Λειτουργίες βοήθειας γραφής παρόμοιες με αυτές που υπάρχουν στο Gmail ή το Google Docs, θα παρέχει το εργαλείο Τεχνητής Νοημοσύνης που σχεδιάζει η Google ώστε να βοηθά τους δημοσιογράφους.

Ο τρόπος που ασκείται η δημοσιογραφία στις ΗΠΑ ήταν χολυγουντιανός πολύ πριν το Χόλιγουντ τον ηρωοποιήσει σε πλήθος ταινιών. Σε μια χώρα που η Ελευθερία είναι η κορωνίδα των αξιών της, η δημοσιογραφία δεν μπορεί παρά να θεωρείται και να είναι πραγματικός πυλώνας της δημοκρατίας. Βέβαια, παντού στη Δύση, συνηθίζουμε να αποκαλούμε τον Τύπο «Τέταρτη Εξουσία» αλλά στις ΗΠΑ λειτουργεί έτσι, δεν είναι ευφημισμός, χωρίς βέβαια να απουσιάζουν φαινόμενα στρατευμένων Μέσων που προπαγανδίζουν απόψεις.

ο ελληνικός Τύπος νοσεί. Κυρίως όμως γιατί οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ είναι κατ' όνομα μηντιάρχες. Οι επιχειρήσεις Τύπου δεν είναι αυτό που στις ΗΠΑ λέμε media business. Οι κραυγές περί της ελευθερίας του Τύπου στην Ελλάδα είναι βαθιά υποκριτικές. Κανείς δεν συζητάει την ουσία του ζητήματος. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που στη χώρα μας ο Τύπος είναι στα τάρταρα σε όλους τους δείκτες εμπιστοσύνης εδώ και 20 χρόνια τουλάχιστον. Τα υπόλοιπα είναι κουβεντολόι για τα σόσιαλ μήντια. 

Στις διώξεις μεγάλης μερίδας δημοσιογράφων και γενικότερα του Τύπου στην Τουρκία αναφέρεται σε δημοσίευμά της η Deutsche Welle, κάνοντας εκτενή αναφορά στη δίκη κατά της δημοσιογράφου Μεσαλέ Τολού που ζει στο μεταξύ στη Γερμανία. Πάνω από 476.000 διευθύνσεις στο ίντερνετ, 150.000 δημοσιεύσεις και 50.000 tweets μπλοκαρίστηκαν, ενώ δικάστηκαν 219 δημοσιογράφοι σε συνολικά 179 δίκες.

Η συζήτηση για το «επεισόδιο» στο Μέγαρο Μαξίμου ξεστράτισε σε λάθους δρόμους. Δεν αφορά τη δημοσιογραφία. Ούτε πόσο σκληρή και πόσο επιθετική και πόσο ακτιβιστική και πόσο αποκαλυπτική μπορεί και επιτρέπεται να είναι. Ούτε πως πρέπει να απαντά η εξουσία. Η κυρία Ινγκεμποργκ Μπέουχελ καπηλεύτηκε την ιδιότητα του δημοσιογράφου για να γίνει η ίδια θέμα και θέαμα. Σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε σε μια παράσταση. Θα μείνουν στο φωτογραφικό της άλμπουμ οι καλλιτεχνικές φωτογραφίες από το Μέγαρο Μαξίμου.

Ο οξύς «διάλογος» του Πρωθυπουργού με Ολλανδή δημοσιογράφο γύρω από τη μεταχείριση που επιφυλάσσει η Ελλάδα στους μετανάστες, σε συνδυασμό και με τις αντιδράσεις που αυτός ο «διάλογος» προκάλεσε, έχουν πολλαπλό ενδιαφέρον. Σε ένα βαθύτερο και, κατά τη γνώμη μου, κρισιμότερο επίπεδο θέτουν ερωτήματα για το τι πράγματι ισχύει σε ένα μέτωπο που καίει και συγχρόνως δοκιμάζει την ελληνική πολιτική και την ελληνική κοινωνία: το μεταναστευτικό.

Περίπου το 95% των τουρκικών μέσων ενημέρωσης, εφημερίδες και τηλεοπτικοί σταθμοί, ελέγχονται πλέον από επιχειρήσεις που πρόσκεινται στο κυβερνών AKP του προέδρου Ταγίπ Ερντογάν, αναφέρει σε δημοσίευμά της η Deutsche Welle και σημειώνει ότι ο κυβερνητικός εταίρος, το υπερεθνικιστικό Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης MHP, επιχειρεί να κλείσει την στρόφιγγα της χρηματοδότησης αντιπολιτευτικών ΜΜΕ από το εξωτερικό.

Οργανώσεις για την προάσπιση της ελευθερίας του Τύπου κάλεσαν σήμερα τις τουρκικές αρχές να διεξαγάγουν έρευνα για τις κατηγορίες ενός νονού της μαφίας σχετικά με τη δολοφονία δημοσιογράφων τη δεκαετία του 1990. Επί τρεις εβδομάδες, η Τουρκία ζει στον ρυθμό των βίντεο που αναρτά στο YouTube ο Σεντάτ Πεκέρ, άνθρωπος του υποκόσμου που ζει εξόριστος στο εξωτερικό.

Η δημοσιογραφία με λιγοστές εξαιρέσεις αντί να φωτίζει, συσκοτίζει. Αντί να κατευθύνει, αποπροσανατολίζει. Αντί να ενημερώνει, πουλάει ό,τι πιο φτηνό. Κατασκευάζει ή και αναπαράγει βρώμικες ιστορίες ξυπνώντας τα πιο σιχαμερά και αποτρόπαια ένστικτα του ανθρώπου. Κι έπειτα απορούμε με αυτά που ακούμε περί βιασμών, εκβιασμών και εξευτελισμών.

Έχει γίνει σύστημα από πολιτικούς, δημοσιογράφους και εν γένει από αυτό που αποκαλούμε «δημόσια πρόσωπα», η απόπειρα διάψευσης των όσων μόλις πριν από λίγο είπαν, δια της προσπάθειας να υποτιμηθεί η νοημοσύνη όλων ημών οι οποίοι αυτά τα διαβάσαμε με τα μάτια μας ή τα ακούσαμε με τα αυτιά μας. Το μόνον που καταφέρνουν είναι να αυτοεξευτελίζονται.

Η μοίρα των μαντατοφόρων ήταν πάντα στην κόψη του ξυραφιού, αν το μήνυμα ήταν δυσάρεστο στον παραλήπτη. Στην αρχαία Ελλάδα είχαν προσπαθήσει με Νόμους να προφυλάξουν από την εξαφάνιση την συμπαθή αυτή τάξη των επαγγελματιών. Όχι πάντα με επιτυχία είναι η αλήθεια. Ήταν θέμα timing. Ο κ. Παπαχελάς της Καθημερινής, λοιπόν, έπρεπε να αντιγράψει τις γαλιφιές των απεσταλμένων της αρχαιότητας, για να «γλιτώσει» από την κυρία Γεροβασίλη!

Ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί πως είμαστε στους καιρούς του Στάλιν, με τη μία άποψη, κι ακόμα χειρότερα: στους καιρούς της Προλετκούλτ του Αντρέι Ζντάνοφ, που «βασάνιζε» τον Μαγιακόφσκι και άφηνε ανεξέλεγκτους τους γλείφτες της εξουσίας. Μία και μόνη άποψη θέλουν να βλέπουν στα ΜΜΕ, τη δική τους.

Οι ‘Ελληνες δημοσιογράφοι συμβάλλουν στον έλεγχο της εκάστοτε κυβέρνησης με κριτική ανάλυση και αποκαλυπτικά ρεπορτάζ. Οι εφημερίδες της Αντιπολίτευσης το πολίτευμα υπηρετούν ακόμα και στις περιπτώσεις που υπηρετούν στρατηγικές των κομμάτων, ίσως και ειδεχθείς.

Μία συζήτηση με τη Δήμητρα Δημητρακοπούλου, επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ και πλέον επισκέπτρια επίκουρη καθηγήτρια στο MIT Media Lab, στη Βοστόνη, όπου για τα επόμενα τρία χρόνια θα ερευνά τη διάχυση των ψευδών επιστημονικών ειδήσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εστιάζοντας ειδικά στο άκρως επικίνδυνο «κίνημα» κατά του παιδικού εμβολιασμού.

Ως χώρα ζήσαμε δεκαετίες «εκτός θέματος». Με την πολιτική να ταυτίζεται με την παραπολιτική και τη δημοσιογραφία να «υπηρετεί» μυωπικά και αυτοκαταστροφικά αυτή την «παραπολιτική». Μεταξύ των προκλήσεων της διακυβέρνησης Μητσοτάκη είναι η εγκατάλειψη του «παρα-» στην πολιτική και ο... εξαναγκασμός και της δημοσιογραφίας να την αντιμετωπίσει σοβαρά. <b>Γράφει η Κατερίνα Γαλανού.</b>\r\n

Η δημοσιογραφία είναι εξαιρετικά σοβαρή λειτουργία της Δημοκρατίας. Δεν είναι παιχνίδι. Ο πρωθυπουργός και το κόμμα του την αντιμετώπισαν σαν όργανο των ορέξεών τους και σαν σάκο του μποξ για τις ανάγκες τους. Με απόλυτη περιφρόνηση στο θεσμό της. Σήμερα ο κ Τσίπρας θα εμφανιστεί στο κανάλι που λέρωσε περισσότερο με τη λάσπη του. Όχι ως απολογούμενος. Ως κουτοπόνηρος και θρασύς. Από αυτή την εμφάνιση είναι ο μόνος που θα κερδίσει.

Θέλω να σας πω την αμαρτία μου. Λατρεύω την δουλειά που κάνω. Να έχω μπροστά μου μια λευκή οθόνη και να την γεμίζω με γράμματα, με λέξεις, με σύμβολα και εικόνες. Κι όταν το αποτέλεσμα με ικανοποιεί, τότε πάει περίπατο και η κούραση και όλα τα κακά και στραβά που μας συμβαίνουν κάθε μέρα. Λένε ότι η δημοσιογραφία σε οδηγεί παντού. Το καταλαβαίνω.

Έχουμε τόσο πολύ συνηθίσει να μην ελέγχουμε τους πολιτικούς για την ορθότητα των ισχυρισμών τους, κι έχουν κι εκείνοι τόσο πολύ συνηθίσει να μιλούν χωρίς αντίλογο, που είναι είναι σαν να βαδίζουμε όλοι μαζί προς τις εκλογές σε μια ατμόσφαιρα όπου τον τόνο δίνουν οι χαρακτηρισμοί, οι κραυγές και οι εκθέσεις ιδεών. <b>Γράφει η Κατερίνα Οικονομάκου.</b>

Μεγάλα δημοσιογραφικά συγκροτήματα αλλά και μικρής κυκλοφορίας τοπικές εφημερίδες ήταν ανάμεσα στους νικητές των φετινών αμερικανικών βραβείων Πούλιτζερ. Η απονομή των βραβείων που θεωρούνται ύψιστη τιμή για την έντυπη δημοσιογραφία έγινε στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια.

Εξώδικο προς την ιστοσελίδα Capital.gr για το χθεσινό δημοσίευμα που αποκάλυπτε το σχέδιο εξυγίανσης της εταιρείας, απέστειλε η διοίκηση της Folli Follie, ζητώντας να «κατέβει» το δημοσίευμα και να αποκαλυφθεί η πηγή των πληροφοριών.

Ο δημοσιογράφος και επί δεκαετίες διευθυντής του Οικονομικού Ταχυδρόμου, Γιάννης Μαρίνος, ήταν από τους πρώτους celebrities του οικονομικού ρεπορτάζ και κατάφερε το όνομά του να γίνει συνώνυμο της αντικειμενικότητας με τρόπο που ακόμα και σήμερα που το επάγγελμα του δημοσιογράφου δεν χαίρει και ιδιαίτερης εκτίμησης, να μην έχει απολέσει την αχλύ του.

Σήμερα θα ξεκινήσω τη στήλη δηλώνοντας ξεκάθαρα ότι δεν είμαι δημοσιογράφος, δεν υπήρξα ποτέ και δεν ανήκω σε καμία δημοσιογραφική ένωση. Θεωρώ ότι η ύπαρξη ενός ελεύθερου τύπου σε μία χώρα είναι η μεγαλύτερη δικλείδα ασφαλείας έναντι της κατάχρησης της εξουσίας. Όπως είχε πει και ο σπουδαίος φιλελεύθερος νομικός Αναστάσιος Πολυζωίδης, η αυτονομία έχει δύο στύλους: την ατομική ελευθερία και την ελευθερία του τύπου.\r\n\r\n

Μια μικρή και γρήγορη ματιά στις αθηναϊκές εφημερίδες κατά το τέλος της δεκαετίας τού ’80, τότε που τα πράγματα ήταν (κάπως) πιο «αθώα». Και, μαζί, ένας κάποιος απολογισμός (ένας «αναστοχασμός») πάνω στον τρόπο με τον οποίο σκεφτόμαστε και ψηφίζουμε: ποια είναι τα κύρια, τα βασικά, αυτά που πάντα δεν πρέπει να ξεχνάμε όταν αποφασίζουμε ποιους θα εμπιστευτούμε.

Βρίσκουμε βαρύ το τίμημα της δημοφιλίας που πρέπει να πληρώσουν οι πιο γνωστοί από τους Έλληνες γελοιογράφους. Κάθε τόσο, διάφοροι επιτήδειοι στη διαχείριση του πλήθους, κάνοντας χρήση της δημοφιλίας τους και κολακεύοντας το κατώτερο εγώ των αναγνωστών τους, “βάζουν στο μενού ημέρας” κάποιον γελοιογράφο, καλώντας τον κόσμο να τους κατασπαράξει ψηφιακά.\r\n\r\n