Tην απόλυτη πλειοψηφία των εδρών στο νέο Διοικητικό Συμβούλιο της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδας (ΚΕΔΕ) απέσπασε η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας «Σύγχρονοι Ισχυροί Δήμοι» κατά τις χθεσινές εκλογές για την ανάδειξη νέας ηγεσίας, με την παράταξη που πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ να μένει στην τρίτη θέση.

Στην 15η θέση βρίσκεται η Ελλάδα όσον αφορά τα στοιχεία που καθορίζουν έναν δείκτη της Διπλωματίας που ασκεί ανά τον κόσμο κάθε χώρα. Αν υπολογίσει κανείς την αναγκαιότητα που υφίσταται η γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας, τότε και η 15η θέση δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Γιατί είναι βέβαιο ότι η Σουηδία, π.χ., δεν έχει τόση μεγάλη ανάγκη από την άσκηση διπλωματικών διεκδικήσεων όσο εμείς που βρισκόμαστε στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων…\r\n\r\n\r\n\r\n

Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν απορρέουν μόνο από τις θεσμικές μας συνάφειες με το κράτος. Αποτελούν κυρίως, την επιβράβευση των κατακτήσεων που εξασφάλισε η πολιτεία για την καθημερινότητα των ανθρώπων. Μεταξύ άλλων, στην ελεύθερη διαχείριση του δημόσιου χώρου. Σύντομα, θα υπάρξει μία «επαναστατική» -για τα δεδομένα της χώρας- νομοθέτηση που θα διασφαλίσει την ελεύθερη μετακίνηση των πολιτών στο κέντρο της Αθήνας.

Την ευθύνη για τα υπερπλεονάσματα απέδωσε προχθές, στους Θεσμούς ο πρώην ΥΠΟΙΚ, Ευκλείδης Τσακαλώτος, αναγνωρίζοντας επί της ουσίας ότι ήταν… τεράστια. Είναι γεγονός ότι κανείς κυβερνητικός αριστερός δεν παραδέχτηκε μέχρι σήμερα, την ευθύνη της εξουσίας. Λες και δεν ήθελαν ποτέ να κυβερνήσουν τη χώρα παρά μόνο να τιμωρήσουν όσους την κυβερνούσαν ως το 2015...

Είναι πολλά τα ερωτήματα για τη λίστα των διοικητών στα νοσοκομεία της χώρας. Πολλά και για όσους επιθυμούν να αναλαμβάνουν θέσεις ευθύνης, ρισκάροντας να προκαλέσουν την κοινή γνώμη. Όλες οι κυβερνήσεις κάνουν λάθη. Γιατί δεν ακολουθούν πάντα το «ευαγγέλιο» των αρχών τους ή επειδή δεν πλαισιώνονται αποκλειστικά από ανθρώπους ταυτόσημους με το κεντρικό διευθυντήριο των αποφάσεων.

Απορεί κανείς τι μπορεί να σκέφτονται οι σύνεδροι στις συναντήσεις του ΠΑΣΟΚ, όταν οι ομιλητές βρίσκονται στο βήμα. Τι μπορεί επίσης να έχει στον νου του κάθε νέο μέλος του «κινήματος», κάθε φορά που η Φώφη Γεννηματά εξωτερικεύει την «αποφασιστικότητά» της, για να πείσει το ακροατήριο της.

Η άρνηση, ως ψυχολογική διαδικασία, είναι η απόρριψη-παράβλεψη μιας πραγματικής κατάστασης ή ενός γεγονότος, που είναι πολύ στρεσογόνο ή επώδυνο για να γίνει άμεσα αποδεχτό από εκείνον που το βιώνει. Πολλοί άνθρωποι χρησιμοποιούν την άρνηση στην καθημερινή τους ζωή προσπαθώντας να αποφύγουν επίπονα ή άβολα συναισθήματα και σκέψεις, αναβάλλοντας έτσι και την απολεσματικότερη δράση.

Πολλές φορές, ξεκινάμε μία συζήτηση που οι άλλοι την έχουν κάνει πριν από 20, 30, 40 χρόνια. Σε κάποιες περιπτώσεις, και πριν από αιώνες. Σαν να σταματάμε τον χρόνο, όταν πρόκειται να αλλάξουμε συνήθειες και να κατοχυρώσουμε ανθρώπινα δικαιώματα. Όταν πρέπει να βελτιώσουμε θεσμούς, συντάγματα, κανόνες, αρχές, αξίες. Όταν προκύπτει ζήτημα με τον μετασχηματισμό της κοινωνίας ή της δημοκρατίας μας προς όφελος των ανθρώπων και των πολιτών.\r\n\r\n

Για να ερμηνεύσει κανείς την αήθη εμμονή στην αποθέωση της ημιμάθειας, μπορεί απλά, να αποτιμήσει μόνο την ξεδιάντροπη ιδιοποίηση του περίφημου \\\"ηθικού πλεονεκτήματος\\\" της ιδεολογίας. Του \\\"ενάρετου αγωνιστή\\\" που δεν χρωστάει λόγο σε κανέναν. Που δίνει το δικαίωμα σε οποιονδήποτε αναλαμβάνει ρόλο ή θέση ευθύνης να φέρει το φωτοστέφανο της εντιμότητας a priori και αντιστέκεται σε όποιον τολμήσει να του προσάψει μομφή ή αιτιάσεις.

O Στέφανος Τσιτσιπάς είναι ένας παγκόσμιος πρωταθλητής και ταυτόχρονα, ένας σταρ που εργάστηκε σκληρά για να αναδείξει το προσωπικό του ταλέντο. Εκμεταλλευόμενος σε κάθε περίπτωση, το σύστημα καταξίωσης που ισχύει στην διεθνή αγορά για την αναγόρευση των ειδώλων. Ο Τσιτσιπάς είναι πρώτα είδωλο για όσους τον επευφημούν χωρίς να κάνουν αθλητισμό, πρότυπο για όσους κάνουν αθλητισμό και αποτελεσματικό μέσο προβολής του «brand» Ελλάς, σε ολόκληρο τον πλανήτη.

Η Κυριακή του Πολυτεχνείου υπήρξε μία σχετικά ήσυχη μέρα. Έγιναν μερικές συλλήψεις και λίγες προσαγωγές. Η πορεία προς την Αμερικανική Πρεσβεία ήταν ειρηνική και οι μπαχαλάκηδες απομονωμένοι. Τίποτα όμως δεν ήταν τυχαίο. Γιατί υπήρξε αποφασιστικότητα και πολιτική βούληση να υπάρξει ασφάλεια στην πόλη. Με αστυνομικούς διάσπαρτους και σχέδια στρατηγικής που δεν έδιναν χώρο στη βία. Και με το ελικόπτερο της ΕΛΑΣ να πετάει για ώρες πάνω από την πόλη.

Ο Αλέξης ήταν ο μεγάλος πρωταγωνιστής στην χθεσινή πορεία του Πολυτεχνείου. Σαν να μην πέρασε μία μέρα από εκείνα τα παθιασμένα χρόνια της διεκδίκησης και του αγώνα. Σαν να μην βρέθηκε όμως, ποτέ στις αίθουσες των υπουργικών συμβουλίων, στα δωμάτια ενηλίκων των Βρυξελλών, στους «σκοτεινούς διαδρόμους» του Λευκού Οίκου…

Ο κ. Γαβρόγλου -φτυστός και απαράλλαχτος με τους προηγούμενους, σε γλαφυρή έκδοση- ήθελε να αλλάξει τα πάντα στα πανεπιστήμια, αλλά στην ουσία γκρεμίζοντάς τα. Τα νομοσχέδιά του, ήταν σαν να τα έφτιαχναν οι μειοψηφικοί συνδικαλιστές των σχολών σε συνεργασία με τους, επίσης μειοψηφικούς, φοιτητές των αριστερών παρατάξεων.\r\n\r\n

Έψαξε αλλά τους βρήκε. Με μαθητές Λυκείου που πραγματοποιούν κατάληψη αυτές τις μέρες στο σχολείο τους συνομίλησε ο Αλ. Τσίπρας προσερχόμενος σε εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ στα Γρεβενά το πρωί της Τετάρτης. Πυροδοτώντας και πάλι ένα κλίμα διχασμού και πόλωσης. Και αναζητώντας τρόπο να κραυγάσει και πάλι τα γνωστά συνθήματα περί εκδημοκρατισμού της κοινωνίας. Κάτι που βέβαια, είχε την ευκαιρία να πραγματοποιήσει όσο ήταν κυβέρνηση αλλά απέτυχε να το κάνει.

Οι Έλληνες που έφυγαν από τη χώρα με το brain drain, παρήγαγαν αξίες 13 δισ. δολαρίων στις νέες χώρες που βρέθηκαν. Εν τω μεταξύ, η Ελλάδα ξόδεψε 8 δισ. δολάρια για να τους εκπαιδεύσει. Αυτά είπε ο Ντέιβιντ Ρόμπερτς, ένας από τους κορυφαίους συμβούλους σε θέματα τεχνολογίας και επιχειρηματικής καινοτομίας, στο Singularity University Summit που ολοκληρώθηκε χθες, στο Μέγαρο Μουσικής.

Χιλιάδες νέοι, όμορφοι, ευγενείς, έξυπνοι, μορφωμένοι χαμογελούν μεταξύ τους. Και θυμώνουν, με τους άλλους. Μιλούν για έναν άλλο κόσμο και μηδενίζουν τον δικό τους. Εξιδανικεύουν αυτό που δεν έχουν και απεχθάνονται αυτό που έχουν. Θεοποιούν την θεωρία και αρνούνται να βελτιώσουν την πράξη. Νομίζετε ότι όλα αυτά τα παιδιά που βγαίνουν στους δρόμους, που κάνουν κατάληψη στην ΑΣΟΕΕ, που συνασπίζονται στις πορείες είναι ανεγκέφαλοι μπαχαλάκηδες;

Τι κάνουν άραγε αυτά τα παιδιά στις γιάφκες τους, στα οπλοστάσιά τους, στις μειοψηφικές συνελεύσεις τους, στις πλατείες, στους κλειστούς δρόμους του κέντρου; Ποια είναι αυτή η επανάσταση που θέλουν να κάνουν; Και γιατί σήμερα που ο καθένας μπορεί να διαλέξει τον δρόμο του, σε μια ελεύθερη και ανοιχτή κοινωνία; Όλα αυτά τα παιδιά «παίζουν Πολυτεχνείο»! Και ονειρεύονται να ξανάρθει η μέρα που θα κλειστούν στο Πολυτεχνείο.

Τι είναι στην πραγματικότητα ο πολιτικός; Σχολιαστής, διαχειριστής, δάσκαλος, ηγέτης, ποιητής, δημιουργός ή μήπως και γητευτής; Κι από την άλλη, τι ακριβώς είναι το πλήθος των πολιτών; Τηλεοπτικό κοινό, ομάδες συμφερόντων, «μαθητές», μάζες, ακροατήριο, πελάτες ή ανολοκλήρωτα άτομα που τείνουν να ωριμάσουν με την εξέλιξη των συνθηκών;

Το Ύψωμα 731 δεν είναι μνημείο αυταπάρνησης ενός λαού παραδομένου στην καλή του μοίρα. Ούτε και οι νικηφόροι Περσικοί Πόλεμοι έμειναν στην ιστορία χωρίς λογική σύνδεση με τις συνθήκες που επικρατούσαν στις ελληνικές πόλεις της αρχαιότητας. Οι θρίαμβοι είναι πάντα αποτέλεσμα μιας σωστής προετοιμασίας. Στην οικονομία, στην άμυνα και στην οργάνωση της κοινωνίας.

Ο προοδευτικός λαϊκισμός υπήρξε, σε ολόκληρη την θητεία του ΣΥΡΙΖΑ το μοναδικό δείγμα στοιχειώδους αριστερής συνεισφοράς στην κοινωνία. Όλα τα υπόλοιπα ήταν σκέτος λαϊκισμός… Το σύμφωνο συμβίωσης, η ιθαγένεια, η αναγνώριση μειονοτήτων στην κοινωνία ήταν μερικές από τις «αριστερές» παρεμβάσεις της προηγούμενης κυβέρνησης. Οι οποίες βέβαια, θα μπορούσαν να είναι και φιλελεύθερες υπό άλλες συνθήκες…

Ο ΣΥΡΙΖΑ αρνείται να αντικαταστήσει τους Π. Πολάκη και Δ. Τζανακόπουλο από μέλη της προανακριτικής επιτροπής. Ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να συντηρήσει το κλίμα της έντασης χαρακτηρίζοντας ως «πρωτοφανή» την εξαίρεσή τους. Και ταυτόχρονα, άφησε αιχμές κατά του προέδρου της Βουλής Κώστας Τασούλα σημειώνοντας πως αναλαμβάνει την ευθύνη μιας παράνομης εξέλιξης…

Τα 100 άτομα που κλείνουν το κέντρο της Αθήνας, οι 50 συνδικαλιστές που αποφασίζουν απεργία, οι 80 φοιτητές που ψηφίζουν κατάληψη, οι πέντε γονείς που λογοκρίνουν την καθηγήτρια στο σχολείο για τα θρησκευτικά, ο τρελός της πολυκατοικίας που δεν πληρώνει κοινόχρηστα, ο κομπλεξικός με το παπάκι που κινείται στη Συγγρού στην αριστερή λωρίδα, κάθε μειονότητα που κραυγάζει για να προκαλέσει τους άλλους. Όλοι αυτοί που καπηλεύονται την μεγαλοψυχία και την ανοχή της δημοκρατίας.

Πάντα είχα πρόβλημα με τις σοβαρές φάτσες των ανθρώπων. Σε ομιλίες, σε εκδηλώσεις, σε συναθροίσεις, στα παράθυρα των τηλεοράσεων. Τι να σκέφτεται έλεγα μέσα μου; Γιατί είναι τόσο αυστηρός, όσο οι άλλοι μιλούν; Μέχρι που άρχισα να παρατηρώ κι εμένα. Πολλές φορές με το ίδιο ύφος σοβαροφάνειας, άλλο να σκέφτομαι κι άλλο να δείχνει το πρόσωπό μου...\r\n\r\n

Στο ερώτημα αν πρέπει ή όχι να υπάρχουν παρελάσεις δεν έχει νόημα να απαντήσεις μονολεκτικά. Είναι μάλλον απλοϊκό να ακολουθήσεις την συμπλεγματική θεωρία της Αριστεράς που τις απορρίπτει. Γιατί αποδεικνύεται περισσότερο φαιδρή από τους υποστηρικτές τους, μιας και όταν η Αριστερά βρέθηκε στην εξουσία αλλά δεν τις κατήργησε.