδρομή όσο και στο παρόν πολιτικό του στίγμα. Στη σημερινή ηγεσία του, μάλιστα, καταλόγιζα αμφιθυμία και αβουλία ή ατολμία σε μια σειρά από θέματα, όπως το πανεπιστημιακό άσυλο, το Μακεδονικό καθώς και τη μη δέσμευσή του να αναλάβει μετεκλογικά κυβερνητικές ευθύνες, διευρύνοντας το μέτωπο του πραγματισμού, χωρίς μεταφυσικές απαιτήσεις οικουμενικών σχημάτων με απαραίτητη και προαπαιτούμενη τη συμμετοχή και του Σύριζα…
Αυτό όμως που άκουσα στην εκπομπή του Σπύρου Μάλλη από τον εκπρόσωπο Τύπου του κόμματος, δηλαδή ενός πολιτικού χώρου ο οποίος υποτίθεται πως είχε ολοκληρώσει την μετάβαση από τον πολιτικό καιροσκοπισμό στη σοβαρότητα, με άφησε κυριολεκτικά εμβρόντητο. Και οπωσδήποτε υπερβαίνει την ικανότητά μου να το καταλάβω ως θέση ενός πολιτικού χώρου που –υποτίθεται πως- έχει αρκετά ψηλά την προάσπιση των πιο απόκληρων τμημάτων της κοινωνίας. (Είπε ο εκπρόσωπος πως δεν είναι σε κάθε περίπτωση εναντίον των καταλήψεων).
Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν…
Η εύρυθμα λειτουργούσα και ποιοτική δημόσια παιδεία είναι το μοναδικό κοινωνικό ασανσέρ που μπορεί να υπάρχει σε μια δημοκρατική κοινωνία. Τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια –τα οποία στα χρόνια μου αποτελούσαν το καταφύγιο για τους σκράπες, ενώ τώρα είναι η μόνη διέξοδος για τη διωκόμενη αλλά εισέτι αναπνέουσα μεσαία τάξη, που επιδιώκει να δώσει στα παιδιά της μια κάποια μόρφωση ως εφόδιο προόδου- δεν δυσλειτουργούν, δεν υπολειτουργούν και δεν καταλαμβάνονται. Όσο υποβαθμίζεται, λοιπόν, το δημόσιο σχολείο τόσο ανοίγει εις βάρος των λιγότερο προνομιούχων η κοινωνική βεντάλια.
Και αν είναι απαράδεκτο το ένα κόμμα της αστικής Ελλάδας και ο ηγέτης του Κυριάκος Μητσοτάκης απλά να περιορίζεται στη ρητορική καταγγελία του φαινομένου των καταλήψεων για οποιονδήποτε λόγο, χωρίς να εξαγγέλλει την ποινικοποίησή του (αλλά και την παροχή στους θιγόμενους της δυνατότητας αστικής αποζημίωσης για τη ζημία που υφίστανται, θετική ή αποθετική, από τις οικογένειες των καταληψιών και δη των πρωτοστατούντων), είναι πολλαπλασίως απαράδεκτο, κυριολεκτικά εγκληματικό, το άλλο ιστορικό αστικό κόμμα του τόπου να επικροτεί τις «καλές» καταλήψεις! (Υποθέτω πως εννοεί εκείνες που γίνονται είτε υπέρ μιας «ευγενούς» ιδεολογίας είτε για βελτίωση των συνθηκών της παροχής υπηρεσιών παιδείας).
Αυτό δεν σημαίνει, ασφαλώς, πως πρέπει να στερήσουμε από τα νιάτα το δικαίωμα στη διαμαρτυρία, στην αμφισβήτηση, στην αντίσταση, στο σήκωμα του δακτύλου της κατάκρισης για να καταγγελθούν μύρια όσα και να συρθεί η χώρα μπροστά. Μια χώρα με φιμωμένα και μη διεκδικητικά νιάτα θα είναι χώρα ευνουχισμένη. Κανείς όμως και με κανένα πρόσχημα δεν μπορεί να αφαιρεί το δικαίωμα στη δημόσια παιδεία και την κοινωνική άνοδο σε όσους δεν έχουν τη δυνατότητα να αναζητήσουν εναλλακτικές μεθόδους απόκτησης του αγαθού της μόρφωσης (από το οικογενειακό περιβάλλον, από ιδιαίτερα, φροντιστήρια, ταξίδια, ιδιωτικά σχολεία κλπ). Και έτσι να αποκλείει την κοινωνική κινητικότητα στους προικισμένους του κοινωνικού βυθού.
Το ότι είναι άθλια η δημόσια παιδεία στην Ελλάδα –της μη αξιολόγησης και της μη μισθολογικής διαφοροποίησης των εκπαιδευτικών- αυτό αποτελεί κοινό τόπο. Και θα παραμείνει άθλια όσο κανείς δεν τολμά να θέσει ζήτημα απόλυσης φιλολόγων που κακοποιούν βάναυσα και πολύμορφα τη γλώσσα σε κάθε κείμενο τους, μαθηματικών ανίκανων να επιλύσουν τους απλούστερους μαθηματικούς γρίφους ή να εξηγήσουν τον τύπο του αθροίσματος των ν πρώτων όρων αριθμητικής προόδου, φυσικούς που αγνοούν τι σημαίνει «ρεαλισμός κατά το μοντέλο», δασκάλους πολιτειακής παιδείας που δεν έχουν κατανοήσει τη διαφορά μεταξύ κοινοβουλευτικού και προεδρικού συστήματος κοκ. Αλλά η άθλια ποιότητα της δημόσιας εκπαίδευσης δεν αποτελεί επιχείρημα για να στερούνται αυτό το κακό και λίγο όσοι δεν έχουν κάποια εναλλακτική δυνατότητα για κάτι ποιοτικότερο και περισσότερο. Ακριβώς το αντίθετο.
Και η δικαιοσύνη μας άθλια είναι, όπως φαίνεται πλήθος στοιχείων: καθυστερήσεις, προφανής ώσμωση με την εκτελεστική εξουσία και αναρίθμητες αποφάσεις επιεικώς σκανδαλώδεις (διαρκής αυτοεπιδικάση αναδρομικών, κραυγαλέες αντιφάσεις, όπως στην περίπτωση της καθαρίστριας του Βόλου και τις αθωώσεις πλήθους πλαστογράφων σημαντικότερων μορφωτικών τίτλων, αθώωση πολιτικού που ζήτησε να λιντσαριστεί αντίπαλός του, αλλά και εκείνων που 'έκτισαν' πρυτάνεις διότι 'συγγνωστώς θεωρούσαν πως η πράξη τους καλύπτεται από το ακαδημαϊκό άσυλο' κοκ). Είναι αυτός λόγος για να παρεμποδιστεί η λειτουργία των δικαστηρίων; Και αν αυτό συνέβαινε, μήπως πρωτίστως βλαπτόμενοι θα ήταν όσοι δεν διαθέτουν άλλο τρόπο –πιο άμεσο, πιο 'ιδιωτικό' και πιο αποτελεσματικό- να διεκδικήσουν κάτι έστω από το δίκιο τους;
Συγκεφαλαιώνοντας:
Κάθε ανοχή προς το καρκίνωμα των καταλήψεων…
Κάθε ρητορική μόνον καταδίκη του φαινομένου που δεν συνοδεύεται από σαφείς πρωτοβουλίες για την καταστολή του (με το μίνιμουμ βέβαια της αναγκαίας βίας, μάλλον δε με την πειστική προληπτική απειλή πραγματικών κυρώσεων)…
Πολύ περισσότερο, τέλος, κάθε διαφοροποίηση των καταλήψεων σε επιτρεπτές και ανεπίτρεπτες, υποστηριζόμενες από θεμιτές και αθέμιτες ιδεολογίες, στοχεύουσες σε 'ευγενείς' και βάρβαρους σκοπούς…
Όλα τα προαναφερόμενα μόνο τραγικά αποτελέσματα μπορούν να έχουν. Και αυτά είναι:
1. Η νομιμοποίηση ως αποδεκτής μεθόδου για διεκδίκηση ποικιλόμορφων αιτημάτων του τσιπρισμού/χουλιγκανισμού…
2. Η διαιώνιση του αποκλεισμού των εκ γενετής απόκληρων από κάθε ευκαιρία συμμετοχής σε διαδικασία κοινωνικής ανέλιξης…
3. Η διευκόλυνση –με χρησιμοποίηση πολιτικά στρατευμένων εκπαιδευτικών και εκπαιδευόμενων- της, ευρύτερης στόχευσης, κομματικής γυμναστικής των κάθε λογής ακραίων και αντισυστημικών κομματικών μορφωμάτων…
4. Η –πολυμόρφως εξαργυρώσιμη στη συνέχεια, ενίοτε και σε ατομική βάση- περαιτέρω ενίσχυση των συνδικαλιστών του εκπαιδευτικού κλάδου…
5. Η συναλλαγή μεταξύ μαθητικών εκπροσώπων, φορέων τσιπρικής νοοτροπίας, με φυγόπονους άθλιους εκπαιδευτικούς, που υποθάλπουν ή ενθαρρύνουν την 'επαναστατικότητα' των μικρών για να διευρύνουν τον ήδη μεγάλο χρόνο αργίας τους…
6. Και σε τελική ανάλυση η μετατροπή σε κατειλημμένη, κλειστή, ασφυκτιώσα χώρα της πολύπαθης αυτής πατρίδας.
*Ο Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι Πολιτικός Επιστήμονας, ομοτ. Καθηγητής Πανεπιστημίου
