Πρώτοι και καλύτεροι, στη σημερινή απεργία ενάντια στο εργασιακό νομοσχέδιο, κατεβαίνουν αυτοί που διαφεντεύουν το συνδικαλισμό στη «παντοκρατορία» του Δημοσίου. Δεν ανησυχούν γενικώς για τους χιλιάδες ανθρώπους που ούτως ή άλλως δουλεύουν 10ωρα και 12ωρα και μαραζώνουν, που δεν έχουν ελεύθερο χρόνο και ψευτοζούν. Για τους εαυτούς τους και τους ομοίους τους ανησυχούν.

Δύο πρόσφατες συνδικαλιστικές «απρέπειες», που ανάδειξαν στο έπακρο την απληστία των επαγγελματιών συνδικαλιστών, βοήθησαν στη λήψη πολιτικών αποφάσεων. Ο λόγος για δύο σημαντικές, αν και όχι πλήρεις, παρεμβάσεις της τελευταίας στιγμής εκ μέρους του Κ. Χατζηδάκη, που βελτίωσαν σε δύο σημεία το εργασιακό νομοσχέδιο το οποίο χθες κατατέθηκε στη Βουλή.

Ο στείρος αρνητισμός, προς το παρόν δε δείχνει να βοηθάει την αντιπολίτευση. Σε περιόδους κρίσης οι πολίτες δεν αρκούνται στην έκφραση αντιρρήσεων. Προσανατολίζονται στο να αναζητήσουν λύσεις και να διακρίνουν το φως μπροστά τους και όχι να εστιάζουν με το βλέμμα τους στο σκοτάδι. Έτσι το 53% των πολιτών, όχι μόνο επιδοκιμάζει τον τρόπο διαχείρισης της υγειονομικής και οικονομικής κρίσης, αλλά εκτιμά ότι η χωρά κινείται προς την ορθή κατεύθυνση.

Το ερώτημα είναι παλιό, αλλά κάποιοι αρέσκονται να το επαναφέρουν. Θέλουμε ικανούς και καλοπληρωμένους μάνατζερ στις ΔΕΚΟ ή αποτυχημένους πολιτευτές και συνδικαλιστές; Το μόνο σίγουρο είναι ότι η «φθηνή» διοίκηση στις κρατικές επιχειρήσεις, μπορεί τελικά να αποδειχθεί πολύ ακριβή. Το ζήσαμε την άνοιξη του 2019 με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη ΔΕΗ. 

Είναι κρίσιμο το ερώτημα: Με τον Σωτήρη ή με τον Νίκο; Διότι είναι τόσο διαφορετικοί, που δεν γίνεται και με τους δύο. Ο πρώτος είναι συνδικαλιστής, ο δεύτερος παριστάνει τον συνδικαλιστή. Ο ένας είναι ακέραιος, ο άλλος τρέμει την ηλεκτρονική ψήφο γιατί του στερεί τρόπους επιβολής.

Οι αντιδράσεις των κομμάτων που εκφράζουν τα απομεινάρια του σκληρού μεταπολιτευτικού συνδικαλιστικού κατεστημένου, απέναντι στο νόμο για τα εργασιακά, που προωθεί η κυβέρνηση και επιφέρει μια σημαντική δημοκρατική αλλαγή στη λειτουργία των συνδικάτων και στο καθεστώς της προκήρυξης απεργιακών κινητοποιήσεων, πέφτουν στο κενό. Ουδείς ενδιαφέρεται για το μέλλον των εργατοπατέρων, εκτός από τους ίδιους.

Μπορεί να μοιάζει παρωνυχίδα, αλλά τα συνδικάτα είναι ευαίσθητα στις (σατανικές) επιπτώσεις της ψηφιακής αναβάθμισης. Και επειδή σάιτ μάλλον έχουν ήδη, αυτό που δεν αντέχουν - και γι αυτό δε βγάζουν τσιμουδιά - είναι η χρήση ηλεκτρονικών μέσων στις κρίσιμες ψηφοφορίες. Σημειώστε τη «σιωπή» που τηρούν οι επικριτές του σχεδίου Χατζηδάκη για τα εργασιακά και παρακολουθείστε το δημόσιο διάλογο.

Για έλλειψη διαφάνειας στο συνδικαλιστικό κίνημα αλλά και στις διαδικασίες ανάδειξης των συλλογικών οργάνων και λήψης αποφάσεων για κινητοποιήσεις, μίλησε ο υπουργός Εργασίας παρουσιάζοντας το νέο νομοσχέδιο για τα εργασιακά. Καταδικάζοντας φαινόμενα όπως τα πρόσφατα επεισόδια στο συνέδριο της ΓΣΕΕ, η άσκηση βίας και οι καταλήψεις κατά τη διάρκεια απεργιών, ο υπουργός Εργασίας άνοιξε τον «καυτό φάκελο» του συνδικαλισμού ανακοινώνοντας ριζικές αλλαγές.

Κάποιοι πολιτικοί και συνδικαλιστές θεωρούν ότι τα εργασιακά θέματα αποτελούν «μαγαζί» τους. Κι ως γνωστόν τα μαγαζιά ενδιαφέρονται μόνο για την επιβίωσή τους. Δεν είναι πλέον οι εργοδότες που εκμεταλλεύονται τους εργαζόμενους, αλλά οι «επαγγελματίες» εκπρόσωποι των εργαζομένων.

Η σημερινή απεργιακή κινητοποίηση δεν έχει σχέση με τους εργαζόμενους. Αφορά από τη μια τους επαγγελματίες συνδικαλιστές που ως εργατοπατέρες αγωνιούν για τα «κεκτημένα» τους και από την άλλη τους επαγγελματίες αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ που επιχειρούν να εμφανισθούν ως εκπρόσωποι μιας εργατικής τάξης για τα πραγματικά προβλήματα της οποίας αδιαφορούν.

Ποια τύχη μπορεί να έχει ένα νέο παιδί ή ένας μεσήλικας που εργάζεται ως ταχυδιανομέας (ή ντελίβερι για όσους προτιμούν την αγγλική λέξη) μπροστά σε έναν αειθαλή συνδικαλιστή του «ΠΑΣΟΚ ωραία χρόνια» που μετακόμισε εγκαίρως στον ΣΥΡΙΖΑ; Την ίδια τύχη που θα είχε το δίτροχο του, το παπάκι κατά το κοινώς λεγόμενο, μπροστά στις ερπύστριες ενός οδοστρωτήρα!

Γνωρίζω το κλασικό αντεπιχείρημα: δεν είναι όλοι ίδιοι. Όμως στον χώρο των συνδικαλιστών όλοι είναι ίδιοι. Ταλαιπωρούν την οικονομία και την κοινωνία τουλάχιστον σαράντα χρόνια, ενώ δούλεψαν στη ζωή τους 2-3 χρόνια, το πολύ. Μετά, το επάγγελμα τους ήταν συνδικαλιστής. Πολλά προνόμια, μεγάλη εξουσία, καθόλου δουλειά. Την γάγγραινα αυτής της συνομοταξίας μάς την υπενθύμισε με τον πιο αποκρουστικό τρόπο ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ.

Η ΣΤΑΣΥ, απαντώντας στις αιτιάσεις των συνδικαλιστών που έχουν προκηρύξει απεργία για την Πέμπτη 26 Νοεμβρίου υποστηρίζοντας πως τα τεστ και τα μέτρα κατά της πανδημίας είναι λιγοστά, τόνισε πως η διασπορά του κορονοϊού στους εργαζομένους και τους επιβάτες του Μετρό είναι λιγότερο από 1%.

Ελάχιστοι καθηγητές έλαβαν μέρος στη στάση εργασίας της ΟΛΜΕ. Μόλις το 0,37% των καθηγητών ή αλλιώς 276 άτομα. Αν ήμουν στην ηγεσία της οργάνωσης θα είχα παραιτηθεί. Η... δεξιά πλειοψηφία της ΟΛΜΕ δεν αισθάνεται πάντως την ανάγκη να απολογηθεί για τις επιλογές της. Για την συνεχή της άρνηση σε εκσυγχρονιστικές πρωτοβουλίες. Οι ιδεολογικές της διαφορές με την αριστερή αντιπολίτευση είναι ελάχιστες.

Εικοσιτετράωρη απεργιακή κινητοποίηση για την Τρίτη, 18 Φεβρουαρίου, κηρύσσει η Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ, με αφορμή την κατάθεση στη Βουλή του νέου ασφαλιστικού νομοσχεδίου της κυβέρνησης, σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση που εξέδωσε.

Οι απεργίες και οι διαδηλώσεις θα συνεχιστούν, ανακοίνωσε ο επικεφαλής της συνδικαλιστικής ένωσης CGT, που ηγείται των κινητοποιήσεων, μετά το αδιέξοδο στις προσπάθειες επίτευξης ενός συμβιβασμού μεταξύ της κυβέρνησης και των κοινωνικών εταίρων για την μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος.

Παράνομη και καταχρηστική θεωρεί ο ΟΤΕ την απεργία διάρκειας τριών εβδομάδων που προκήρυξε η συνδικαλιστική οργάνωση ΟΜΕ-ΟΤΕ, εν μέσω εορταστικής περιόδου, Παράλληλα διευκρινίζει πως για τους εργαζόμενους στις υπηρεσίες φύλαξης ελήφθη ειδική μέριμνα με ενισχυμένο κίνητρο αποχώρησης έως 270.000 ευρώ μικτά.\r\n\r\n

Έχουμε αρχίσει να εισερχόμαστε στην κανονικότητα. Σημάδι αποτελεί κυρίως η αποπομπή της κυβέρνησης Τσίπρα που είχε ενσωματώσει ως νοοτροπία όλα τα αρνητικά της μεταπολίτευσης. Σταδιακά - πολύ σταδιακά βέβαια – επανέρχεται η κοινή λογική και η ευθυκρισία στην κοινωνική σφαίρα. <b>Γράφει ο Γιάννης Σιδέρης.</b>

Ήταν επόμενο οι συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ να αντιδράσουν στα μέτρα εξυγίανσης της ΔΕΗ. Κακομαθημένοι, δεν έχουν επίγνωση της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η εταιρεία τους. Όμως το μήνυμα πως μόνον με διαρθρωτικές αλλαγές θα μπορέσει να ανακάμψει η ΔΕΗ έχει σταλεί. Και σταδιακά αυτό το μοντέλο να εφαρμοσθεί σε όλες τις εταιρείες στις οποίες συμμετέχει το Δημόσιο. <b> Γράφει ο Σάκης Μουμτζής. </b>

Οι πολίτες, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, γνωρίζουν ποιοι εμπόδιζαν τα κρουαζιερόπλοια να προσεγγίζουν τα λιμάνια της πατρίδος μας, ποιοι αγωνίζονται ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των λιμανιών, του ΟΤΕ, της Ολυμπιακής, κλπ. Και γνωρίζουν τι ζημία έκανε η δράση αυτών των επαγγελματιών-συνδικαλιστών στην Εθνική Οικονομία μας.

Έχουμε την τάση να αποδίδουμε όλα τα κακά της μοίρας μας στο πολιτικό σύστημα της πατρίδος, χωρίς όμως να προσδιορίζουμε ποιοι το αποτελούν. Όμως δεν είναι άμοιροι ευθυνών και οι συλλογικοί φορείς, γιατί και αυτοί ασκούν εξουσία στον χώρο τους. Πολλές φορές μάλιστα με εμφανώς παράνομες πράξεις. Σε αυτούς τους φορείς ανήκουν και τα συνδικάτα. Το Σύνταγμα προστατεύει τον συνδικαλισμό. Όχι τους επαγγελματίες συνδικαλιστές.

Η ΔΕΗ, η μεγαλύτερη ελληνική εταιρεία, βρίσκεται ένα βήμα πριν την κατάρρευση. Την παρέλαβαν με κέρδη, την παραδίδουν με χρέη τύπου Ολυμπιακής! Για όποιον απορεί ακόμη πως μία χώρα οδηγείται στα μνημόνια μπορεί να ρωτήσει τον κ. Τσίπρα και την διοίκηση Παναγιωτάκη. Και να σκεφτεί κανείς ότι ο αριστερός συνδικαλιστής στην ΓΕΝΟΠ Παναγιωτάκης νόμιζε, χρόνια τώρα, ότι «αυτοί τα ξέρουν καλύτερα».

Λίγα 24ώρα μετά την επίθεση που εξαπέλυσε κατά στελεχών της ΕΛ.ΑΣ. δηλώνοντας ότι δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους με αφορμή την κατάσταση που επικρατεί στα Εξάρχεια, η Όλ. Γεροβασίλη εξέδωσε ανακοίνωση, σύμφωνα με την οποία περικόπτονται οι συνδικαλιστικές άδειες των αστυνομικών.

Όταν η φοιτητική παράταξη του κυβερνώντος κόμματος κονιορτοποιείται στις φοιτητικές εκλογές λαμβάνοντας το ντροπιαστικό 1%, καταδεικνύεται η μέγιστη απαξία την οποία έχει υποστεί η κυβέρνηση και το κόμμα της σε δυναμικά κοινά. <b>Γράφει ο Γιάννης Σιδέρης. </b>