Του Σάκη Μουμτζή
Χθες ο κ.Κ.Χατζηδάκης ανακοίνωσε μια δέσμη μέτρων για την εξυγίανση της ΔΕΗ την οποίαν η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ την έφερε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Μεταξύ των μέτρων ήταν οι ατομικές συμβάσεις και η άρση της μονιμότητος των νεοπροσλαμβανομένων. Έτσι πληροφορήθηκαν, όσοι δεν το γνώριζαν, πως μια εταιρεία εισηγμένη στο χρηματιστήριο είχε τους εργαζόμενους της υπό καθεστώς μονιμότητος.
Συνεπώς, οι εργαζόμενοι σε μιαν ΑΕ είχαν αυτό που ονειρευόταν ο κάθε Έλληνας πολίτης. Την ασφάλεια της μονιμότητος. Θα μου πει ο αναγνώστης πως θα μπορούσε στην κρατικιστική Ελλάδα το μοντέλο της ΔΕΗ να μεταφερθεί και σε όλες τις επιχειρήσεις.
Οπότε απολύσεις τέλος, ανεργία τέλος, σύμφωνα με την σοσιαλιστική «λογική». Μόνον που δεν θα υπήρχαν πλέον επιχειρήσεις. Αλλά αυτό ελάχιστη σημασία έχει.
Βέβαια, η εξαγγελία του κ.Κ.Χατζηδάκη εγείρει ένα ερωτηματικό. Αυτήν την στιγμή η ΔΕΗ χρειάζεται προσλήψεις; Είναι πρόσφατη η μελέτη της ΜcKinsey πως για να είναι βιώσιμη η εταιρεία θα πρέπει να απολυθούν άμεσα 5500 εργαζόμενοι σε αυτήν.
Και αν δεχθούμε πως η Mc Kinsey είναι όργανο του διεθνούς καπιταλισμού και επιδιώκει να πωληθεί η ΔΕΗ κοψοχρονιά, η κατάσταση της εταιρείας πάντως δεν προσφέρεται για προσλήψεις.
Ήταν επόμενο οι συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ να αντιδράσουν. Κακομαθημένοι, δεν έχουν επίγνωση της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η εταιρεία τους, για την οποία κατάσταση έχουν και αυτοί σοβαρές ευθύνες. Ισχυρίζονται πως με το δεύτερο μνημόνιο καταργήθηκε η μονιμότητα στις ΔΕΚΟ.
Αν όντως συμβαίνει αυτό, τότε γιατί αντιδρούν στην ρύθμιση Χατζηδάκη; Γιατί μιλούν για την ύπαρξη εργαζομένων δύο ταχυτήτων; Ποια είναι η πρώτη ταχύτητα και ποια η δεύτερη;
Ο κ.Κ.Χατζηδάκης έχει αναλάβει ένα δύσκολο έργο, που αγγίζει τα όρια του τετραγωνισμού του κύκλου. Θα πρέπει να σώσει την ΔΕΗ και συγχρόνως να τηρήσει τους όρους του τρίτου, αριστερού και αχρείαστου μνημονίου. Δηλαδή, να παραχωρήσει στις ανταγωνίστριες εταιρείες το 40% περίπου του τζίρου της εταιρείας, άνευ ανταλλάγματος. Τζάμπα. (Ως γνωστόν οι αριστεροί είναι χουβαρντάδες με τα λεφτά των άλλων.)
Και όλα αυτά χωρίς να αυξηθεί η τιμή του ρεύματος, καθώς αυτό θα έχει πολιτικό κόστος. Ένας τρόπος περιορισμού του κόστους λειτουργίας είναι με ένα πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου, που και αυτό βέβαια κοστίζει, να μειωθεί η μισθολογική δαπάνη.
Οι νέοι εργαζόμενοι θα έχουν χαμηλότερες αμοιβές και θα μπορούν να απολύονται, αν αυτό απαιτούν οι ανάγκες της εταιρείας. Βέβαια, ουσιαστικά υπάρχει μια μετακύλιση του κόστους. Από κόστος της ΔΕΗ, μέσω των συνταξιοδοτήσεων, μετατρέπεται σε δημοσιονομικό κόστος, καθώς ο προϋπολογισμός συμμετέχει με 570 εκατομμύρια ετησίως στο συνταξιοδοτικό πρόγραμμα της εταιρείας εδώ και είκοσι χρόνια. (Ας κάνει ο αναγνώστης τον πολλαπλασιασμό 570 εκατ. επί 20 έτη).
Νομίζω πως κανείς δεν θα ήθελε να ήταν στην θέση του κ.Κ.Χατζηδάκη. Πέραν όλων των άλλων, έχει και τις απειλές των αμετανόητων συνδικαλιστών της ΓΕΝΟΠ για απεργιακές κινητοποιήσεις.
Όμως στέλνει το μήνυμα πως μόνον με διαρθρωτικές αλλαγές και κυρίως με την απο-δημοσιοϋπαλληλοποίηση των εργασιακών σχέσεων, θα μπορέσει να ανακάμψει η ΔΕΗ.
Και σταδιακά αυτό το μοντέλο να εφαρμοσθεί σε όλες τις εταιρείες στις οποίες συμμετέχει το Δημόσιο.
Το ξεκίνημα έγινε.
