Στο σχέδιο Χατζηδάκη σημειώνεται: «Κάθε σωματείο δικαιούται να έχει ιστότοπο στο διαδίκτυο ή στο εσωτερικό ηλεκτρονικό δίκτυο της εργοδοτικής επιχείρησης (…) Αν ο εργοδότης δεν τους παρέχει την (ως άνω) δυνατότητα, την οποία μάλιστα οφείλει να πληρώσει, δικαιούνται να έχουν πίνακες ανακοινώσεων».
Στον παλαιότατο νόμο του 1982, ακρογωνιαίο λίθο της πασοκικής συνεισφοράς στον «εκδημοκρατισμό», που είχε βεβαίως πολλές αρετές κι ας καθιέρωσε τελικά τον γραφειοκρατικό - κομματικό συνδικαλισμό, υπήρχε πρόβλεψη μόνον για πίνακες ανακοινώσεων σε κοινά συμφωνημένους χώρους.
Μπορεί να μοιάζει παρωνυχίδα, αλλά τα συνδικάτα είναι ευαίσθητα στις (σατανικές) επιπτώσεις της ψηφιακής αναβάθμισης. Και επειδή σάιτ μάλλον έχουν ήδη, αυτό που δεν αντέχουν - και γι αυτό δε βγάζουν τσιμουδιά - είναι η χρήση ηλεκτρονικών μέσων στις κρίσιμες ψηφοφορίες.
Πράγματι, στο προτεινόμενο άρθρο 86 αντικαθίσταται το ά. 13 ως εξής: «Η ψηφοφορία γίνεται είτε δια φυσικής παρουσίας είτε ηλεκτρονικά εξ αποστάσεως (την οποία) οι συνδικαλιστικές οργανώσεις παρέχουν υποχρεωτικά με διασφάλιση της μυστικότητας των ψήφων».
Κάτι ακόμη που καθόλου δεν αρέσει στα συνδικάτα, το οποίο επίσης δε θα προβληθεί από την πολιτική «αριστερά», είναι το άρθρο 92 παρ. 1: «Η συνδικαλιστική οργάνωση που κηρύσσει απεργία υποχρεούται να προστατεύει το δικαίωμα (όσων) δε συμμετέχουν στην απεργία, ώστε να προσέρχονται και να αποχωρούν ελεύθερα και ανεμπόδιστα από την εργασία τους και να παρέχουν αυτήν χωρίς εμπόδιο και ιδίως χωρίς την άσκηση σωματικής ή ψυχολογικής βίας σε βάρος τους από οιονδήποτε».
Σημειώστε το, για να ανατρέξετε την πρώτη φορά που θα χρειαστεί η εφαρμογή του.
Και δε συζητώ για τη δεύτερη παράγραφο του ίδιου άρθρου. Έχω το δικαίωμα αφού έχω προσωπικά κακοποιηθεί όταν, προ πολλών ετών, προσερχόμενος στην εργασία μου (ως διευθυντής μάλιστα…) δέχθηκα σωματική βία, η οποία πιστοποιήθηκε και με δικαστική απόφαση. Πολύ χειρότερη είναι όμως η ψυχική βία - κυρίως μέσω εκβιασμών - που υφίστανται πολλοί εργαζόμενοι και μέλη μεγάλων συνδικάτων.
Δεν τελειώσαμε. Μια άλλη ρύθμιση που δε χωνεύουν, αποδεδειγμένα, οι συνδικαλιστές και για την οποία δε λένε τίποτε οι εκπρόσωποι της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που έχουν πλέον πρακτική γνώση των δυσμενέστατων επιπτώσεων που έχει στους πολλούς, είναι η υποχρεωτική τουλάχιστον του 1/3 «της συνήθως παρεχόμενης υπηρεσίας» κοινής ωφέλειας.
Συγκεκριμένα: «πέραν του προσωπικού ασφαλείας διατίθεται και προσωπικό για την αντιμετώπιση στοιχειωδών αναγκών του κοινωνικού συνόλου κατά τη διάρκεια της απεργίας, το Προσωπικό Ελάχιστης Εγγυημένης Υπηρεσίας». Η διαφορά με τα ισχύοντα (με την εξαίρεση του Συστήματος Υγείας) είναι κολοσσιαία.
Κρατήστε αυτά, για την ώρα, σημειώστε τη «σιωπή» που τηρούν οι επικριτές του σχεδίου και παρακολουθείστε το δημόσιο διάλογο.
Αν μάλιστα αναλογιστείτε ότι όλες οι άλλες ρυθμίσεις (πλην υπερωριών) είναι απολύτως θετικές και βελτιώνουν τις συνθήκες λειτουργίας της ελληνικής αγοράς εργασίας και γι αυτό, θέλω να πιστεύω, θα πάρουν τελικά την έγκριση της έλλογης αντιπολίτευσης (τουλάχιστον του ΚΙΝΑΛ), τότε θα συμφωνήσετε ότι η «μητέρα των μαχών», όπως θέλει ο κ. Τσίπρας, είναι μια ακόμη μάχη σκιών από αυτές που μας έχει συνηθίσει η απροσάρμοστη πολιτική συνομοταξία που παριστάνει την αντιπολίτευση σε οτιδήποτε προοδευτικό, διαφορετικό και προσαρμοσμένο στις νέες συνθήκες δουλειάς της ανθρωπότητας.
Οι «καλές πρακτικές» δεν αρέσουν. Θα ακολουθήσουν και άλλες όμοιες συγκρούσεις.
* Ο Μπάμπης Παπαδημητρίου είναι δημοσιογράφος και βουλευτής
